Zorg wordt te duur

[bert]

Straks zijn we gedwongen, of we willen of niet, om naar alternatieve zorg te zoeken. De bestaande officiele medische zorg wordt steeds duurder en zal binnen niet onafzienbare tijd onbetaalbaar worden. De overheid en de verzekeraars zoeken al naar manieren om voorwaarden aan die zorg te stellen. Als je bijvoorbeeld rookt, moet je zwaar dokken om recht op zorg te hebben. Dan heb je zelf immers meegewerkt aan je belabberde staat van functioneren. Uiteindelijk weten we allemaal hoe hard het balen is in de wachtkamers van huisartsen en ziekenhuizen. Daardoor komt de veel vriendelijkere en persoonlijkere benadering van zorgverleners in het alternatieve circuit steeds positiever uit de bus. Ik vind dat een goede ontwikkeling, mede omdat het alternatieve circuit in zijn algemeenheid gesproken niet naar het symptoom kijkt – zoals de huidige medicijnmannen wel doen – maar een symptoom in het grote geheel plaatst. Door dat geheel aan te pakken, kan de gezondheid en het geluksgevoel van de patient verbeteren en wordt de kans op nieuwe ziekten verkleind.

[Dolores]

Ik snap ook niet waarom alternatieve zorg “slecht ” zou zijn. Hun benadering van een gezondheidsprobleem, slaat vaak de spijker op zijn kop. Jammer is alleen dat de patiënt in kwestie het verhaal niet wil horen. Het probleem ontkent.
Zo zou migraine een uiting kunnen zijn van het onderdrukken van de seksualiteit. Zoals genoegzaam bekend komt migraine vooral voor bij vrouwen. Je kunt dan ijzertabletten gaan slikken om het symptoom te bestrijden, maar je komt nog altijd niet bij de kern.
En die kern is waar het om draait, maar meestal uit de weg wordt gegaan, omdat dit te confronterend is.
In het alternatieve circuit zijn echter veel “charlatans” aan het werk, die hun collega’s die wel integer zijn een slechte naam bezorgen. Dat is heel jammer want veel mensen staan daarom huiverig t.o.v. de “alternatieven”, bang om in verkeerde handen terecht te komen.

[Anoniem]

Ben het helemaal met Dolores eens. Mensen willen vaak, meestal zelfs, niet inzien waar het werkelijke probleem schort. Dat zou hun hele leven overhoop gooien. Liever voelen ze zich slachtoffer van een ,,ziekte”, alsof het een vijandelijke invasie betrof. Die ziekte moet met het zwaarst mogelijke geschut bestreden worden. Daar helpen pillendraaiers, farmaboeren en artsen een handje mee. Het voornaamste is dat deze mensen in hun slachtofferrol wensen te blijven. Want zoiets geeft macht. Ziektewinst, noemen ze dat in de psychologie. Want met zo’n ziekte kun je je omgeving naar je hand zetten. Je kunt je omgeving allerlei eisen stellen. Als mensen in je omgeving daaraan niet voldoen, bezorg je hen een zwaar schuldgevoel. De esoterische psychologie en veel alternatieve geneeswijzen proberen mensen juist te helpen om uit die slachtofferrol te komen. Dat vereist wel even slikken, want je wordt behoorlijk met jezelf geconfronteerd. Niet langer slachtoffer zijn, maar beseffen dat je een ziekte aan je eigen gedrag en je eigen denkpatronen te danken hebt. Kortom: zelf de verantwoording ervoor nemen. En dat is juist wat veel mensen niet willen. Liever laten ze zich allerlei pillen voorschrijven, die zorgen voor de meest pijnlijke bijwerkingen, dan dat ze tot de kern gaan: wat draag ik zelf bij aan mijn kwaal. Kortom: je bent dan als het ware geen slachtoffer meer, maar ,,dader”. Dat is natuurlijk wel even schrikken!

