Hallo iedereen,
Bedankt alvast voor jullie reacties. Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige jonge levenslustige persoon ben wiens leven van vandaag op morgen op zijn kop werd gezet. Vroeger was ik iemand die ook alles snel probeerde te relativeren. Zat het een keertje tegen : kop op, borst vooruit en verdergaan. Maar nu ik zelf met mijn haperende motor werd geconfronteerd, is het toch net iets anders. Op sommige dagen gaat het goed en voel ik me fantastisch, maar er zijn andere dagen dat het helemaal niet gaat en dan ben je zo onmachtig….terwijl je op dat moment niet anders kan dan die slechte dag(en) gewoon doorkomen…Ik kan ook niet goed meer drukte rond me verdragen. Onlangs waren we met de kinderen naar de laatste groepswedstrijd van de Rode Duivels gaan kijken in het Sportpaleis in Antwerpen en dat ging goed tot de wedstrijd was afgelopen en het feest pas goed losbarstte. Al dat gejoel en drukte om me heen, kan ik niet meer hebben. Vroeger zou ik tot in de vroege uurtjes hebben mee gefeest, maar ik heb daar nu geen nood meer aan. Wat niet wil zeggen dat ik met heel veel heimwee aan terugdenk 🙂
Ervaren jullie ook dat mensen om je heen op een bepaald moment verwachten dat je ‘genezen’ bent en ‘dat het nu eindelijk eens tijd wordt dat je verder gaat met je leven’??? Geloof me, ik wou dat het echt zo makkelijk was, maar dat is het niet. Ik vraag me ook af hoe mensen die alleen zijn het volhouden. Ik denk dan bij mezelf dat ik het niet zou kunnen…maar misschien is dat anders als je er echt alleen voorstaat. Want uiteindelijk is het wat het is : je staat ervoor en je moet erdoor! Hopelijk tot gauw en veel sterkte aan iedereen hier! Veel liefs, Fanny
