[Hetty de G]

Mijn eerste icd is 3 weken na mijn hartstilstand geplaatst. Het was niet meteen duidelijk wat de achterliggende oorzaak voor het kamerfibrilleren dat tot mijn hartstilstand leidde was geweest en dat is natuurlijk eerst goed onderzocht. Het lijkt me dat het verschil maakt of je vanuit een accute situatie en daardoor nog in het ziekenhuis verblijvend op de lijst komt of dat de aanleiding een icd te plaatsen voortkomt uit een al langer bekend ziektebeeld dat dusdanig verandert dat een icd nodig of gewenst wordt. Op mijn tweede icd heb ik 5 en een halve week gewacht, maar dat komt omdat die tijd nodig was om eerst de ontsteking op de plaats van de oude icd en de operatiewond van het verwijderen daarvan volledig te laten genezen. Duim voor je dat het niet te lang meer duurt, is best spannend allemaal he? Sterkte!

[Hetty de G]

Even een reactie weer. Vijf weken geleden heb ik mijn tweede icd geplaatst gekregen nadat het eerste systeem verwijderd moest worden vanwege een ontsteking. De afsluiter van vijf en een halve week ziekenhuis, de gangbare procedure in zo´n geval. Het is niet te geloven hoe anders en prettig het voelt in vergelijking met de oude. Er is nu besloten rechts te plaatsen omdat links eigenlijk vanaf het begin af aan klachten heeft gegeven. Ik kan nu prima op mijn zij liggen, zelfs zo relatief kort na de operatie al en heb als het er op aan komt meer last van mijn linker arm (nog steeds!) dan rechts. Het is ook veel minder prominent zichtbaar nu, achteraf is het links allemaal heel erg opgezet geweest. Ben vorige week voor controle geweest en ook daar tevreden geluiden. Alleen nog de “accu” weer op peil krijgen, want mijn energie is nog lang niet weer op het niveau dat ik van mezelf ken. Dat gaat ook tijd kosten is me verteld, en dat kun je maar beter weten als het je nooit snel genoeg kan gaan, 😉 Wat die vorm van de icd betreft: ja dat is goed voelbaar. Maar nu ik mijn oude waakhondje heb mee gekregen en dus goed heb kunnen bestuderen sta je er toch versteld van hoe groot het toch nog is en ook het gewicht vond ik behoorlijk. Dat je zoiets, zeker in het begin als alles hoe dan ook moet wennen nog, voelt zitten vind ik niet zo vreemd meer! Hebben jullie ook gezien waar het destijds allemaal mee begonnen is en waaruit onze huidige icd is voortgekomen? Dat heb ik gezien tijdens een contactmiddag voor icd dragers in de periode na de plaatsing van de eerste icd. Ongelofelijk wat er in een kleine 30 jaar dan veranderd en verbeterd is! Allemaal een fijne en fitte dag gewenst!

[Hetty de G]

Even een reactie weer. Vijf weken geleden heb ik mijn tweede icd geplaatst gekregen nadat het eerste systeem verwijderd moest worden vanwege een ontsteking. De afsluiter van vijf en een halve week ziekenhuis, de gangbare procedure in zo´n geval. Het is niet te geloven hoe anders en prettig het voelt in vergelijking met de oude. Er is nu besloten rechts te plaatsen omdat links eigenlijk vanaf het begin af aan klachten heeft gegeven. Ik kan nu prima op mijn zij liggen, zelfs zo relatief kort na de operatie al en heb als het er op aan komt meer last van mijn linker arm (nog steeds!) dan rechts. Het is ook veel minder prominent zichtbaar nu, achteraf is het links allemaal heel erg opgezet geweest. Ben vorige week voor controle geweest en ook daar tevreden geluiden. Alleen nog de “accu” weer op peil krijgen, want mijn energie is nog lang niet weer op het niveau dat ik van mezelf ken. Dat gaat ook tijd kosten is me verteld, en dat kun je maar beter weten als het je nooit snel genoeg kan gaan, 😉 Wat die vorm van de icd betreft: ja dat is goed voelbaar. Maar nu ik mijn oude waakhondje heb mee gekregen en dus goed heb kunnen bestuderen sta je er toch versteld van hoe groot het toch nog is en ook het gewicht vond ik behoorlijk. Dat je zoiets, zeker in het begin als alles hoe dan ook moet wennen nog, voelt zitten vind ik niet zo vreemd meer! Hebben jullie ook gezien waar het destijds allemaal mee begonnen is en waaruit onze huidige icd is voortgekomen? Dat heb ik gezien tijdens een contactmiddag voor icd dragers in de periode na de plaatsing van de eerste icd. Ongelofelijk wat er in een kleine 30 jaar dan veranderd en verbeterd is! Allemaal een fijne en fitte dag gewenst!

