Pacemakervervanging
- Dit onderwerp bevat 24 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 14 jaren, 4 maanden geleden door laska.
-
AuteurBerichten
-
anna ellisGast
9 februari naar het ziekenhuis geweest om mijn pacemaker te vervangen na 8 jaar trouwe dienst.
Zonder klachten zijn we deze 8 jaar door gekomen,.
Dat dit zo’n bijzondere dag zou worden had ik niet verwacht.Om 8.00 ur ’s morgens meld ik mij bij de opname balie. De vriendelijke man achter de balie vraagt naar mijn ponsplaatje.
Geeft hem het plastic mapje waar het ponsplaatje in hoort te zitten. Helaas, weg plaatje.
Omdat ik misschien een nachtje moet blijven had ik mijn spullen in een grotere tas gedaan en is het ponsplaatje er toen uit gevallen.
Geen probleem zegt de vriendelijke man, maken we gewoon een nieuw plaatje. Kan gebeuren!
Vervolgens stuurt de man ons naar de Thorax poli. Waar we wederom door een vriendelijke mevrouw worden worden ontvangen met de vraag: Waar komt u voor? Vervanging van de pacemaker zeg ik haar.
Mag ik dan even uw pasje? Dat heb ik u net gegeven! Oh ja, geeft niet, het is nog vroeg. Kan gebeuren! 😉
U mag links plaats nemen en dan wordt u wel opgeroepen voor een ECG. Binnen een paar minuten hoor ik mijn naam en de dame zegt het welbekende: U mag in kamertje 2 van boven ontkleden en dan komen we u wel halen.
Het duurt wat langer dan anders…..ja, ik hoor een stem, mevrouw heeft u nog even een moment de printer doet het niet.
Ja, hoor trui maar even weer aan, het is koud.
Dan gaat de deur open en mag ik binnenkomen. Ja, er was een probleem met een stekker. Kan gebeuren! 😉Dan nog even een Thorax foto en bloed prikken en weer afmelden bij de receptie. Geeft de mevrouw een hand vol papieren en krijg ook en hand vol terug om mee te nemen moet naar de afdeling.
Sterkte zegt de mevrouw. Dank u, en ik blijf staan. Is er iets??? vraagt ze. Mag ik mijn pasje wel terug?
Oh ja, het is nog steeds vroeg. Kan gebeuren! 😉Op de afdeling worden we door een verpleegkundige ontvangen. Na een inleidend gesprek en het invullen van een formulier krijg ik te horen dat ik vanmiddag waarschijnlijk geopereerd wordt want het is druk. Ik word naar de kamer gebracht waar ik die dag mag verblijven. Bij binnenkomst beginnen alle lampen te flikkeren. Schrikken!!! Nee hoor, het licht schakelt automatisch aan en uit. Pffffff!!
Ik ga maar op het balkon zitten wachten op wat er komen gaat. Om 10 uur komt ze er weer aan. Kom maar gauw want je wordt om 11.30 uur al geholpen.
Ik ga je een infuus geven. Inmiddels zien we humor er wel van in en maken grapje over wat er allemaal nog meer fout kan gaan.
Ik ga mijn best doen om het infuus er in 1 keer in te krijgen. Ze prikt en zegt….Oh, nee het wordt helemaal blauw, heb door de ader geprikt!!!
Doe het ook niet weer. Ik laat iemand komen die heel goed kan prikken.
Gelukkig prikt de andere verpleegkundige in 1 keer goed, lijkt het. Dan moet de infuuspomp ingeschakeld worden. Hij doet het niet. Vraag nu toch maar eens of het misschien beter is dat ik weer naar huis ga en op ander tijdstip terug kom.
Dan eindelijk is het zover. De operatie kan beginnen. Omdat ik toch wel veel pijn heb krijg ik middeltje door het infuus om slaperig te worden. Het doet pijn wanneer de ok assistente het middel inspuit en ik zeg dit dan ook tegen haar.