[job pieter]

Hier kunnen we ook weer stellen; we kennen het allemaal. Soms doen we het zelf een beetje.. vooral mannen zijn er goed in naar het schijnt. Een koutje en wij mannen kunnen afgedragen worden naar het ziekenhuis.
Maar het is zonde dat mensen alternatieve geneeswijzen over één kam scheren. Ik ben een overtuigd voorstander van Homeopathie. Er zijn natuurlijk een aantal kwakzalvers, maar dan nog. Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden een zware vorm van pfeiffer had. Flinke koorts 10kg afgevallen binnen twee weken (nee veel spek heb ik echt niet). De huisarts kon niks, terwijl de homeopathisch arts met belladonna aankwam en nog geen drie weken later was ik al bijna volledig hersteld.
De vraag is natuurlijk of we overal een pilletje nodig hebben. Nou nee, wat tussen de oren zit, spoel je niet weg met een pilletje. Een flinke tik op het achterhoofd doet vaak wonderen. Mensen die dit zien zouden niet zo lief en “beleefd” moeten zijn en gewoon zeggen; Stel je niet aan! Het beste medicijn.

[Tolletje]

Ik heb het idee, dat ik mij nu heel schuldig moet gaan voelen, nog meer dan ik al doe.
Ik ben al jaren “ziek”, heb vanaf ’72 4 jaar lang erge hoge bloeddruk gehad, nu onder controle, want de oorzaak is gevonden, wat al heel bijzonder schijnt te zijn. Heb al 32 jaar diabetes, prima onder controle, maar wel alle complicaties en ben uitbehandeld hartpatient, het hart is zwaar beschadigd. Ik weet, dat ik niet altijd helemaal gezond hebt geleefd, maar ik weet niet, hoe ik dit allemaal had kunnen voorkomen. Kruip allerminst in de slachtofferrol, maar bedenk na U verhaal, dat U het slachtoffer bent van mijn kwalen, omdat dit mijn eigen schuld is, ik daardoor de gemeenschap veel geld kost. Zou dus eigenlijk maar beter niet meer kunnen leven, omdat ik er voor zorg, dat de gezondheidszorg niet meer te betalen is. Ik heb al een zwaar schuld gevoel tegenover mijn echtgenoot, heus ik wil ook veel liever gezond zijn, maar nu weet ik het helemaal niet meer.
Sorry, dat ik besta.

[Anoniem]

Nee, Tolletje, je vergist je, gelukkig maar. Ik begrijp dat je je schuldig voelt. En nog schuldiger omdat je schrikt van wat de esoterische psychologie stelt. Wellicht ook omdat ik me wat kort door de bocht uitdrukte, denk ik. Jouw reactie doet me beseffen, dat ik wat erg puntig was in mijn betoog, zodat ik jou daarmee pijn gedaan heb. Het spijt me, dat was geenszins mijn bedoeling.
De kern van mijn opvatting is, dat iemand pas kan werken aan het verwerken of genezen, als hij/zij eerst zijn of haar ziekte accepteert. Als je begint met je daar schuldig over te voelen, kom je niet verder. Wil je een wond genezen, dan moet je er eerst naar kijken, las ik ooit ergens. Anders gezegd: onder ogen zien. Daarna volgt acceptatie. Sommige ziekten zijn ongeneeslijk. Dat zit in de genen, zoals ik elders op dit forum al betoogde. Daar kun je niks aan doen. Maar je hebt geen keus, je zult het met het lichaam moeten doen dat je gegeven is bij je geboorte. Een ander lichaam krijg je niet. De eerste stap, nogmaals, is dit accepteren, wat vaak al heel moeilijk is. Ik heb het daar zelf ook vaak moeilijk mee, gezien mijn beperkingen. Die zijn weliswaar niet zo levensbedreigend als de jouwe, maar ik ben niet vrijgesteld van beperkingen. Zo brak ik bijna twintig jaar geleden mijn nek, die zwaar beschadigd raakte, en overleefde als door een wonder. Sindsdien moet ik heel voorzichtig zijn met mijn nek. Een dwarslaesie loert om elke hoek. Ik heb veel moeite gehad dit te accepteren. Ik was het ook niet ,,schuld” dat me dit overkwam. Het gebeurde gewoon. Maar ,,schuld” en de verantwoording nemen zijn niet hetzelfde. De verantwoording neem ik, dat ik die beperkingen heb, omdat alleen dan ik kan voorkomen dat het erger wordt. Dat is niet hetzelfde als erkennen dat ik schuld heb aan die beperking.
Nog een stap verder ga ik, door mezelf voor te houden dat ik de beperking op een bepaald niveau wel degelijk te danken heb aan mijn eigen gedrag en denkpatronen. Door die beperkingen word ik immers geconfronteerd met gedragingen en denkpatronen, die blijkbaar aan verandering toe zijn. Wat ik denk – en daar hoef je het niet mee eens te zijn – is dat ziekte een belangrijke functie heeft. Namelijk je de tijd en ruimte te geven om uit de wind te gaan staan, en op een andere manier met het leven om te gaan als toen je nog niet ziek was. Ik geloof dus in de heilzame functie van een ziekte.
Ik kan dat, omdat ik over de dood heen kan kijken en besef, dat het na dit leven niet afgelopen is. Wellicht heb ik een bepaald karma in te lossen, of kan ik gelouterd een volgend leven tegemoet treden. Maar ook dat is mijn persoonlijke levensbeschouwing, waar anderen het doorgaans niet mee eens zijn. Hoeft ook niet.
Wat jij zegt, is dus helemaal niet wat ik bedoel. Ik begrijp dat je je schuldig voelt om je ziek zijn. Schuldgevoel is een ander woord voor tekort schieten, en jezelf daarom veroordelen. Welnu. Daar is geen reden voor. Veroordeel jezelf niet langer. Zie juist de positieve kanten van je ziek zijn. Je geeft anderen de kans om je te helpen, ontwikkelt daarmee hun helpend vermogen. En je geeft jezelf de kans om op een eigen manier met anderen om te gaan, daarbij je ziek zijn accepterend. En, zoals ik eerder al schreef, je bent ervaringsdeskundige, en kunt andere mensen heel veel leren, en hen een hart onder de riem steken. Je ziek zijn kan in die zin een bron van kennis, inzicht en wijsheid zijn.
Dat je de gemeenschap veel geld kost, zoals je schrijft, en dat mensen als ik daardoor het slachtoffer zouden zijn van jouw ziekte, kan ik nergens in mijn verhaal terug vinden. Dat heb ik nooit beweerd, en zal ik ook nooit beweren. Mensen die ziek zijn hebben recht op verzorging, aandacht en compassie. Kortom: laat je niet meeslepen in een zwart gat van verdriet en wanhoop, daartoe is geen reden! Ik wens je heel veel kracht, moed en inspiratie toe, en leef met je mee! En blijf reageren op dit forum, daar leren we allemaal van!

