Wordt donor en leef verder.

[Anoniem]

Ikwas jong nog geen 50 dat ik een hartoperatie moest ondergaan en dat gebeurde allemaal in een maand tijd. Ik had nooit klachten gehad en liet mij alleen onderzoeken toen bleek dat ik drie vernauwingen had. Dit heeft wel mijn leven veranderd. Ik heb nu een heel andere kijk op het leven en kan het niet velen als mensen negatief door het leven gaan.

[shooters]

Ik was 36 jaar moeder van een zoontje van 6 maanden en toen kreeg ik een bacterie op mijn hartklep hierdoor moest ik een openhartoperatie ondergaan erg heftig allemaal ik heb zeker een andere kijk op het leven van gekregen.

[Anoniem]

ik was 44 jaar jong toen ik met spoed een bypass moest hebben .ook bij mij heeft het een hele ander kijk op leven gegeven.

[Wouter]

Ik was 37 jaar jong (1976), toen ik de eerste hartinfarct heb gekregen midden in de nacht terwijl wij aan het kamperen waren. 3 weken IC in Amersfoort.
Daarna stabiel gebleven tot medio 2003, opnieuw een hartinfarct, tevens werd geconstateerd dat de longen kapot waren. COPD
Open hartoperatie in Antwerpen (3 bypass).
In 2007 opnieuw hartklachten, opnieuw naar Antwerpen, waar twee Stents gezet werden.
Hoop op de komende revalidatie in Schoondonck te Breda.

[carin50]

Was al een jaar niet echt lekker maar heb steeds gedacht dat het iets te maken had met het werkklimaat in mijn kantoor, echter in januari 2009 stond de wereld ineens op zijn kop, mevrouw u heeft een ernstig hartprobleem, stenose aan de aorta (wat is dat in godsnaam) en de week erna meteen catherisatie gepland. het leek alsof ik in een nachtmerrie was beland waar ik maar niet uit kon komen.
catherisatie gehad en had buiten een nieuwe mechanisch klep ook een bypass nodig. Mijn leven veranderede van de ene dag op de andere, moest ook naar kaakchirurg en ja hoor mijn ondergebit preventief verwijderd en met hechtingen dichtgemaakt. Openhartoperatie volgde op 6 maart. wat een weken had ik achter de rug, heb kalmeringstabletten geslikt om de emoties te doceren. heb in die weken afscheid genomen van mijn kinderen, vrienden en collega’s in geval er iets mis mocht gaan. Mijn eventuele begrafenis in de puntjes gaan regelen.
Wat was ik blij toen ik wakker werd na de operatie, ik leef nog wow … enorm gelukkig dat ik er nog was, wel met een helehoop toestanden in mijn lijf en langs het bed allerlei toestellen en slangetjes en een flinke dosis medicijnenen (had in jaren nog geen opijnstiller sgeslikt). i
k ben nu 5 weken verder na de operatie en voel me ok. kan zelfs alweer even buiten fietsen, ja je kan wel zeggen dat mijn kijk op het leven behoorlijk verandert. Zal voor altijd hartpatient zijn en antistolling moeten slikken, hoewel eerlijk gezegd het wel snel went om medicatie te nemen omdat het gewoon nodig is.
Ga binnenkort een cursus prikken leren om de bloedwaarde te bepalen, weer wat minder afhankelijk van anderen, want je bent behoorlijk afhankelijk van andere mensen na zon operatie.
En als je altijd zelf alles doet(ben alleenstaand ouder met volwassen uitwonenede kinderen) valt het niet mee om dingen te vragen. Maar je moet wel anders kan je niet beter worden. Ik wens iedereen die het leest een heel fijn paasweekend:-) Carin

[hartje1954]

