[Hetty de G]

Dank je wel Erik! Ook van mijn kant excusues dat ik zo lang niets heb laten horen, maar heb inmiddels weer een ziekenhuisopname achter de rug, een vervelende longontsteking dit keer. Ik herken heel veel in je verhaal. De ervaring van het wakker worden is me ook het meest bij gebleven, voor de rest heb ik weinig angstige momenten gekend ook, net zoals jij aangeeft. Wat er in die uren dat ik nog niet bij bewustzijn was gebeurde weet ik uit een ervaring met een geliefde naaste die zijn hartstilstand uiteindelijk helaas niet heeft overleefd. Maar dat onwerkelijke gevoel waar jij het over hebt, ondanks dat ik dus praktisch gezien heel goed weet wat zich die uren heeft afgespeeld, blijft en ik accepteer ook dat dat zo zal blijven. Ik zie het gebeuren als iets wat ik een plekje moet geven, maar de blijdschap over het er nog mogen zijn en verder kunnen overheerst, heel duidelijk. Hoe het straks zal gaan als ik mijn herhalingslessen EHBO en Reanimatie weer ga volgen, ik weet het niet. Aan de ene kant ben ik er nog sterker van doordrongen hoe belangrijk het is dat er mensen zijn die dat leren en hun kennis up to date houden, aan de andere kant zal het ook zeker een behoorlijk emotionele ervaring zijn mijn verhaal te doen binnen deze na zoveel jaren toch heel vertrouwd geworden groep. Ook je opmerking dat het voor mensen die in hun directe omgeving iemand aan een hartstilstand hebben verloren behoorlijk aangrijpend kan zijn kan ik dus uit ervaring onderschrijven. Die ervaring is voor de mensen om me heen en voor mezelf ook sterk weer boven gekomen na mijn hartstilstand en ik heb er zelf ook sinds die ervaring altijd wat voor moeten overwinnen om de herhalingscursus reanimatie te volgen. Toch denk ik ook dat het goed en zinvol is mijn verhaal te delen, zowel als een soort verwerking voor mezelf als ter informatie voor anderen. Alles bij elkaar vind ik het niet meer dan normaal dat het even tijd kost alles te verwerken en ben er trots op hoe ons dat als gezin lukt. Ik ga binnenkort weer hard aan de slag om een fijne, passende baan te vinden, in eerste instantie door via vrijwilligerswerk mijn grenzen te bepalen qua werkzaamheden en aantal uren. Ik zat vanwege slechthorendheid al voor mijn hartstilstand in een reintegratie traject en dat gaan we nu weer voorzichtig oppakken. Allemaal dingen om heel blij mee te zijn!

[Hetty de G]

Patries, het is al goed hoor! Ik herken het wel, dat knokken, en de ene keer gaat dat je beter af dan de andere. Kop op meid, je komt er wel! Ben zelf net weer terug van negen dagen ziekenhuis met een flinke longontsteking. Conditioneel weer even terug bij af dus… maar ook dat komt weer goed. Ja, het is een heftige ervaring, zo’n hartstilstand, maar dat geldt zeker niet minder voor andere hartklachten! Ik doe mijn best het zo goed mogelijk een plekje te geven allemaal en te genieten van het feit dat ik er nog mag en kan zijn.

[Hetty de G]

Patrice, dit bedoel ik nou! Het woord staat nota bene tussen haakjes! Sorry als ik je er mee heb gekwetst, dat was zeker niet de bedoeling! Wat ik in het algemeen wilde aangeven is: maak je druk over dingen die het waard zijn je druk over te maken, en geniet des te meer van alles wat het leven je (nog) te bieden heeft!

[Hetty de G]