[Tolletje]

Ben nu te moe om te reageren. Wil ook eerst alles eens laten bezinken.
Reageer binnenkort nog wel.
Welterusten voor straks, Tolletje

[Anoniem]

Beste Tolletje ofwel Geertje,

Net wilde ik als reactie in uw Hartverhaal vragen hoe het u vergaan in het geprek met uw huisarts afgelopen woensdag en dan lees ik dit!
Voor u betaal ik graag de ziektekostenpremie, al gaat die tientallen euro’s omhoog in 2009. Juist voor u. Hier is ons geld voor, onze belasting, onze bijdragen. U bent [i]geen[/i] belasting omdat het leven u zwaar valt met zo’n slechte gezondheid.
Zelf luister ik graag naar de tekst van een song van Depeche Mode als ik weer eens de eeuwig ziek-zwak-misselijke word genoemd: Walking in my shoes. Vrij vertaald: “Voordat u een voorbarige conclusie trekt, zou u eens een dagje in mijn schoenen moeten staan”.

Alstublieft, blijf bij ons, zolang als uw geest en lichaam het aankunnen. Sterkte, Done

[Jan van Overveld]

Beste Tolletje, Ik sluit mij geheel aan bij de treffende woorden van Done. Voor velen zou het goed zijn om inderdaad eens even in de schoenen van iemand anders te staan. Zoals Koos Alberts onlangs nog vertelde in een aangrijpende documentaire. Ook hij voelde veel verdriet zoals mensen over hem dachten. Hij gunde NIEMAND wat hemzelf overkomen was, maar het zou volgens Koos voor deze en gene goed zijn om zijn pijnen enkele uren te voelen. “Hoeft maar voor een paar uur” hoorde ik hem zeggen. “Daarna moeten die pijnen dan weer terug bij mij komen, want het zijn MIJN pijnen. Ik heb ze gekregen, dus ze zijn van mij”.
Hij had gelijk, want er wordt gemakkelijk over anderen geoordeeld, zeker vaak door mensen die zelf niets mankeert. Ik heb veel leed gezien en aangehoord in de 20 jaar dat ik voorzitter ben van Hartpatienten Nederland en daarvoor. Ik denk (hoop) dat ik mij bijzonder goed in situaties van mensen zoals u kan verplaatsen. Juist die groep, mensen die nergens om gevraagd hebben, die als mens goed zijn voor anderen en zoiets dramatisch overkomt.
Het is heel gemakkelijk daarover te oordelen en in te adviseren, maar het moet ze zelf maar eens overkomen. Dan is Nederland te klein. Dan weten ze zichzelf geen raad en beseffen ze zich dat ze te vroeg geoordeeld hebben. Dat hun adviezen niet voor serieuze zieken geschikt waren. Dan bedenken ze zich dat……..