Hallo
Nou mijn hartverhaal is dat ik op 32 jarige leeftijd een openhartopratie kreeg.
Omdat toen pas ondekt werd dat ik een aangeboren hartafwijking had.
Een asd ofwel een gaatje tussen de boezemwand.
Na heel veel problemen en omwegen werd ondekt dat ik niet overspannen was geen hyperventilatie had geen, aandachtzoeker was.
Maar dat ik een hartafwijking had mijn hart was driekeer zo groot mijn long voor een gedeelte ingeklapt mijn lever twee keer zo groot en dat ik met spoed moest worden geopereerd een openhartoperatie.
Binnen een jaar werd de borstkast twee keer open gemaakt een keer voor hart en een keer voor het borstbeen allen ijzerdraden waren los gegaan gebeurt bijna nooit volgens de cardioloog!!??
Ik moest mijn eigen wel de tijd geven om op te knappen.
En daar begon de ellende mee ik knapte niet op ik voelde mij eigen raar en akelig.
Na vierjaar door sukkelen kwam de aap uit de mouw. Ik had zware hartritmestoornissen en div malen een av block ging helemaal van de wereld af voor even dan gelukkig.
Na div abelatie en ingrepen aan mijn hart zit ik nu op zeventienkeer ingrijpen.(best veel) en ik ben er nog niet!!
Ik ben nu pacemaker afhankelijk heb geen eigen kamerritme heb dagelijks boezemfibrilleren en ben na 22 jaar alleen maar achteruit gegaan.
Ben nu 54jaar jong en ondanks alles best gelukkig heb een lieve man vier leuke dochters drie schoonzonen en twee kleinzonen.(Helemaal Super)
Nou wat wil een mens nog meer Ik ben heel snel door mijn 22 jaar heen gegaan ik wil jullie nog wel vetellen dat het best erg zwaar is geweest en soms nog .
Maar dat ik er nog ben is al een wonder.
Mijn motto is altijd ik wil 88 jaar worden en dan pas oud!!
Groeten Hartje

[Anoniem]

Beste hartgenoten,

Fantastisch dat u nu al met zulke mooie verhalen reageert op onze oproep. We willen u echter vragen te reageren via het contactforumlier rechts bovenin op deze homepage. Geeft u daar alstublieft uw gegevens door.

Uw geschreven verhaal kunt u kwijt onder het menu ‘Hartverhalen’. Dus heeft u uw gegevens aan ons doorgegeven, dan zoekt de redactie zoekt uw hartverhaal er automatisch bij.

We zien uw reactie met grote nieuwsgierigheid tegemoet! Hartelijk dank voor uw moeite.

Hartgenoten.nl

[Mar666]

Lijkt me superleuk!!! 😀

[t.vanosch]

Ben inmiddels 72 jaar en in januari dit jaar voor het eerst aan mijn hart geopereerd in het Sint Antonius Ziekenhuis te Nieuwegein. Dit nadat ik in de loop der jaren diverse malen aan van alles geopereerd ben. Als jonge jongen begon dat met het verwijderen van mijn amandel en het rechtzetten via een operatie van mijn scheelziende ogen. Ietwat later begon de misère met mijn rug. Bij dienstkeuring werd geconstateerd dat ik lee aan Scoliose, een zijwaarste verkromming van mijn wervelkolom. in 1957 werd ik daaraan zowel in het voorjaar als het najaar geopereerd. In 1960 bleek dat er weer aan de rug geopereerd moest worden, dit keer gebeurde dat door wijlen Professor San Giorgi in het Radboudzikenehuis te Nijmegen. Een jaar of vijf daarna volgde in het Radbouwziekenhuis mijn vierde rugoperatie. De rug is tot op de dag van vandaag, nooit meer geworden wat ik ervan had gehoopt. Enige jaren geleden kreeg ik problemen met de bloedvaten. Ook hiervoor zijn diverse operaties nodig geweest om een en ander te fatsoeneren. Naast de reeds genoemde operaties werden nog de volgende operaties uitgevoerd, het wegnemen van de galblaas, een aneurisma verwijdering in de linker lies waarbij de nervus femoralis zodanig geraakt werd dat ik een aantal maanden heb moeten lopen met een orthese, en zowel aan het linker- als rechteroog een staaroperatie waarbij bleek dat in het rechteroog een ontsteking was ontstaan met als gevolg dat het zicht van dat oog nooit meer 100% is geworden. Na al die operaties, waarbij ik leerde ALTIJD de zaken positief te benaderen mocht ik constateren dat het genezingsproces daardoor zeer positief beinvloed wordt. Zo ook met mijn laatste operatie. Na vele onderzoeken waarbij in eerste instantie niets werd gevonden, bleef ik aandringen op nog meer onderzoeken, daar mijn gevoel zei dat er meer aan de hand moest zijn, in dit geval met mijn hart. Hierop werd mijn hart gecateteriseerd en daarbij bleek dat het slecht gesteld was met ’t hart. Meteen werd actie ondernomen en contact gezocht met het hartchirurgisch team in Nieuwegein. Ook daar zijn diverse nderzoeken ondernomen, om precies vast te stellen wat er uiteindelijk aan de hand was. In ieder geval zou een operatie moeten volgen. Daarvoor werd ik op maandag 12 januari 2009 in Nieuwegein opgenomen. Na nog wat onderzoeken die dag, kwam aan het eind daarvan Doktor de Kroon met de nare mededeling dat ze nog niet wisten waar vandaanze een ader moesten nemen t.b.v. de bypass. Hiervoor werd dinsdag 13 januari nog eens een extra onderzoek verricht. Uit dit onderzoek bleek dat er een NIET-slagaderlijke ader uit het rechter bovenbeen genomen kon worden om de geplande hartoperatie uit te voeren. Nu drie maanden later mag ik constateren dat de moeilijk uitvoerbare operatie wonderlijk is geslaagd. Ik voel me aanmerkelijk beter. Sinds kort ben ik op een Medisch Trainingscentrum bezig mijn conditie te verbeteren. En ook dit laatste lukt mij heel aardig, ondanks het feit dat ik door de vele rugoperaties, 18 jaar geleden in een rolstoel terecht ben gekomen. Waarom heb ik mijn verhaal zo breedvoerig opgeschreven? Dat is om de lezers ervan te overtuigen dat positief denken in zulke gevallen leiden tot positieve resultaten. Door al die positiviteit krijgt men een vertrouwen wat nodig is om een positief resultaat te kunnen realiseren.