Oh, dan zit het infuus er niet goed in.!!! Kan gebeuren! 😉Dan eindelijk is alles achter de rug en mag ik na 4 uur naar huis. De verpleegkundige die het infuus er uit komt halen zegt, omdat ik een ervaren patient ben, na 1 uur al naar huis mag wanneer ik dat wil. Maar natuurlijk. :laugh:
Een dag later moet de pleister van de wond en ik bekijk de wond en schrik. :S Er zit een bobbel die er anders nooit zit.
Maar eens voelen of het een zwelling is. Nee, ik voel duidelijk een draad die de pacemaker in gaat en er staat zoveel spanning op de huid, dit klopt niet.
Over 3 weken moet ik voor controle dan maar even vragen.
Ja hoor, waar ik bang voor was, hij moet er weer uit. :S Een nieuwe pocket en het kan zijn dat de pacemaker weer onder een spier geplaatst wordt.Morgenvroeg om 8 uur mag ik mij weer melden bij de vriendelijk meneer van de opname!
Maar morgen……….morgen gaat het goed toch?????? 🙁AnoniemInactiefSoms zit het mee..en soms tegen…maar ik duim dat het morgen vlekkeloos vergaat!!..
Balen blijft het altijd zoiets….Sterkte morgen meis!!anna ellisGastDank je, lief van je 😉
AnoniemInactief🙁 Wat een verhaal zeg…….maar ik hoop dat het morgen allemaal een stuk beter gaat, ik ga heel hard duimen!
Veel hartegroetjes
Cesarinaanna ellisGastHoi Cesarina,
Bedankt, ik heb al meerdere berichtjes, ook via de mail ontvangen, van Hartgenoten die allemaal voor mij gaan duimen.
Nu kan er toch niets meer mis gaan? 😉Mocht het wel weer zo gaan dan ren ik heel hard weg!!! 😉
Oh nee, dat kan ik niet meer. Lekke klep :S
Verstop ik me in de bezemkast en als het donker is sluip ik stiekem naar buiten :laugh:Zit nu maar te wachten en te wachten er komt geen einde aan de dag!
groeten,
Anna Ellis
anna ellisGastBedankt voor het duimen, het heeft geholpen!!!! 😉
Maandagmorgen om 7.45 uur staan we voor de opnamebalie.
De vriendelijke man is er ook al weer.
Inschrijven en gegevens controleren en dan mogen we naar boven naar de afdeling.
Ik krijg geen aanvragen voor een Thoraxfoto, Ecg en voor het bloed prikken.
Vraag of dit niet nodig is. De man zegt dat hij het ook niet begrijpt maar misschien ben ik direct aan de beurt en doen ze de onderzoeken op de afdeling.
Oké, we zien wel. We komen de lift uit en lopen door automatische schuifdeuren en dan hoor ik mijn naam al roepen.
Komt een mevrouw aan en ze zegt: Ga maar weer naar de opname de aanvragen zijn er wel.
Ik denk: Nee, hè alsjeblieft niet weer. 🙁
Maar dan gaat alles van een leien dakje.
De verpleegkundig vertelt dat ik een narcose krijg. Wat een opluchting. Ik had het gevraagd maar de cardioloog deed hier nogal moeilijk over.
Dan begint het wachten.
Maar dan om een uur of 12 kunnen de voorbereidingen beginnen.
Het infuus is zoals gewoonlijk een probleem. Geen ader te vinden en wat er zit is te klein.
De verpleegkundige zit aan de rechterkant op mijn arm te kloppen en te wrijven en nurse practitioner aan de linkerkant.
Dan ziet de verpleegkundige de ader in mijn elleboog. Dat is mooie!!
Wil je dat? Want dan mag je je arm niet teveel bewegen. Geen probleem ik was echt niet van plan om het ziekenhuis te gaan stofzuigen of zo.
Pijnloos ging het infuus er in en de antibiotica die er later vrij snel door heen gaat….. ik voel helemaal niets. :blush:
Het gesprek met anesthesist verliep ook al zo prettig. Ik was bang omdat vorig jaar een roesje niet goed werkte.
Ik voelde een spatel mijn mond in gaan en kon de gesprekken om mij heen horen. Maar verder geen pijn alleen beangstigend.
De anesthesist haalt alles uit de kast om mij gerust te stellen.Hij gaat zelfs nog proberen een apparaat te regelen waardoor er nog beter gecontroleerd wordt of de narcose goed werkt.