In ieder geval, ik zet mij alle jaren dat ik actief ben voor onze Stichting met Hart en Ziel in voor mensen zoals u. Daar is ons niets teveel voor en daar komen wij voor op. Mensen die echt ziek zijn, mogen geen behandeling onthouden worden, mogen niet gekort worden. Mogen niet op hun gedrag aangesproken voelen. Sterker nog: zelfs al zou het eigen schuld zijn. Daar gaat tegenwoordig de discussie steeds vaker over: eigen schuld dikke bult. Maar zelfs voor die mensen gaan wij door het vuur.
Dat zijn mensen die, ondanks alle beperkingen, er alles aan doen om nog een klein beetje te kunnen genieten van de tijd die hen nog gegeven is. En hopenlijk is dat nog lang. Heel lang. En al die tijd hoop ik dat je ons blijft volgen en reageert, want daar kunnen mensen in situaties als de jouwe heel veel steun uit putten.
En ik leer er alke dag nog van, want dit verhaal heeft mij ook weer aan het denken gezet.
Zo was ik vanochtend bij het vertrek van een reis onder medische begeleiding van ons. Natuurlijk kennen veel reizigers mij. Kwamen gelijk op me af om mij te feliciteren met Hartgenoten. Ze vonden het werkelijk fantastisch en vertellen het aan anderen. “om eens naar hartgenoten te gaan”. Ook bij onze reizigers zijn vanzelfsprekend veel mensen die veel hebben meegemaakt en toch de draad weer hebben weten op te pakken. Die, met alle beperkingen, toch weer moed hebben. Die weten waar ze het over hebben, maar dat terzijde. Ze hadden het over Hartgenoten: het was fanatstisch, het waren aangrijpende verhalen, ze wilde mensen een hart onder de riem steken, ze wilde vrienden maken, ze wilden anderen helpen….. als medlotgenoot. Omdat ze weten hoe anderen zich voelen. Maar tot nu toe hadden de meesten alleen nog maar gelezen, gelezen en nog eens gelezen. Ze hadden zich nog niet aangemeld, want er stuitte hen iets tegen de borst: de anonimiteit waar velen zich achter verschuilen. Inclusief schuilnamen. Dat vonden ze niet prettig, want er stonden op ons forum discussies die heel ver gingen, maar waar geen warmte meer van uitstraalde. Waar niets meer uit bleek van genegenheid voelen voor zieke mensen. Te hard, te stellig, te volhardend, zich klaarblijkelijk niet kunnen verplaatsen in de situtaie van mensen waar wij alles voor doen. Ze hebben gelijk, er zijn al zat spreekbuizen die ons precies vertellen hoe wij alles moeten doen en moeten aanpakken. Maar ook hiervoor geldt: spreek niet voor je beurt en oordeel niet over anderen.
Jaren geleden sprak ik met een geslaagd ondernemer. Kerngezond. Ik vroeg hem of hij onze Stichting wilde steunen? Hij vloog me zowat aan: “of ik helemaal gek was. Hij ging niet voor anderen betalen die zichzelf in de nesten hadden gewerkt. Hadden ze maar braaf moeten zijn, gezonde moeten leven en hard moeten werken, zoals hij. Waren ze allemaal zelf schuld”.
Ik was volstrekt ontdaan over zijn reactie. Twee weekjes later belde hij me poeslief op. Hij had een hartstilstand gehad. Was gereanimeerd. Moest geopereerd worden. Er waren lange wachtlijsten. Hij wilde sneller geholpen worden, hij kon niet zo lang wachten. Dan gingen zijn inkomsten achteruit!! Hij zocht hulp. Hij wilde donateur worden !!!!!!!!!!
Nou ja, zo kan ik nog uren doorgaan en er boeken over schrijven. Blijf bij ons Tolletje. Van mensen zoals jij krijgen wij energie om door te gaan en velen leren ervan. Ik hoop dat veel bezoekers overgaan tot registratie en uit de anonimiteit komen. We hoeven ons nergens voor te schamen.

