Hallo,
Ik zoek me naar op dit forum om berichten, verhalen te lezen van partners van hartpatienten. Ik zou graag met deze mensen in contact komen om gevoelens enz.. te kunnen delen. Hier onder volgt mij verhaal.
Mijn man heeft 10 maanden geleden, zijn 31e, een zware hartinfarct gekregen, waar hij lichamelijk wonderbaarlijk goed van hersteld is. Zijn cholesterol is nog niet optimaal, maar daar wordt aan gewerkt. Uiteraard ben ik erg blij met zijn goeie herstel niet alleen omdat het voor mij fijner is te leven met een gezonde partner maar ook omdat wij een dochter hebben van toen 5 maanden nu 1 jaar en 3 maanden. Hij slikt trouw zijn medicijnen en het lijkt goed te gaan, ook volgens de artsen. Toch krijg ik de laatste weken meer angst dat het niet goed gaat met hem.
Voor dat hij zijn infarct kreeg was hij langere tijd heel kortaf en hadden we vaak ruzie. Ik dacht dat dit kwam door de veranderingen in ons leven met een eerste kindje. Mijn zwangerschap was voor mij, maar ook voor mijn man heel zwaar en stressvol. De keizersnee was traumatische voor mij en de eerste 3 maanden van het leventje van ons kindje was ook best lastig. Binnen 11 dagen lag onze dochter in het ziekenhuis van uitputting en ze was, zoals de dokter met een glimlach zei, een officieel een huilbaby. Na drie maanden is onze dochter behandelt voor het kiss syndroom en daarna doet zij het uitstekend! Maar dit is dus een heftige tijd geweest waardoor we van spanning en vermoeiheid ook nog maar eens ruzie maakten (vermoed ik)
De dag dat mijn man het infarct kreeg hadden wij ook vreselijke ruzie en hij zei de volgende dag dan ook dat het mijn schuldt was dat hij een infarct had gekregen.
(Bijna zijn hele familie is hartpatient en ik weet dus dat het grootendeels erfelijk is.)
In die tijd van herstel hoorde ik ook op bijeenkomsten, waar ik ook deel aan nam, dat die ruzie’s ook kunnen komen van de hartinfarct. Door de vermoeidheid van te voren kon hij blijkbaar ook zo weinig hebben dat hij daardoor heel kortaf is. Ik kan me daar ook wat van voorstellen. Mijn man is goed hersteld en wij hebben/hadden, niet zo veel angst dat het weer zou gebeuren. Er is mij ook vertel dat als het gebeurt hij het precies kan onderscheiden van andere pijnen en hij dan ook zo’n pil onder de tong kan leggen enz… Ik vertrouw daar op en draag zelf ook altijd zo’n pilletje bij me voor als het nodig is.
Nu is hij al een paar weken weer zo kortaf en ik wordt daar toch ongerust van. Hij is moe en wil het zelf niet toe geven, maar gaat ook niet een keer eerder naar bed. Ook nu hebben we weer een heftige periode achter de rug. Toen mijn man weer 100% aan het werk ging dachten we weer ons “gewone leven terug te krijgen”. Helaas overleedt toen mijn vader op 61 jarige leeftijd, aan een (waarschijnlijk) hartinfarct. Mijn vader is dood gevonden in zijn hotel met op de laptop een site met ademhalingsoefeningen voor hartfalen ofzo, vandaar waarschijnlijk. Een hele schok als je er zelf net een ter nauwe nood overleeft hebt. Ik mis mijn vader, maar besef me hierdoor des te meer dat ik ook al weduwe had kunnen zijn.
Ik zelf ben pas geopereerd, niets ernstigs, maar een narcose is wel vermoeiend.
Ivm het overlijden van mijn vader is er ook familieruzie ontstaan, die nu gelukkig lijkt op te lossen. En we zijn pas verhuist, en de moeder van mijn man is net geopereerd aan een anorisma aan haar aorta, en ongeveer 5 jaar geleden heeft zij nieuwe omleidinen enz.. gehad. De operatie is heel goed gegaan, maar het getuigt wel van slechte aders in de familie. Al met al een druk, spannend en zwaar emotioneel half jaar achter de rug.
Doordat mijn man nu ook weer zo kortaf doet ben ik zo bang dat er weer iets gebeurt, en ja ik ben bang voor het ergste. Hij doet heel veel, werkt fulltime, fietst naar zijn werk, 2 avonden in de week naar school en in het weeken klussen. Ik vind het veelste veel en vraag hem ook rustig aan te doen, maar dat vindt hij gezeik. Dat kan ik me ook nog voorstellen als hij zich goed voelt maar soms krijg ik meer het idee dat hij alles aanpakt om te doen ommaar te bewijzen dat hij zo goed hersteld is of om te voorkomen dat mensen hem als een patient gaan behandelen ofzo…
Een lang verhaal, misschien herkent iemand zich in mijn angst en kunnen we wat aan elkaar hebben of heeft er iemand tips hoe ik hier in kan gaan staan. Of misschien zeggen jullie wel dat ik het overdrijf in met mijn angst maar dan weet ik dat ook liever. Alvast bedankt.
.
