Wel of niet beademen?

[bert]

Beademen tijdens reanimatie is niet populair, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Zeker wanneer de patiënt hygiënisch in slechte staat verkeert, en er risico’s bestaan voor de overdracht van ernstige besmettingen, zoals aids. In Japan doen ze dat allang niet meer, dat beademen. Ik liet me onlangs door een cardioloog vertellen, dat beademen – in Nederland verplicht – ook niet echt nodig is. Door het masseren van de borstkas zetten de longen ook in en uit, en vindt toevoer van zuurstof plaats. Mij lijkt het dus logisch om ons als reanimator tot het masseren van de borstkas te beperken, ook al is dat in strijd met de voorschriften.

[Anneliese Wijers-Barten]

Het is natuurlijk niet prettig om bij een vreemde mond-op-mondbeademing te moeten toepassen. Gelukkig zijn hiervoor ook maskertjes te krijgen die je als sleutelhanger kunt gebruiken en dus bijna altijd bij je kunt hebben,
Verder is het ook nog zo dat de meeste reanimaties door leken bij een bekende of familielid zijn en dat maakt de drempel voor mond-op-mondbeademing toch wel wat lager.
Niettemin zal ook ik blij zijn als de regels worden aangepast en er niet meer beademd hoeft te worden. Maar er zijn ook nog tegenstanders van het niet beademen en er zal eerst uitgebreid gekeken moeten worden wat nu het beste is.

[Anoniem]

Het aantal beademingen is ook al flink teruggeschroeft.
Ik heb vroeger nog geleerd, met 2 personen 5 massages, 1 beademing en wanneer je alleen was 15 massages 2 beademingen.
Mijn zoon heeft het nu geleerd met 30 massages en 2 keer beademen.

Maar inderdaad, niemand staat er om te springen om een zwerver te beademen, bijvoorbeeld. Aan de andere kant zijn er ook mensen die er niet voor terugdeinzen om een hond te beademen.

[Marly]

Ja ik heb het inderdaad ook geleerd op de manier van 30 massages en 2 keer beademen. Er is toch steeds vaker gebleken dat de massage belangrijker is dan de beademing, dus wie weet is het op den duur wel zo, dat we alleen nog maar hoeven te masseren en niet meer te beademen. Dan is het probleem natuurlijk sowieso al opgelost.

Maar ik denk dat het ook erg moeilijk is om van tevoren te zeggen hoe je zou reageren in zo’n situatie. Want het hele ‘stappenplan’ wat je leert bij een reanimatiecursus, ga je ook echt niet herhalen in zo’n situatie denk ik. Dan ben je in paniek, en dan kun je blij zijn als je uberhaupt iets hebt geprobeerd. Al is dit natuurlijk voor iedereen anders, want sommige mensen kunnen heel nuchter blijven, zelfs in situaties waarin andere mensen in paniek zouden raken.

Maar toch denk ik, dat ik altijd mijn best zou proberen te doen als iemand gereanimeerd zou moeten worden. Of dat hij/zij er dan helemaal fris uit ziet, of niet. En het is natuurlijk waar ja, dat het erg aan te raden is om altijd een beademingsmasker bij je te dragen. Het is een sleutelhanger, dus erg handig om altijd bij je te hebben. Mocht iemand interesse hebben, dan zijn deze bij ons te bestellen!;)

Groetjes Marly

[Anoniem]

Toch lijkt het me beter als die beademingsplicht vervalt.

Nu is het zo, dat je, wanneer je begint met reanimeren, ook door moet blijven gaan totdat de ambulance er is en dat je verplicht bent te beademen.
Ik kan me zo voorstellen als er een zwerver, met zweren op zijn lippen, een hartaanval krijgt, dat niemand van de omstanders zal roepen dat hij/zij kan reanimeren.

Misschien is het een idee om dergelijke sleutelhangers uit te reiken bij reanimatiecursussen. En vervolgens bij de herhalingscursus indien de cursist em al heeft moeten gebruiken.

