ICD’s kunnen angstig maken

[bert]

Zijn er mensen die kunnen vertellen over hun ervaringen met ICD’s? Nogal wat patiënten die een Implanteerbare Cardioverter Defibrillator, kortweg ICD, geïmplanteerd krijgen, zijn zo bang, dat hun angst tot nieuwe hartritmestoornissen kan leiden. Dat blijkt uit een onderzoek van de Universiteit van Tilburg in september 2008.

Onderzoekster Krista van den Broek ontdekte dat angstige ICD patiënten tzich zouden moeten melden en beter begeleid moeten worden om te voorkomen dat ze zich door hun angst laten meeslepen, met alle gevolgen van dien.

Een ICD wordt geïmplanteerd bij mensen die levensbedreigende hartritmestoornissen hebben gehad en mensen met een verhoogd risico op deze stoornissen. Dit apparaatje voorkomt de ritmestoornissen niet, maar kan ze wel stoppen door bijvoorbeeld een schok af te geven. Bij een levensbedreigende hartritmestoornis zorgt de defibrillator ervoor dat het hart met een schok weer wordt ‘goedgezet’.

Ondanks de medische voordelen van de ICD is de helft van de patiënten echter behoorlijk bang tijdens de implantatieperiode, zo blijkt uit het onderzoek van Krista van den Broek. Bij de helft daarvan is het angstniveau na een jaar nog steeds verhoogd. Vooral mensen met een zogenaamde Type D persoonlijkheid (een combinatie van negatieve gevoelens en sociale geremdheid) en mensen die gevoelig zijn voor angst, zijn daar vatbaar voor. Omdat angst verband houdt met het opnieuw optreden van hartritmestoornissen, vindt Van den Broek het van belang dat deze mensen tijdig opgemerkt worden.

De angst die patiënten ervaren beïnvloedt hun welbevinden. Ze maken zich zorgen over wat nog mogelijk is: ‘In hoeverre kan ik nog sporten?’. Omdat hartritmestoornissen onvoorspelbaar zijn, vrezen patiënten een schok te krijgen in onhandige situaties, bijvoorbeeld in de auto. Bovendien kan een schok van de defibrillator ook behoorlijk pijnlijk zijn. Van den Broek vertelt dat sommige patiënten de schok vergelijken met de trap van een paard in de rug. Patiënten vertonen ook vermijdingsgedrag en blijven misschien liever thuis uit angst dat er iets gebeurt.

Uit het onderzoek van Van den Broek blijkt dat partners even veel angst kunnen ervaren als patiënten. Met name bij Type D patiënten is de partnerstatus van belang. Type D patiënten hebben namelijk al een verhoogde kans op angst. Zonder partner wordt die kans nog groter en daarmee ook de kans op een nieuwe hartritmestoornis. Ook hier wijst Van den Broek op het belang van het tijdig screenen van deze mensen.

Vandaar mijn vraag: zijn er mensen die kunnen vertellen over hun ervaringen met ICD’s?

[aikona]

Hoi,
Ik heb eigenlijk heel weinig last van angst.
Ik heb een zeer lichte vorm van autisme en ben dus vaak angstig in sociale situaties.
Ik heb nog geen schok gehad.
Ik ben dus een type D mens met weinig angst.
Mischien heeft mijn geloof in God er ook wel mee te maken dat ik me niet zo angstig voel.

Groetjes,

Anke

[Job Pieter Tent]

Hoi Anke,

Fijn dat je zo weinig angst hebt, vooral in jouw situatie is dat beter. Je hebt het al niet te makkelijk. Maar vooral is het fijn dat je moed uit je geloof kan putten! Ik kan dat niet.