[Hetty de G]

Waarschijnlijk is bij mij een litteken van een hartinfarct dat ik ooit moet hebben doorgemaakt zonder dat te weten of te beseffen de oorzaak geweest van de ritmestoornis die mijn hartstilstand veroorzaakte. Wel heel bijzonder, die kreeg ik dus op mijn 45e, en jij hoorde op die leeftijd dat je al vanaf je geboorte met iets rondliep zonder dat je dat wist.
Even wat er nu heeft gepeeld weer te boven zien te komen en dan, net als jij zegt, weer lekker mijn leven oppakken en leven. Dat ik zo uit die hartstilstand mocht komen en verder mocht, ik ben er nog elke dag blij om!

[Hetty de G]

Jammer dat deze discussie is gestopt… Als ik even mag terug komen op die reactie van jou, Job Pieter, over die show die er achter die Hollywood adopties zou zitten: ik vind het nogal wat om dat te beweren. Ook deze “sterren” zijn doodgewoon mensen die misschien alleen maar heel graag hun warmte en liefde aan een kind willen geven. Dat het voor een adoptiekind niet altijd even gemakkelijk is in een omgeving te belanden waar al snel alle ogen op je zijn gericht omdat “men” nu eenmaal meent alles te moeten weten van “hun” idool ben ik meteen met je eens. Maar dat Hollywoodsterren alleen maar zouden adopteren voor de show en om de aandacht die ze er mee krijgen vind ik te kort door de bocht. Niemand mag oordelen over de goede bedoelingen van deze adoptieouers dan hun adoptiefkinderen. Alleen zij mogen een oordeel hebben over de beweegredenen van hun adoptiefouders om hen te adopteren en hen er op aanspreken als die motieven niet zuiver blijken te zijn geweest. Adoptie wordt uberhaupt veel neergezet als: ouders willen graag een kindje en “kopen” er dan maar een als zwanger worden niet lukt of, zoals jij oppert over de sterren, het hen niet uitkomt zelf een zwangerschap te voldragen vanwege hun uiterlijk. Ik weet niet of je enig idee hebt wat er aan screening aan een adoptieprocedure voor af gaat… Als er een manier is om heel bewust ouder te worden! In Amerika gaat het allicht anders dan hier maar ook daar is het echt niet zomaar en met alleen wat gezwaai van geld geregeld, ook niet voor de sterren. Adoptie is, gelukkig!!!; aan vele regels gebonden en het is de diepste wens van iedere zich zelf respecterende adoptiefouder dat die regels adoptie ver houden van het principe ” wie maar genoeg biedt…”.Adoptie komt door de uitwassen die er helaas hebben plaatsgevonden door de jaren heen helaas al vaak genoeg negatief in het nieuws. Enig idee hoe dat voelt voor al die adoptiefouders maar vooral adoptiefkinderen die zich daardoor bijna moeten verdedigen… Adoptieouders zijn denk ik ongeveer de meest gemotiveerde ouders die je kunt bedenken, en die zijn er dus ook onder de sterren die adopteerden. Je doet de sterren die uit volle overtuiging en heel bewust adoptieouder zijn geworden te kort met je reactie. En last but not least, je doet de mensen die de adoptiekinderen liefdevol verzorgden en met de grootste zorgvuldigheid juist dit adoptiefkind aan deze adoptiefouders heeft gematched ( er wordt namelijk geen kind voor ouders gezocht maar ouders voor een kind!) schromelijk te kort. Sorry, ik denk dat je het niet zo bedoeld hebt maar moet hier als adoptiefmoeder echt even op reageren…

[Hetty de G]

Dat was juist het uitzonderlijke, op deze afdeling vormt het team, in welke samenstelling dan ook een prettige eenheid en is ieder in zijn functie even belangrijk voor elkaar. Ook daar zal iemand best liever met de ene dan de andere collega werken misschien maar dat zul je dan nooit merken. Je voelt je er in heel goede handen, en dat vind ik een heel grote verdienste!

De aanleiding voor de hartstilstand bij mijn vader en mij waren niet het zelfde en zijn niet familiair belast. Op zich pure pech dus dat het ons allebei is overkomen en dat ik het wel heb overleefd en mijn vader helaas niet vind ik ook nog steeds heftig. Wel komen er in zowel de familie van mijn vader als diie van mijn moeder veel hart- en vaatklachten voor.

