[alanis]

in het ziekenhuis voor de afspraak, met ik een pasje laten maken. Ik heb me hierop voorbereid en heb paspoort, en alle namen van huisarts, tandarts, apotheek paraat. ik geef mijn emailadres en er wordt een foto gemaakt voor op het pasje. ik geef mijn naam, adres, postcode en telefoonnummer. Zo pasje klaar. ik naar de cardioloog: ik moet me eerst melden bij de receptioniste van de cardioloog. Die laat ik mijn nieuwe pasje zien maar toch wil ze mijn gegevens in de computer ook opzoeken, die staan daar inderdaad in. Ze zegt dat ze een halfjaarlijkse check moet uitvoeren: bent u verhuisd of heeft u een ander telefoonnummer? Nee leg ik uit, alle gegevens zijn nu tien minuten geleden vers ingevoerd. Alles is actueel omdat ik namelijk nu net een pasje heb laten maken en alle gegevens heb laten invoeren. O ja. Is uw adres nog steeds dit en dat? Ik zeg dat ik niet verhuisd ben de afgelopen tien minuten. Is uw telefoon nog steeds dit en dat? Ik zeg dat ik onderweg van de ene pasjes receptie naar de cardio receptie niet onderweg een nieuw telefoonabonnement heb gekocht. o ja. Is uw email adres nog dit en dat? Ik zeg: nou onderweg van de pasjes receptie tien minuten geleden naar hier heb ik ook niet een ander email adres.
O ja.
Dus zo gaat het aan de receptie. Ik word echt horen horen horen dol van die receptionistes. Ik trek ze helemaal niet. Ik bijt op mijn tong ik druk mijn nagels in mijn handen. Ik trek het niet. Aan de telefoon waren ze ook al zo dom. Drie keer in de ronte doorverbinden en dan kom je weer uit bij de eerste etc. etc. Zo raar.
ik ben hier niet geschikt voor. Als ik al iemand moet bezoeken in het ziekenhuis wordt ik al helemaal geagiteerd door de geur die er hangt. Ik ben allergisch voor die ontsmettingszeep geur. En het is er altijd zo warm ondanks de zon buiten staat de verwarming daar altijd zo hoog dat ik met mijn lage bloeddruk zo bijna tegen de vlakte ga. Dus ik sta te tollen op mijn benen en hou me vast aan de desk van de receptie en dat speelt die hele slapstick conversatie zich hierboven af. en ik denk: op welke planeet ben ik hier?

[alanis]

nu vandaag bij cardioloog geweest. de echo laat niet echt iets speciaals zien. Gezien de klachten krijg ik een holter kastje mee. Maar…… pas over vijf weken kan ik die ophalen!! dat is belachelijk. En dan een fietstest pas over zeven weken. Dat duurt heel lang. Ik ben de halve ochtend bewusteloos en de rest van de dag heel moe. En zo in die staat laten ze me gewoon bijna twee maanden hangen. Ik vind het zo belachelijk. Om zo’n simpele test: ik zei: ik kan ook nu die fietstest doen. Hier ben ik, daar staat de fiets. Ik doe hem nu wel even. nee dat kan niet want het moet ingevuld worden in de computer en daar is pas een hokje vrij over zeven weken.
Is er een mogelijkheid om het sneller te doen.

Dus omdat zij niet even een paar extra kastjes willen kopen of een verpleegster extra willen aannemen die wat meer fietstesten kan doen: daarom moet de samenleving maar weer twee maanden uitkering extra betalen.
en de kans dat het straks echt misgaat
ik vind het echt te lang duren zeven weken ik denk er elke seconde van de dag aan dus hoe moet ik dat zolang volhouden

[alanis]

waauw je bent een trooper, dat je dit nu allemaal al doorstaan en overwonnen hebt. ik weet van de helft niet wat het allemaal is maar je bent een kanjer zowieso. ga er maar aanstaan operaties.

maar ik las iets over straatangst. Misschien helpt een hond?
ik heb wel eens gehoord dat met een hond lopen voor mensen die van alles mankeren wel handig is. Ook omdat de hond alarm kan slaan en iemand kan halen.
Ik hoorde dat van een vriend die had veel aan zijn hond.

of misschien een of ander kastje met een hulpknop (die hebben ze in bejaardentehuizen ook om hun nek) of neem een goede smart telefoon mee waar je met een sneltoets meteen je man of een buurvrouw of een ambulance kunt bellen.

[alanis]

