Kan er hier nog steeds niet over schrijven en praten

[bert]

Precies jaar geleden dat ik geopereerd werd (4voudige bypass na 2 infarcten), maar kan er hier nog steeds niet over schrijven, praten en reageren……

Al heb ik me reeds voorgesteld bij aanmelding op dit forum, nogmaals kleine her-voorstelling:
Ik ben Allan uit Breda, 51 jarige single vader van lieve dochter(28), ik heb vorig jaar zomer en voorzomer 2 hartinfarcten gehad, waarna ik in op 24 september vorig jaar een viervoudige bypassoperatie heb ondergaan.

De gehele voorgeschiedenis aan dit gebeuren, de infarcten en de operatie, maar zeker ook de dingen die gebeurd zijn na mijn opname en behandelingen, hebben er bij mij zo enorm flink in gehakt, dat ik, nu reeds (of pas) een jaar later, nog steeds met een enorm psychisch trauma rondloop.
Ik praat enorm er veel met dochter en mijn, toen, partner over, maar de verbazing, verontwaardiging, de boosheid………zijn nog allemaal net zo heftig als een jaar terug.
Begin dit jaar ben ik door mijn huisarts doorverwezen naar het GGZ, we leven inmiddels in Oktober 2010….en zit daar nog in de intakefase……dus dat schiet ook niet echt op.
Begin dit jaar ben ik ook begonnen met schrijven en had een begin gemaakt voor “mijn verhaal”, om dat hier op dit forum te plaatsen, maar ik merk elke keer weer, zodra ik weer wil gaan schrijven/tikken, dat de tranen me weer over de wangen lopen….ik de handen op mijn gezicht leg….en nee-schuddend weer overloop van emoties.
Het feit dat ik nu toch wel wat tekst plaats, waarover ik letterlijk 2 uur heb gedaan…..en een hoop gesnotter…., is misschien toch al een kleine doorbraak. Na een jaar heb ik de eerste drempel genomen.

Mijn leven is totaal veranderd sinds vorig jaar, voor mij alleen in nadelige zin: naast mijn psychisch traumatische schade is inmiddels mijn partner vertrokken (mede door mijn verandering en de situatie), sukkel ik nog wat met mijn medicatie (al 2x keer bijgesteld), heb ik erg veel last van de bijwerkingen (chronisch moe, slaap slecht, futloos, spierpijn, snel uitgeput…), ben ondertussen werkloos daardoor geworden wat je financieel weer merkt…….wat weer als gevolg heeft dat ik binnenkort zou moeten verhuizen……..en dat allemaal door de zomer van 2009.

Ik ga proberen actiever bezig te zijn met het forum…..wat betreft mezelf dan….verder lees ik wel regelmatig hier alle berichten.
De komende tijd ga ik toch proberen Mijn Verhaal af te maken en hier te plaatsen, ben op de één of andere manier daar huiverig over, daar er vanaf mijn 1e infarct dingen zijn gebeurd die een ieder hier zou verbazen en zelfs wat boze en verontwaardige reacties zou oproepen.
Ondanks dat plaats ik toch, ik moet er een keer doorheen en met de billen bloot.

Jullie horen zeker van me…..wordt vervolgt….
Allan

[Elsje]

Beste Allan,

De eerste stap is gezet met het bericht wat je geschreven hebt. Nu binnenkort de volgende, je verhaal. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik weet zeker dat het zal bijdragen aan een stukje verwerking van dat wat je meegemaakt hebt. Ook krijg je misschien nog tips die je een stukje verder helpen…Kortom, een dikke pluim op je hoed, want je bent op de goede weg!

Groetjes, en sterkte!

Elsje.

[Anoniem]

Hallo Allan

Ben het helemaal eens met Elsje!

Schrijf maar goed van je af, hier in hartgenoten hebben we er allemaal begrip voor.
Ik denk dat voor jou de tijd rijp is om je gevoelens te delen en dat is een enorme vooruitgang.

Intussen veel sterkte!

Hartegroetjes
Cesarina

[Patrice]

Beste dappere Allan,

die boosheid, ooooooh hoe herkenbaar, als ik er aan toegegeven zou hebben (en ertoe in staat zou zijn geweest) had ik al 6 kattenluikjes in deuren getrapt, zelfs op plaatsen waar ze geeneens huisdieren mogen houden (zoals behandelkamerdeuren enzo).

Wil erg graag je verhaal horen. Met alle snot en tranen en boosheid en machteloosheid, want hoe kan het ook anders, zo herkenbaar voor ons allemaal op het hartforum. De één houdt alles binnen (en krijgt soms een vreemdsoortig eczeem) en de ander gooit alles eruit. Ik behoor tot de laatste, schrijven heeft me altijd geholpen. Ook als niemand het leest.