Dan komt er een bepaalde rust over mij van het is nu goed. Kom maar op met de operatie.
In de OK staan ze me al op te wachten met warme dekens want het is daar altijd zo koud.
Het gesprek verloopt heel gezellig eerst over de tandarts en dan over kleinkinderen.
Dan hoor ik de anesthesist zeggen: Ik geef je een beste borrel en dan wordt je heel lekker dronken en dan val je in slaap.
Ik heb het te druk met kletsen en ga dus gewoon door.
Dan voel ik het, dat is echt een lekkere borrel, 😛 en weg ben ik.
Mijn naam wordt geroepen. Ik wil niet wakker worden. Maar ze bljjft maar roepen dus toch maar mijn ogen open.
Wat heb ik lekker geslapen zo voelt het. En dan dringt het door dat ik geopereerd ben.
De anesthesist komt nog even langs om afscheid te nemen. Vraag hem nog wat voor borrel het was. Witte Chablis. Maar een keer een flesje kopen dan. 😉
Nog 20 minuten op de uitslaapkamer en dan naar de afdeling.
Dan om een uur of 6 bloeddruk meten. O jee, te laag, zowel onder- als bovendruk. Maar ik wil naar huis.
Koffie!! Dat helpt. Mijn vriend haalt een kop koffie en ja inderdaad als de bloeddruk weer gemeten wordt is hij weer normaal.
Twijfel wel of dit van 1 kop koffie kan. Maar goed, ik mag naar huis.
Tegen 8 uur ’s avonds zijn we weer thuis.
Wel een dag of 4 behoorlijk pijn gehad maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Maar ik hoop dat de operaties die ik nog te goed heb zo verlopen als deze. Klaag ik nooit weer. 🙂
En dan is het nu tijd voor vakantie.
Over 2 weken vertrekken we richting Zuid Frankrijk. Lekker 2 weken er tussen uit. Beetje rondkijken daar, we zitten vlak tegen de Spaanse grens aan dus daar kunnen we ook nog naar toe.
En daarna, dan zien we wel wat er gaat komen.
Ik wens iedereen die op vakantie gaat een heel fijne vakantie.
Voor de thuisblijvers hoop ik dat het een stralende zomer wordt.
Hartgenoten die nog voor vervelende behandelingen/onderzoeken of operaties staan wens ik heel veel sterkte!!!!groeten,
Anna Ellis 😉AnoniemInactiefHeerlijk om te horen dat het nu super is gegaan…..en straks lekker genieten van je vakantie…Geniet er lekker van…!!…
Wij gaan in september twee weekjes naar Frankrijk….niet zo ver…ik moet zelf rijden…dus bij 600 km vind ik het wel zat…dus het zijn voor ons de Vogezen geworden…
nou..neem van mij ook maar een glaasje Chablis daar in frankrijk!!…
doe ik het in september op jou!!..Dikke knuffels…
en uiteraard….
anna ellisGastGaan we zeker doen. Maar dat ene glaasje Chablis???
Kan niet beloven dat het bij 1 blijft hoor!! 😉 :laugh:
Zal dan aan je denken.Jij ook heel veel plezier in de Vogezen.
En als jij daar dan achter je glaasje Chablis zit zou ik zeggen: PROOST!!!!!
Dat ze maar lekker mogen smaken. :blink:groetjes……
AnoniemInactiefal neem je de hele fles…als je maar lol en plezier heb… 😛
laskaDeelnemerIk heb in december 2009 een pacemaker gekregen. Na verloop van tijd kwam de pacemaker steeds meer naar boven en voelde ik een bobbel, daar waar de draden zaten. Uiteindelijk werd ik in mei opnieuw geopereerd om de pacemaker beter te plaatsen. Nu in augustus zit de pacemaker bijna weer op de oude plaats en zit er weer een bobbel van de draden. Boven de bobbel staat mijn huid erg strak en het steekt regelmatig.
Vooral met inslapen heb ik er veel last van.
Ik was heel blij dat de pacemaker beter geplaatst kon worden en heb de indruk gekregen, dat dit niet veel voorkwam. Wat nu? -
AuteurBerichten