Pacemaker –

[bert]

Eind Oktober is bij mij een hisbundelablatie gedaan en een pacemaker geplaatst. De opvang voor operatie en uitleg van wat er gaat gebeuren was geruststellend en perfect.
Tijdens operatie (4 uur geduurd) was het zelfs gezellig. Een praatje-lolletje en lachen (niet te hard) kon er allemaal bij. De opvang na operatie en de voldoende aandacht was uitstekend en ook de begeleiding van berichtgevingen voor het naar huis gaan. Al met al een compliment voor het personeel van de afdeling cardiologie van het LUMC. 🙂

[Nicc]

Beste Harry,

Wat fijn om te horen dat alles rond en tijdens de operatie zo goed is verlopen! Het is een echte geruststelling als je de juiste informatie krijgt van mensen die weten hoe ze deze informatie moeten brengen. Het feit dat het zelfs nog gezellig was zorgt er ook voor dat de tijd net iets sneller gaat en dat het ook geen vervelende herinnering wordt. Mooi!

Maar hoe was het om bij kennis te zijn tijdens de operatie? Zelf heb ik op 27 november een pacemaker gekregen, maar dit is bij mij gebeurd onder narcose. Ben dus heel benieuwd wat je ervan merkt als je wel bij kennis bent.

En mijn vader is ook patient bij het LUMC (al is het wel voor een heel andere reden, hij heeft namelijk lympheklierkanker). Maar hij is ook altijd heel positief over de verpleegkundigen, artsen en zijn begeleiders. Tot nu toe niets anders dan lof voor het LUMC! 🙂

Groetjes Nicole

[willem62]

goed om te horen da het met jullie allemal goed is verlopen.
ik wens je vader Nicc heel veel sterkte toe voor de toekomst.
ik heb eigenlijk dezelfde ervaring, een dikke pluim voor cardiologie (hartziekte) ben daar goed verzorgd en waren altijd in voor een grapje.
lumc ga zo door met deze zorg.

[bdk]

Ik heb op 17 april 2009 een open hartoperatie gekregen in het LUMC. Ik was van tevoren bijzonder angstig, dus ik vond het niet fijn om de avond voor de operatie tijdens het bezoek van de chirurg te horen dat de hoofdchirurg had gewisseld met iemand anders… die volgens zijn zeggen ook heel ervaren was. Dit was het enige minpunt aan al mijn ervaringen. Voor de rest niets dan lof:

Qua behandeling ben ik ook bijzonder positief over het LUMC. Ik heb 3 dagen op de IC vertoefd. Niet omdat ik er zo slecht aan toe was, maar omdat er geen plek was op de verpleegafdeling.
Ik heb dan ook met volle interesse en bewustzijn ervaren hoe het reilt en zeilt op zo’n afdeling.. en ik ben diep onder de indruk van de mensen die er werken. Professioneel en oprecht geïnteresseerd in de patiënten. Ondanks een hoge werkdruk was er altijd tijd en aandacht als ik het nodig had, maar ook voor de collega’s onder elkaar. Regelmatig kwam er een collega verpleegkundige langs die geen werk meer had en dan een andere collega (die nog wel bezig was) hulp aanbood. Tegenover mij op de kamer lag een man die er slecht aan toe was. Ik proefde echt een persoonlijke betrokkenheid bij het behandelende team om die man er bovenop te helpen. En hoe er tegen hem werd gesproken… alsof hij familie was.

Ook op de thorax verpleegafdeling ben ik zeer goed behandeld. Ik ben er maar één dag geweest, omdat ik daarna al naar huis mocht, maar ik vond de verpleegkundigen stuk voor stuk heel aardig, betrokken en hardwerkend.

Anderhalve week na mijn ontslag ben ik nog wel even teruggeweest voor een probleempje. Let op: de dame die de catering verzorgt kwam me nog opzoeken in de wachtruimte met de vraag of ik al gegeten had…

[Carotee]

Gelukkig dat er ook goede berichten te horen zijn over het LUMC. Ik heb zelf een traumatische ervaring met dit ziekenhuis. Lees mijn hartverhalen maar.
op de catkamer waren zeer vriendelijke verpleegkundigen die mij gerust konden stellen, zover mijn hersenpan dat aankon.
Onlangs nog een zeer ingrijpend verhaal gehoord waardoor een en ander weer keihard bovenkwam bij me.
Een jonge vrouw van 21 met een hersenschudding. Was zelf absoluut niet in staat voor zichzelf op te komen. Zonder overleg een catherisatie, en terwijl er nog nagedacht mocht worden over het plaatsen van een icd, werd ze de operatiekamer al binnengereden, om zonder toestemming een icd geplaatst te krijgen.
De zaalarts was volgens haar ook een niet bijzonder prettig persoon. Wel had ze goede verpleegkundigen.