Daar ben k dan. Erik, nogmaals bedankt dat je jouw ervaringen op deze manier hebt willen delen! Dat heb ik dus niet, dat ik me die laatste seconden nog kan herinneren. Ik ben niet alleen die bewuste avond maar de volledige week voorafgaand aan die vrijdag kwijt. Ik heb geen herinneringen aan het moment dat ik moet hebben gevoeld dat er iets mis was. Nooit klachten gehad zelfs die er op wezen dat er iets met mijn hart zou kunnen zijn. Net als jij opende ik na zo’n kleine 3 dagen mijn ogen in het ziekenhuis en hoorde daar wat er was gebeurd. Dat was zeker erg verwarrend en indrukwekkend! Aan de ene kant is het heel fijn dat ik me niets herinner van wat er rond het moment van mijn hartstilstand gebeurde. Ik ben daarom totaal niet bang om weer dingen op te pakken waarvan ik aan mijn omgeving merk dat ze wel even iets hebben van: zou je dat nou wel doen? Die hebben meer angst soms dan ik, al blijft het echt wel binnen proporties hoor. Wat ik wel lastig vind is me te realiseren dat het over mij gaat, dat ik degene ben die dit is overkomen. Ik kom er wel uit, en het belangrijkste is natuurlijk ook dat ik er zo wonderlijk goed door heen ben gekomen en er nog ben! Maar toch… Het heeft me veranderd, in die zin dat ik bewuster leef, nog sterker dan voor die tijd het gevoel heb het leven te willen omarmen, geen kostbare tijd verloren wil laten gaan… Herken je dat? Ik heb er moeite mee als uren, dagen, weken zomaar door je vingers lijken te glippen door allerlei soms zo onbelangrijk schijnende beslommeringen… Ik zoek heel sterk diepgang in mijn relatie met mijn neest geliefden, bewuster en nadrukkelijker dan voor die tijd, ben me er zo veel meer van bewust dat dat er zo snel bij inschiet… Die verandering, dat wrijft soms een beetje omdat we er allemaal aan moeten wennen en mijn meest geliefden zelf toch iets gemakkelijker weer op de oude voet verder gaan. Ik ben heel benieuwd of jij, of iemand anders, dit herkent.

Iedereen die gereageerd heeft op mijn vraag omtrent het kenbaar maken dat je ICD-drager bent en waar je je pasje draagt: heel erg bedankt! Ik vond het zelf ook het meest logische mijn portemonee als plaats voor mijn pasje te kiezen. Die heb ik idd eigenlijk altijd bij me (je bent vrouw of je bent het niet he? :laugh: ) Het is allemaal nog redelijk nieuw voor me natuurlijk, en vind het daarom fijn even te weten dat mijn gedachtengang hierover dus een logische was. Wandeltheo, je hebt helemaal gelijk als je zegt dat een gok zal blijven of het op tijd gevonden zal worden als dit van belang is. Dat zul je, hoe dan ook, los moeten laten omdat je er gewoon niet altijd aan kunt en wilt denken of het wel goed komt als… Mijn man heeft laatst voor het eerst nadat hij mij heeft gereanimeerd weer een herhalingscursus BHV gevolgd en daar is wel besproken dat er in dergelijke cursussen en EHBO-(herhalings)lessen best aandacht besteed zou mogen worden aan wat een ICD is, wat er gebeurt als deze zijn werk moet doen en wat een EHBO-er op zo’n moment wel en niet moet doen. Zelf ben ik EHBO-er en zal het ook ter sprake brengen als we van het najaar weer herhalingslessen gaan volgen. Ik moet zeggen dat ik zelf nog nooit van een ICD had gehoord tot het in het ziekenhuis ter sprake werd gebracht dat ik die zou krijgen. Misschien meer mensen hier die daar hun steentje aan kunnen bijdragen binnen de vereniging waar zij hun lessen volgen?

[Hetty de G]

Dank je wel allemaal! Ik zal snel uitgebreider reageren, moet nu helaas weg. Erg fijn, joouw reactie, Erik!

[Hetty de G]

Waar ik nog steeds over puzzel is: ik heb zo’n mooi pasje met alle gegevens over mij en mijn ICD daarop, dat zul je vast herkennen. Hoe heb jij het aangepakt dat mensen weten dat je zo’n pasje hebt en waar ze dat kunnen vinden, mocht er iets gebeuren? Ik draag het in mijn portemonee, maar hoe komt iemand er achter dat die daar in zit? Een sticker met: ik ben ICD-drager en een pasje vindt u in mijn portemonee op mijn voorhoofd is nou ook weer zoiets… 😆

[Hetty de G]

Oooooooooo, ik geef het op…. Tegen die typgriep is geen kruid gewassen, :laugh: Nou, vooruit: nog een keer dan: gereanimeerd, YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS!!!!

[Hetty de G]

:side: Hahahaha, ik ben weer lekker warrig: mijn mannetje heeft natuurlijk gereageerd of beter nog: me geranimeerd.

[Hetty de G]

Nou, Erik, ben er wel heel eerlijk in dat ik er bepaald niet naar uitkijk dat de ICD zal moeten ingrijpen! 😉 Maar dat ‘ie dat, als het er op aan komt, zal doen geeft me wel het vertrouwen dat nodig is om het leven weer volop te leven. Ik kan mijn kanjer van een man die me bij mijn hartstilstand meteen heeft gereageerd nu eenmaal niet altijd op het juiste moment en op de juiste plaats verwachten. Dat hij dat deze keer wel was is al een wonder op zich! Heel nuchter, hij is natuurlijk las werkende man vaker niet dan wel in de buurt… Dat ik er nog ben, dat ik er zo goed ben uit gekomen maakt ook dat ik ook wil genieten, er uit wil halen wat er in zit, zonder daarin overigens extreem te worden hoor. Dat maakt die ICD mogelijk, door zijn werk te doen als dat nodig is en daardoor het nodige vertrouwen te geven. Herken je dat gevoel er iets van te willen maken, en merk je ook dat dit wel eens wat wrijft met de mensen dicht bij je die ook meemaakten wat jou overkwam maar het dus niet zelf aan den lijve hebben ondervonden hoe het is om langs het randje van de dood te zijn gegaan?