En het wordt minder, het verdriet, de onmacht, de moeheid, al die nare lichamelijke en psychische klachten. Ineens komt er een dag dat je ineens heel blij over iets bent, of dat je onbedaarlijk moet lachen, ook al dacht je dat verleerd te hebben. Maar het is een laag waar je doorheen moet. Iets wat te maken heeft met je overlevingsmechanisme.
Probeer terug te halen waar je als kind heel blij van werd en ga dat doen/eten/luisteren/voelen. Daarmee maak je namelijk weer contact met die diepere laag in jezelf, die er nog wel is, die je niet vergeten bent, maar waar je gewoon niet meer zo handig bij kunt. Al ga je maar een ijsje eten, of knoerthard muziek draaien en meezingen tot je alleen nog maar kunt huilen, dat je weer tot in je tenen ademt. Je voelt je een stuk beter daarna, echt waar.

Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar 7 jaar praktijk als hypnotherapeut en in 4,5 jaar 4 infarcten, waaronder 1 keer met gebroken stent, heb ik al een stukje van dat pad gehad.

Veel sterkte en veel liefs, tranen zijn het smeltwater van de ziel en die heeft wel het één en ander om schoon te spoelen, zeker met wat jou is overkomen. Groetjes Patrice.

[Adrem7]

Hallo,

Ik weet precies hoe je je voelt, bij mij is het pas 4 maanden geleden dat ik een zwaar hartinfarct heb gehad, 2 hartstilstanden een een bijna/dood ervaring.
Mijn medicijnen zijn ook al 2 keer veranderd, vanwege de vele klachten, bijwerkingen.
Maar vooral de psychische kant, depressie, paniekaanvallen.
Ik ben gelukkig heel snel doorgestuurd naar de psycholoog, en daar is geconstateerd dat ik post traumatisch stress syndroom heb.
Heb nu 5 sessies EMDR therapie gehad, heeft enorm geholpen!!, Dit is speciaal voor mensen met een trauma. Het is zwaar, maar voor mij effectief. Voel me nu met de dag zekerder worden, en krijg weer wat vertrouwen in het leven.
Misschien helpt dit voor jou ook.
Heel veel sterkte!!!!

Gr. Adi

[zeefjes]

Hallo Allan

Wat goed dat je ondanks alles toch een stukje hier hebt geplaatst echt heel erg goed das wellicht het begin gooi het er maar uit.
Ik heb zelf heel veel baat gehad bij de capri hartrevalidatie hier in rotterdam.
Sinds januari van dit jaar heb ik een icd ook dat is me niet in de koude kleren gaan zitten zat flink in zak en as.
Geen werk meer etc,maar ben er sinds een maandje weer bovenop aan het komen.
Ga door laat de moed niet zakken nook voor jou gaat de zon weer schijnen zoek desnoods hulp.
Heel veel liefs

[Becky]

Hallo Allan,
Dat je dit al op schrijft vind ik al een héle grote stap!!! Echt knap, dit in het forum te kunnen schrijven.Logisch dat het ontzettend moeilijk is want je beleeft het steeds weer opnieuw. Met alle boosheid en angsten daarbij.
Ik heb ook traumatische ervaringen achter de rug. Ik kreeg dat filmpje van die ervaringen en doodsangsten steeds weer voor mijn ogen. Het bleef bij me en kon het niet meer loslaten. Het gaat je beheersen. Ik heb net zoals Adi EMDR sessies gehad bij mijn psychologe. Op dat moment enorm zwaar. Ik heb alleen maar gejankt. Je beleeft het namelijk weer helemaal overnieuw. Maar daarna kon ik het een plekje geven. Ik kon weer verder.
Het heeft mij ontzettend goed gedaan.
Ik hoop van harte dat het jou ook verder kan helpen. Je angst en paniek en boosheid kost zóveel energie! Want je kunt je energie beter gebruiken om van alle mooie dingen te genieten!
Groetjes Becky

[Macon]