Ik had een hufter van een zaalarts. Hij heeft gelukkig maar 3 x in 2 weken iets tegen mij gezegd.
Voorbeeld: ik zou een mri krijgen, ging de lift in. De verpleegkundige meldde: slecht bericht de mri kan niet doorgaan wegens een spoedgeval. Maar we doen het onderzoek van morgen even. Nou kan ik heel goed begrijpen: een spoedgeval is een spoedgeval. Die gaan voor, daar hoor je mij niet over.
’s avonds werd door de zaalarts de catherisatiewond gecontroleerd. De verpleegkundige vroeg: hee u kreeg toch een mri? Ja, zei ik, maar er was een spoedgeval. Ja, zei de zaalarts, ik zal u even uitleggen wat er aan de hand was. Nee, zei ik, dat hoeft niet, ik begrijp heel goed dat dat voor ging. Nee, zei hij, ik leg het toch uit. en vervolgens kreeg ik een zeer bloederig verhaal over een kindje met een uitstulping aan de aorta. hij maakte me tevens duidelijk, dat ik geen bijzonder geval was en dat hij alleen daar zaalarts was om zoveel mogelijk bijzonder en interessante gevallen te krijgen, waardoor hij cardioloog kon worden.
en zo kan ik nog verder gaan. Op de wachtlijst voor een icd, duurt nog minimaal een week. Ok. zelfde avond hoorde ik toevallig van de verpleegkundige dat ik de andere dag als 1e aan de beurt zou zijn. Geen mri meer dus, snel een icd, de andere dag naar huis. Hoe? Die zaalarts, dit was een andere want het was inmiddels weekend, wist niet dat ik een hartstilstand had gehad. en 5 weken ziekenhuis. lang leve het elektronische dossier, dat niet meer aan je bed hangt.
De verpleegkundige waren wisselend vriendelijk en kortaf. Vroegen mij elke dag waarom ik geen medicijnen van thuis had meegenomen…………. die medicijnen werden ergens tussen 6 uur en 12 uur uitgedeeld. Waarschijnlijk is dat de reden dat ze maar 1 x per dag medicijnen uitdeelden.
Trauma dus, vanwege een mensen die in een ziekenhuis werken en alleen maar een dossier zien en geen mens daarachter. ik heb er vaak spijt van dat ik weggegaan ben uit Eindhoven, hoe anders was het dan gegaan.
En doordat het onderzoek naar een erfelijke aandoening waarvoor ik naar het LUMC werd gestuurd niet gedaan is, ook zonder communicatie daarover. Ik kwam er toevallig een half jaar later achter. Ik weet dus nog steeds niet of mijn kinderen kans maken op een hartstilstand. Die angst is ongelofelijk groot, maar de angst voor het ziekenhuis ook.
Had ik er maar een einde aan gemaakt die 1e dag in het lumc, dood zijn is namelijk niet erg. Maar dood gaan met een icd is nog een hele klus.

[Carotee]

nou heb ik ook een positieve ervaring bij het LUMC.
Gisteren er heen geweest voor een Flecainide test.
het hele verhaal staat op mijn weblog:
cafredhartje.web-log.nl

Hier in het kort.
Ik trof nu een zeer vriendelijke, begripvolle verpleegkundige. Die zag gelijk mijn angst en spanning. Na het voorlezen van mijn gebruiksaanwijzing heeft ze dit niet afgedaan als: het valt allemaal wel mee. Ze heeft mij en mijn man zeer goed begeleidt. Misschien snapte ze helemaal niet wat er in mij omgaat, en hoe moeilijk het allemaal is voor me, door de hersenschade en de stress stoornis.
Maar ze toonde wel begrip en heeft ons een stapje in de goede richting geholpen. Weer vertrouwen krijgen in de medische wereld.
Enorm wat zo’n beetje verschil in benadering kan doen.
Hulde aan deze verpleegkundige.
Overigens bleek uit de test dat er geen sprake is van Brugada syndroom. Wij zijn enorm opgelucht daarom.

[Anoniem]

Ik kan alleen maar lof uitspreken over het LUMC , ben er zeer goed opgevangen , er was zeer veel begrip toen ik over mijn toeren was en mijn angst voor de narcose werd ook zeer serieus genomen ….al met al niets dan complimenten voor de korte tijd dat ik er geweest ben , na de operatie werd ik weer terug gebracht naar het Rijnland ziekenhuis in Leiderdorp en ook daar ben ik geweldig behandeld 🙂

[Anoniem]

Ik heb er 1 besteld en benieuwd hoe dat eruit ziet en de invulling ervan.

[Manuela93]

ik kan ook aleen lof uitspreken over het lumc
zij hebben mijn ook echt goed behandeld. toen ik me efo kreeg en ik in het Willem Alexander jeugdcentrum lag mocht de pedagogisch werken blijven tot de eerst stent werd gezet in de cath kamer voor mijn EFO de assistenten waren ook aardig vroegen hoe het ging wat voor school ik zat waar ik woonde enz.
het deed wel pijn op somige momenten maar doordat er zo gekletst werd vergeet je het.
ze legde ook meteen uit dat mijn aders dicht bij zenuwenlagen en het darom pijn deed.

[Eenbeetjevanditendat]

Ik vind dit echt een k*t ziekenhuis. Ze hebben een naaste van mij tot 2x toe naar huis gestuurd terwijl ze nog geen 3 meter kon lopen . Gevolg weer een hartinfarct. Ze geven ook verkeerde medicatie. Ik krijg koude rillingen als ik naar die lelijke bunker rij met zijn 12 verdiepingen tellende parkeergarage. Bovendien vind ik het een lelijk en onlogisch ingericht gebouw, waar ik geen seconde zou kunnen slapen, met die gele vloeren en al die drukte…. en tevens de te hoge temperatuur. Ik ben blij dat hier nooit terecht zal komen. Doe mij maar het St. Antonius of het Rijnstate.

[Auteur]

Berichten