Reanimatie verbod

[hermanslot]

Ik schreef dat het niet mijn bedoeling was om deze discussie nieuw leven in te blazen.Dat is heel wat anders dan bepalen of er een eind komt aan deze discussie. Voorts gaf ik mijn eigen mening op basis van wat ik aan levenservaring en enige kennis van psychologie heb verzameld. Dit is geen therapie. Op de vraag wat life coach is verwijs in eenvoudig naar internet.

[Job Pieter Tent]

Eeven terug komend op hetgeen Henri eerder schreef en meneer Slot naar hapt.
Ik heb net iemand gesproken wiens moeder en zus meerdere zelfmoordpogingen hebben gedaan, ook haar mening is duidelijk, het is gewoon meestal een aandachts kwestie. Iedere keer kregen ze leuke cadeautjes en werden weer verwend. Het was ook geen kwestie van geesteziekte, daar heb ik nog naar gevraagd… Slechts de aandacht.

Even weer reageren op meneer Slot zijn laatste reactie. U gaf inderdaad te kennen dat u geen nieuw leven in deze discussie wilde blazen, maar door het nemen van het “laatste woord” doet u dit automatisch.
Zoals ik begrepen heb werkt u als vrijwilliger in een sociaal maatschappelijke instelling, nobel natuurlijk. U zult daar natuurlijk met velen spreken, spreekt u dan ook met dergelijke mensen?

Graag zou ik toch een uitgebreidere reactie van u zien. Ter aansluiting/ondersteuning van uw eerder conclusies

[Petra]

hermanslot schrijft:
[quote]Aan het einde van deze discussie over reanimatie wil ik als degene die er over is begonnen en net na een paar dagen in het buitenland alles heb gelezen, nog even reageren.
[/quote]

Hierdoor komt het ook een beetje over alsof u een eind wilt maken aan deze discussie. Maar ik denk dat we sowieso niet alle mensen die zelfmoord willen plegen, over één kam kunnen scheren. Misschien doen sommige mensen het voor de aandacht, maar andere mensen ook weer niet. Dus ik denk dat dit niet zomaar te zeggen is. Maar ik heb even op internet gezocht naar life coaching, en het is niet veel anders dan wat ik verwacht had. Er is geen vooropleiding nodig, en het is vaak gewoon een thuiscursus. Niet dat daar perse iets mis is hoor, maja….

[hermanslot]

Wanneer mensen in een discussie het niet eens zijn met een deelnemer en eigenlijk niet meer over argumenten beschikken dan blijft alleen nog een aanval op de persoon. Dat is een teken van zwakte waarover sommigen van jullie een rustig over na moeten denken. Het uitgangspunt van mijn onderwerp was een serieuze vraag over een reanimatie verbod en hoe anderen hiermee denken om te gaan. Slechts in het begin las ik enkele relevante opmerkingen en daarna daalde het peil al heel snel. Wie ben ik dat ik een einde wil maken aan deze discussie? Dat kan ik niet bepalen maar ik kan op z’n minst besluiten om mijn kennismaking met deze site gelet op het niveau van de deelnemers hierbij te beëindigen.

[Job Pieter Tent]

Laat ik allereerst zeggen dat u wel een goede discussie heeft gestart.
Jammer dat u uw kennismaking wilt beeindigen.

Ik moet u gelijk geven dat als de argumenten verminderen, de aanval lijkt te starten. Maar dit hoeft niet zozeer een aanval te zijn. Ook u verklaarde hetgeen Henri heeft gesteld als volslagen onzin. Een aanval op Henri? Zwakte hoeft dit niet te zijn, toch?
We kunnen argumenten gewoon opnieuw beschouwen, de ene keer feller dan de ander. Dat zou toch altijd moeten kunnen? Vrije en open communicatie.
Dat een discussie een andere weg kan gaan volgen waarbij andere insteken komen is een normaal proces. Aan de deelnemers deze te sturen en elkaar te respecteren.

[Dolores]

Jammer Meneer Slot, dat u ermee wil stoppen . Ik vind de discussie juist heel boeiend. Door argumenten van anderen, hun inbreng en hun feedback kun je je eigen mening eventueel bijstellen. Soms leidt dat ertoe dat je anders tegen iets aan gaat kijken, of juist helmaal niet. Het is toch alleen maar leerzaam.
Als ik voor mezelf spreek dan leer ik juist, door de inbreng van anderen, weer opnieuw formuleren waarom ik op een bepaalde manier tegen iets aankijk.
Leve de vrijheid van meningsuiting zou ik zo zeggen en ik hoop dat u op uw besluit terugkomt.
En op de persoon spelen, ja daar hou ik ook niet van, hoewel ik me daar misschien soms onbewust, ook schuldig aan maak.

[Anoniem]

Hé Herman, niet weggaan joh, was net zo spannend! Dat we elkaar nu en dan dekselen, is toch niet erg? Gewoon terug gas geven, zou ik zeggen….

