Onderzoek naar bijnadoodervaringen

[bert]

Met een grootscheepse onderzoek dat drie jaar in beslag gaat nemen,gaan artsen uit vijfentwintig Engelse en Amerikaanse ziekenhuizen 1500 patiënten die een hartstilstand overleefden onderzoeken op bijnadoodervaringen. Het onderzoek wordt gecoördineerd door de universiteit van Southampton. de onderzoekers gaan onder meer gebruikmaken van beelden die uitsluitend van bovenaf kunnen worden gezien. Onderzoeksleider Sam Parnia zegt: „Als je kunt aantonen dat het bewustzijn doorgaat nadat het brein is uitgeschakeld, wordt het aannemelijk dat het bewustzijn een aparte entiteit is.”

Een van de weinige medici die menen dat de BDE een aanwijzing is voor het bestaan van een bovennatuurlijke wereld is de Nederlandse cardioloog Pim van Lommel, die in de jaren 1988-2002 onderzoek[1]heeft gedaan naar het verschijnsel BDE, in 2001 gepubliceerd in het medische tijdschrift The Lancet.

In dat artikel stelde hij dat er reden zijn om aan te nemen dat de BDE optreedt als het EEG al vlak is, zodat die ‘van buiten’ zou moeten komen. Er is veel kritiek op dat artikel gekomen, bijvoorbeeld op zijn prominent naar voren gebrachte maar niet hard gemaakte veronderstelling dat het EEG al heel snel vlak wordt. Volgens zijn collega’s heeft hij ook te snel de mogelijkheid van een bovennatuurlijke (in hun ogen dus overbodige) verklaring geaccepteerd

Sommige mensen bij wie het hart ophield te slaan of bij wie de hersenactiviteit stopte, geven later aan uit hun lichaam te zijn getreden. Met een bijna-doodervaring (gewoonlijk afgekort tot BDE) wordt een ervaring bedoeld waarbij een persoon het gevoel heeft zich buiten zijn of haar lichaam te bevinden, dood te zijn, en daarbij soms overleden bekenden ontmoet, en/of een terugblik op het eigen leven meemaakt. Dergelijke ervaringen worden door mensen soms gemeld na een ongeval, reanimatie na een hartstilstand of een andere levensbedreigende situatie.

Bijna-doodervaringen kwamen in het Westen in de belangstelling door het werk van Raymond Moody, die in de zestiger jaren tijdens een college van George Ritchie over zijn BDE hoorde en het verschijnsel daarna ging onderzoeken. In 1975 verscheen zijn boek “Life after life” over dit onderwerp, waarna hij nog tien gerelateerde boeken publiceerde. Ook Elisabeth Kübler-Ross heeft met haar werk op het gebied van stervensbegeleiding inzicht proberen te geven in deze materie. Bijna-doodervaringen worden door veel mensen gezien als bewijs voor leven na de dood, de meeste wetenschappers zien het als een natuurlijk verschijnsel.

Bron: medicalfacts.nl
Janine Budding, 19 sept 2008

[Melanie]

Interessant ik ben eens benieuwd wat eruit gaat komen…

[Anoniem]

Maarten Keulemans schrijft in zijn column in de Volkskrant van zaterdag 27 september dat je net zo goed paddenstoelen kunt vreten of een trip kunt nemen om een bijna-dood-ervaring mee te maken. Daar komt zijn verhaal zo’n beetje op neer. Met de beweringen van mensen als Van Lommel veegt hij nogal spottend zijn gat af. Volgens de goeie man is er niks bovennatuurlijks aan BDE’s. ,,De ervaring is makkelijk op te wekken in het lab, met elektroden, magneten of drugs”, doet Keulemans ons kond. Hij geeft de lezer het advies de wet te overtreden: ,,Doet u mij een lol”, schrijft hij, alsof iemand dat van plan zou zijn. ,,Ontregel”, vaart hij voort, kortom ,,ontregel uw brein eens met het tripmiddel ibogaine. En oordeel zelf: die bijna-dood-ervaring is gewoon een springlevend-ervaring”.

