[Dolores]

Dat bedoel ik dus.
En mijn steun heb je voor 200 % :kiss:

[Dolores]

Wie zegt dat Melanie mijn steun niet heeft?
Dit staat toch los van het rookverbod?
Ik steun Melanie van ganser harte en heb veel bewondering voor haar.

[Dolores]

In Duitsland is anders het rookverbod voor de kleinere buurtcafé’s opgeheven, omdat deze zaken het niet meer konden bolwerken sinds het rookverbod.
Dus zo’n onzin is het allemaal niet.
Los van het feit dat het natuurlijk ongezond is om te roken.

[Dolores]

Daar heb je volkomen gelijk ik in. Van de week was Joop Braakhekke op tv weet je wel van restaurant “Le Garage”, die zei dat z’n restaurant intussen op een perron lijkt waar iedereen net als in de trein, in en uit gaat, alleen om buiten een sigaretje ofzo te kunnen roken. Het rookverbod maakt de hele sfeer kapot, zei hij. De gezamenlijkheid is helemaal weg, dus ook de gezelligheid.
Maar Melanie top van je hoor, dat je het volhoudt. Nog effe en dan ben je van die vervelende “afkick” verschijnselen af. Hartstikke goed van je.
Je kunt trots zijn op jezelf!!!!!!!!

[Dolores]

Knap hoor Melanie hoe je dat allemaal opschrijft. Volhouden hé.

[Dolores]

Jammer Meneer Slot, dat u ermee wil stoppen . Ik vind de discussie juist heel boeiend. Door argumenten van anderen, hun inbreng en hun feedback kun je je eigen mening eventueel bijstellen. Soms leidt dat ertoe dat je anders tegen iets aan gaat kijken, of juist helmaal niet. Het is toch alleen maar leerzaam.
Als ik voor mezelf spreek dan leer ik juist, door de inbreng van anderen, weer opnieuw formuleren waarom ik op een bepaalde manier tegen iets aankijk.
Leve de vrijheid van meningsuiting zou ik zo zeggen en ik hoop dat u op uw besluit terugkomt.
En op de persoon spelen, ja daar hou ik ook niet van, hoewel ik me daar misschien soms onbewust, ook schuldig aan maak.

[Dolores]

Nou ik vind wat Herman Slot schrijft wel erg radicaal.
Op de eerste plaatst kan niemand hier uitmaken wanneer een discussie begint of eindigt. Iedereen kan hier zijn verhaal kwijt, neem ik toch aan.
Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat problemen en dingen die jou en je familie overkomen er toe kunnen leiden dat je veel dichter bij elkaar komt. Je leert elkaar kennen en weet wat je aan elkaar hebt.
Helaas heb ik het ook wel eens anders gezien, waar problemen hebben niet “samen sterk” maakt, maar de zaak juist op de spits drijft en laat ontploffen.

[Dolores]

Melanie heel, veel sterkte en succes. Ik hoop dat je volhoud.

[Dolores]

Volgens mij kun je alleen je gedragspatroon aanpassen als je je bewust bent van het probleem.
Rijst natuurlijk de vraag of deze mensen hun eigen gedrag als een probleem zien en ervaren.

[Dolores]

Als ik naar Amerika kijk, waar de financiële crisis heeft toegeslagen, vraag ik me af of het niet al zover is.
Zullen die rijken nu echt zo vreselijk gelukkig zijn met zichzelf? Kijken die nooit eens achterom naar de consequenties van hun daden?
Ik vraag me af wat die aan hun kinderen of kleinkinderen zullen vertellen als er geen vis meer in de zee zwemt omdat die leeggevist is, geen dier meer op te verorberen valt omdat ze door ziektes zijn uitgeroeid, de grond intussen zo vervuilt is dat er geen gewassen meer groeien en ze er achter komen dat je geld niet kunt eten!

[Dolores]

In mijn ervaring betreft het niet alleen cardiologen. Heel veel specialisten zijn analfabeten als het om communicatie met de patiënt gaat. Het lijkt soms wel alsof ze alleen maar geïnteresseerd zijn in je aandoening en niet in jou als mens met je vragen en angsten.
Als je aandoening iets is wat veel voorkomt dat krijg je het gevoel dat het lopende band werk wordt voor een specialist en dan geeft hij/zij je ook nog het gevoel dat je je wat aanstelt als je vragen hebt.
Mankeer je iets wat ze niet vaak tegenkomen, dan wordt je een soort van studieobject.
Ik ben maar heel weinig specialisten tegengekomen die je met een warm “hart” bejegenen en echt de tijd voor je nemen. De meesten zijn toch heel zakelijk.

[Dolores]

Ik begrijp die twijfels heel goed. Die heb ikzelf ook. Maar toch ik denk als je bij een situatie uitkomt waarbij je zou moeten reanimeren, dat je niet meer nadenkt, maar gewoon doet. Dat beademen van een wildvreemde, daar zou ik ook niet op zitten te wachten, maar dan maar zonder beademen. Ik heb vernomen dat dat sowieso binnenkort weer gaat veranderen en dat het beademen weggelaten kan worden. In andere landen, ik weet even niet welke, wordt dat al achterwege gelaten.

[Dolores]

Misschien zou je een praatgroep kunnen oprichten voor mensen die hier behoefte aan hebben.
Dit forum zou er ook al heel geschikt voor kunnen zijn.
Hebben jullie enig idee of er misschien al zoiets bestaat in Nederland?

[Dolores]

Dat contact hoeft niet altijd fysiek te zijn, elkaar zien of bellen bv. Je kunt ook steeds weer in gedachten met de situatie bezig zijn. Vooral als je iemand gereanimeerd hebt die dat niet wilde, of de situatie zoals Henri beschrijft.
Je blijft er in je gedachten steeds mee bezig en je moet het verwerken.

[Dolores]

Ik denk dat mensen in zo’n situatie in eerste instantie niet reageren van uit hun verstand (rede) en dus heel onredelijk kunnen zijn.
Misschien later als ze alles kunnen beredeneren, zal het wat anders eruit zien en kunnen ze de reanimator hopelijk begrijpen.
Maar die reanimator op zijn beurt zal misschien last hebben van een schuldgevoel.Het is nogal wat om iets te doen wat tegen iemands uitdrukkelijk wil is.
Let wel Ik heb het over mensen die uitdrukkelijk hebben aangegeven niet (meer) gereanimeerd te willen worden.
Verder vindt ik wel dat je moet reanimeren en ik vind het ook heel belangrijk dat mensen kunnen reanimeren. Het zou niet gek zijn een reanimatiecursus zou worden opgenomen in het leerprogramma van middelbare scholen.
Ik zou het alleen maar promoten. Je weet nooit waar je eens voor komt te staan.

[Auteur]

Berichten