Reanimatie verbod

[Dolores]

Ik denk ook aan degene die gereanimeerd heeft. Ook heel emotioneel lijkt me als je in jouw ogen iemand het leven hebt gered. Ik kan me voorstellen dat je dan ook niet zit te wachten op een “slachtoffer” dat je kwalijk neemt dat je hem of haar in leven hebt gehouden.
Het zijn allemaal moeilijke kwesties als het om leven en dood gaat.

[Jan van Overveld]

Marly schrijft:
[quote]Dolores schrijft:
[quote]Ik zou in zo een geval verborgen houden dat ik kan reanimeren.[/quote]

Hahaha 😛

Maar uhm, ik denk dat je het iemand niet kwalijk kunt nemen als iemand je heeft gereanimeerd, en je daarna gehandicapt bent en liever niet gereanimeerd had willen worden. Het is natuurlijk altijd goed bedoeld vanuit iemand die je reanimeert he… TENZIJ je een penning draagt. Zoals ik net al zei, dan vind ik dat je respect moet hebben voor zijn/haar keuze en niet moet reanimeren. En dan, kunnen ze me dat kwalijk nemen? Sue me 😉 Dan vind ik niet dat ik fout ben, toch?[/quote]

Leuke discussie ontstaat hier. Reanimatie heeft al velen tot nadenken aangezet. Dat moet ook want het is natuurlijk een heel, heel belangrijk onderwerp. Van het wel/niet reanimeren zijn in Nederland nog nooit rechtszaken geweest. Het is hier gelukkig ook geen Amerika. Er is nog nooit iemand gedagvaard voor zijn handelen waar het lekenhulp betreft. Ik ga er van uit dat we het bekijken vanuit de lekenkant. De professie hanteert natuurlijk andere maatstaven. Je bent als Nederlander verplicht om iemand in nood te helpen zo goed als je kunt. Of er nu iemand dreigt te verdrinken, te stikken of bijvoorbeeld doodgeslagen dreigt te worden. Wat dan ook. Je moet te hulp schieten zo goed en kwaad als je dat kunt. In geval van een mogelijke hartstilstand moet je vertrouwen op je waarnemingen. Iemand die heeft leren reanimeren weet wat hij moet controleren. In geval dat blijkt dat je moet gaan beademen en masseren, dien je dat te doen. Leken gaan niet eerst sieraden bekijken, beurzen op pasjes controleren etc. Nee: aan de slag. Zo snel mogelijk want ieder seconde telt. In het geval dat je als leek iemand in elkaar ziet zakken en constateert dat het hart ermee gestopt is, is de kans heel erg groot dat je het leven van de persoon gaat redden. Zeker als er een AED in dew buurt is. Zonder vreselijke bijwerkingen komen mesnen weer bij kennis. Na observatie in het ziekenhuis keren ze weer snel huiswaarts. Daar zijn voorbeelden genoeg van. Lees de Hartbrug bijvoorbeeld.
In andere gevallen beslist de professionele hulpverleners over een al dan niet doorgaan met een reanimatie als jij als leek er niet in geslaagd bent het hart op gang te brengen. De verwantwoordelijke arts bepaalt (mede aan de hand van bijvoorbeeld een pasje of een penning) of de reanimatie voortgezet gaat worden. Als hij aanwijzingen heeft dat een persoon bewust gekozen heeft voor niet-reanimen zal de professionele hulpverlening stop gezet worden en is de persoon overleden. De kans dat je als leek de verantwoordelijkheid draagt bij de eerder geopperde dramatische reanimatie, is bijzonder klein. Leken die kunnen reanimeren kunnen werkelijk levensreddend werk verichten. Daarom pleit Hartpatienten Nederland al jaren voor een hartbewaakt Nederland. Reanimatie dient naar onze mening opgenomen te worden in het voortgezet onderwijs.

[Sjarel]

Naast het zojuist geschilderde standpunt van Hartpatiënten Nederland zie ik aan de eerdere reacties op dit onderwerp vooral de twijfel waarmee mensen zitten. Daar ga je volgens mij aan voorbij, Jan. Het gaat om ethische en emotionele twijfels, die niet weggenomen kunnen worden door ,,standpunten”. Daarin neemt uiteindelijk ieder voor zich zijn of haar eigen beslissing, en wel op het moment supreme, om het zomaar uit te drukken.

Kortom: het gaat om een gewetenskwestie. En sinds de processen van Neurenberg eind jaren ’40 van de vorige eeuw staat het geweten van een mens boven de wet. Gewetenskwesties hebben zoveel niet aan standpunten van organisaties. Die kunnen we wel meewegen, maar als puntje bij paaltje komt spelen andere factoren een rol.