Zo, weten we dat ook weer. Morgen ligt het lezerspubliek van de Volkskrant bij de bosjes tegelijk aan het infuus van de intensive care, maar ze hébben een BDE gehad!

De wetenschapsjournalist doet schamper over feit, dat vooral cardiologen zich bezig houden met het onderwerp. ,,De cardioloog”, weet de schrijver, ,,de cardioloog is de loodgieter die constateert: hé, hartje staat stil, de patiënt is dood. Terwijl iedere wetenschapper weet dat er dan diep binnen in het brein nog allerlei cellen schieten en stuiptrekken”. De man babbelt lustig erop los, en gaat verder: ,,Maar wacht, bijna-doden hebben toch een vlak EEG? Ja, dank je de bovennatuurlijke koekoek. Een vlak EEG ontstaat ook als hersencellen niet meer netjes synchroon vuren, en bovendien meet een EEG alleen de buitenrand van de hersenen – terwijl de hersengebieden die in verband staan met bijna-doodsensaties juist diep binnenin liggen”.

Het houdt niet over, de man raakt buiten zinnen van extase, als hij vervolgt: ,,Maar nu dus toch weer onderzoek” (zie hierboven Lisa, Henri). ,,Raar. De wetenschap spreekt schande van mensen die beweren dat er een “intelligente ontwerper” is die de evolutie bijstuurt. Maar als puntje bij paaltje komt gooien we bij de eerste de beste hersenillusie alle wetenschap overboord en zien we diezelfde Grote Ontwerper opeens door een tunnel zweven”.

Nog afgezien van de inhoud, valt mij op dat de goede man vooral zijn diarree beschrijft die hij blijkbaar spontaan krijgt bij het lezen van wetenswaardigheden over BDE. Hij gelooft er zichtbaar helemaal geen steek van, en verwijst daarbij naar de wetenschap. Althans naar dat deel van de wetenschappers dat het met hem eens is.

Dat is inderdaad ook het landschap waarbinnen de hele discussie zich beweegt. Je gelooft het, of je gelooft het niet.

BDE verwijst feitelijk naar spiritualiteit, bij uitstek een tak van sport die met geloven en niks met bewijzen te maken heeft. Maar hoe komt het dan, dat mensen zolang de mensheid bestaat geloven in god of goden, en talloze geloven miljarden aan zich binden? Denkt de wetenschap nu echt te kunnen bewijzen dat deze mensen allemaal zot en van de pot gerukt zijn? Wat een hoogmoed.

En zoals de oude Grieken als zeiden: Hoogmoed komt voor de val!

[Lisa]

Henri schrijft:
[quote] Keulemans: “En oordeel zelf: die bijna-dood-ervaring is gewoon een springlevend-ervaring”.
[/quote]

TJa op zich wel waar 😉 : je bent tijdens een BDE nog “springlevend”, nog verbonden met het lichaam, maar …. *doodverklaard* door artsen omdat er geen hersenactiviteit of hartslag is te meten.
Maar ben je wel dood als je dood wordt verklaard???
Ben je dan misschien nog niet dood maar stervende? En hoe lang duurt het voor dat stervensproces afgerond is?
Neem je dingen over jezelf nog waar zolang je stervende bent (dus nog niet echt dood)?
Je bent bijna dood, dus ook nog levend.

Bovennatuurlijk zou ik de BDE niet eens willen noemen, eerder een natuurlijk iets :cheer: Misschien heeft iedereen een BDE tijdens een sterk levensbedreigende ervaring, maar kan niet iedereen die zich herinneren daarna? Net zoals iedereen elke nacht droomt, maar dat zich vaak niet herinnert.

Ik geloof wel in BDE/uittredingen, maar ben helemaal niet religieus :blink: .

