Je eigen vrouw reanimeren

[bert]

Goedenavond,

In december 2008 kreeg ik een melding van één van de havenarbeiders dat er een vrachtwagenchauffeur op de grond lag met een “vreemde blauwe”kleur lippen. Ik ben direct met mijn auto het terrein op gereden en naar de loods toe gereden waar de vrachtwagenchauffeur lag. Toen ik aan kwam rijden zag ik direct dat de vrachtwagenchauffeur hartstilstand had, ik ben meteen gaan reanimeren en na 15 minuten waren de First Responders van de brandweer aanwezig. De ambulance kwam een paar minuten later aan gezien dat dit in de Rotterdamse haven gebeurde is het gebied nogal groot. De vrachtwagenchauffeur heeft het gehaald en alles is goed gekomen. Ik voelde me sterk, dit was mijn eerste zelfstandige reanimatie. Ik heb diverse reanimatie meegemaakt en meegeholpen, maar dit gaf wel een goed gevoel. De rede dat ik dit vaker heb meegemaakt komt omdat ik bij het Rode Kruis werk als vrijwilliger, ik ben ook daarbij een SIGMA lid (Snel Inzetbare Groep ter Medische Assistentie, welke worden ingezet bij rampen, zoals “Enschede ramp, Volendam ramp”) en eens in de maand werk ik voor een medisch commerciële bedrijf bij grote house party’s. Dit geheel is voor mij een hobby en ik vind het leuk om andere mensen te hepen.

Echter nu komt de volgende ramp, op 11 november had ik overleg met de Gemeente Almere en andere diensten om de Sinterklaas intocht te bespreken, aangezien ik ook coördinator ben van het Rode Kruis voor grote inzetten was dit weer een bekende taak voor mij. Na het overleg reed ik rustig naar huis en denkend over het overleg wat we gehad hadden. Om 20:50 kwam ik de straat binnen rijden en parkeerde mijn auto voor de deur. Ik liep naar de deur en op het moment dat ik de sleutel in de deurslot wilde doen hoorde ik mijn dochter gillen ( 16 jaar) ik rende naar binnen en schreeuwde wat er aan de hand was. Mijn dochter vertelde dat mama “dood”op de bank lag. Ik rende de huiskamer binnen en zag dat mijn vrouw op de bank lag en blauwe lippen had en haar ogen waren weggedraaid. Gelukkig had mijn dochter de telefoon al in de hand en belde direct 112, ik trok mijn vrouw van de bank en ben direct gaan reanimeren, tijdens de reanimatie begon mijn vrouw te gaspen. Gelukkig had ik die week daarvoor tijdens één van de SIGMA lessen een mooie voorbeeld gehad van een ambu verpleegkundige die een hartstilstand fake met daarbij dat hij ging gaspen. Gaspen lijkt dat het slachttoffer zelfstandig ademhaalt maar dat is niet het geval. Ik ging door met reanimeren, ik stuurde mijn kinderen naar buiten om de hulpdiensten op te vangen. Na ongeveer een minuut of 8 kwam de politie binnen, gelukkig zijn alle politiewagen in Almere uitgerust met een AED. Ik ben samen met de politie verder gaan reanimeren en we hebben totaal 5 schokken gegeven. Ongeveer 5 minuten later kwam de ambu en op dat moment ben ik weggegaan naar buiten en stortte mijn wereld in. Gelukkig werd ik opgevangen door de politie. Na ongeveer 15 minuten was mijn vrouw stabiel en zijn direct onder politie begeleiding naar het Flevoziekenhuis gereden. In het Flevoziekenhuis bleek dat het goed mis was met mijn vrouw en dat ze snel moest worden overgeplaatst naar het AMC voor een spoed dotteren. Omstreeks 23:00 kwamen we aan in het AMC waarna mijn vrouw in handen kwam van de artsen. Om ongeveer 02:20 kwam ze weer aan op de hartafdeling, de dienstdoende arts vertelde mij dat het goed mis was met haar en dat de nacht de welke bekende nacht zou worden. Haar hart had een flinke opdonder gehad, 2 kransslagaders zijn verstopt en men heeft deze niet kunnen openmaken. Tijdens het dotteren heeft men wel diverse klonten weg kunnen halen. Tijdens de nacht heeft ze nog een hartstilstand gehad en men kon gelukkig haar hart weer op gang krijgen. Mijn vrouw heeft 5 dagen op de hartbewaking gelegen en is daarna overgeplaatst naar het Flevoziekenhuis om aan te sterken. 2 weken later heeft men wederom geprobeerd om te dotteren en jammer genoeg is dit niet gelukt. Op donderdag 10 december heeft men een bypass operatie in het AMC uitgevoerd, van de 5 bypassen zijn er 3 gelukt, de 2 andere bypassen had geen zin omdat het hart daar “dood” was. Op dit moment ligt ze nog steeds in het ziekenhuis en men weet nog niet of ze naar huis mag, a.s. dinsdag zal het AMC bespreken of ze een ICD moet hebben aangezien haar linkerhart kamer nog maar een output heeft van 31 i.p.v. 60.

