Goedemorgen Krasser,
Om te beginnen is hartgenoten voor iedereen, die op welke wijze dan ook belangstelling hebben en zeker voor familieleden van mensen met hartproblemen.
Ik durf van mijzelf te zeggen dat ik eigenlijk altijd al een goed humeur heb gehad, niet snel boos werd om de kleinste dingen.
Toen ik echter mijn eerste hartinfarct had doorgemaakt en tengevolge van deze toch best angstige ervaring medicijnen moest slikken, bemerkte mijn omgeving en ik zeker niet in de laaste plaats dat ik vaak kortaf kon reageren, ongecontroleerd kon uitvallen, het gekke van dit alles was nog dat ik dat deed tegen degene die mij heel na stonden.
Ja wat gebeurt er met je na een infarct en naar mijn mening zeker in de begin periode bij het slikken van vaak veel medicijnen, als je de bijsluiters leest, heb je bij de meeste medicijnen al last van depressie, slik er dan maar een aantal en dan wordt je behoorlijk depressief.
Wat voelde ik zelf, ik had zelf het gevoel dat alles en iedereen tegen mij was, had zelfs in het begin de neiging om alles stuk te slaan of gooien en had alleen maar verdriet, niemand begreep me wat ze ook probeerde, ik was degene die het allemaal overkwam, dat begrepen ze echt niet, dacht ik. Ik was even alleen met mijzelf bezig en dat verdriet mochten ze natuurlijk niet zien, wat deed ik hier eigenlijk nog ik kon beter dood zijn.
Gelukkig had ik een vrouw en kind die mij daarvan af hebben gehouden en die mij, door deze, voor mij maar vooral voor hen, best moeilijke periode hebben geholpen!!!! Gelukkig raakte mijn lijf gewend aan de medicijnen en de bijwerkingen verdwenen.
We hebben daar vaak over gesproken en als ik weer eens een nieuw medicijn kreeg en er weer bijwerkingen kwamen, zonderde ik me af en gaf mijn vrouw en dochter aan, let maar even niet op mij, laat mij maar even.
Gelukkig voor mijn omgeving en zeker ook voor mij, heb ik, na de eerste start nu 12,5 jaar geleden, geen last meer gehad van dat gevoel van onmacht en hebben de medicijnen blijkbaar niet meer deze vervelende uitwerking op mijn humeur.
Men vraagt nu wel eens, jij bent altijd vrolijk voel je dan niks? Ja wel hoor ik voel best nog wel eens wat, maar dat gevoel is blijkbaar voor mij bestemd en als ik daar over ga praten geeft dat een ander zeker een minder gevoel en gaat het bij mij toch niet over.
Ook al is het misschien niet leuk, pak je man even vast, huil maar even samen met hem, want hij wil dit denk ik echt niet, ff doorbijten het komt echt weer goed, zoals het was.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Sterkte
Lieve hartegroet,
Rob