[Marly]

Henri schrijft:
[quote]Hé Herman, niet weggaan joh, was net zo spannend! Dat we elkaar nu en dan dekselen, is toch niet erg? Gewoon terug gas geven, zou ik zeggen….[/quote]

Je hebt helemaal gelijk Henri!!:)

[Anoniem]

Interessant in het kader van deze discussie is het onderstaande verhaal uit het NRC van 24 september.

Bussemaker: reanimatie is keus individu

Staatssecretaris wil geen regels

Den Haag, 24 sept. Staatssecretaris Bussemaker (Volksgezondheid, PvdA) wil geen standaardregels voor reanimatie.

Al dan niet reanimeren moet een individuele keuze vooraf zijn. „De cliënt beslist dat in overleg met zijn arts.”

Dat zei Bussemaker gisteravond in een overleg met de Tweede Kamer.

Volgens haar gaat de keuze van een cliënt „altijd boven de keus van de beroepsgroep”. Parlementariërs hadden om het overleg gevraagd nadat er in de zomer over reanimatie van ouderen grote politieke ophef was ontstaan.

Het St. Pieters en Bloklands Gasthuis in Amersfoort stuurde in juni een brief aan alle bewoners waarin werd gesuggereerd dat reanimatie van zeventigplussers met meerdere aandoeningen zinloos is. Bewoners konden aangeven of zij in de toekomst gereanimeerd zouden willen worden. Dit neetenzijbeleid (niet reanimeren tenzij iemand nadrukkelijk heeft aangegeven dat wel te willen) is niet gebruikelijk in verzorgingshuizen, maar wel in verpleeghuizen.

Die hebben daarvoor een richtlijn.

Bussemaker wil graag dat verpleeg- en verzorgingshuizen één richtlijn aanhouden. Maar zo’n richtlijn kan volgens haar nooit gaan over de uitkomst in een individueel geval, maar biedt alleen houvast voor de te volgen procedure. „Er kan geen sprake zijn van standaardiseren”, zei zij.

Als niet duidelijk is wat een patiënt wil, dan is reanimeren volgens Bussemaker de enige optie.

Ze zei dat de overheid heel terughoudend moet zijn „in deze ingewikkelde kwestie”. Bussemaker vindt het niet haar taak om te kiezen voor ja- of nee-tenzij.

De staatssecretaris was „b l ij ” met het initiatief van het verzorgingshuis in Amersfoort om met bewoners afspraken te maken, „maar er mag geen enkele indruk bestaan dat mensen het niet meer waard zouden zijn om gereanimeerd te worden”. Volgens de inspectie was de brief van het gasthuis onzorgvuldig geformuleerd.

Bussemaker sympathiseerde gisteren met het idee om tegenstanders van reanimatie in een huis voor ouderen een snel herkenbare polsband of penning te geven. D66 pleitte daarvoor.

De PvdA-fractie hamerde erop dat tehuizen niet maanden mogen wachten met het voeren van gesprekken over de wenselijkheid van reanimatie met hun nieuwe bewoners. Voor de PvdA, D66 en VVD staat het zelfbeschikkingsrecht van patiënten voorop. De SP en de SGP vinden dat ook het oordeel van de arts op kritieke momenten ruimte moet krijgen.

[Anoniem]

Uiteindelijk is dit eruit gekomen (Bron ANP van 1-10-08)

Wens patient centraal in richtlijn voor reanimatie

DEN HAAG – Bewoners van een verpleeghuis zullen in een individueel gesprek moeten aangeven of ze wel of niet gereanimeerd willen worden. Dat komt in een nieuwe richtlijn van de Nederlandse Vereniging van Verpleeghuisartsen te staan, meldde het ANP vandaag.

Staatssecretaris Jet Bussemaker (Volksgezondheid) zei dat woensdag in de Tweede Kamer. Tot nu toe schreef de richtlijn in verpleeghuizen voor dat er niet gereanimeerd wordt, tenzij de patiënt dat wil.

Sinds de rel die ontstond over het reanimatiebeleid van het St. Pieters en Bloklands Gasthuis in Amersfoort gingen de verpleeghuisartsen zich achter de oren krabben over de bestaande richtlijn. Deze zorginstelling besloot om cliënten niet meer te reanimeren, tenzij die zelf hadden aangegeven dat wel te willen.

In de nieuwe richtlijn van de verpleeghuisartsen gaat het niet meer om een keuze tussen ‘ja, tenzij’ of ‘nee, mits’ als het gaat om reanimatie, maar staat de wil van de patiënt centraal. Binnen zes weken na binnenkomst van een cliënt in een instelling, moet in een gesprek met een arts zijn of haar voorkeur vast komen te staan.

Eerder liet de staatssecretaris al weten dat een patiënt bij twijfel altijd gereanimeerd moet worden.