Dag Allan,
Voor mij ligt de voorgeschiedenis welke aan mijn hartinfarct/bypass operatie vooraf is gegaan inmiddels ver achter me. Ik praat dan over het onbegrip over mijn conditie dat b.v. mijn beroep/baan kostte een jaar voor het infarct, gerelateerd aan dokters die ‘niets’ vinden dus mankeer je ook niets. Vernedering op vernedering. Wanhoop en twijfelen aan mezelf. Zoals gezegd al heel lang geleden. Ik was toen 45 jaar, nu ben ik bijna 60.
Het infarct is genezen maar het vaatlijden blijft. Ik heb ook lang met een psychisch trauma rondgelopen en helemaal herstellen doet het nooit.
Aan de andere kant kan de hart-longmachine emotionele problemen veroorzaken en daarnaast de controle over je emotie fors verminderen. Ikzelf heb nu nog steeds veel energie nodig om niet in tranen uit te barsten bij de minste tegenslag en mijn frustratie tolerantie drempel is blijvend verlaagd.
Nog steeds van die hart-longmachine? Of van dat psychisch trauma of gewoon een symptoom van vaatlijden.
Ik houd het maar op het laatste dan hoef ik er niets mee.
Dat je partner je in deze periode alleen laat is wel heel triest. Juist nu heb je heel veel veiligheid en sociale steun nodig. Gevoelens van boosheid en verontwaardiging zijn dus best te begrijpen. Er is, om je eigen woorden te gebruiken, flink op je ingehakt. Je ziekte heeft je, samengevat, persoonlijk, beroepsmatig en financieel onderuit gehaald en of dat nog niet genoeg is zijn jij en je lichaam nog niet gewend aan de bijwerkingen van de medicijnen.
Daar ben je zo maar direct niet overheen en ik onderschrijf wat Patrice al heeft geschreven. Want al die nare lichamelijke en psychosociale klachten gaan niet zomaar over. Je kan het ook niet wegdrukken, niet wegzuipen en met een SSRI vlakken je gevoelens misschien wel af maar dat is een illusie en de GGZ kan ze ook niet van je overnemen. Niet al het lijden is te vermijden of te genezen.
Voor moeilijke ervaringen geldt de wat lastig te vertalen Engelse uitdrukking; There’s no way out but the way through.
Dat houdt in dat je je rot mag voelen, dat je in huilen mag uitbarsten als je nadenkt over je verlies. Je hebt er alle reden voor.
Maar moet je er wat mee? Kan je er wat mee?
Op een dag kwam ik tot het inzicht dat ik geen beter verleden meer kan krijgen. Gevoelens van kwaadheid! Omdat ik 20 jaar voor mijn AOW mijn beroep kwijtraakte waar ik, naast mijn werk, tot mijn 35e jaar voor heb moeten leren. Wat moet ik daar nu nog mee?
Ik kijk ernaar en ga intussen boodschappen halen. Dat moet gedaan worden.
Werd ik vanmorgen weer om 6 uur wakker van de buikpijn als bijwerking van de bètablokker, de calciumantagonist en de cholesterol syntheseremmer!
Winderig van s’morgens tot s’avonds.
Nou ja op het nieuws van half zeven hoorde ik dat er alweer een file stond van 300 km. Gelukkig sta ik daar niet in. Verdrietig, omdat ik in sociaal isolement zit. Niet weerbaar genoeg me in een groep te kunnen handhaven en een beetje last van een angst stoornis als bijwerking van de sotalol. Ik kan er niets mee en als ik om half tien over de A27 rijdt om mijn hond op de hei uit te laten staat van rechts naar links het verkeer nog steeds stil.
Ik aanvaard mijn lot, zij kennelijk ook. There’s no way out but the way through.
Zeg niet tegen jezelf:”en dat allemaal door de zomer van 2009”.
Zeg tegen jezelf; “wat ga ik doen in 2011? Jawel ik voel me moe, ik slaap slecht, heb geldzorgen, last van woede en angstaanvallen en barst soms redeloos in tranen uit. Het is niet anders maar wat ga ik daarnaast doen in 2011.”
Beste Allan, je hoeft je nergens voor te schamen of schuldig over te voelen.
Het zal nog wel even duren maar ik hoop dat het je lukt, zonder de moed te verliezen, het leven te aanvaarden zoals het je wordt aangereikt.

sterkte
Macon

[Marja G]

beste Macon
Wat heeft u dat mooi verwoordt.
Maar acceptatie is dat niet het moeilijkste traject dat je door moet.
Het altijd maar weer contateren dat je dit of dat niet meer kan of mag doen.
Als partner van een hartpatient zeg je al snel kijk naar de dingen die je nog wel kan doen en tel je zegeningen.
De boosheid en kwaadheid die ken ik van mijn man, zijn persoonlijkheid van voor de hartprobemen is veranderd,
De angst en paniek aanvallen komen van alle psychische stress, van alles wat je doorstaan hebt en vooral de angst dat het je weer kan overkomen ,maar dan zonder goede afloop.
Het is net als bij die andere vreselijke ziekte ,je kan genezen zijn maar bij elke controle de alles overheersende angst komt of is het niet terug.
Niemand die je die angst kan ontnemen.
Ik kan met recht zeggen 2010 was voor ons een K…… jaar!
Maar we hopen op een beter 2011 waar we zeker aan zullen werken.
vriendelijke groet en sterkte gewenst

[Auteur]

Berichten