Wat ik zie is dat mensen die moeten reanimeren, in gewetensnood kunnen komen wanneer ze iemand moeten reanimeren, die dat niet wil. En die dat vooraf uitdrukkelijk heeft aangegeven, toen hij of zij nog bij zijn volle verstand was. En het gaat hierbij om leken zoals wij, die iemand op straat zien liggen en dan moeten kiezen: reanimeren, terwijl hij een joekel van een tatoe heeft van ,,Afblijven”, of een penning draagt dat hij of zij niet gereanimeerd wenst te worden. Of iemand, die hoog bejaard is en waarvan je bijna zeker weet dat reanimeren niet echt zinvol is. Wat dan?

Als ik alleen voor mezelf spreek moet ik erkennen: ik weet niet wat ik dan doe. Waarschijnlijk ben ik dan zo overrompeld, dat ik gewoon ga reanimeren. Maar zoals eerder aangegeven: dat kan me hoogst kwalijk genomen worden door de gereanimeerde patiënt, of door diens familie. Dan zit ik wel met een enorm schuldgevoel, zeker als de patiënt daarna een vegeterend leven moet leiden (of beter gezegd lijden) met alle gevolgen (ook voor de omgeving van de patiënt) van dien.

Waar het hier zowelbij mij als bij de mensen die eerder reageerden om gaat: wat kan deze site of de stichting doen om mensen met zo’n schuldgevoel te helpen. Tot nog toe komt de stichting, blijkens jouw verhaal, niet verder dan eisen dat iedereen gereanimeerd moet worden en dat iedereen moet kunnen reanimeren.

Anders gezegd: wat doet de stichting aan nazorg voor degene die reanimeerde?

[Marly]

Dolores schrijft:
[quote]Ik denk ook aan degene die gereanimeerd heeft. Ook heel emotioneel lijkt me als je in jouw ogen iemand het leven hebt gered. Ik kan me voorstellen dat je dan ook niet zit te wachten op een “slachtoffer” dat je kwalijk neemt dat je hem of haar in leven hebt gehouden.
Het zijn allemaal moeilijke kwesties als het om leven en dood gaat.[/quote]

Daar ben ik het helemaal mee eens, Dolores. Maar ik denk dat iemand het je ook niet kwalijk zou gaan nemen, toch? Alhoewel… Natuurlijk wel als iemand de reanimatie overleefd, op een manier dat hij/zij echt liever dood was geweest.. Maja het is natuurlijk altijd goed bedoeld vanuit degene die reanimeert. Denken jullie dat slachtoffers en de familie daar ook een beetje begrip voor heeft, of niet?

[Dolores]

Ik denk dat mensen in zo’n situatie in eerste instantie niet reageren van uit hun verstand (rede) en dus heel onredelijk kunnen zijn.
Misschien later als ze alles kunnen beredeneren, zal het wat anders eruit zien en kunnen ze de reanimator hopelijk begrijpen.
Maar die reanimator op zijn beurt zal misschien last hebben van een schuldgevoel.Het is nogal wat om iets te doen wat tegen iemands uitdrukkelijk wil is.
Let wel Ik heb het over mensen die uitdrukkelijk hebben aangegeven niet (meer) gereanimeerd te willen worden.
Verder vindt ik wel dat je moet reanimeren en ik vind het ook heel belangrijk dat mensen kunnen reanimeren. Het zou niet gek zijn een reanimatiecursus zou worden opgenomen in het leerprogramma van middelbare scholen.
Ik zou het alleen maar promoten. Je weet nooit waar je eens voor komt te staan.

[Marly]

Jep, dat zou inderdaad een heeeeel goed idee zijn! Daar pleit ik ook voor. Ik heb zelf vorig jaar op mijn school een reanimatiecursus georganiseerd, voor studenten. Erg leuk! Misschien een idee om in de toekomst nog eens zoiets te doen.

Maar Dolores, je hebt inderdaad gelijk, mensen reageren in eerste instantie misschien onredelijk. Maar denk je dat die mensen nog vaak contact hebben? Degene die gereanimeerd is, en degene door wie diegene gereanimeerd is… Of zal het een kwestie zijn van een bloemetje als bedankje, een keer een telefoontje en dan niets meer? Wat denken jullie?

