[Jan van Overveld]

Natuurlijk is het Academisch Ziekenhuis in Maastricht een prima ziekenhuis. De top 100 in de media bekijk ik altijd genuanceerd. Er valt geen punt te geven voor een ziekenhuis. Per discipline wordt nooit getest. Dat is tevens de reden waarom hartgenoten geen aandacht besteedt aan dit soort publicaties. Wat bedoelen ze met wachttijden? toegangstijden voor een speciale specialist? Niets van aantrekken van die uitslagen, er is slechts 1 ding belangrijk: vertrouwen in de behandelend arts. Als je dat vertrouwen hebt: prima. Heb je dat niet: een andere specialist zoeken.

[Jan van Overveld]

Hoe stel ik mijn lichaam na overlijden ter beschikking van de wetenschap?Wilt u uw lichaam na overlijden ter beschikking stellen van de wetenschap, dan kunt u contact opnemen met een van de anatomisch instituten in Nederland. Deze instituten geven informatie over de gang van zaken voor en na overlijden. De instituten zijn ondergebracht bij de medische faculteiten van de universiteiten. U vindt de medische faculteiten via het Overzicht academische ziekenhuizen. U kunt ook contact opnemen met NIGZ Donorvoorlichting.
Verschil met orgaandonatie
Wie zijn lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap, schenkt zijn hele lichaam na overlijden aan het anatomisch instituut van een universiteit. Uw lichaam wordt niet meer teruggegeven aan de nabestaanden. Bent u orgaandonor of weefseldonor, dan stelt u na uw dood alleen organen of weefsel beschikbaar. Uw lichaam komt vervolgens weer terug bij uw nabestaanden of familie.
Bezwaar tegen wetenschappelijk onderzoek
Als een orgaan of weefsel na uitname toch niet geschikt blijkt te zijn voor transplantatie kan het worden gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek. U kunt hier bezwaar tegen aantekenen via het formulier Bezwaar tegen wetenschappelijk onderzoek. Dit formulier kunt u opvragen bij het Donorregister.

[Jan van Overveld]

Lichaam steeds vaker ter beschikking voor wetenschap
Steeds meer mensen stellen hun lichaam na de dood ter beschikking aan de wetenschap. Bij de universitaire medische centra in Nederland is het aanbod de afgelopen jaren flink gestegen.
Het Academisch Medisch Centrum (AMC) in Amsterdam kende sinds 2000 een verdrievoudiging en bij het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) en het Erasmus MC in Rotterdam is sinds de jaren negentig sprake van een verdubbeling, lieten woordvoerders vandaag weten. In Nederland is geen centraal instituut dat de registratie van het aanbod van ter beschikking gestelde lichamen bijhoudt.
Als iemand zijn lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap, moet die persoon contact opnemen met een van de anatomische instituten in Nederland. Die afdelingen anatomie zijn ondergebracht bij de acht universitaire medische centra. Met een eigenhandig geschreven verklaring, ondertekend en met datum, maakt een donor kenbaar dat hij zijn lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap. Het instituut beheert dit codicil.
Bij het AMC staan 5000 personen in het register van het anatomisch instituut, bij het LUMC zijn dat er 1500 en het Erasmus MC 1200. Het universitaire medisch centrum in Rotterdam heeft twintig lichamen in huis en heeft ruimte voor maximaal tachtig stoffelijke overschotten.
De instituten hebben geen verklaring voor de toename van het aanbod. Zij werven ook niet actief voor lichamen. Wel adviseren de instituten donoren die jonger zijn dan zestig jaar, zich in te schrijven als orgaan- en weefseldonor in plaats van dat ze hun lichaam ter beschikking stellen van de wetenschap. Gert-Jan Kleinrensink, functioneel anatoom in het Erasmus MC, denkt dat de vergrijzing een reden kan zijn voor de toename van het aanbod. ‘Ook maken mensen rationelere keuzes over wat ze willen met hun lichaam na de dood.’
Als iemand na de dood zijn lichaam ter beschikking stelt van de wetenschap, schenkt deze persoon zijn hele lichaam na overlijden aan het anatomisch instituut. Na de dood moet het stoffelijk overschot het liefst binnen 24 uur, maar uiterlijk binnen 48 uur, bij het instituut arriveren. De balseming moet beginnen voordat de organen versterven. Het stoffelijk overschot wordt dan gebruikt voor medisch-wetenschappelijk onderwijs en onderzoek, zoals proefoperaties en anatomische lessen voor studenten geneeskunde. Het lichaam wordt niet meer teruggegeven aan nabestaanden voor een begrafenis of crematie. Bij orgaan- of weefseldonatie is dat wel het geval.
In Nederland is in de Wet op de lijkbezorging geregeld wat er met het lichaam na de dood gebeurt. Een stoffelijk overschot moet worden begraven, gecremeerd of worden geschonken aan een anatomisch instituut.

