nieuwe patiënt hartfalen en zoveel vragen

[bert]

Denkende aan griep waarvan ik niet beter werd op aanraden van de huisarts met de ambulance naar de eerste hulp, en toen begon het. De nodige onderzoeken, foto’s, scan, bloed enz. De woorden “mevrouw Uw hart is te groot”, een glimlach van mijn kant en de woorden tegen mijn moeder “ik zei toch altijd al dat ik een groot hart heb, ik heb genoeg liefde voor iedereen” een verbaasd kijkende assistente, wie door ging met de woorden, vocht bij de longen en het hart, hartslag veel ste hoog, dus we houden U een nachtje hier.

En daar lag ik dan alleen op een kamer aan de hartbewaking. De volgende dag wees de hart echo uit dat ik een pompkracht had van 24%. Nu ging er toch wel een klein belletje rinkelen, maar verder dan dat. Na allerlei onderzoeken, wisten de artsen wel wat de symptomen waren, maar hoe ik eraan kwam. Na 2 weken, nogmaals een echo, pompkracht van 21%, 1% hoger dan de mri welke ik inmiddels gehad had. Medicatie was goed ingesteld, hartslag was netjes, bleef ook netjes, bloeddruk idem dito, met het gevolg dat ik naar huis mocht.

Nu 2,5 maand later, de nodige medicatie –> metoprolol, lisinopril, inspra en furosemide en nog weinig verandering, conditie is nihil, 25 meter lopen en dan is het op, pijn op de borst, benauwd, versnelde hartslag, pijn op mijn rug, koude voeten en handen en soms een lichaam wat niet warm word, een rechterarm/hand wat trilt, moeheid, zwart voor de ogen zien, zweten bij minimale inspanning enz.

Denkende aan de zomer, ik werd 36 en wilde na de scheiding mijn leven gaan leven, samen met mijn zoontje van 10 en hondje kwam ik te wonen in een fijn appartement, genoot ik van het buiten leven, de vele wandelingen, fietstochten, maar ook de rust. Nu breng ik mijn zoontje met de scootmobiel naar school, hondje mee zodat ook zij meteen uit gelaten word, soms nog een hele kleine boodschap bij de supermarkt kom er toch langs, en dan thuis op de bank omdat ik op ben. Dan de gehele dag mijn rust, zodat ik ’s avonds voor het eten kan zorgen (opwarmen) en eventueel nog een keer met de hond eruit.

Ondertussen venlafaxine (antidepressiva)) aan het afbouwen om te stoppen, omdat dit eventueel de nodige werking kan hebben of op mijn hart of op de werking van de nodige medicatie.

In afwachting van mijn volgende hart echo, de fietsproef, en herstel? En zittende met de nodige vragen.

Vriendelijke groetjes ilze

[evavancalker]

Hoi Ilze,

Wat een schrik als je er achter komt dat er écht iets aan de hand is he?

Voor mij was het soortgelijke nieuws een half jaar geleden. Ook ik vond het moeilijk om weer wat te herstellen. Ik heb gemerkt dat het tien keer zo moeilijk is om weer íets van conditie op te bouwen dan dat het hiervoor was. Mijn pompfunctie was bij vertrek uit het ziekenhuis 24%, dus eigenlijk weinig verschil met dat van jou. De eerste weken vond ik van het bed naar de wc en terug al vermoeiend maar wilde toch steeds meer, en meer en nóg meer.

Na een aantal weken ben ik begonnen met hartrevalidatie. Dat heeft mij wel geholpen, vooral met leren te luisteren naar mijn lijf, ik liep steeds tegen mezelf aan omdat ik vroeger ‘alles’ kon.
Ik ben nu een half jaar verder en nog ga ik regelmatig over mijn grenzen. Ik maak daar keuzes in, voor sommige dingen wil ik er best wat tol voor betalen, want ik wil niet alleen maar binnen blijven zitten. (met man en kind een dagje op pad doet mij ook veel goed, buiten dat ik er moe van wordt).

Inmiddels heb ik een electrische fiets besteld, zodat ik er op uit kan blijven gaan. Een driewieler bakfiets omdat ik niet met mijn zoontje op een gewone fiets durf ivm duizeligheid.

Alles kost tijd, het verwerken dat je niet meer zomaar alles kon. Maar ik werd er ook erg onzeker van dat je er ineens zo op gewezen wordt dat het leven eindig is. Dat vlakt wat af met de tijd gelukkig!

sterkte en succes de komende tijd!

groetjes, Eva

[animal]

Heel veel sterkte ,voor jullie allebei.
Ik heb alleen maar een bypass operatie gehad ,en dat lijkt dan toch weer eenvoudiger dan waar jullie mee kampen.

[ilze]

Hoi Eva,

Aan de ene kant was en is het nog steeds schrikken, maar aan de andere kant vallen er wel de nodige stukjes op zijn plaats. Het flauwvallen, Het onnodig zweten, de hartkloppingen enz. ik had dit alles afgeschoven op het psychisch gebied, aangezien ik daar ook niet onbekend mee ben, dus had overal een logische verklaring voor. Wetende dat mijn depressies en fobieën mijn leven een gehele lange tijd bepaald hebben. Was het niet vreemd om wederom naar een psycholoog te gaan, hapto therapie te volgen enz. Maar geestelijk voelde ik me zo ontzettend goed, zo sterk, was vrolijk, wilde het leven gaan leven, mijn leven. De trappen niet op kunnen lopen, ach ja vind je het gek met de combi van astma en bouwstof. En zo was er een hele was lijst, wat achteraf een plaatsje kan krijgen.

Wat betreft jezelf tegen komen, dat is zo herkenbaar. Gebeurd me elke dag meerdere keren (ach weet iig dat ik geen ezel ben, want die stoot zich geen 2 maal aan de zelfde steen 🙂

Dat vind ik ook een van de moeilijkste dingen. Voorheen heb ik jaren gevochten tegen het depressief zijn, de angsten, juist toen moest ik zoveel en zo vaak mogelijk alles doen, maar had ondanks dat ik het moeilijk had wel het gevoel te vechten voor mijn leven. Nu heb ik dat gevoel veel minder en dat maakt me dan juist onzeker.

Daarbij krijg ik dan ook te horen, “tja dat is iets waar je jezelf bij neer moet leggen” en ook al doelt dit bijv. op het huis houden, voor een poetsmiep zoals ik blijft zelfs dat lastig. Voorheen elke dag de stofzuiger in mijn hand, nu een keer geprobeerd met als gevolg dat ik mezelf zo tegen kwam.

Het betalen van de tol, ook zo herkenbaar. Elke ochtend als de wekker gaat, dan weet ik dat ik 2 uur later op de bank zal zitten, met de nodige klachten. Maar dan heb ik wel mijn zoontje naar school kunnen brengen en mijn hondje uit gelaten. En toch zou ik niets anders willen.

Bedankt voor je woorden, de kracht welke hieruit komen, en ook het besef dat ik af en toe best mag balen.

Groetjes ilze

[Auteur]

Berichten