hi bedankt voor je antwoord annemarie of roland?
nu ben ik inmiddels doorverwezen naar een cardioloog omdat het biometrie kastje een hartslag van 38 liet zien. En ik heb bepaald geen sporthart dus.
ik was vroeger wel sportief maar dat kan ik nu niet, ik word steeds duizelig.
ik voel me heel zielig en chagarijnig
ik moet nu weer een dag wachten tot ik teruggebeld wordt voor een afspraak hopelijk morgen.
wat zijn die telefonistes toch onbeleefd zeg, zo slurpend koffie aan de telefoon en kauwgum kauwend en zo jij en jou helemaal geen u. En dan gooien ze de telefoon neer omdat ze het ”dossier” moet opzoeken, ik heb helemaal geen dossier want ik ben er nooit eerder geweest, maar ze gooit de telefoon neer en dan hoor ik haar collega’s heel luid kletsend over prive dingen, dat hoor ik dan allemaal door de telefoon.
Ik irriteer me helemaal gek alleen al aan de telefoniste van het ziekenhuis. Dus dat kan wat worden straks. Ik moet dus wachten voor de telefoon tot ze me terugbellen.
maar ik heb ook al uitgelegd dat ik op slechte dagen onder zeil ga, dus noem het slapen of noem het in coma gaan of noem het ”out” gaan, maar dan kan ik de telefoon niet opnemen. Dat snapte ze niet, ze zei ijskoud: ja maar je huisarts heeft er niet opgezet spoed dus dan is het geen spoed, je wordt over een week ongeveer teruggebeld, ergens een dag op een tijd. Ik word daar zo kwaad om. Ik kan er helemaal niet mee omgaan met het idee dat ik misschien wel een hartkwaal heb.
De waarheid is dat ik zon donkerbruin vermoeden heb dat alle hyperventilaties die ik zogenaamd gehad zou hebben, voedselallergieen en ”dissociatie” feitelijk allemaal door hart overslagen zijn gekomen. dat mijn hersens niet genoeg zuurstof krijgen.
dat heb ik al heel mijn leven. bijvoorbeeld een logopedie les omdat ik niet zo goed articuleerde: nee ik was ook zo ”dagdromerig” altijd.
ik ging heel regelmatig buitenwesten maar dan val ik niet neer op de grond maar blijf ik zitten en voor me uitstaren. Dat vonden mensen altijd zo vermakelijk: zit je weer te dromen? nee ik ga steeds out.
ik heb het zo vaak gezegd dat er iets niet klopt maar dat het zo letterlijk niet zou kloppen dat wist ik niet.
maar nu dat idee me langzaam bekruipt wordt ik steeds kwader.

[alanis]

ha annemarie,
ja dat mensen het niet begrijpen dat is moeilijk vooral als je het zelf ook niet begrijpt dus dan is het moeilijk uitleggen. Ik heb wel eens dat ik overduidelijk heel slecht ben, ga ik boswandeling maken met vriendin maar dat is dan het enige dat ik die dag doe en moeilijk. En dan is het bv dinsdag en belt die vriendin vrijdag: ga je mee uit?
dus helemaal niet vragen ben je al weer beter? dan reageer ik soms niet meer op zulke sms’jes en is het van: ja maar hoe moet ik meeleven als je nooit iets vertelt?
een kennis van me heeft leukemie en dus grote kans dat ze er over een paar jaar niet meer is, die is afgevallen. En zelfs de mensen die weten wat ze heeft gaan dan nog zeggen: o je ziet er zo goed uit (inderdaad roze wangetjes door medicijnen daarvoor zag ze nogal geel) en wat ben je afgevallen, wat goed. Dat vind ik dan zo ontzettend dom. Ik ken ook iemand die wekelijks moet dialyseren, die is een half jaar weggeweest en kwam weer terug en iedereen zei nota bete: wat zie je er goed uit. Ze was echt vel over been, ik schrok me kapot, ze was heel erg mager. En je weet waarom. Dat ze een paar keer bijna dood was en toen een paar weken in het ziekenhuis en nu elke keer weer dialyseren. Dat weet iedereen. En dat mensen dan toch haar complimenteren met dat ze zo mooi slank is. Daar kan ik niet bij. zo dom als mensen soms zijn. Maar zaken als vermoeidheid: daar moet je maar gewoon even doorheen. Ja als je de hele dag in bed ligt wordt je daar ook moe van he, gewoon even een frisse neus halen etc.
Ik ben regelmatig op wc’s een beetje ”out” dus een half uur voor me uitstaren ik ga dan een beetje ”weg”. Dan staan er mensen voor de deur te bonzen die denken dat ik heel egoistisch ben om die wc zo lang voor mezelf te houden. Die zijn dan echt boos. Soms vraag ik ze; ”waarom denk je dat ik er zo lang op zat”, misschien ben ik wel ongesteld, misschien wordt ik niet goed, misschien ben ik aan het hyperventileren etc etc je kunt duizend redenen bedenken. Dat ik het speciaal doe om jou te pesten dat is een mogelijkheid maar je kunt het eerst ook vragen. Dan kijken ze weg en komen er nooit op terug. Ik heb een goede vriendin die ik niet meer zie, ze praat altijd over haar problemen, toen ik zelf eens ook een probleem kreeg, weliswaar een heel vaag medisch probleem van lage bloeddruk etc. toen ging ze er de hele tijd doorheen praten. Ik zei: ok ik had deze week twee keer een bloedneus ben thuis drie keer out gegaan maar kwam na drie uurtjes vanzelf weer bij geen probleem maar ik ben wel out gegaan gisteren midden op straat dat vond ik wat minder omdat iedereen het dan kan zien. Ik schaam me dan. En dan begint ze dwars er doorheen gewoon te praten over de roddels op haar werk etc. Toen heb ik gezegd: als je mijn vriendin wilt zijn moet het wel wederzijds zijn, moet je ook naar mij luisteren evenveel uren als dat ik naar jouw sorus luister. Toen antwoordde ze: dat kan ik er nu neit bij hebben want ik heb het al zo moeilijk, weet je wat jij moet doen: je moet mindfullnessen. Dan lossen al jeproblemen op als je gaat mindfullnessen, joga en meditatie. Ik heb toen echt gezegd: ok nu houd het op ik heb niet iets psychisch het is medisch, het is meetbaar. Maar ik zie sommige mensen niet meer omdat de vriendschap er altijd op gebaseerd was dat ik luisterde naar hun problemen. Dat heb ik jarenlang bij diverse mensen gedaan. En nu het andersom is willen ze niet luisteren. En dan zeggen ze ”je zuigt” je praat alleen maar over problemen, doe niet zo negatief. Dan denk ik: jij zuigt, ik heb jarenlang wekelijks uren naar jouw kleine problemen geluisterd en als je beste vriendin helemaal out gaat regelmatig dan wil je het daar niet over hebben. Het is angstig en ingrijpend en als ze dat niet willen horen dan wil ik hun sorus ook niet meer horen.

[Auteur]

Berichten