Maar ik vind dat als je ZIET dat iemand niet gereanimeerd wil worden, zoals de eventuele toekomstmogelijkheid van de penning, dat je ook zeker niet moet reanimeren. Ik persoonlijk zal dat dan tenminste niet doen. Ook al is het erg dat je diegene dan ziet sterven… Toch?

[Anoniem]

Dat schuldgevoel moet je niet onderschatten, denk ik. Zelf heb ik iemand ooit weggesleurd voor een aanstormende trein. Die man probeerde zichzelf van kant te maken door op de rails te gaan liggen. Ik kwam er toevallig bij uit, ben de heuvel afgerend naar het spoor en heb hem daar weg getrokken. Daar was wel een worsteling voor nodig, met gevaar voor eigen leven (gezien de trein).Vervolgens heb ik hem naar het ziekenhuis gebracht (PAAS). Hij heeft me sindsdien altijd kwalijk genomen dat ik ingreep, en wilde niets meer met mij te maken hebben. Des te erger, omdat het een vriend van me was. Wat denk je wat ik me schuldig heb gevoeld. Nu ging het hier wel niet om reanimatie, maar toch. Ik denk dat het schuldgevoel vergelijkbaar is. Ik weet nog steeds niet hoe ik hiermee om moet gaan.

[Marly]

Poeh poeh, heftig verhaal zeg pff… Vooral omdat hij/zij het jou nog steeds kwalijk neemt.. Maar ik ben het met je eens dat je het schuldgevoel niet moet onderschatten. Daarom denk ik ook dat je mensen niet moet reanimeren, die dat niet willen. Al is dat natuurlijk wel vaak moeilijk in te schatten. Maar ik geloof zeker dat het schuldgevoel dan erg is, vooral in zo’n situatie die jij net vertelt. Pfff… En denk je dat zulke mensen niet eigenlijk ergens ook wel weten, dat je het goed bedoelt hebt? Of telt dat dan gewoon niet voor ze?

[Anoniem]

Dat kan ik niet inschatten, Marly. Ik ben nooit in de situatie geweest dat ik persé dood wilde. Ik kan allen vanuit mezelf praten. Het is behoorlijk eng.

[Job Pieter Tent]

Marly schrijft:
[quote]
Maar Dolores, je hebt inderdaad gelijk, mensen reageren in eerste instantie misschien onredelijk. Maar denk je dat die mensen nog vaak contact hebben? Degene die gereanimeerd is, en degene door wie diegene gereanimeerd is… Of zal het een kwestie zijn van een bloemetje als bedankje, een keer een telefoontje en dan niets meer? Wat denken jullie?
[/quote]

Iemand die er blij mee is zal wel bedanken, iemand die dat niet is zal dat niet. Wat zou hij/zij er mee opschieten om te gaan bellen…

Henri,

Dat is echt geen situatie waar je uit wil komen, vooral als het een vriend van je is/was. Een dappere actie van je! Hij zou het je niet kwalijk moeten nemen, het is onterecht. Niet alleen dit, je hebt heel veel mensen van een zeer traumatische ervaring gered. Dat moet ook niet vergeten worden.

[Marly]

Gelukkig dat jij nooit in die situatie bent geweest, Henri. En ik hoop dat dat ook nooit zal gebeuren. Maja in de situatie die jij net beschreef, bleef die persoon het je dus wel kwalijk nemen. Dus dat zal toch wel vaker het geval zijn misschien. Wel echt een behoorlijke situatie zeg, pff…

[Anoniem]

Klopt, zeker, Job. Maar dat heb ik me zelf ook al vaak bedacht. Alleen het rotgevoel gaat er niet door weg. Je hebt zo’n conflict in jezelf dan tussen rationeel denken en rotgevoel. Het is heel moeilijk daar uit te komen, want zo’n gevoel komt op de gekste momenten op.

[Marly]

Ik geloof ook zeker dat dat een behoorlijke impact op je heeft, pff.. En het is inderdaad waar wat Job zegt, dat je veel mensen een traumatische ervaring hebt bespaard!! Mag ik vragen hoe het verder is afgelopen..?

[Dolores]

Dat contact hoeft niet altijd fysiek te zijn, elkaar zien of bellen bv. Je kunt ook steeds weer in gedachten met de situatie bezig zijn. Vooral als je iemand gereanimeerd hebt die dat niet wilde, of de situatie zoals Henri beschrijft.
Je blijft er in je gedachten steeds mee bezig en je moet het verwerken.

[Marly]

Dat is waar, Dolores. En ik denk ook dat je heel vaak in gedachte bezig bent met de situatie. Maar ik ga weer even offline, ik ben op school en ik moet verder 😛

[Auteur]

Berichten