[Marly]

Bij onze reanimatiecursussen worden ze altijd te koop aangeboden, en daar zijn veel mensen in geinteresseerd. We kunnen ze niet zomaar gratis aanbieden, want ze kosten € 3,85 per stuk. Mocht iemand er interesse in hebben, dan kunnen jullie bellen naar kantoor, 0475 – 31 72 72.

Groetjes Marly

[Anoniem]

Je zit natuurlijk met het probleem dat je moet voldoen aan de voorschriften, en dat betekent beademen. Als je dat niet doet, bijvoorbeeld omdat je er vies van bent (terecht in het voorbeeld van Lieske), bestaat de kans dat je aansprakelijk gesteld wordt als de patient sterft. Een moeilijk probleem. Ik zou niet weten wat ik op een concreet moment zou doen. Ik heb een mondkapje in de auto liggen, maar ja, of je daar aan denkt als het nodig is, vraag ik me af. Als ik een verlopen junk moet reanimeren, wil ik niet het risico lopen daags daarna een HIV-besmetting te mogen constateren. Ik denk dus dat ik toch maar de aansprakelijkheid riskeer.

Overigens, wat betreft die heisa rond dat verzorgingstehuis, waar ze 70-plussers niet meer wilden reanimeren. Ik kan me daarbij iets voorstellen. Meestal worden mensen van die leeftijd kasplantjes, als ze gereanimeerd zijn. Soms moet je mensen ook gewoon dood laten gaan. Jammer dat het CDA daarover zo spektakelt en reanimatie eist. Je hebt recht van leven, maar ik vind dood gaan ook een recht als het leven het leven niet meer waard is.

[Jan van Overveld]

Het wel of niet reanimeren is al jaren een discussie. Leken (ook verpleegkundigen) hebben wettelijk de plicht om te reanimeren. Zelfs wanneer iemand duidelijk heeft aangegeven niet gereanimeerd te willen worden. Het is gek, maar het is zo. Hier komt het zelfbeschikkingsrecht duidelijk in de knel. Maar ja, je mag ook niet zo maar een einde aan je leven maken. Dat is nu eenmaal de wetgeving. Uitsluitend artsen mogen beslissen of een reanimatie wordt uitgevoerd (of doorgaat). Altijd een heel moeilijk keuze op het moment van. Dan is het voor de verantwoordelijke arts een afweging in verband met te verwachten complicaties mocht de reanimatie succesvol worden. Er zijn natuurlijk talloze reanimatievoorbeelden te noemen waarbij een slachtoffer zonder complicaties uit een reanimatie komt. Daarbij spelen veel factoren een rol, zoals hoe lang het duurde voordat de reanmatie aanving, conditie van het slachtoffer en natuurlijk de biologische leeftijd. Een leeftijdsgrens mag nooit, dat is pure discriminatie. Maar hetgeen het verzorgingshuis trachtte te bereiken was uitsluitend een vrije keuze van de bewoners. Je ziet steeds vaker dat mensen het betuttelen echt zat zijn. Ook bewoners van verzorgingshuizen weten heel goed wat de risico’s van een reanimatie kunnen zijn. Hartpatienten Nederland pleit dan ook al jaren voor het zelfbeschikkingsrecht en het aan het individu zelf over laten wat er dient te gebeuren bij een hartstilstand. Kan toch op een heel eenvoudige manier in praktijk gebracht worden? Degene die NIET gereanimeerd wenst te worden draagt een mooie, daarvoor ontworpen en dus herkenbare, halsketting. Vergelijkbaar met een SOS talisman ed. Maar ja, nu gaat de politiek er zich weer mee bemoeien en zelfs de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Het zal weer een aardike som geld kosten alles bij elkaar. Het zoveelste voorbeeld van bureaucratisch Nederland.