Lisa

[Anoniem]

Ondanks dat ik een heel strenge katholieke opvoeding heb gehad, ben ik wel erg spiritueel ingesteld, maar dan niet kerkelijk. Het blijft een kwestie van beleven, niet van bewijzen zoeken. Je ervaart het, of je ervaart het niet. Ik geloof wel in BDE’s, wat sommige wetenschappers daar ook tegenin brengen. Zolang de wetenschap allen maar in afzonderlijke, nauwkeurig van elkaar afgescheiden vakjes kan denken en niet in het geheel, koester ik wantrouwen tegen wetenschappers.

Het is net als bij verkiezingen. Je kiest voor degene, die het beste bij je eigen stemming op dat moment past. Je stemt dan als het ware met elkaar overeen. Daarom heet dat ook stemmen. Maar wetenschappelijk gezien is je eigen keuze natuurlijk op drijfzand gebaseerd.

Hetzelfde geldt voor geloof hechten aan iets. Daar moet je de wetenschap niet op los laten. Dat heeft met je eigen individuele beleving te maken, en daar kun je wel statistieken op los laten, in de meeste gevallen wijk je af van het statistisch gemiddelde – en kan dus altijd gezegd worden dat je alleen staat in je opvatting.

[Anoniem]

Bijna dood ervaring, ik weet niet wat ik er mee aan moet, het is allemaal zo vaag, je hoort er mooie verhalen over, maar ik ben er misschien te nuchter voor, hemel, hel, paradijs er zal wel iets zijn maar niemand kan vertellen wat precies, wie zegt me niet dat die stralende tunnel in de verbeelding van mensen is ontstaan onder invloed van medicijnen, narcose, zuurstoftekort in de hersenen,
Van de andere kant kun je je ook niet voorstellen dat het van het ene op het andere moment er niets meer is.
Wie is nog meer zo’n twijfelaar.:(

[Anoniem]

“Bijna dood ervaringen” heb ik r egelmatig. Vooral als ik weer een crematie of
een begrafenis heb bijgewoond, dan realiseer ik me, dat er eens een eind komt
aan elk leven. Soms voel ik me dan ook met mijn volle verstand “bijna dood”.
Verder geloof ik niet in al die “bijna dood verhalen”. Ik kan me voorstellen dat mensen die doodziek zijn en op de rand van de dood balanseren hallucinaties als bijna dood ervaringen weergeven.
Voor mij : dood=dood, “bijna-dood” en ook “een-beetje-dood”kunnen niet.

[corrybouwhuis]

Ik ben wel heel benieuwd hoe die bijna dood ervaringen door kinderen worden ervaren.
Mijn zoontje van nu 4 jaar, is in augustus 2008 geopereerd. Dit werd uiteindelijk een open-hartoperatie, waarbij na de operatie de bloeddruk zodanig laag werd dat besloten is om de operatie terug te draaien naar het oude. (Fontan operatie). De chirurg heeft toen ook echt gevreesd voor zijn leventje.
Laatst zei hij tegen mij: “toen ik bijna dood was”
Toen ik hem vroeg wanneer hij dan bijna dood was, zei hij: “Nou toe ik in het ziekenhuis was”
Wij hebben hier nooit bewust met hem over gepraat en ik vraag mij ook af wat hij zich hiervan kan herinneren.

[Tolletje]

Mag ik vragen, waarom je er bij je zoontje toen niet verder op in bent gegaan.
Blijkelijk heeft hij je iets willen vertellen en had je misschien gewoon kunnen vragen, wat er toen was en wat hij er nog van weet. Alleen al door de opmerking te maken, geeft hij volgens mij aan, dat hij het heel normaal vindt en nu is het voor jullie zaak, om het ook voor hem normaal te houden. Want hij zal toch nog tegen mensen aanlopen, die het raar vinden en hem niet geloven en zou dan kunnen gaan denken, dat HIJ niet normaal is. Nu hij er nog voor open staat, is het misschien verstandig, om zijn ervaringen met hem te delen, zodat hij hij weet, dat er iemand is die hem geloofd. Je zou dit bij wijze van spreken gewoon tijdens zijn spel kunnen doen.
Ik hoop, dat het tot iets moois mag groeien tussen jullie.

