Hoi Saby,
Het leven is hard, mensen waarvan je dacht dat het je vrienden waren, blijken geen vrienden te zijn, ze laten je letterlijk vallen als een baksteen.
Nu kun je je afvragen of dit wel je vrienden waren, of waren het meelopers, die jou nodig hadden, omdat jij vrolijk of behulpzaam voor ze was of je werkzaamheden voor ze deed.
Deze vrienden zijn nu kennissen geworden en daar heb je weinig meer aan, ik zeg altijd de enige dierbare kennis die ik heb is zelfkennis.
Het is altijd zo dat de mensen waar je het niet van verwacht je juist steunen, deze mensen moet je aan je hart drukken, zij zijn van hele grote waarde.
Dat je verdrietig bent begrijp ik zeker en zeker als het weer eens niet goed gaat, is het logisch dat je minder positief bent op dit moment.
Je zult, ook al is dit soms moeilijk je ziekte moeten accepteren.
Ja nu begrijp ik het even niet meer, eerst ben je 38 jaar en dan moet je afscheid nemen van je OUDE ik. Niet doen hoor hoe dan ook blijf lachen, echt geloof me het helpt.
Lach met je familie en kinderen, lach om jezelf, lach om een ander.
De zon gaat voor jou ook echt weer schijnen, ik zet alvast een bril op oké 8)
Wat ook kan helpen, althans ik denk dat het mij helpt schrijf, verhaaltje, gedichten en dagboek.
Doe je best ga er voor.
Succes,
Rob
Kijk eens op Forum bij lol, dat helpt misschien
