Overleden na een hartstilstand.

[bert]

Hallo allemaal,

Mijn partner is op 24 maart overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. Ik zoek eigenlijk lotgenoten maar ik weet niet of dit wel de juiste site voor mij is.

Wie kan mij aan adressen helpen waar ik met lotgenoten in contact kan komen, het liefst een beetje in de buurt van Deventer. De thuiszorgorganisatie organiseert wel een ”cursus” omgaan met verlies maar die start pas komend jaar weer. Nu loop ik een beetje met de ziel onder de arm rond en ik zou hier graag met lotgenoten over praten. Ik heb me al aangemeld bij sites zoals Alleen Over en ontmoetingsgroep Melle, beide voor mensen die hun partner verloren zijn. Het nadeel hier, is dat deze mensen over het hele land verspreid zitten.

Wie kan mij helpen?

Groeten,

Marian

[Manuela93]

Hallo
er staan hier meer mensen op die een dierbaren hebben verloren u zou ook en hartverhaal kunnen schijven daar word altijd veel op gereageerd en die lezen veel mensen ook dus dan reageren ze meteen op u verhaal.

ik zelf heb in het ziekenhuis en hartstilstand gehad gelukkig zat de verpleegster naast me en heb ik er niks aan overgehouden maar hoe snel het gaat is niet fijn ik weet nog dat ik ik voel me niet lekker zij en toen werd het zwart en toen werd ik opeens weer wakker, het zijn minuten wie dan tellen eigenlijk secondes. heb het daarna ook moeilijk gehad mijn moeder was net om mijn spullen dus dat was nog het ergste zij was er niet toen ik had kunnen gaan. maar dat verwijt ik haar niet natuurlijk.

had u man en hartafwijking? of aandoening of is het plots?

groetjes Manuela

[Dusky]

Hallo Manuela,

Mooi dat het bij jou goed is verlopen en je het na kunt vertellen.

Er was nog niet zo lang geleden een pompkracht van 35% geconstateerd. Het was niet helemaal onverwacht maar zeker ik, had dit nu nog niet verwacht. Je hoopt dat medicijnen een nog te plaatsen ICD uitkomst zouden bieden. Ik heb nog gereanimeerd toen ik hem uit bed hoorde vallen maar de hersenschade bleek toch na ca. 1 1/2 week te groot te zijn. Tussendoor is hij niet uit coma geweest en na de constatering dat de hersenschade te groot was, is de ondersteuning (beademing en dergelijke) afgekoppeld. Hij overleed daarna binnen een half uur.

Groeten,

Marian

[Manuela93]

hoi
wat erg voor u!
heeft u ook kinderen of niet?

dat is inderdaat lastig,vind het dapper van u dat u ervoor heeft gekozen hem niet als kasplantje veder te laaten leven.

mijn vriend zijn opa heeft begin dit jaar en hartstilstand gehat in het ziekenhuis maar hij was te zwak het veder te haalen hij had nierkanker gehad en neuwen nieren maar naar 4 jaar werkte die ook nietmeer goed hij werd net op de dialiese aangesloten toen het telaat was, dat was voor de familie van mijn vriend ook en klap niemand had verwacht dat die zou gaan toen die paar jaar geleden op sterven lag heeft hij het overleefd.

het hart kan veel hebben maar soms wild hij niet langer door terwijl je nog vol leven zit.

groetjes manuela

[Job Pieter Tent]

Hallo Marian,

Wat verschrikkelijk om te horen hoe dit is gegaan. Ik kan goed begrijpen dat dit ontzettend zwaar is. Het is natuurlijk niet alleen het overlijden, maar ook de impact van het reanimeren en aan het bed zitten.
Er zullen vast wel een aantal kleinere initiatieven in bij u in de omgeving zijn. Ze zullen lastig te vinden zijn. Helaas kan ik u daar nu ook niet bij verder helpen.

Heel veel sterkte

[Dusky]

Dank je wel, Klopt het is het hele pakket. Dus ook je leven die ineens compleet op de kop staat. Alle dagelijkse dingen zijn niet meer hetzelfde. Alle toekomstverwachtingen moeten bijgesteld worden. Nog afgezien van het gemis van hemzelf, als persoon zelf. Wat ga ik nu doen, hoe kom ik hier het beste doorheen? Allemaal vragen waar je mee zit. Slapen gaat lastig en de draad weer opppakken dus ook.

In elk geval bedankt voor je meedeleven. Het is al fijn als er een reactie komt en je het gevoel hebt dat er iemand is die het opmerkt.