Veel sterkte.

[Jan van Overveld]

Vergeten in mijn verhaal van net. De kop van deze discussie: DE ZORG WORDT TE DUUR. Onzin, ze moeten maar daar besparen waar oeverloos met bakken geld gesmeten wordt. Niet bij de patient. Onze gezondheid is het meest kostbare bezit. Dat geldt voor zowel jong als oud, arm of rijk. En daar op besparen? Nooit. Laat de ziekenhuizen maar efficienter werken en de misbruikers van onze gezondheidszorg betalen. Want als ik in de wachtkamers kijk, lopen er genoeg parasieten rond. Voor de echte patient mag de zorg nooit te duur worden. Allen de kop al: zorg wordt te duur. Kom je in een negatieve spiraal terecht. Ik zou voor een meer optimistische inslag kiezen, want broodnodige zorg kan niet te duur worden. Daar hebben we met zijn allen alles voor over.

[Job Pieter Tent]

Laten we het gewoon duidelijk en kort houden. Er hoeft geen pagina lang verhaal geschreven te worden over wie wel of niet een last voor de maatschappij is. Als we dat nader gaan beoordelen zijn het mensen die met elk pijntje naar de huisarts gaan. Mensen die niet werkelijk ziek zijn, het zich alleen wanen voor aandacht. Natuurlijk moet ik oppassen met deze uitspraak, want ook dit kan een ziekte zijn. Maar mensen die lijden aan aanstelleritus, die zijn een last voor de maatschappij.

Als we het ook gaan hebben over de ziektenkostenpremie is deze naar mijn mening door de uitspattingen van de regering te veel omhoog gegaan. Veel mensen waren tevreden over oude manier. Niet of wel particulier verzekerd. Particulieren betaalden meer, terwijl zij over het algemeen minder zorg behoefden . Nu betaalt iedereen (te) veel. Daarnaast zijn er de te riant beloonde managers. Als u bekijkt hoeveel deze in verhouding op jaarbasis verdienen en verkwanselen, ten opzichte van wat u heeft “gekost”, dan lijkt dat slechts een vissenscheet in de oceaan.

Veel verzekeraars zouden zich graag hard maken tegen de aanstelleritus lijders. Dat zou echt veel schelen. U bent geen aanstelleritus lijder. U bent het tegenovergestelde.

Ik sluit me volledig aan bij Henri Don en Jan, u bent hier een voorbeeld persoon, een ervaringsdeskundige. Iemand die hier mensen helpt en nog meer mensen zult helpen.
Het is al goed te zien dat u een grote rol speelt hier. Daar hoef ik weinig woorden aan te koppelen. Het bewijs is er…. Als we naar de statistieken kijken zien we dat u een van de meest populaire gebruikers bent. Waarom? Omdat mensen geïnteresseerd zijn in u!

U ziet zich als last, wij zien u als geschenk!

[Tolletje]