Groetjes, Job

[zeefjes]

Hallo
Nou ik heb die angst dus wel heb hem nu sinds 13 januarie en durf niet alleen naar buiten,als ik voor een onderzoek alleen in een kleedruimte zit begin ik al te zweten dus houdt ik de deur op een kier.
Alleen thuis zijn gaat nog net maar dan heb je het ook wel gehad.
Waar ik bang voor ben?????
Dat is het rare ik weet het niet mijn man is aan het werk mijn zoontje zit op school en ik ik zit binnen durf echt niet weg als mijn man thuis komt gaan we eten en dan gaan we samen een stukje lopen om toch buiten te zijn.
Heel vervelend ik moet er gewoon doorheen maar het is verdomde moeilijk

[Wandeltheo]

je zegt het terecht: “ik moet er gewoon door heen”
en zo is het ook ! en natuurlijk is dat moeilijk, maar…..
“alle begin is moeilijk” da’s een waarheid als een koe.

Probeer met kleine stukjes, naar de brievenbus, of de bakker om de hoek, je zoontje van school halen etc. Je zult zien, dat gaat je lukken.

Heel veel succes!

Laat je het ons nog even weten?

[Anoniem]

Ja, ik herken het heel goed.
Voor alles was een eerste keer alleen heel eng. Alleen onder de douche, alleen naar de brievenbus lopen, alleen naar de winkel.
De angst iedere keer: wat voel ik nu, doet mijn hart of mijn icd dat?
Maar het gaat allemaal heel snel voorbij. Iedere keer als ik iets alleen had gedaan, zag ik dat als een overwinning.
Het is moeilijk, maar geloof me het gaat eens over. En dan vertrouw je volledig op je icd.

Succes Marjan

[Anoniem]

Hoi Evelijne,

Ja, ik herken het heel goed.
Voor alles was een eerste keer alleen heel eng. Alleen onder de douche, alleen naar de brievenbus lopen, alleen naar de winkel.
De angst iedere keer: wat voel ik nu, doet mijn hart of mijn icd dat?
Maar het gaat allemaal heel snel voorbij. Iedere keer als ik iets alleen had gedaan, zag ik dat als een overwinning.
Het is moeilijk, maar geloof me het gaat eens over. En dan vertrouw je volledig op je icd.

Succes Marjan

[Hetty de G]

Hoi, ik ken die angst (tot nu toe) nog niet. ’t Is allemaal nog nieuw (mijn ICD zit er sinds 11 december) Waar ik zelf meteen aan dacht bij je verhaal is: zoek hulp, neem contact op met de revalidatie verpleegkundige, blijf hier niet mee rondlopen! Succes en sterkte!

[Karien]

Ik heb 2x een hartstilstand gehad. Woon op Mallorca. Maar ze hebben me geen ICD ingeplant, waarschijnlijk niet nodig (zeggen ze).
De laatste hartstilstand nu bijna 1 jaar geleden, in het begin was ik ook erg angstig, steeds denk je als het weer gebeurd en ik ben niet in de buurt van een medisch centrum, wat dan???
Ik heb zo het idee, dat zo’n ICD je een beetje zekerheid geeft, een soort EHBO post die je bij je draagt.
Maar ook zonder ICD, ga je steeds weer meer vertrouwen krijgen in jezelf en iedere keer doe je weer een beetje meer. Je stapt weer alleen in de auto, gaat alleen de hond uitlaten, dat wel, ik heb altijd een mobiel bij me klaar om te gebruiken.
Want als het weer gebeurt……………

[zeefjes]

Daar ben ik weer
De angst begint iets af te nemen ik ga sinds 2 weken af en toe alleen naar buiten.
Maar wel in de buurt en af en toe stukje verder.
Ik moest gisteren naar de capri voor een in take gesprek om te gaan beginnen met sporten ed.
Ook aangegeven dat ik wel angstig ben,ze gaf ook aan dat meer mensen dat probleem hebben, veel ook niet maar er zijn er wel, alleen zijn er dan ook weer die die angst wel hebben maar dat niet aan durfen te geven en steeds dieper weg zinken.
Kan daar altijd terecht gelukkig ze heeft me ook in veel dingen gerust gesteld.
Mijn man ging mee moesten met de metro en tram,toen we daar klaar waren moest hij naar zijn werk ook in de stad en ik moest naar huis.
Dus ik in mijn eentje de metro in met een heel draaierig gevoel in mijn maag,wel heb ik een tijd met een vriendin gebeld tijdens de rit dus toch niet helemaal alleen,maar ik deed het wel.
Ik ben trots op mezelf :blush:
Ik zat daar gewoon alleen in de metro
Ik weet ik ben er nog lang niet maar het begin is er en weet je ik schaam me er ook niet voor.