[Jan van Overveld]

Donorwetgeving.
8 oktober as is het zover, dan wordt een besluitvormend debat in de Tweede Kamer gevoerd in verband met orgaandonatie. Dit debat volgt op een hoorzitting eind september. Vreemd genoeg blijken diverse gezaghebbende partijen hiervoor niet uitgenodigd te zijn. Mensen met verstand van zaken zoals Jan Terlouw, voorzitter van de Coördinatiegroep Orgaandonaties. Ook wij, Hartpatiënten Nederland, hebben helaas geen uitnodiging ontvangen. Weelicht weet u dat wij vanzelfsprekend voor de wijziging van de wetgeving zoals eerdergenoemde coördinatiegroep heeft voorgesteld zijn. Strikt genomen zijn alle partijen in Nederland het hierover eens. Zelfs de politieke partijen, behalve de regering. Ik doe hierbij dan ook een oproep aan alle Tweede Kamerleden hun persoonlijke mening te laten gelden tijdens het besluitvormend debat. De wet moet op korte termijn veranderd worden teneinde vele levens te redden. Een grote meerderheid van de bevolking is voor wijziging, waar blijven onze politici? Bovendien ben ik het geheel eens met Jan Terlouw die vandaag in een paginagroot artikel in de Telegraaf een uitspraak doet die aanzet tot nadenken: “ Wat zou je je lichaam laten verteren, terwijl je de ultieme daad van naastenliefde kunt verrichten: een leven redden?”. In dit schrijnende artikel over een in doodsnood verkerende patiënt komen wij uitgebreid aan het woord. Hartpatiënten Nederland pleit al meer dan 20 jaar voor verruiming van het aantal donoren.

[Jan van Overveld]

test

[Jan van Overveld]

Tjong jonge wat een discussie, maar ik ben blij dat jullie het uiteindelijk eens zijn. Heel even om vertroebeling, van dit geweldig belangrijk vraagstuk, tegen te gaan terug naar het geloof. Zoals ik mij dat meen te herinneren uit mijn studententijd:
In de meeste religies wordt de ziel geïnterpreteerd als een ondeelbaar en onsterfelijk deel van de mens die volgens het christendom bestaat uit lichaam, geest en ziel, waarbij je de geest het geweten zou kunnen noemen. De ziel kan niet van de geest gescheiden worden en is van een geestelijke cultuur. Dat is dan ook de reden waarom de ziel blijft voortbestaan. Het lichaam (inclusief organen) is te vergelijken met een tijdelijk omhulsel om te kunnen functioneren. De ziel is dan de ware persoon die in het lichaam huist. Maar: wie heeft er gelijk?? Het is een gevoelskwestie die per individu anders kan zijn. Natuurlijk moet een ieder daar ook vrij in zijn en is het verwerpelijk dat mensen het gevoel krijgen aso genoemd te worden als ze er anders over denken. Echter de discussie omtrent doneren en het doneersysteem is uitermate belangrijk.

[Jan van Overveld]

Onder de rubriek redactioneel hebben wij een hoofdstuk deskundigen opgenomen. Hier is weer een onderverdeling naar hartchirurgie aangebracht. Daar kun je enige info lezen over operatietechnieken.

[Jan van Overveld]

Ik lees net de reactie van Dolores en de daaropvolgende van Henri. Ooit erover nagedacht om het vanuit de ontvangerkant te bekijken? Beiden hebben jullie het maar over MIJN hart. Ik weet niet of het MIJN hart is of dat het mij slechts ter beschikking is gesteld. Een soort bruikleen. Dan mag ik het gebruiken en moet ik er zuinig op zijn. Vanuit de grootste belangenorganisatie voor hartpatienten in Nederland, kijken we natuurlijk met zijn allen vanuit de belangen van onze zieke medemensen. Ik kan jullie verzekeren dat als je op sterven na dood bent en de dood in de ogen kijkt, andere belangen prevaleren. Om nog maar te zwijgen over een donormening als je volslagen hulpeloos moet toekijken hoe je vader of moeder of kind of kleinkind moet sterven aan een ziek hart, terwijl een levensreddende transplantatie mogelijk zou zijn. Dan is Nederland te klein en dan kijk je opeens met hele andere ogen naar je eigen hart. Sterker nog: als het mijn kind of kleinkind zou zijn, mogen ze mijn hart hebben. Onmiddellijk, zonder enige restrictie. Kan practisch natuurlijk niet, maar dan toch ……Dan blijft er nog maar weinig over van het egoistische MIJN hart.
Hartpatienten Nederland komt sinds de oprichting in 1971 op voor de zieke, vaak in doodsnood verkerende, medemens. Dus: vul in dat donorcodicil.

[Jan van Overveld]

Dolblij en je zou er alles voor over hebben als het je man of vrouw of je kind zou zijn.
Bezint eer ge begint en oordeel vooral niet te snel. Wordt donor want Ziggurat heeft gelijk: als je dood bent heb je er zelf niets meer aan……..

[Jan van Overveld]

Zoals voor zovelen in de zorg gaat deze vlieger weer op. Ze zouden zich allemaal de ogen uit hun hoofd moeten schamen. Dat ze toch in het bedrijfsleven gaan werken en zich niet verrijken aan hulpbehoevenden of aan zieken. Datzelfde gaat natuurlijk ook op voor ziekenhuisbesturen en aanverwanten. Daar worden vaak nog hogere salarissen en bonussen uitgekeerd. Het is een schande !!