[corrybouwhuis]

Hoi,
Mijn zoontje was op dat moment nog geen 4 jaar en omdat hij een spraak/taal ontwikkelingsachterstand heeft zal hij zich ook niet uiten zoals een normaal functionerend kind zal doen door zijn gevoelens of dergelijke meer te kunnen uiten. Ik ben wel serieus op zijn verhaal ingegaan, door het ook niet te ontkennen en door op zijn verhaal in te gaan.Ik weet van mijn jongste dat als er iets is hij daar ook mee zal komen. Ik denk niet dat je hetzelfde kunt reageren bij een kind van 4 als bij een volwassen iemand of een kind dat ouder is. Jij weet denk ik ook wel dat een kind van die leeftijd op een gegeven moment vrede heeft met een bepaald antwoord en daarna weer vrij snel doorgaat met zijn spel waar hij mee bezig was!
Ik zal mijn kinderen ook altijd serieus nemen, maar zij moeten zich ook niet druk gaan maken om bepaalde dingen als dat niet nodig is.
Ik vroeg mij alleen af hoe bewust een kind kan zijn van bepaalde dingen als het onder narcose is en op een jonge leeftijd is zolals mickey.

[Tolletje]

Ik bedoelde alleen te zeggen, dat hij het gevoel moet krijgen, dat hij er over kan vertellen als hij dat wilt. Vooral kleine kinderen schijnen heel gevoelig te zijn voor het oppikken van stemmingen. Misschien dat hij juist door zijn achterstand dingen anders ervaart. Sterkte.

[Anoniem]

Heb ook een bijna doodervaring gehad.
25mei vorig jaar lag ik op i.c in alkmaar en werd opeens alles donkervoor mijn ogen en raakte ik volgens de verpleging helemaal weg
Ik reageerde nergens meer op,maar volens mij zag ik mij 10 jaar terug overleden
broer in helder licht met zijn armen uitgestrekt naar mij toekomen.
De verpleging vertelde tegen mijn vrouw dat vlak voor dat ik bijkwam gezegd
zou hebben nee ik wil nog niet naar jou toe. daarna kwam ik weer bij
Maar ik weet niets van wat zij allemaal met mij gedaan hebben.

[Anoniem]

Leuk dat na twee jaar toch weer iemand schrijft over BDE, en nog wel over zijn eigen ervaring! Hoe reageerde uw directe omgeving op uw verhaal over uw broer? Werd u serieus genomen of had u zoiets van: laat ik mijn mond maar houden, anders verklaren ze me voor gek?

[sonja70]

tsja..ik heb 2 hartstilstanden vlak na elkaar overleefd, 1 in de ambulance op weg naar t ziekenhuis en 1 op de dotterkamer na een dissectie van de rca..maar ..kan me niet veel meer herrinneren daarvan…behalve dan dat ik vlak voor ik bij kwam mijn zoon hoorde roepen, hij was niet lijfelijk aanwezig in de kamer ..maar hij riep me terug..en ik werd heel erg boos..geen idee waarom maar dat staat me nog zo levendig voor de geest…
op dat moment ben ik gaan vechten met alles en iedereen wat om mn bed stond….geschopt en geslagen heb ik….tot ik besefte waar ik was en waarom..toen me maar heel stil en rustig gehouden ;)…….Maar dat mijn zoon me riep staat me nog zo ontzettend helder op t netvlies…

[Anoniem]

Mooie ervaring, Sonja! Blijkbaar heeft die stem van je zoon je extra kracht gegeven.

[Auteur]

Berichten