[swentibold]

Aanmelden.
Ik heb me al aangemeld. Pas heb ik bij de nieuwjaarsreceptie bij Medtronic mijn hele verhaal verteld, 500 Personeelsleden
met mijn cardioloog Dr Kraaij. Op mijn web-log is het zien en te lezen

http://petje.web-log.nl

groetjes Petra Westerhof.

[Auktje]

[quote=Done]Beste hartgenoten,

Fantastisch dat u nu al met zulke mooie verhalen reageert op onze oproep. We willen u echter vragen te reageren via het contactforumlier rechts bovenin op deze homepage. Geeft u daar alstublieft uw gegevens door.

De titel boven deze oproep is verwarrend en de uitleg in het artikeltje onvoldoende duidelijk volgens mij, vandaar dat mensen toch hun hartverhaal hier neer gaan zetten.

[Anoniem]

[quote=Auktje]
De titel boven deze oproep is verwarrend en de uitleg in het artikeltje onvoldoende duidelijk volgens mij, vandaar dat mensen toch hun hartverhaal hier neer gaan zetten.[/quote]

Hopelijk is het nu duidelijker. In het hoofdartikel op de beginpagina is het woordje hier onderstreept. Klikt u daar op, dan komt u gelijk op het contactformulier.

Hartgenoten.nl

[Harber@Home.nl]

Harry.