[Anoniem]

In NRC van maandag 6 oktober stond een interessante ingezonden brief, die ik hierbij volledig en zonder verder commentaar kopieer. De briefschrijver reageert op een eerdere opinie van iemand die niet gereanimeerd wenst te worden. Ben benieuwd naar jullie reacties! Hier komt die:

Ik dank mijn leven aan ambulancepersoneel

De heer Kamphuis vraagt ambulancepersoneel zijn niet-reanimatie penning te respecteren en hem bij een ongeval, dus ook bij een hartstilstand, te laten sterven (Opiniepagina, 3 oktober).

Zelf ben ik wel vele malen gereanimeerd.

De laatste jaren draag ik een implanteerbare cardioverter- defibrillator (ICD) met ingebouwde biventriculaire pacemaker, omdat mijn hart te zwak is om een goede puls te leveren. Kort door de bocht zou je kunnen stellen dat ik continu gereanimeerd word. Mijn kleinzoon noemt mij zijn bionische opa.

Zoals ik de laatste tien jaar leef, en sinds de dood van mijn vrouw alleen, wil de heer Kamphuis niet leven. Kort geleden vroeg een meisje van negen mij of ik haar opa wilde worden, het zou Kamphuis niet overkomen zijn. Ik aanvaard deze levensopvatting, maar ik respecteer die niet. Woedend word ik echter als hij de verantwoordelijkheid over zijn leven of dood bij het ambulancepersoneel legt. Dat zijn de mensen waar ik vele keren mijn leven aan te danken heb gehad. Dat zijn de mannen en vrouwen die bij mij op één staan in de lijst van ‘respect voor’.

Ik word woedend als men hen handelingen wil laten verrichten die niet tot hun taak behoren, en die zij ook helemaal niet willen.

Arme brandweermensen die met de inzet van hun leven Kamphuis bewusteloos uit zijn huis hebben gehaald en dan zijn penning zien.

Willem Duvekot
Gorssel

[kees 12]

Heb net ook op een ander onderwerp gereageerd, wil dit nu hier ook even doen.
heb in 2003 twee hartstilstanden gehad en ben door omstanders gereanimeerd
en we zijn ze tot op de dag van vandaag erg dankbaar.was toen 55 jaar.
Maar mijn leven is wel voorgoed veranderd er loopt niets meer normaal ik moet
bij alles wat ik doe alle zeilen bijzetten al is het maar een kopje naar de keuken
brengen dat komt door het hersenletsel wat ik er van over gehouden heb.
weggaan naar de stad gewoon boodschappen doen gaat al moeilijk door de
drukte raak ik gauw in paniek reaktie gaat ook veel trager als mijn vrouw er niet
aan denkt vergeet ik mijn pillen in te nemen die moet gewoon de hel dag voor mij
denken.
En dan nog de angst van gebeurd het weer eens wand ik heb er toen niets van
gemerkt heb niets aanvoelen komen.
Om dit stukje te typen ben ik drie kwartier bezig geweest maar ben trots dat ik
het kon doen hopenlijk zonder te veel fouten.
nogmaals ik ben blij dat ik er nog ben.

[Dolores]

Zeker hartstikke fijn dat u er nog bent. Daarom is het zo goed dat veel mensen leren hoe je moet reanimeren op een reanimatiecursus. Waar het volgens mij om gaat is dat mensen evengoed de keuzevrijheid moeten hebben om niet meer gereanimeerd te willen worden.
Ikzelf kan reanimeren en zal dit dan ook altijd doen, mits iemand een penning heeft om an te geven dit echt niet meer te willen.
Veel succes verder.

[Job Pieter Tent]

Aan Kees 12:

Super dat u, ookal duurt het drie kwartier de moeite neemt als ervaringdeskundige (wat dat betreft) dit neer te zetten.
Misschien ietwat brutaal om te vragen, maar verbeterd voor u de situatie nog wat?
Even naar de stad gaan kan voor iedereen overweldigend zijn, mijn ex-vriendin had paniekaanvallen. Daardoor kan ik me goed voorstellen hoe drukkend dit voor u kan zijn.
Hopelijk overkomt het u nooit meer!

Succes!

[kees 12]

Aan Job
Bedant voor u reaktie en het is niet brutaal om daarna te vragen.
volgens de artsen zal daarin niet zoveel varandering in komen en ik
heb nu wel geleerd er mee om te gaan gaan, zeker niet in het weekend
de stad in of gewoon boodschappen doen de rustige momenten uitzoeken.
Het is nu 5 jaar geleden dat het gebeurd is maar leer nog iedere dag .
Ben ook blij dat ik dit bij hartgenoten gevonden heb al moet ik nog wel
zoeken waar ik wat gezien heb.
Denk er ook over om mijn verhaal bij hartverhalen te vertellen maar daar
moet ik de tijd voor nemen en de hulp van mijn vrouw bij hebben.
wand ik weet zelf niets te herinneren van de eerste twee weken in het
ziekenhuis het is een groot zwart gat.
Maar wil het proberen.
groeten van Kees

[Auteur]

Berichten