Beste Mensen.
Ook ik heb misschien wat kort door de bocht gereageerd, maar ik voelde mij zo verdrietig, terwijl ik me voorgenomen had, dit niet te laten gebeuren hier.
Ik heb niets tegen alternatieve geneeswijzen of homeopathie, heb zelf ook al eens bij een homeopaat hulp gevraagd, maar kreeg wel te horen, dat hij geen diabeten en hartpatiënten hielp. En weet je waarom, hij was van mening, dat hier geen enkel risico gelopen mocht worden en enkel de reguliere geneeskunde aan het werk mocht, omdat er misschien wel wat winst was te halen, maar je niet zonder de reguliere geneeskunde kan en die dan niet meer weet, wat ze kunnen doen, om je te helpen.
Ik heb gelukkig een hele goede band met mijn HA en kan daar zelfs ook over deze zaken spreken. Hij heeft mij wel eens naar iemand toegestuurd zelfs, maar wel met de mededeling, hem op de hoogte te houden, ik mocht ook geen reguliere medicatie laten vallen en als ik twijfelde, meteen met hem kontakt op nemen.
Ik heb veel aan mijzelf gewerkt, moest ook wel, daar ik een nare jeugd had met geestelijke mishandeling, ik deugde niet en was het niet waard om te leven enz.! Dit werd mij ingeprent door mijn moeder, je snapt, dat ik alle ziektes en kwalen die ik kreeg eerst voor mij een bevestiging waren en als straf werden gezien voor dat vreselijke kind.
Als ik dan hier lees, van zelf oorzaak ed. komt alles weer boven en denk ik zie je wel, alles is mijn eigen schuld. Ook mijn huisarts heeft hier al behoorlijk aan gewerkt, omdat hij weet, dat ik er moeite mee hebt, dat ik de gezondheidszorg zo veel kost. Als ik na 4 weken terug moet komen er maar 6 van te maken, scheelt weer, of zaken maar niet aan de orde stellen, tijd en medicatie kosten geld enz. Mijn huisarts heeft dus flink op mij in moeten praten, dat als hij alleen mensen zou krijgen die hem echt nodig hadden, hij veel meer tijd had en daar de gezondheidszorg pas mee gediend zou zijn.
Het dwarrelt nu ook weer heel erg in mijn hoofd, want wat is wel zinvol en wat niet, ben n.l. ook benadert voor een second opinion en had daar ook veel moeite mee, want dan ga je weer een hoop onderzoeken krijgen en wat levert het op. In samenspraak met de HA zien wij er dus van af, het kost mij te veel energie en na diep beraad zijn wij van mening, dat de winst minimaal kan zijn.
Jullie zien, ik neem niet zomaar beslissingen en daar waar een prijskaartje aanzit, wordt nog dieper over nagedacht.
Ik hoop, dat jullie nu mijn kant van het verhaal begrijpen, het valt niet altijd mee, het stempel uitbehandeld te hebben. Maar toch probeer ik nog wat van de tijd die mij nog rest iets gezelligs te maken en te genieten van de vogels en beestjes in onze tuin, die ik lekker kan bekijken uit mijn bed. En er zijn altijd nog ergere dingen in het leven, dan al 4 jaar op bed liggen.

[Tolletje]

Poehé, wat een compliment en dat is dan voor mijn persoontje dan ook wel weer moeilijk om mee om te gaan. De waterlanders lopen dan weer over de wangen.
Maar toch allemaal bedankt voor de reacties, ik zal proberen er aan te denken, als ik het weer eens moeilijk heb.
Maar vandaag schijnt de zon, buiten en in mijn hart.
Een lieve groet voor allemaal.

[Job Pieter Tent]

Hoi Tolletje,

We beginnen u intussen wat beter te kennen. Ik denk dat iedereen het echt jammer vindt dat u uzelf zo weinig gunt.

Verschrikkelijk dat u in uw jeugd zo behandeld bent. Zo werd mijn vader ook behandeld door zijn vader. Mijn vader daarentegen deed er alles aan om het tegendeel te bewijzen. Bewezen heeft hij dat. Dat was niet zo moeilijk als hij dacht.

Zelf oorzaak is heel makkelijk te stellen natuurlijk. Maar eerder was er niet zoveel bekend. En wat er bekend was, werd niet goed gedeeld. We kunnen alles stap voor stap ontkrachten. We zullen het waarschijnlijk ook doen, want het is echt zonde dat u uzelf zo tekort doet.

Geniet van de zon!

[riekie]

hallo Arianne.
Heb jij misschien ook last van die statines(cholesterol pil)?
Ik ben ermee gestopt om te kijken of mijn spierpijn/zwakte nu minder word.
Lees mijn verhaal eens ,,moedeloos soms,,
Net als jij kan ik steeds minder..en word lopen/ fietsen moeizamer.
Ik ga het nu 4 weken aanzien..en ga voor een second opinion.
ook ga ik kijken voor een natuurarts..of ik tekorten heb door de medicatie!
Niet op eigen houtje..maar kaart het aan bij Cardioloog/huisarts.
Sterkte..je bent niet alleen.
Liefs Riekie

[Auteur]

Berichten