M`n eerste hartinfarct kreeg op 22 febr.1981 bij m`n zus thuis. Was s`morgens wezen schaatsen op de ijsbaan te Groningen.Had vooraf niets gemerkt wat er op duide dat me zo iets zou overkomen.Meende dat ik griep kreeg maar m`n zus liet de huisarts komen en binnen 20 minuten later lag ik aan de monitor niet wetende wat me allemaal voorbij zou gaan komen.Mocht 6 weken later naar huis en werd me verzocht per dag proberen te lopen en zelf te oordelen hoe te doen om klachten te vermijden. Maar als zelfstandige ondernemer ga je verder met je werkzaamheden was opgehouden voor je hartinfarct.Frapant 10 jaar later opnieuw een hartinfarct en weer belande ik in `t Martini-ziekenhuis. Het feit dat nu een andere methode van revaldatie werd toegepast werd ik drie weken later ontslagen en werd mij verzocht om wel te revaluderen in het ziekenhuis onder begeleiding. Na ruim een half jaar daarna vond ik mezelf weer de oude. Ruim 10 jaar later opnieuw een hartinfarct. Geconstateerd werd door de cardioloog dat een fikse aanslag op m`n hart bleek te zijn want na 5 dagen aan monitor gelegen kreeg ik een hartstilstand. Na ruim 4 dagen daarna weer wakker en werd me duidelijk gemaakt dat `t kantje boord was geweest. Cardioloog Dr. Kok vertelde me dat `t team me 5 keer hadden gereanimeerd en me daarna plat gespoten hadden om m`n hart tot rust te laten komen. Uiteraard komt zoveel emotie los dat je dankbaar bent om op deze wijze terug te keren voor m`n liefste vrouw en kinderen.In een gesprek daarna met de cardioloog en anderen werd mij verzocht om rustiger te worden maar ja wanneer je een bedrijf hebt opgezet met personeel en steeds aan uitbreiding onderhevig waren hoe ga je daarmee om. Onze zoon heeft in die periode alles op zich genomen en zelf adviseerde ik hem om hoe te handelen waaraan ik zeer veel plezier beleefde. Nu in 2008 op-
nieuw weer een hartinfarct en ben nu zover wat moet ik hier nu mee.M`n conditie heb ik zoveel mogelijk op pijl gehouden o.a. veel zwemmen, lopen en fietsen. Werd me ook vertelt dat je door deze methode mezelf heb overtroffen om verder te leven anders was je er al lang niet meer geweest.Wanneer ik voor jaarlijkse controle in `t ziekenhuis kom is men steeds verrast hoe m`n conditie is.Angst om heen te gaan heb ik niet daarvoor heb ik te veel mee gemaakt maar dat is een verhaal appart en heb ervaren om in de toekomst te kijken hoe `t in wereld vergaat. Tot nu toe zijn de voorspellingen goed uit gekomen. Hopelijk dat me eindelijk de innerlijk rust wordt gegeven om geen infarct meer te krijgen.Wat betreft dat m`n aller liefste vrouw heeft mee moeten maken is niet te bevatten maar ze is zeer sterk door geworden en ziet ze de realiteit wel onder ogen.

[Harber@Home.nl]

[quote=Harber@Home.nl]Harry.

M`n eerste hartinfarct kreeg op 22 febr.1981 bij m`n zus thuis. Was s`morgens wezen schaatsen op de ijsbaan te Groningen.Had vooraf niets gemerkt wat er op duide dat me zo iets zou overkomen.Meende dat ik griep kreeg maar m`n zus liet de huisarts komen en binnen 20 minuten later lag ik aan de monitor niet wetende wat me allemaal voorbij zou gaan komen.Mocht 6 weken later naar huis en werd me verzocht per dag proberen te lopen en zelf te oordelen hoe te doen om klachten te vermijden. Maar als zelfstandige ondernemer ga je verder met je werkzaamheden was opgehouden voor je hartinfarct.Frapant 10 jaar later opnieuw een hartinfarct en weer belande ik in `t Martini-ziekenhuis. Het feit dat nu een andere methode van revaldatie werd toegepast werd ik drie weken later ontslagen en werd mij verzocht om wel te revaluderen in het ziekenhuis onder begeleiding. Na ruim een half jaar daarna vond ik mezelf weer de oude. Ruim 10 jaar later opnieuw een hartinfarct. Geconstateerd werd door de cardioloog dat een fikse aanslag op m`n hart bleek te zijn want na 5 dagen aan monitor gelegen kreeg ik een hartstilstand. Na ruim 4 dagen daarna weer wakker en werd me duidelijk gemaakt dat `t kantje boord was geweest. Cardioloog Dr. Kok vertelde me dat `t team me 5 keer hadden gereanimeerd en me daarna plat gespoten hadden om m`n hart tot rust te laten komen. Uiteraard komt zoveel emotie los dat je dankbaar bent om op deze wijze terug te keren voor m`n liefste vrouw en kinderen.In een gesprek daarna met de cardioloog en anderen werd mij verzocht om rustiger te worden maar ja wanneer je een bedrijf hebt opgezet met personeel en steeds aan uitbreiding onderhevig waren hoe ga je daarmee om. Onze zoon heeft in die periode alles op zich genomen en zelf adviseerde ik hem om hoe te handelen waaraan ik zeer veel plezier beleefde. Nu in 2008 op-
nieuw weer een hartinfarct en ben nu zover wat moet ik hier nu mee.M`n conditie heb ik zoveel mogelijk op pijl gehouden o.a. veel zwemmen, lopen en fietsen. Werd me ook vertelt dat je door deze methode mezelf heb overtroffen om verder te leven anders was je er al lang niet meer geweest.Wanneer ik voor jaarlijkse controle in `t ziekenhuis kom is men steeds verrast hoe m`n conditie is.Angst om heen te gaan heb ik niet daarvoor heb ik te veel mee gemaakt maar dat is een verhaal appart en heb ervaren om in de toekomst te kijken hoe `t in wereld vergaat. Tot nu toe zijn de voorspellingen goed uit gekomen. Hopelijk dat me eindelijk de innerlijk rust wordt gegeven om geen infarct meer te krijgen.Wat betreft dat m`n aller liefste vrouw heeft mee moeten maken is niet te bevatten maar ze is zeer sterk door geworden en ziet ze de realiteit wel onder ogen.[/quote][quote=Harber@Home.nl]Harry.