[Hetty de G]

ja dat is een pijnlijke beweging, je broek dicht maken, ik herken het. Een bh aan doen en dragen, ook niet fijn die eerste periode. En dan de autogordel… Ik ben maar een kleintje, 1 meter 50, dus dat zat ook niet lekker. Ik heb dus hoe dan ook veel te maken met rekkken, boven mijn hoofd werken en merk dat ik bij sommige dingen dus echt alleen kom als ik een trapje pak of zo omdat ik niet ver genoeg kan rekken. Ach, het is wat lastig maar dat ik hier nog en weer vrolijk rondhuppel is het belangrijkst.

[Hetty de G]

Zo´n trauma heb ik ook wel een beetje gehad na de hartstilstand van mijn vader. Die heeft nota bene op dezelfde ic gelegen als waar ik 2 jaar geleden terecht kwam. Zelf heb ik geen enkele herinnering aan de avond dat ik mijn hartstilstand kreeg en ben zelfs de week die aan die vrijdagavond vooraf ging helemaal kwijt maar weet door de ervaring die ik zelf had met mijn vader heel goed wat mijn gezin en ook mijn moeder en zussen en broer hebben gevoeld toen ze daar bij me waren die eerste dagen. Ook toen zijn ze allemaal zo geweldig goed opgevangen, dat is minstens zo belangrijk dan de medische zorg die ik kreeg! Ik ben daarom heel blij dat we zo´n in alle opzichten goed ziekenhuis op hartgebied in de buurt hebben!

[Hetty de G]

Ja dat is echt heel fijn en belangrijk geweest om het allemaal zo opgewekt door te hebben kunnen komen. Het is echt zo goed geweest als maar kan! Daarom vond ik ook dat ze deze pluim meer dan verdienen! Er wordt wat afgemopperd soms, op de verpleegafdelingen en ook hier, over het een en ander maar wat boffen we toch dat we met onze klachten in een land als dit leven waar je geholpen wordt als dat maar even kan en er zo veel kennis en mogelijkheden zijn en waar zo veel betrokken en warme mensen in de zorg werkzaam zijn. Dat we daar blij mee zijn en de inzet waarderen van de medische teams die ons de zorg bieden die we nodig hebben mag best eens gezegd worden, toch?

[Hetty de G]

Het is toch behoorlijk soms he, die nabezwaren na de operatie. Ik ben dus drie weken verder nu en het gaat heel goed wat dat betreft. moet nu gewoon oppassen niet toch even snel iets te doen met die arm terwijl de zes weken nog niet om zijn die voorzichtigheid vragen om de lead goed te laten hechten. Heb nu dus wel twee armen waarmee ik zeker enigszins beperkt ben, maar dat maakt alleen de omgeving maar galanter, haha. Ik heb nu dus echt even hulp nodig bij het aan en uit trekken van mijn jas bijv. Ik hoop zelf dat die linker arm nog meer gaat herstellen, maar als ik zie dat de oude icd aan die kant nu dus 8 weken geleden is verwijderd ga ik er een beetje van uit dat dit wel een beetje blijvend gaat worden. Heb na de operartie waarbij de icd is verwijderd al meteen meer pijn van die arm gehad dan van de operatiewond.Nou ja, daar leren we ook wel mee leven. Las nog even terug en zag daar het slaapprobleem. Ik heb de eerste weken met mitella geslapen om te voorkomen dat ik in mijn slaap mijn arm lekker onder mijn hoofd zou gaan leggen wat niet mag om het hechten van de lead. Heeft redelijk gewerkt, ook toen de eerste icd geplaatst was. Op mijn zij liggen kan ik nu trouwens veel beter dan met de oude icd, een verademing want zo slaap ik toch echt het lekkerst al was ik uiteindelijk wel redelijk gewend om op mijn rug te moeten slapen omdat ik dat gewoonweg niet op mijn zij kon al die tijd.

[Hetty de G]

Hier nog een icd-draagster, net drie weken in het bezit van een nieuw “waakhondje” en ook met zo´n “afstandsbediening” Dit is mijn tweede icd, de eerste heeft eigenlijk steeds klachten gegeven in die zin dat ik er erg veel en vaak last van had dat ´ie er zat. Nu net een paar weken thuis na 5 en halve week ziekenhuis omdat de pocket ontstoken was geraakt. Nu dus een nieuwe icd, rechts, en het voelt goed. Heb nu al minder last van deze arm dan mijn linker waar ik nog steeds beperkingen heb ondanks dat de icd daar nu dus weg is. Komende week voor controle, eens vragen of dat nog gaat verbeteren. Herkennen meer mensen dit toevallig?