Het verhaal hierboven is natuurlijk zeer verkleind, we hebben veel angstige dagen en nachten gehad, het AMC personeel was erg vriendelijk, ik mocht op haar kamer blijven slapen totdat ze werd overgeplaatst naar het Flevoziekenhuis. Het “probleem” waarmee ik zit is het feit dat ik graag mijn hobby uitvoer, maar niet op mijn eigen vrouw, en daar zit ik nu mee. Ik heb gelukkig hulp gekregen van het ziekenhuis en loop in therapie in het ziekenhuis en hoop dat (denk het wel) dat ik het een goed plekje kan geven. Al met al zijn we er nog lang niet en we moeten weer het licht zien dat alles weer goed komt.

[Anoniem]

Hallo,
Wat een verhaal zeg… en ondanks dat ik nauwelijks woorden weet om te reageren doe ik het toch..
Ik hoop zo dat je het gevoel “dat je wereld even stil stond… ” een plek zult kunnen geven.
Ik wil je hierbij veel kracht wensen…
Ik wens ook dat jullie weer het licht zullen kunnen zien… en wil hierbij een virtueel kaarsje voor je aansteken… als veel mensen dat doen.. in wat voor vorm dan ook zal het steeds ‘lichter’ worden hoop ik.

[Thebestalmere]

Hoi,

Dank je wel voro je woorden, ik heb een dagboek bijgehouden zowel voor mij alsmede voor mijn vrouw.Van de eerste 5 dagen weet ze niets meer.

[Anoniem]

Ik had al een reactie geschreven net maar die is in het niets verdwenen denk ik. Dus ik probeer het nog een keer:-) Als ie er dubbel staat is de reden bekent:-)

Je verhaal is ook echt een hartverhaal.. misschien zou je hem ook bij de hartverhalen kunnen/willen plaatsen?

Ik las ook ergens op het forum: dat het ook vooral voor onze partners. familie en kinderen zo zwaar is… Dat blijkt ook wel uit jouw verhaal.. Je vrouw heeft de eerste 5 dagen niet echt bewust meegemaakt maar jij daarentegen……. Wat geweldig dat je het wel op papier hebt gezet..

Ik wil je nogmaals veel sterkte wensen!

[Thebestalmere]

Hoi Agnes,

Bedankt voor je tip, ik heb het verhaal ook op “hartverhaal”gezet.
We hopen vandaag wat te horen van de artsen hoe haar toestand nu is en wat men nog van plan is. Het is inmiddels al 6 weken geleden dat het gebeurt is,…..

Maurice

[Anoniem]

Hoi Maurice,

Hoop dat jullie met goed nieuws de komende feestdagen in kunnen gaan!
succes!

[Thebestalmere]

Hoi Agnes,

We hopen dat ze voor oud en nieuw thuis kan zijn, maar of dat lukt is de vraag.
Men wilde haar niet naar huis laten gaan om dat de bloedprop nog steeds in haar kransslagader zit en daarin is geen verandering ondanks het feit dat ze medicatie krijgt hiervoor.

