Hoe overleef ik het ziekenhuis?

[bert]

AMSTERDAM – Wie het ziekenhuis binnen gaat, komt in een heel andere wereld als daarbuiten terecht. Het ziekenhuis is een wereldje in een wereld, apart, anders, met eigen regels en wetten, geschreven en ongeschreven. Het eerste wat je onmiddellijk ervaart, is dat je privacy opeens wegvalt. Je telt niet meer als individu, bent deel van een vormloze massa van medepatiënten.

Je bent als het ware in een vreemd land terecht gekomen, waar andere mores gelden, waar je je moet aanpassen, moet wachten, geen eigen initiatief meer lijkt te hebben, het eten is er anders, je kent de mensen niet, spreekt vaak hun taal niet, je moet op je spullen letten, kortom: je moet van alles, en mag weinig.

Geen plek waar iemand graag vertoeft. Helaas wel een plaats waar we allemaal op zijn tijd heen moeten en soms ook moeten blijven. In een saaie omgeving, waar weinig te doen is en je je vooral moet aanpassen. Het is al erg genoeg dat je iets aan je lijf hebt en daarvoor naar het ziekenhuis moet. Maar net zo erg is het om de weg niet te weten in deze onbekende rimboe, je afhankelijk te voelen en alleen.

Sociaal psycholoog Yvonne Prins schreef een ,,survival-gids’’ voor iedereen die in het ziekenhuis terecht komt. Ze schrijft uit eigen ervaring, want Yvonne heeft zelf van jongs af aan een levensbedreigende ziekte, en moest heel vaak in ziekenhuizen worden opgenomen. Ze weet waarover ze schrijft, en wil anderen helpen met haar boek ,,Ziekenhuis Survivalgids’’, wegwijs in de wereld van de witte jassen.

Zo beschrijft ze de onbegrijpelijke logica van routes in ziekenhuizen. Hoe kom je daar in ’s hemelsnaam wijs uit. Hoe pak je het aan als je een second opinion wil? Hoe voorkom je dat je een specialist teveel op zijn of haar woord vertrouwt? Hoe overleef je het lange zitten in de overvolle wachtkamer? Wat moet je doen om te voorkomen dat je na lang wachten eindelijk aan de beurt bent en dan wordt teruggestuurd, omdat je ponsplaatje niet goed is of de meegebrachte formulieren onvolledig zijn, om dan van voren af die hele route weer te moeten afleggen? Kortom: het gaat over voor iedereen herkenbare ervaringen.

Prins schrijft op een makkelijk leesbare manier. Geen moeilijke woorden, geen ingewikkelde redeneringen, gewoon recht vanuit haar ziel. Ze heeft het zelf immers allemaal meegemaakt. En je hébt er wat aan. Enkele voorbeelden. Ga niet naar het toilet, als je in de wachtkamer zit. De kans is groot dat je dan net aan de beurt bent. Er wordt dan iemand anders binnengeroepen, die heel veel tijd nodig blijkt te hebben. Dan wacht je nog langer dus.

Of: Maak als mogelijk een afspraak in de vroege ochtend. Of, als er alleen ’s middags spreekuur is, zo snel mogelijk na het begin van het spreekuur. De kans dat de arts uitloopt is bij het begin van het spreekuur het kleinst.

Wat als je in de wachtkamer zit, en je hebt geen zin in gesprekken met anderen. Je zult net meemaken dat er iemand zit die je kent. Die wil je liever niet zeggen wat je daar doet. Zeg dan met een toon die doorvragen verhindert desgevraagd: ,,O, ik ben gewoon op controle’’. Je hoeft niet op alle vragen antwoord te geven, toch!

