Hoi, fijn dat er mensen reageren op je vraag. Op je 2e vraag hoe je dat met je brein moet doen, kan ik alleen vertellen hoe het , nu nog steeds, met mij gaat.
Het brein is naar mijn id overgevoelig voor wat er met je lijf gebeurt. Mijn infarct kwam uit het niets, 40 jaar, gezond, geen overgewicht, leuk beroep in de kinderopvang. Nadat ik uit het ergste dal was gekomen, was het zaak mijn leven weer in eigen handen te nemen.
Maar dan komt het. Ondanks het feit dat er in principe niets kon gebeuren, ben gedottert, is een stent gezet, medicijnen gekregen, bleef mijn hoofd maar” op hol slaan”. En soms nog wel eens. Ik voel iets in mijn lijf wat ik niet thuis kan brengen en voila, a la minute reageerd mijn brein hierop, waardoor ik alle zeilen bij moet zetten om niet in paniek te raken, want de vorige kwam ook onverwachts. Dan probeer ik ik uit alle macht nuchter na te denken zo van, je hebt gisteren nog gesport, je bent niet kortademig etc. En dan heel langzaam aan lijkt ook mijn brein mijn gedachtengang te begrijpen en nemen de paniek gevoelens af. Maar steeds weer overkomt me dit, ik voel iets, mijn brein gaat in de paniekstand en ik moet hem overtuigen dat het goed met me gaat. Haha beetje omgekeerde wereld he? Nou heel veel sterkte.
