Nadat mijn vriendin (die ik al ken sinds mijn kleutertijd) en ik wel 25 jaar lang elke week (met uitzondering van de zomermaanden) naar het zwembad gingen om onze baantjes te trekken (gewoon schoolslag, want verder komen wij niet, we zijn van de generatie zelf leren zwemmen) besloten we na een fikse entreeverhoging te gaan wandelen. De eerste keren troffen we het slecht, want het waaide hard en was erg koud, maar dapper zetten we door. We wandelen nu ongeveer anderhalf uur (wel in een flink tempo) en halen al lopend onze echtgenoten, kinderen, familie en werkervaringen door de (roddel)machine. 😆 😆 😆 😆
Ik moet zeggen dat ook wandelen een leuke sport is en dat ik het zwemmen niet echt meer mis. Je moet toch wat doen om en te bewegen en je verhalen kwijt te kunnen. Tijdens het tennissen, wat ik met een ander groepje vriendinnen doe, kun je niet zo naar hartelust praten, al krijgen we van spelers op de andere banen wel eens te horen dat als we onze energie in het tennissen en niet in het praten en lachen stopten, we best een niveau hoger konden komen. maar ach, het moet ook een pleziertje blijven en geen moeten.
We zien elkaar door onze drukke werkzaamheden te weinig en moeten toch bijkletsen.
[size=CMS2CMS_LARGE]De moraal: als je sport met plezier blijft doen houd je het langer vol!!!!![/size]