[Anoniem]

Hoi Jan

wat je net schreef (zie quote) lijkt mij toch een aardig standpunt waarmee de stichting naar buiten zou kunnen komen. Ik vind dat we moeten opkomen voor mensen die aangeven niet gereanimeerd te willen worden. Ik krijg vreemde smaakjes in mijn mond als ik zie hoe allerlei organisaties en partijen vooral ,,politiek correcte” standpunten uitbraken. Aan die politieke correctheid gaan mensen kapot, ze worden gedwongen voort te leven, terwijl hun leven uitzichtloos en pijnlijk is.

Groejes,

Henri

Jan van Overveld schrijft:
[quote]Het wel of niet reanimeren is al jaren een discussie. Leken (ook verpleegkundigen) hebben wettelijk de plicht om te reanimeren. Zelfs wanneer iemand duidelijk heeft aangegeven niet gereanimeerd te willen worden. Het is gek, maar het is zo. Hier komt het zelfbeschikkingsrecht duidelijk in de knel. Maar ja, je mag ook niet zo maar een einde aan je leven maken. Dat is nu eenmaal de wetgeving. Uitsluitend artsen mogen beslissen of een reanimatie wordt uitgevoerd (of doorgaat). Altijd een heel moeilijk keuze op het moment van. Dan is het voor de verantwoordelijke arts een afweging in verband met te verwachten complicaties mocht de reanimatie succesvol worden. Er zijn natuurlijk talloze reanimatievoorbeelden te noemen waarbij een slachtoffer zonder complicaties uit een reanimatie komt. Daarbij spelen veel factoren een rol, zoals hoe lang het duurde voordat de reanmatie aanving, conditie van het slachtoffer en natuurlijk de biologische leeftijd. Een leeftijdsgrens mag nooit, dat is pure discriminatie. Maar hetgeen het verzorgingshuis trachtte te bereiken was uitsluitend een vrije keuze van de bewoners. Je ziet steeds vaker dat mensen het betuttelen echt zat zijn. Ook bewoners van verzorgingshuizen weten heel goed wat de risico’s van een reanimatie kunnen zijn. Hartpatienten Nederland pleit dan ook al jaren voor het zelfbeschikkingsrecht en het aan het individu zelf over laten wat er dient te gebeuren bij een hartstilstand. Kan toch op een heel eenvoudige manier in praktijk gebracht worden? Degene die NIET gereanimeerd wenst te worden draagt een mooie, daarvoor ontworpen en dus herkenbare, halsketting. Vergelijkbaar met een SOS talisman ed. Maar ja, nu gaat de politiek er zich weer mee bemoeien en zelfs de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Het zal weer een aardike som geld kosten alles bij elkaar. Het zoveelste voorbeeld van bureaucratisch Nederland.[/quote]

[Jan van Overveld]

Hoi Henri. Yes I know. Ben al een uurtje voornemens je daarover te bellen, maar Hartgenoten slurpt vandaag even tijd. Maar ik doe een poging.

[Dolores]

Heel goed dat standpunt waarmee jullie naar buiten willen komen.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die betutteling, en dat in leven willen houden van mensen die dat eigenlijk niet meer willen.

[Sjarel]

Ambulancebroeder ontslagen om garnaalgrap

LONDEN – Een Britse ambulancemedewerker is ontslagen nadat hij tijdens een reddingsactie probeerde een garnaal te koken op het hoofd van een patient, meldde de Telegraaf (en dus moeten we dit met enig voorbehoud voor waar aannemen).

Tijdens een hoorzitting van de zaak bleek dat de man de garnaal op de kin van een hartpatiënt legde en bij wijze van grap zei: ‘laten we kijken of we dit kunnen koken’.

De ambulancemedewerker pakte de garnaal uit de keuken van het slachtoffer, vlak voordat de patiënt gereanimeerd zou worden.

Nadat de man een aantal stroomstoten had gekregen met de defibrillator, concludeerde de man droogjes ‘dat 360 joules niet genoeg is om een garnaal te koken.’