Mensen lijken te denken dat wat buiten het ziekenhuis vreemd is om te doen, namelijk plompverloren te informeren wat er met je aan de hand is, (,,Wat heb jij voor bult in je nek?’’), binnen een ziekenhuis normaal zou zijn. Dat levert soms pijnlijke situaties op, waar je je tegen moet leren verweren. Bijvoorbeeld: Man vraagt: ,,Goh, hebt u het ook aan uw hart?’’. Antwoord: ,,Nee, gelukkig niet!’’. Of: ,,Zo jong en dan al aan de zuurstof?’’. En wat dacht u hiervan: ,,Goh, hebt u die ziekte? Wordt u daar niet erg treurig van?’’. Antwoord: ,,Valt best mee. Prettige dag nog!’’.

Nog zoiets. Wees altijd vriendelijk tegen de medisch secretaresses. Zij zijn de portiers van de zorg. Je krijgt alleen via hen een afspraak, en alleen zij verbinden je al dan niet door met de specialist als je belt.

En wat hiervan te denken: als je na lang wachten eindelijk bij je arts zit, vraag dan door tot jij vindt dat je genoeg informatie hebt om een beslissing te kunnen nemen. Ook als de arts vindt dat je zeurt. En minstens zo belangrijk: als je een behandeling niet wilt, zeg dat dan, ook al is de arts al een formulier uit aan het schrijven voor zo’n behandeling. Misschien wil je er eerst over nadenken of het er met anderen over hebben. Laat je niet opjagen. Zeg bijvoorbeeld: ik wil hier eerst over nadenken.

[i]Verpleegkundigen zijn meestal jonge mensen. Zij hebben interesses die bij de jeugd horen. Zoals liefdes, of verlangen naar een goede relatie. Speel daarop in, als je opgenomen bent en het liefst een goede band met het verplegend personeel wilt. Hoe? Zorg dat je tijdschriften hebt waarin horoscopen staan. Vraag naar het sterrenbeeld van de verpleegster. Lees dan voor uit de horoscoop over dat sterrenbeeld. De ervaring leert, dat de verzorgers dan graag naar je toe komen, om het voor hen belangrijke ,,laatste nieuws’’ over bijvoorbeeld de liefde te horen. Daar praten ze over in hun eigen koffiekamer, en zo trek je meer verplegend personeel aan! Op die manier ben je verzekerd van voldoende aandacht en zorg. In het Hartbrugjournaal staat een horoscoop, die kun je alvast meenemen. Maar talloze bladen hebben horoscopen, zorg dat die op je kastje liggen!
[/i]

Kortom: het boek staat vol van uiterst leerzame, handige en soms grappige tips en trucs. Een echte aanrader, deze Ziekenhuis Survivalgids! Het door Scriptum uitgegeven boek kost € 17,95, telt 250 pagina’s, heeft als ISBN-nummer 978 90 5594 5818 en is verkrijgbaar via de boekhandel. Heeft u internet, kijk dan ook op http://www.yvonneprins.nl .

[Tsjerk]

Jammer zeg dat je er nog geen vertrouwen in hebt, dit was ook mijn dilema. Maar goed soms moet je vertrouwen leggen in de medische wereld en het over je heen laten komen. Maar ik snap precies wat je probleem is.
Nog wel ritmestoornis gehad ondertussen?

Sterkte iig,
Tsjerk

[Anoniem]

ja heb de af heb ik nog hoop die na de his vaarwel te kunnen zeggen .weet dat ik vertrouwen moet hebben maar heb nu een beetje een dubbel gevoel er over maar komt wel goed
💡

[alanis]

waauw je bent een trooper, dat je dit nu allemaal al doorstaan en overwonnen hebt. ik weet van de helft niet wat het allemaal is maar je bent een kanjer zowieso. ga er maar aanstaan operaties.

maar ik las iets over straatangst. Misschien helpt een hond?
ik heb wel eens gehoord dat met een hond lopen voor mensen die van alles mankeren wel handig is. Ook omdat de hond alarm kan slaan en iemand kan halen.
Ik hoorde dat van een vriend die had veel aan zijn hond.

of misschien een of ander kastje met een hulpknop (die hebben ze in bejaardentehuizen ook om hun nek) of neem een goede smart telefoon mee waar je met een sneltoets meteen je man of een buurvrouw of een ambulance kunt bellen.

[Auteur]

Berichten