[Anoniem]

Natuurlijk schaam je je niet. Het is toch allemaal niet niks wat je mee maakt. Iedereen verwerkt het op zijn/haar manier. Het sporten zal je best wel goed doen.
Succes met alles. :laugh:

[Hetty de G]

Heel goed bezig! Sterkte en praat lekker van je af hier!

[6sept08]

Hoi,

Ik ben sinds eind september 2008 icd-er en heb wel last van het ding in die zin dat ik het praktisch elk moment van de dag voel. Maar last in de zin van angst heb ik eigenlijk bijna niet gehad.
Mijn hart was, volgens mijn cardioloog, een tijdbom en daardoor had ik feitelijk geen keus.een tweede hartstilstand, de kans dat te overleven was minder dan nul.
Voor wat betreft die tijdbom heeft hij gelijk gehad, mijn icd heeft twee terecht therapie moeten afgeven ( hartritme 283 en 326/ minuut!).
Ik weet dat ik het ding niet voor niks heb gekregen en dat het apparaat doet waarvoor het is geïmplanteerd, Die geruststellende gedachte weegt vele malen zwaarder dan het gevoel wat je hebt op het moment dat het een schok afgeeft.
Gekscherend noem ik hem weleens “Popeye”, omdat dit klein ijzeren blikje je een enorme stoor energie geeft op het moment dat je het zelf niet meer red.

Groeten,

Erik

[6sept08]

Hoi,

Ik ben sinds eind september 2008 icd-er en heb wel last van het ding in die zin dat ik het praktisch elk moment van de dag voel. Maar last in de zin van angst heb ik eigenlijk bijna niet gehad.
Mijn hart was, volgens mijn cardioloog, een tijdbom en daardoor had ik feitelijk geen keus.een tweede hartstilstand, de kans dat te overleven was minder dan nul.
Voor wat betreft die tijdbom heeft hij gelijk gehad, mijn icd heeft twee terecht therapie moeten afgeven ( hartritme 283 en 326/ minuut!).
Ik weet dat ik het ding niet voor niks heb gekregen en dat het apparaat doet waarvoor het is geïmplanteerd, Die geruststellende gedachte weegt vele malen zwaarder dan het gevoel wat je hebt op het moment dat het een schok afgeeft.
Gekscherend noem ik hem weleens “Popeye”, omdat dit klein ijzeren blikje je een enorme stoor energie geeft op het moment dat je het zelf niet meer red.

Groeten,

Erik

[Hetty de G]

Dat je de ICD altijd voelt zitten herken ik. Heb ook dagen dat het meer irriteert dan anders, zelfs wat pijnlijk is af en toe. Maar dat ‘ie er zit en in geval van nood mijn redding kan zijn weegt daar voor mij ruimschoots tegen op. Dat de schrik voor wat er zal gebeuren als de ICD een keer zijn werk zou moeten doen (ik heb ‘m pas sinds december 2009) er onderhuids toch wel zit merkte ik laatst toen ik op een ochtend twee maal kort na elkaar even van de wereld was. Bleek een bijwerking van mijn medicatie te zijn, maar mijn gezin en ik bleken toen toch wel degelijk angst te hebben al gaan we er zo goed mogelijk mee om. Ik denk dat het tot op zekere hoogte ook heel begrijpelijk en normaal is dat je die angst hebt. Ik ben alleen niet van plan het mijn leven, ons leven, te laten beheersen. Je moet en mag jezelf ook de ruimte geven het een en ander te verwerken en een plaekje te geven. Ik zal echter ook niet aarzelen hulp te zoeken als de angst een te grote rol zou gaan spelen. Ik denk dat het een belangrijke stap is dat met je zelf af te spreken.

[Auteur]

Berichten