9 februari naar het ziekenhuis geweest om mijn pacemaker te vervangen na 8 jaar trouwe dienst.
Zonder klachten zijn we deze 8 jaar door gekomen,.
Dat dit zo’n bijzondere dag zou worden had ik niet verwacht.
Om 8.00 ur ’s morgens meld ik mij bij de opname balie. De vriendelijke man achter de balie vraagt naar mijn ponsplaatje.
Geeft hem het plastic mapje waar het ponsplaatje in hoort te zitten. Helaas, weg plaatje.
Omdat ik misschien een nachtje moet blijven had ik mijn spullen in een grotere tas gedaan en is het ponsplaatje er toen uit gevallen.
Geen probleem zegt de vriendelijke man, maken we gewoon een nieuw plaatje. Kan gebeuren!
Vervolgens stuurt de man ons naar de Thorax poli. Waar we wederom door een vriendelijke mevrouw worden worden ontvangen met de vraag: Waar komt u voor? Vervanging van de pacemaker zeg ik haar.
Mag ik dan even uw pasje? Dat heb ik u net gegeven! Oh ja, geeft niet, het is nog vroeg. Kan gebeuren! 😉
U mag links plaats nemen en dan wordt u wel opgeroepen voor een ECG. Binnen een paar minuten hoor ik mijn naam en de dame zegt het welbekende: U mag in kamertje 2 van boven ontkleden en dan komen we u wel halen.
Het duurt wat langer dan anders…..ja, ik hoor een stem, mevrouw heeft u nog even een moment de printer doet het niet.
Ja, hoor trui maar even weer aan, het is koud.
Dan gaat de deur open en mag ik binnenkomen. Ja, er was een probleem met een stekker. Kan gebeuren! 😉
Dan nog even een Thorax foto en bloed prikken en weer afmelden bij de receptie. Geeft de mevrouw een hand vol papieren en krijg ook en hand vol terug om mee te nemen moet naar de afdeling.
Sterkte zegt de mevrouw. Dank u, en ik blijf staan. Is er iets??? vraagt ze. Mag ik mijn pasje wel terug?
Oh ja, het is nog steeds vroeg. Kan gebeuren! 😉
Op de afdeling worden we door een verpleegkundige ontvangen. Na een inleidend gesprek en het invullen van een formulier krijg ik te horen dat ik vanmiddag waarschijnlijk geopereerd wordt want het is druk. Ik word naar de kamer gebracht waar ik die dag mag verblijven. Bij binnenkomst beginnen alle lampen te flikkeren. Schrikken!!! Nee hoor, het licht schakelt automatisch aan en uit. Pffffff!!
Ik ga maar op het balkon zitten wachten op wat er komen gaat. Om 10 uur komt ze er weer aan. Kom maar gauw want je wordt om 11.30 uur al geholpen.
Ik ga je een infuus geven. Inmiddels zien we humor er wel van in en maken grapje over wat er allemaal nog meer fout kan gaan.
Ik ga mijn best doen om het infuus er in 1 keer in te krijgen. Ze prikt en zegt….Oh, nee het wordt helemaal blauw, heb door de ader geprikt!!!
Doe het ook niet weer. Ik laat iemand komen die heel goed kan prikken.
Gelukkig prikt de andere verpleegkundige in 1 keer goed, lijkt het. Dan moet de infuuspomp ingeschakeld worden. Hij doet het niet. Vraag nu toch maar eens of het misschien beter is dat ik weer naar huis ga en op ander tijdstip terug kom.
Dan eindelijk is het zover. De operatie kan beginnen. Omdat ik toch wel veel pijn heb krijg ik middeltje door het infuus om slaperig te worden. Het doet pijn wanneer de ok assistente het middel inspuit en ik zeg dit dan ook tegen haar.
Oh, dan zit het infuus er niet goed in.!!! Kan gebeuren! 😉
Dan eindelijk is alles achter de rug en mag ik na 4 uur naar huis. De verpleegkundige die het infuus er uit komt halen zegt, omdat ik een ervaren patient ben, na 1 uur al naar huis mag wanneer ik dat wil. Maar natuurlijk. :laugh:
Een dag later moet de pleister van de wond en ik bekijk de wond en schrik. :S Er zit een bobbel die er anders nooit zit.
Maar eens voelen of het een zwelling is. Nee, ik voel duidelijk een draad die de pacemaker in gaat en er staat zoveel spanning op de huid, dit klopt niet.
Over 3 weken moet ik voor controle dan maar even vragen.
Ja hoor, waar ik bang voor was, hij moet er weer uit. :S Een nieuwe pocket en het kan zijn dat de pacemaker weer onder een spier geplaatst wordt.
Morgenvroeg om 8 uur mag ik mij weer melden bij de vriendelijk meneer van de opname!
Maar morgen……….morgen gaat het goed toch?????? 🙁
.