M`n eerste hartinfarct kreeg op 22 febr.1981 bij m`n zus thuis. Was s`morgens wezen schaatsen op de ijsbaan te Groningen.Had vooraf niets gemerkt wat er op duide dat me zo iets zou overkomen.Meende dat ik griep kreeg maar m`n zus liet de huisarts komen en binnen 20 minuten later lag ik aan de monitor niet wetende wat me allemaal voorbij zou gaan komen.Mocht 6 weken later naar huis en werd me verzocht per dag proberen te lopen en zelf te oordelen hoe te doen om klachten te vermijden. Maar als zelfstandige ondernemer ga je verder met je werkzaamheden was opgehouden voor je hartinfarct.Frapant 10 jaar later opnieuw een hartinfarct en weer belande ik in `t Martini-ziekenhuis. Het feit dat nu een andere methode van revaldatie werd toegepast werd ik drie weken later ontslagen en werd mij verzocht om wel te revaluderen in het ziekenhuis onder begeleiding. Na ruim een half jaar daarna vond ik mezelf weer de oude. Ruim 10 jaar later opnieuw een hartinfarct. Geconstateerd werd door de cardioloog dat een fikse aanslag op m`n hart bleek te zijn want na 5 dagen aan monitor gelegen kreeg ik een hartstilstand. Na ruim 4 dagen daarna weer wakker en werd me duidelijk gemaakt dat `t kantje boord was geweest. Cardioloog Dr. Kok vertelde me dat `t team me 5 keer hadden gereanimeerd en me daarna plat gespoten hadden om m`n hart tot rust te laten komen. Uiteraard komt zoveel emotie los dat je dankbaar bent om op deze wijze terug te keren voor m`n liefste vrouw en kinderen.In een gesprek daarna met de cardioloog en anderen werd mij verzocht om rustiger te worden maar ja wanneer je een bedrijf hebt opgezet met personeel en steeds aan uitbreiding onderhevig waren hoe ga je daarmee om. Onze zoon heeft in die periode alles op zich genomen en zelf adviseerde ik hem om hoe te handelen waaraan ik zeer veel plezier beleefde. Nu in 2008 op-
nieuw weer een hartinfarct en ben nu zover wat moet ik hier nu mee.M`n conditie heb ik zoveel mogelijk op pijl gehouden o.a. veel zwemmen, lopen en fietsen. Werd me ook vertelt dat je door deze methode mezelf heb overtroffen om verder te leven anders was je er al lang niet meer geweest.Wanneer ik voor jaarlijkse controle in `t ziekenhuis kom is men steeds verrast hoe m`n conditie is.Angst om heen te gaan heb ik niet daarvoor heb ik te veel mee gemaakt maar dat is een verhaal appart en heb ervaren om in de toekomst te kijken hoe `t in wereld vergaat. Tot nu toe zijn de voorspellingen goed uit gekomen. Hopelijk dat me eindelijk de innerlijk rust wordt gegeven om geen infarct meer te krijgen.Wat betreft dat m`n aller liefste vrouw heeft mee moeten maken is niet te bevatten maar ze is zeer sterk door geworden en ziet ze de realiteit wel onder ogen.[/quote]

[bert]

Documentaire serie op België 1 over transplantaties. Het kijken meer dan waard.

http://www.een.be/programmas/ik-leef-verder

Groet,

Harry

[Auteur]

Berichten