Ik reageer op het artikel over littekens in Hartbrug van april 2018.
In 2012 heb ik een hartoperatie gehad. Het litteken was goed genezen, maar na 3 weken werd het dik, rood en zeer pijnlijk. Ziekenhuis gebeld, maar ik moest naar mijn huisarts. Deze verwees mij weer terug naar de cardioloog.Nadat ik haar mijn klachten had verteld en ik haar het litteken wilde laten zien, haalde zij mijn t- shirt iets naar voren en na een snelle blik zei ze dat het wel over zou gaan. Toen ik haar zei dat ik geen pijn had als ik lag en niet bewoog was haar advies dat ik maar veel moest liggen.
De apotheker waar ik was voor een verzachtend zalfje was wel op de hoogte van wat er aan de hand was, hypertrofie, een vorm van wildgroei van de littekencellen en hij adviseerde mij een siliconengel. Dit werkte niet goed omdat het litteken al te erg was ontspoord. Ik ben toen bij een huidtherapeute terecht gekomen. Zij heeft mij toen siliconenpleisters gegeven en vertelde dat ik die zeker 2 jaar zou moeten gebruiken. Deze waren een verademing en al na een paar weken was de pijn een stuk minder en werd het litteken wat soepeler. Wel zijn deze pleisters erg duur en worden niet vergoed door de verzekering omdat ze onder de verbandmiddelen vallen. Na 2 jaar was het litteken inderdaad genezen.
Tip van de apotheker. Als de huisarts een machtiging schrijft is de kans groot dat het wel vergoed wordt.
Ik ben na de operatie nog vele malen in het ziekenhuis geweest voor ritmestoornissen en de daar behandelend artsen, verplegend personeel en fysiotherapeuten wisten niet van het bestaan van hypertrofie. Hoe is dit mogelijk, gelet op het feit dat bij een derde van de operaties hypertrofie optreedt. (hartoperaties, borstamputaties, keizersnedes).
Ik ben dus niet de enige en ik ken mensen die dezelfde onwetendheid hebben meegemaakt. Ik ben blij met het artikel en spreek mijn hoop uit dat Hartbrug hier meer aandacht aan zal besteden.
Marjan. echtgenote van hippo.
.