[Jan van Overveld]

Helaas Job. Tegenwoordig komt het er steeds vaker op neer dat je zelf initiatief moet nemen. Dat betekent in de praktijk dat mensen in dergelijke situaties zelf het voortouw moeten zullen nemen teneinde een passende behandeling te ondergaan. Door het vercommercialiseren van de gezondheidszorg zal hier steeds minder oog voor komen. Daarom zal er in de toekomst een groeiende behoefte ontstaan aan sites als deze en organisaties als Hartpatienten Nederland. Mensen zoals jij en ik en vrijwilligers als Sandra en Henri Honnee worden steeds schaarser. Helaas het is niet anders. Onze huidige maatschappij is zeer individualistisch ingesteld, maar over een aantal jaren zal dat anders zijn: dan zijn wij, Hartpatienten Nederland en vooral Hartgenoten een steun in de rug van vele hulpzoekenden.

[Jan van Overveld]

Beste Grappe.
Allereerst leuk je te ontmoeten op ons nieuwe platform. Een uitgesproken plek om dit soort problematiek bespreekbaar te maken. Dit soort klachten horen wij vaak van patienen. Deze vragen blijven vaak onbeantwoord en de patient in kwestie voelt het alsos hij/zij niet serieus genomen wordt. Wij (Hartpatienten Nederland) nemen dergelijke vragen wel degelijk serieus en als donateur van ’s lands grootste patientenbelangenorganisatie kun je dergelijke vragen geheel kostenloos voorleggen aan ons medisch adviescollege. Jammer dat je daar eerder niet aan gedacht hebt. In ieder geval hoop ik dat andere hartgenoten je vraag lezen en je als ervaringsdeskundigen goede raad kunnen geven. Ik zal je vraag in ieder geval voorleggen aan een adviseur die het probleem serieus neemt en mogelijk een bevredigend antwoord of advies kan geven.

[Jan van Overveld]

Hoi Henri. Yes I know. Ben al een uurtje voornemens je daarover te bellen, maar Hartgenoten slurpt vandaag even tijd. Maar ik doe een poging.

[Jan van Overveld]

Voor AED’s geldt zeker: hoe meer hoe beter. Tegenwoordig mag het prijskaartje voor een ondernemer het probleem niet meer zijn. Een AED heb je al voor 1500 Euro inclusief opleiding. Van ons mag het een verplichting zijn voor risicoplaatsen zoals: hotels, restaurants, huisartspraktijken, appartementencomplexen, gemeentehuizen, stations, apothekers, bussen, politieauto’s, brandweerwagens, taxi’s, winkelcentra, disco”s etc. etc.
Iedere zichzelf respecterende ondernemer zou zo’n apparaat moeten ophangen.

[Jan van Overveld]

Het wel of niet reanimeren is al jaren een discussie. Leken (ook verpleegkundigen) hebben wettelijk de plicht om te reanimeren. Zelfs wanneer iemand duidelijk heeft aangegeven niet gereanimeerd te willen worden. Het is gek, maar het is zo. Hier komt het zelfbeschikkingsrecht duidelijk in de knel. Maar ja, je mag ook niet zo maar een einde aan je leven maken. Dat is nu eenmaal de wetgeving. Uitsluitend artsen mogen beslissen of een reanimatie wordt uitgevoerd (of doorgaat). Altijd een heel moeilijk keuze op het moment van. Dan is het voor de verantwoordelijke arts een afweging in verband met te verwachten complicaties mocht de reanimatie succesvol worden. Er zijn natuurlijk talloze reanimatievoorbeelden te noemen waarbij een slachtoffer zonder complicaties uit een reanimatie komt. Daarbij spelen veel factoren een rol, zoals hoe lang het duurde voordat de reanmatie aanving, conditie van het slachtoffer en natuurlijk de biologische leeftijd. Een leeftijdsgrens mag nooit, dat is pure discriminatie. Maar hetgeen het verzorgingshuis trachtte te bereiken was uitsluitend een vrije keuze van de bewoners. Je ziet steeds vaker dat mensen het betuttelen echt zat zijn. Ook bewoners van verzorgingshuizen weten heel goed wat de risico’s van een reanimatie kunnen zijn. Hartpatienten Nederland pleit dan ook al jaren voor het zelfbeschikkingsrecht en het aan het individu zelf over laten wat er dient te gebeuren bij een hartstilstand. Kan toch op een heel eenvoudige manier in praktijk gebracht worden? Degene die NIET gereanimeerd wenst te worden draagt een mooie, daarvoor ontworpen en dus herkenbare, halsketting. Vergelijkbaar met een SOS talisman ed. Maar ja, nu gaat de politiek er zich weer mee bemoeien en zelfs de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Het zal weer een aardike som geld kosten alles bij elkaar. Het zoveelste voorbeeld van bureaucratisch Nederland.

[Auteur]

Berichten