Hoi Renske,
ben iets ouder dan jij maar in april heb ik ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik voelde mij wel al een hele tijd minder goed maar bleef maar verder doen omdat niemand mij au sérieux nam. Tot de diagnose kwam en bleek dat ik een ejectiefractie had van slechts 10%.
Eerst werd er gesproken over transplantatie, over een pacemaker, maar ben ook twee weken later naar huis gestuurd met medicatie.
Wij zijn nu 4 maand verder. Ik ben nog steeds snel buiten adem. Heb nog veel last van duizeligheid en hoofdpijn maar probeer de dag te nemen zoals hij komt. Bij de laatste controle bleek ik intussen op 30% te zitten. Ik moet blij zijn met de dingen die ik al terug kan, maar kijk ook ongeduldig uit naar beterschap.
Ik wou hier even mijn verhaal kwijt omdat ik hier zo reacties zie van ‘wat een vreselijk verhaal’. Je ziet dat het dus nog erger kan. Ze moeten ons nog niet afschrijven maar blijkbaar is het een hele weg te gaan! Goede moed.
