Vallen en weer opstaan …..

[bert]

Vallen en weer opstaan,
Drie keer heeft mijn hart stilgestaan tijdens operaties en de chirurgen wisten mijn hart weer te reanimeren op de operatietafel.
Ik weet niet alles meer te herinneren wat er in de afgelopen twee jaar allemaal is gebeurd. Zeker een neurologische bescherming voor je verstand. Wat ik nog wel weet is dat ik me na elke operatie na een paar dagen weer fit voelde. Zooo, dat is weer voor elkaar dus gewoon weer doorgaan.

Bam, moe, moe en nog eens moe….o…pijn in mijn linkerborst….neee lijkt maar zo…..gelukkig. Soms lijkt het inderdaad wel…bloed zweet en tranen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn dierbaren. Ze zijn waarschijnlijk net zo bang. Maar vragen doe ik er niet naar.

Wat is verwerken, jaa het een plekje geven….bs hoor…plekje waar? Erover praten is goed? Voor wie? Pfff ik denk te veel denk ik.

Ondertussen gewoon proberen te functioneren in de maatschappij. Maar altijd weer die vragen in mijn achterhoofd. Ik wil praten maar ook helemaal weer niet.

Als ik overdag slaap zie ik bezorgde gezichten. Ben ik optimistisch en vrolijk vragen ze of ik pijn heb.

Toch….toch ondanks alles voel ik me het gelukkigste vogeltje op aarde…

Waar was ik…o ja…vallen en weer opstaan.

Ik denk dat wanneer je iets aan je hart hebt je ontzettend aan leven denkt.

Ik ben Christy en ik heb hartfalen.

[..Jacob..]

Yep het leven gaat door :laugh:
Meestal heeft je omgeving het er moeilijker mee als jij zelf, tenminste zo ervaar ik het.

[Tsjerk]

mooi omschreven, voel het ook zo.
Je naaste worden vaak vergeten, terwijl die het misschien het moeiljkst hebben omdat ze niet precies weten wat jij voelt.

Tsjerk

[Roland]

Dat is het stukje onmacht dat je als partner voelt. Als je het gevecht van je partner ziet om te overleven en niets kunt doen behalve bij hem te zijn en zijn leven in handen van artsen te leggen. Het is zeker zwaar. Mijn man is hele stukken kwijt terwijl bij mij bepaalde momenten altijd op mijn netvlies blijven staan.

Hartegroet,
Annemarie

[christy]

Ben ook stukken kwijt inderdaad en de fam stond erbij en keek ernaar. Ze hebben de periode wel als onmenselijk ervaren hoorde ik.

[animal]

Mooi omschreven .
en inderdaat ,als je wat aan je hart mankeert ben je meer met het leven bezig.
Om te verwerken of een plaats te geven kan het helpen om een dagboek bij te houden.
Ik ben mijn verhaal pas begonnen te schrijven ,een paar dagen na de operatie.tijdens een slapeloze nacht.
Ik was bang dingen te vergeten en heb een soort dagboek gemaakt vanaf het eerste onderzoek tot de eerste weken weer terug thuis.
Het voelde regelmatig erg onwerkelijk ,zo van “heb ik dat nu echt meegemaakt “en “was het nu echt zo ernstig”.
Nu het op schrift staat is alles nog eens na te lezen ,en dan krijg ik nog steeds weer de tranen in mijn ogen ,maar wel tranen van blijdschap dat ik er nog ben.
Na na ruim een half jaar schrijf ik nog dagelijks een paar regels hoe ik me voel en wat ik heb gedaan.
Schrijven ,,ook hier helpt ,,evenals lezen wat andere hebben meegemaakt en nog mee maken.
Groetjes en sterkte Ad

[Auteur]

Berichten