Maurice

[Anoniem]

Hallo Maurice

Bewaar gewoon wat vuurpijlen… Als ze thuiskomt zijn het jullie feestdagen!!!

[Anoniem]

Goede kerst-morgen Maurice,

En hoe was het gesprek met de arts? Weten jullie al iets meer?

Ik hoor van je.. succes

[Thebestalmere]

Hoi,

We weten nu meer, het blijkt dat er een grote bloedprop in haar linker hartkamer onderin “vast” zit. dit heeft ook het resultaat dat dat haar linkerhartkamer niet meer goed functioneerd.
A.s. maandag wordt overgebracht naar het AMC in Amsterdam, daar zullen onder plaatselijke verdoving de ICD gaan inbrengen. Ze zullen de ICD niet testen omdat ze bang zijn dat de bloedprop los laat met alle gevolgen van dien.
Het mooiste is, dat ze dan a.s. dinsdag in de loop van de ochtend wordt ontslagen en dat ze na 7 weken weer naar huis mag…..

Maurice

[Anoniem]

Hallo Maurice,
Dank dat je het even liet weten.
Dat zou heel fijn zijn na 7 weken weer lekker bijelkaar..
Even de moed en hoop erin houden dus nog!
Agnes

[Thebestalmere]

Hoi Agnes,

Doen we zeker, we hebben vanavond een lekker diner in het ziekehuis, is leuk geregeld.

[Anoniem]

Het blijft ook mijn grootste schrik: iemand te moeten reanimeren die je heel na staat. Maar van de andere kant: je hebt wel iets kunnen doen, stel dat je niet had kunnen reanimeren, hoe was je situatie nu dan geweest, dan had je jezelf verweten dat je niets kon doen.
Waarschijnlijk had je vrouw zelfs niet meer geleefd.
Ik hoop dat alles nu in een rustiger vaarwater komt en dat jullie er samen goed over kunnen praten.

[Hetty de G]

Hier moet ik even op reageren, dit grijpt me zo aan… Ik heb namelijk net zo’n kanjer van een man die me, nu bijna een jaar geleden, het leven heeft gered door meteen te handelen na mijn hartstilstand. Ik weet helemaal niets van het gebeurde, ben herinneringen aan de bewuste avond en de week er aan voorafgaand volledig kwijt maar omdat ik zelf ook EHBO-er ben en kan reanimeren weet ik maar al te goed wat hij die avond en de dagen er na heeft doorgemaakt. Ik kan geen woorden vinden die kunnen weergeven hoe ongelofelijk veel bewondering ik er voor heb dat hij zijn hoofd er bij heeft weten te houden en heeft kunnen doen wat hij heeft gedaan. Ik ben er echt nog elke dag opnieuw zo dankbaar voor! Ja, ik ben nu ICD drager en dat heeft zo zijn nasleep gehad het afgelopen jaar en ja ik heb pijn doordat de ICD waarschijnlijk wat drukt op plekken waar dat niet zo prettig is maar… IK LEEF!!! Ik mag er nog zijn voor mijn gezin en de mensen om me heen! Ik ben er mede dank zij zijn doortastende optreden, de hulp van een buurvrouw die hij er bij heeft laten roepen om hem te helpen en het ongelofelijke geluk dat de ambulancepost hier ter plaatse nog was bemand was waardoor professionele hulp heel snel geboden kon worden heel goed door heen gekomen. Je had je nickname niet beter kunnen kiezen: the best 😉 Kanjers als jij en mijn man en iedereen die ook maar iets weet te doen als hij of zij met een hartstilstand wordt geconfronteerd zijn onbetaalbaar, goud waard! Ik wens je samen met je vrouw alle goeds, hoop dat er in haar toestand ook goede ontwikkelingen zijn en mogen blijven komen.

[Hetty de G]

Trouwens, ik BEN een kleintje maar HEET Hetty :laugh:

[Auteur]

Berichten