[Hetty de G]

Dat je de ICD altijd voelt zitten herken ik. Heb ook dagen dat het meer irriteert dan anders, zelfs wat pijnlijk is af en toe. Maar dat ‘ie er zit en in geval van nood mijn redding kan zijn weegt daar voor mij ruimschoots tegen op. Dat de schrik voor wat er zal gebeuren als de ICD een keer zijn werk zou moeten doen (ik heb ‘m pas sinds december 2009) er onderhuids toch wel zit merkte ik laatst toen ik op een ochtend twee maal kort na elkaar even van de wereld was. Bleek een bijwerking van mijn medicatie te zijn, maar mijn gezin en ik bleken toen toch wel degelijk angst te hebben al gaan we er zo goed mogelijk mee om. Ik denk dat het tot op zekere hoogte ook heel begrijpelijk en normaal is dat je die angst hebt. Ik ben alleen niet van plan het mijn leven, ons leven, te laten beheersen. Je moet en mag jezelf ook de ruimte geven het een en ander te verwerken en een plaekje te geven. Ik zal echter ook niet aarzelen hulp te zoeken als de angst een te grote rol zou gaan spelen. Ik denk dat het een belangrijke stap is dat met je zelf af te spreken.

[Hetty de G]

O, wat de vraag voor de enquette betreft (zou ik dat nog bijna vergeten, 😆 ) Omdat ik slechthorend ben vind ik telefonisch benaderd worden niet prettig. Misschien kan het op een andere manier, dan wil ik met alle plezier meewerken als je er iets aan hebt.

[Hetty de G]

Howel er bij mij geen sprake is van hartfalen wil ik toch reageren. Na eerst in januari/februari de FIT-Module via het hart revalidatie programma te hebben gevolgd in het ziekenhuis na mijn hartstilstand eind November 2009 met daaruit voortvloeiend het plaatsen van een ICD half december ben ik inmiddels begonnen te sporten in een groep volgens Hart In Beweging. Ik vind het heerlijk, merk ook dat het heel goed gaat. Bang ben ik niet, maar dat zie ik niet als verdienste of zo, eerder als een cadeautje waardoor ik gemakkelijker alles weer oppak. Ik ben enorm blij dat ik er zo goed uit ben gekomen, dat ik er nog ben dat ik er ook graag alles aan wil doen om zo gezond mogelijk te blijven. Hoewel Hart In Beweging best algemeen verspreid over het land te vinden is houdt het voor mij als inwoonster van een klein dorp wel in dat ik er voor moet reizen. Maar dat moet toch kunnen 1 keer per week na zo ongelofelijk veel geluk te hebben gehad? 🙂

[Hetty de G]

Zie het probleem ook niet zo… Wat is er nou op tegen om op een plek waarvan je weet dat je er de doelgroep die je wilt benaderen voor je enquette/onderzoek zult treffen een oproep te doen? Degene die er geen behoefte aan heeft laat het lekker langs zich heen gaan (idd, het is netjes en duidelijk op de juiste plaats gepost!) Als nieuwbakken hartpatient is mijn gedachtengang: waarom zou ik er niet aan mee willen werken om de kennis en ervaring te verbeteren waar wij als hartpatienten, of we dat nu pas of al jaren lang zijn, ons voordeel mee zullen kunnen doen of waar we anders de mensen die na ons met hartproblemen worden geconfronteerd mee kunnen helpen? Ik ben een vrouw van 45 die eind november een hartstilstand kreeg en half december een ICD geplaatst heeft gekregen. Als jullie me kunnen gebruiken voor jullie enquette werk ik graag mee. “Mopperaars”, een kleine tip: een hartpatient is echt beter af door zich niet druk te maken over zaken die dat zeker niet waard zijn! Laat lekker voorbij gaan zo’n oproep als je je niet geroepen voelt, maak je niet druk!!!

[Hetty de G]

Lol, eigenlijk denk ik ook: warom nog die nick nu mijn foto ook in mijn profiel staat? Naast een kleintje ben ik dus Hetty, aangenaam :laugh:

[Hetty de G]

Heel goed bezig! Sterkte en praat lekker van je af hier!

[Auteur]

Berichten