Hoi Allemaal,
Ik ben Eline, getrouwd met een hele lieve man en 3 kindertjes beneden de 12 jaar.
Ik ben 39 jaar geboren met een hartruis en heb mijn hele leven al last van hartritmestoornissen en hartkloppingen.
Vroeger heb ik een holterkastje voor 24 uur, hier was de uitslag dat er niets gevonden was.
Dus ik dacht.. het zal wel niets zijn.. en heb verder nooit actie meer ondernomen.
Momenteel is het dagelijks en word het alleen maar erger. De laatste keer was het zo erg (6 sept) tijdens een jaarlijks volleybaltoernooi dat ik naar de ehbo ging omdat ik me niet goed voelde en al 2 dagen continu last had van hartritmestoornissen en hartkloppingen. Ik hoorde enkel de man nog zeggen dat ik er grauw uitzag. Ze legden me aan de ecg, en weet ik veel wat nog meer,.. ik weet de helft niet… daarna hoorde ik nog dat de ambu moest komen waar ik ook de helft niet meer van weet, bij vlagen.
Blij dat mijn collegaatje meeging, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Echter vond de arts in het ziekenhuis het beter als ik alles in mijn eigen omgeving zou laten controlleren omdat daar ook alles bekend was in het dossier.
Via de huisarts waar ik weer heen ging bleek dat er een afwijking op het ecg gevonden was.
Ik slaap heerlijk maar bleef ontzettend moe. Ik vergat veel dingen en de helft kon ik niet opkomen, met vragen in de ambulance en bij de ehbo.. ik weet niet wat ik gezegd heb maar ik had geen antwoorden, ik wist het niet.
Ik heb een doorverwijzing gekregen naar de cardioloog.
Eindelijk kan ik 30 oktober terecht voor een hele ochtend onderzoeken.
Ik heb 6 weken moeten wachten, belachelijk lang. Ik voel me zo onzeker en ik ben bang dat ik weer van mijn stok ga.
Op mijn werk zeiden mijn collega's dat ik thuis moest blijven, maar het probleem is, is dat de hartkloppingen en ritmestoornissen niet gelinkt kunnen worden aan iets. Het gebeurd zowel overdag als snachts of ik nou loop, stil zit of lig.. het is niet te peilen.
Ook ben ik bang dat ze niets kunnen vinden met de testen.. ik hoop natuurlijk wel maarja je weet het nooit…
Tijdens het autorijden kreeg ik weer last, en last van mijn linkerarm en nek, ik ben maar doorgereden, reed op de snelweg.
Vorige week ging ik bijna van mijn stok omdat het niet ophield.
Ik ben na 6 sept expres door gaan werken omdat als er thuis wat gebeurd niemand me vind, op het werk heb ik allemaal collega's om me heen die me kunnen helpen.
Zo voel ik me nu nog steeds.
Ik voel me af en toe een wandelende tijdbom.
Sorry voor mijn geneuzel, maar ik heb niemand om me eitje kwijt te kunnen.
Komt bij dat ik altijd mezelf op de laatste plaats zet.
groetjes eline