Groeten,

Marian

[Job Pieter Tent]

Het is altijd jammer dat veel mensen niet zien dat het juist om het hele pakket gaat. Eerlijk gezegd zou het mij niet verbazen dat je jezelf, geheel onterecht, gedeeltelijk de schuld geeft. Het is heel moeilijk om alles een juiste plek te geven en je gedachten enigszins af te remmen. Je zal wel veel malen over wat ander had gekund, of wat je had moeten doen. Maar zo te horen heb je meer dan je best gedaan.
Hoogstwaarschijnlijk zegt ook iedereen dat je afleiding moet gaan zoeken. Niets minder dan terecht. ’s avonds met andere dingen bezig zijn is goed. Kijk een film of ga ook lekker buiten even wandelen. Voor het slapen gaan douchen en de kans is veel groter dat je een goede nachtrust hebt. Als je beter uitgerust bent is het makkelijker om je leven weer enigszins te ordenen.
Neem je tijd, het is te veel om zo snel te verwerken. En vraag jezelf dan af wat je zou willen doen.

Sterkte, Job

[Dusky]

Hallo Job,

Je hebt gelijk en ik vind je ook heel wijs reageren. Zelfs tips waar ik iets aan heb!! Job, je doet het goed en, naar mijn idee, op deze site een grote aanwinst!!

Natuurlijk heb ik twijfels, de schuld geven is een groot woord. Jaren geleden voelde ik me voor van alles en nog wat schuldig, dat heb ik gelukkig niet meer. Ik heb niet meer kunnen doen dan ik gedaan heb. Toch heb je twijfels, eerst over het feit van: had hij wel gereanimeerd willen worden? Had ik toch niet nog de spoedpost moeten bellen toen hij zo onrustig was. De bekende had en als dingen. Nu heb ik daar dus geen last meer van, er is uiteindelijk niemand die zijn of haar partner dood laat gaan zonder in te grijpen. Bovendien had je dan twijfels gehad over: had hij dit echt gewild …..?

Wat ik me wel vaak afvraag is: als een ander dit was gebeurd? Hoe had je dan gereageerd? Had je ook ingezien hoeveel dit verlies teweeg had gebracht. Ik denk dat ik hier met een volmondig NEE moet antwoorden. Ik denk ook dat niemand, die dit niet aan den lijve meemaakt helemaal in kan voelen. Wanneer je het, probeert uit te leggen dan zijn er best wel veel mensen die het redelijk kunnen benaderen. Daarom ook mijn zoektocht naar lotgenoten. Ik denk bij hen veel herkenning te vinden.

Bedankt Job!!

[Nel]

hallo Dusky,ik moest je laatste stukje een paar keer lezen,omdat het me zo aangrijpt!Ik denk dat je gelijk hebt met je stelling dat je het alleen maar ten volle kan voelen als je het zelf meegemaakt hebt…………………maar aan de andere kant denk ik ook dat andere mensen op aan bepaalde manier kunnen meevoelen,dat ze niet hetzelfde meegemaakt hebben doet er dan niet toe,iedereen heeft zijn eigen portie verdriet en verlies en het zou toch vreemd zijn als we elkaar niet kunnen bereiken als mens!!!!!!Ik weet dat mijn situatie een heel andere is dan die van u,maar ik kan uw verdriet begrijpen,niet voelen ,zoals u het elk moment voelt .Wat u gedaan hebt was goed, er was geen andere mogelijkheid ,uw man heeft een moedige vrouw achtergelaten.Er gaat weer een tijd komen ,dat er weer mooie herineringen zijn aan uw leven samen, en niet alleen het diepe verdriet over het laatste stuk.Maar dat betekend niet dat u niet mag rouwen,neem er alsjeblieft de tijd voor ,het zou toch vreemd zijn als uw leven samen zo maar uit uw gedachten zou zijn,ik wil u veel sterkte toewensen en heel veel moed voor elke dag in de komende tijd,ook in uw zoektocht naar lotgenoten,Nell

[Dusky]

Hallo Nel,

Bedankt voor je hartverwarmende reactie!! Natturlijk krijgt eenieder zijn/haar portie aan verdriet en staat voor eenieder dit gemis op de voorgrond. Mijn schoonmoeder zegt nog elke keer: nee, voor jou is het, het ergste, jij mist hem dagelijks in alle dingen. Nou ga er maar aanstaan dat je als moeder je kind overleefd denk ik dan en ik zeg terug: Mam, we hebben allemaal heel veel verdriet omdat hij er niet meer is, we missen hem allemaal!! Er is geen erger of minder erg, we reageren allemaal naar ons eigen referentiekader. Toch is het goed dat ons hart uitgaat naar de ander en die tot steun willen zijn. Zo ook de reacties hier, dank jullie wel!!

Groeten,

Marian

[Auteur]

Berichten