[Hetty de G]

Hallo Jane, die angst is ook niet onbegrijpelijk natuurlijk. We weten allemaal niet wat ons te wachten staat als de ICD voor het eerst moet ingrijpen en dat geeft een gevoel van je over moeten geven aan iets waarvan je de strekking niet kunt overzien. Realiseer je dat als het ooit gebeurt de kans groot is dat je wegzakt voor je ICD zijn werk doet. Ik merk zelf dat het mij heel erg helpt dit te relativeren en de ongemakken en pijn die de ICD meebrengt te kunnen accepteren door goed te beseffen dat het wel het verschil kan betekenen tussen overleven of overlijden dat ´ie er zit als het er ooit weer op aan komt. Mijn man was bij me gelukkig toen ik mijn hartstilstand kreeg en heeft de tegenwoordigheid van geest kunnen bewaren en kunnen handelen, een buurvrouw was beschikbaar om hem te helpen en het over te nemen, de ambulance was nog op de post in ons dorp en dus heel snel ter plekke…. Ik weet maar al te goed dat de kans groter is dat dit een volgende keer niet weer zo samen zal vallen allemaal en daarom ben ik heel erg blij met de extra bescherming die de ICD geeft. Het kan het verschil maken tussen een man en kinderen die zonder mij verder moeten of toch samen verder mogen en kunnen. Dat weegt voor mij duizend keer op tegen de angst voor wat er gebeuren gaat, wat ik zal voelen als ´ie ooit zijn werk moet doen en de pijn en ongemakken die ik er van ondervind. Ik probeer dus zo goed en zo kwaad als het gaat het positieve van het hebben van een ICD te laten overheersen. Dat betekent dus niet dat ik jouw angsten en de nadelen die jij ondervindt niet herken of bagatelliseer. Het keiharde besef dat ik er nu ook al ruim een jaar niet meer had kunnen zijn en de blijdschap dat het gelukkig zo niet heeft hoeven zijn maakt wel dat ik gewoon niet anders wil dan alles uit deze ‘blessuretijd’ halen en die zo weinig mogelijk wil laten beinvloeden door angsten en pijnen. Neem je tijd om het allemaal te verwerken, je bent nog maar kort ICD draagster en daar moet je natuurlijk echt wel even aan wennen. Zoek ook zeker wegen om daar adekwate hulp bij te krijgen, op een manier die voor jou zinvol is, blijf niet met dit soort gevoelens rondlopen. Ik wens je heel veel sterkte en als er iets is waarmee ik je kan helpen doe ik dat graag!

Hetty

[Hetty de G]

Trouwens, ik BEN een kleintje maar HEET Hetty :laugh:

[Hetty de G]

Hier moet ik even op reageren, dit grijpt me zo aan… Ik heb namelijk net zo’n kanjer van een man die me, nu bijna een jaar geleden, het leven heeft gered door meteen te handelen na mijn hartstilstand. Ik weet helemaal niets van het gebeurde, ben herinneringen aan de bewuste avond en de week er aan voorafgaand volledig kwijt maar omdat ik zelf ook EHBO-er ben en kan reanimeren weet ik maar al te goed wat hij die avond en de dagen er na heeft doorgemaakt. Ik kan geen woorden vinden die kunnen weergeven hoe ongelofelijk veel bewondering ik er voor heb dat hij zijn hoofd er bij heeft weten te houden en heeft kunnen doen wat hij heeft gedaan. Ik ben er echt nog elke dag opnieuw zo dankbaar voor! Ja, ik ben nu ICD drager en dat heeft zo zijn nasleep gehad het afgelopen jaar en ja ik heb pijn doordat de ICD waarschijnlijk wat drukt op plekken waar dat niet zo prettig is maar… IK LEEF!!! Ik mag er nog zijn voor mijn gezin en de mensen om me heen! Ik ben er mede dank zij zijn doortastende optreden, de hulp van een buurvrouw die hij er bij heeft laten roepen om hem te helpen en het ongelofelijke geluk dat de ambulancepost hier ter plaatse nog was bemand was waardoor professionele hulp heel snel geboden kon worden heel goed door heen gekomen. Je had je nickname niet beter kunnen kiezen: the best 😉 Kanjers als jij en mijn man en iedereen die ook maar iets weet te doen als hij of zij met een hartstilstand wordt geconfronteerd zijn onbetaalbaar, goud waard! Ik wens je samen met je vrouw alle goeds, hoop dat er in haar toestand ook goede ontwikkelingen zijn en mogen blijven komen.

[Hetty de G]

Plavix staat bij mij tot december, een jaar na mijn hartstilstand, gepland staat op mijn doosje. Moet maandag weer voor controle, best spannend!

[Auteur]

Berichten