De patiënt stierf later in het ziekenhuis.

Selderie

De zaak kwam aan het licht tijdens een onderzoek naar een andere ambulancemedewerker, die tijdens de reddingsoperatie in de keuken de ingrediënten op het keukenblad doorzocht en op zijn gemak wat selderie begon te eten…

De vrouw van de patiënt is woedend. “Ik kon gewoon niet geloven dat mensen zich zo kunnen gedragen”, zo liet zij weten in een verklaring.

De twee ambulancemedewerkers zijn ontslagen.

Beroepsdeformatie? Op zich kan ik me voorstellen dat mensen in hun vak op een gegeven moment immuun worden voor bepaalde emotionele of ethische kwesties. Maar als het waar is wat de Telegraaf schrijft (en daarmee moeten we altijd uitkijken, want deze grootste krant van Nederland is de enige gazet die nooit rectificeert, mocht het onwaar zijn), kortom als het waar is, dan loopt het de spuigaten uit. Zijn er mensen die soortgelijke ervaringen met ambulancebroeders hebben?

[Melanie]

Sjarel schrijft:
[quote]Ambulancebroeder ontslagen om garnaalgrap

LONDEN – Een Britse ambulancemedewerker is ontslagen nadat hij tijdens een reddingsactie probeerde een garnaal te koken op het hoofd van een patient, meldde de Telegraaf (en dus moeten we dit met enig voorbehoud voor waar aannemen).

Tijdens een hoorzitting van de zaak bleek dat de man de garnaal op de kin van een hartpatiënt legde en bij wijze van grap zei: ‘laten we kijken of we dit kunnen koken’.

De ambulancemedewerker pakte de garnaal uit de keuken van het slachtoffer, vlak voordat de patiënt gereanimeerd zou worden.

Nadat de man een aantal stroomstoten had gekregen met de defibrillator, concludeerde de man droogjes ‘dat 360 joules niet genoeg is om een garnaal te koken.’

De patiënt stierf later in het ziekenhuis.

Selderie

De zaak kwam aan het licht tijdens een onderzoek naar een andere ambulancemedewerker, die tijdens de reddingsoperatie in de keuken de ingrediënten op het keukenblad doorzocht en op zijn gemak wat selderie begon te eten…

De vrouw van de patiënt is woedend. “Ik kon gewoon niet geloven dat mensen zich zo kunnen gedragen”, zo liet zij weten in een verklaring.

De twee ambulancemedewerkers zijn ontslagen.

Beroepsdeformatie? Op zich kan ik me voorstellen dat mensen in hun vak op een gegeven moment immuun worden voor bepaalde emotionele of ethische kwesties. Maar als het waar is wat de Telegraaf schrijft (en daarmee moeten we altijd uitkijken, want deze grootste krant van Nederland is de enige gazet die nooit rectificeert, mocht het onwaar zijn), kortom als het waar is, dan loopt het de spuigaten uit. Zijn er mensen die soortgelijke ervaringen met ambulancebroeders hebben?[/quote]

Mij ontgaat even het verband met wel of niet beademen….

[keese008]

Cursus en informatie over reanimeren voor volwassenen en kinderen http://www.corpusmentis-cursus-reanimeren-aed-leiden.nl/

[Patrice]

Ik heb al jaren een verklaring bij mijn verzekeringspapieren, waarop duidelijk staat dat ik niet gereanimeerd wil worden, of met de levensvatbaarheid van een kaaps viooltje nog onbepaalde tijd in een verpleeghuis mag logeren…
Daar zullen ze toch wel rekening mee houden, met wat ik wil?
Ga inderdaad eens op internet surfen en ik zal het ook eens op mijn werk vragen, ik werk in een ziekenhuis, dus dat is een makkie. Als ik iets aparts hoor zal ik het laten weten.

[Auteur]

Berichten