default-header

huilen na inspanning

Home Forums Boezemdefibrilatie huilen na inspanning

8 berichten aan het bekijken - 1 tot 8 (van in totaal 8)
  • Auteur
    Berichten
  • #79166 Reageer
    bert
    Sleutelbeheerder

    Na inspanning :bv. de trein/tram zien aankomen en even rennen ,kan het bij mij zomaar gebeuren dat ik tijdens het uithijgen de neiging heb te gaan huilen.Het lijkt wel alsof het hart een seintje geeft aan de hersenen om ook even een handje mee te helpen om de hartslag te vertragen. Is dit herkenbaar ??

    #85208 Reageer
    bulldogsrotterdam
    Gast

    eh..nee..ik heb daar nog nooit last van gehad..maar ja..ik ben niet iedereen..
    ga al niet rennen voor een tram..want dan struikel ik vanzelf wel …en kan ik huilen omdat ik val….whahahhaha…

    maar misschien is het wel herkenbaar voor anderen…

    #85209 Reageer
    rinussie56
    Deelnemer

    Je hebt helemaal gelijk dat je eigenlijk niet/nooit moet rennen om de tram/trein te halen ,
    maar helaas ben ik toch zo ,,dom,, om het WEL te doen en dan is het heel vervelend om
    in een volle tram te (willen) gaan janken.

    #85210 Reageer
    bulldogsrotterdam
    Gast

    ben ooit gevallen met mijn schenen tegen het perron aan…ik stapte niet hoog genoeg…en daar lag ik..enneh..tram doorrijden he..liet daar mij liggen…bijna huilend kwam ik omhoog..nee..rennen voor een tram of wat dan ook doe ik niet meer..trouwens…dan ben ik helemaal kapot nu als ik dat doe..whahhaha…

    #85214 Reageer
    Anoniem
    Inactief

    Hallo,
    Dat huilen opzich herken ik wel..
    Alleen is het bij mij dan meer uit frustratie.. “potdikkie, kan me nauwelijks inspannen en mijn geest denkt iedere keer van wel..”
    Dus zou ik ook weer gaan rennen.. terwijl ik eigenlijk wel beter weet en mezelf dan weer tegen kom..

    #85217 Reageer
    anna ellis
    Gast

    Hoi Agnes,

    Dat gevoel heb ik ook heel sterk.
    Mijn lichaam en geest zijn niet meer op elkaar afgestemd.
    Mijn lichaam voelt aan als 70 jaar :S en mijn geest is gewoon mijn werkelijke leeftijd :laugh:
    Elke keer komen ze met elkaar in botsing. 🙁
    Je lichaam moet rust en je geest zegt: Ik heb toch zo’n zin om eens iets actiefs te gaan doen.

    Ook ik moet hier soms van huilen omdat het zooooo frustrerend is. :angry:

    Sterkte en groetjes,

    Anna Ellis

    #85218 Reageer
    Anoniem
    Inactief

    Hallo, Ik keek even naar je profiel.
    Ik heb dus sinds januari een hondje….
    en ja ook ik kan hem bijna niet uitlaten Ik dacht eerst van dan moet ik in ieder geval ff een stukje lopen.. Maar ik ben de laatste tijd best snel achteruit gegaan en dus kan ik hem bijna niet uit laten.. en voel me daar dan weer schuldig over.
    Ze laat inmiddels zichzelf uit.. en als mijn partner thuis is doet hij het..
    We hebben gelukkig veel grond achter het huis waar ze even kan rennen en gek kan doen..
    Het is overigens een Westie:-)
    Heel veel sterkte en succes jij met alles

    #87061 Reageer
    Anoniem
    Inactief

    Dit is dan wel een oud onderwerp maar ik herken ook deze emotionele reactie.
    Het was onlangs lekker weer; niet te warm en niet te koud en er waren een paar winkels waar ik even langs wilde. Lopen valt me meestal te zwaar en daarom doe ik alles op de fiets maar deze keer wilde ik me niet laten kennen. Hondje aangelijnd want in die winkels mogen honden binnen. Al na de eerste winkel realiseerde ik me dat dit een vergissing was; ik had nu niet alleen een hondje om op te letten maar ook een draagtasje. Maar doorzetten, langzaam naar de tweede winkel, weer een tasje erbij. Toen de derde winkel waar erg lang gewacht moest worden. Daarna vond ik dat ik wel een kopje thee op een terrasje had verdiend maar het was eigenlijk een beetje te kil om wat langer stil te zitten en eenmaal koud heeft een hartpatiënt ook een probleem. Gelukkig schoot me te binnen dat op redelijke afstand een winkeltje zit waar je altijd welkom bent voor een babbeltje en een zitje met een kopje thee. Dát was het en na een half uurtje toog ik uitgerust huiswaarts. Ik was heel blij dat ik het had gehaald maar toen bleek dat ik geen sleutel bij me. Echtgenoot stond zich te scheren etc. en nam aan dat het gebel door iemand van TNT was (wij krijgen altijd alle pakjes van de hele buurt). Het huilen stond me tijdens het wachten nader dan het lachen.
    Vanavond ga ik met mijn hondje een hondencursus doen, Ralley-O heet het en je bent dan heel geconcentreerd met je diertje bezig. Wat hier genoemd werd, dat je zo emotioneel na een inspanning wordt, herken ik dus ook na een uurtje Ralley-O. Ineens ‘ben ik dan op’ en terwijl ik dan zit bij te komen in het clubhuis achter een kopje thee heb ik meer dan eens moeten vechten tegen de waterlanders.
    Vanavond ga ik weer; ik hoop zo dat het goed gaat want wanneer het iedere keer ‘bal’ is kan ik beter met haar een wandeling in een bos maken.

8 berichten aan het bekijken - 1 tot 8 (van in totaal 8)
Reageer op: huilen na inspanning
Je informatie: