Het is erg leuk om ook eens leuke dingen te delen met elkaar

[Roland]

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Bij de meeste vaste lezers is inmiddels waarschijnlijk wel bekend dat ik wekelijks mijn dementerende buurman met fitness begeleid. Voor de warming up stel ik de fiets in. Fietsen op de openbare weg is absoluut niet meer verantwoord vanaf het moment dat hij op een gevaarlijke oversteek afstapte om vervolgens een schroefje, moertje of nippeltje dat hij op de grond zag liggen, op te rapen. Want dat kon hij gebruiken…. Afijn, nadat hij de spieren wat heeft opgewarmd gaat hij met een therapeute balans-oefeningen doen. Daarbij gebruikt hij zijn wandelstok. Gisteren had hij echter de wandelstok in de kleedkamer laten liggen en aangezien de fysiotherapeute niet de heren-kleedkamer in wilde vroeg zij aan een mannelijke collega dit te doen. Geen probleem. Deze kwam echter zónder stok terug, er was er geen (ook niet achter de deur….). Toen begon ik ook te twijfelen of mijn buurman de wandelstok bij zich had gehad, tenslotte had hij bij mij aan een arm gelopen. ‘Ik had toch echt de stok bij me’, zei hij tegen mij, en tegen de therapeut die onverrichterzake uit de kleedkamer terugkwam: ‘wie is er hier nu dement, jij of ik?’ 😉
Vervolgens stiefelde hij zelf naar de kleedkamer om met pretoogjes, een glimlach van oor tot oor én met de wandelstok terug te komen. 🙂

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

De geneugten des levens.

Vandaag was zo’n dag waaruit ik veel positieve energie heb kunnen putten en waarvan ik nu nog aan het nagenieten ben. Mijn man en ik werden door dierbare vrienden uit Brabant opgehaald om aan de andere kant van de Maas een wandelingetje te maken en op Sint Pieter te lunchen. De auto werd geparkeerd onderaan de voet van de ‘berg’. Te voet liepen we langs het kasteeltje van André R., hier bevindt zich het kantoor, om vervolgens om het huis heen naar boven te lopen. Er was genoeg bedrijvigheid (feestje voor zijn 65e verjaardag?) en aan de achterkant van het prachtige optrekje liepen we een man tegen het lijf met de duidelijke tekst op de rug van zijn kostuum ‘security’. We zeiden dat we de uitnodiging beneden in de auto hadden laten liggen maar daar trapte hij niet in…. 😛
Vervolgens zijn we verder gelopen naar een uitzichtpunt op de gigantische groeve van de cementfabriek. Het lijkt de Grand canyon in het klein. Op sommige plaatsen is men al gestopt met afgraven in de diepte. Daar staat inmiddels azuurblauw water in. Prachtig! In 2018 stopt de winning van kalksteen. De groeve zal een paradijs worden voor diverse dier- en plantensoorten. Sinds een aantal jaren broeden er oehoe’s die hun thuishaven in de stijle mergelwanden hebben gevonden. Vlindersoorten en bepaalde planten komen terug tot groot genoegen van Natuurmonumenten. Wat een prachtig stukje Nederland! Bij Slavante hebben we heerlijk geluncht. Een aangenaam herfstzonnetje, uitzicht op de Maas en het Heuvelland…..ik voelde me als God in Frankrijk. Wat een heerlijke dag.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Loop met je dokter.

Vanmiddag is het dan zo ver. Het jaarlijkse wandelevenement in het mooie Zuid Limburg. Het is stralend weer dus wat dat betreft is deze dag al geslaagd. Artsen, verpleegkundigen, (ex)hartpatienten, familie en vrienden, zij hebben zich ingeschreven voor 5 of 10 km. Met hun deelname sponsoren zij 2 mooie projecten. Dit jaar gaat de opbrengst naar reanimatieonderwijs en het onderzoek naar plotselinge hartstilstand. Mijn man en ik hadden ons ook aangemeld maar helaas heb ik vanwege gezondheidsproblemen moeten annuleren. Een zware (en verdrietige) tegenvaller maar als ook mijn huisarts adviseert om niet mee te doen moet ik er toch aan geloven en zal ik naar mijn lichaam moeten luisteren. Hoe vaak geef ik anderen dit advies? :unsure: Het voelt zo als opgeven en toegeven aan mijn lichamelijke ongemakken. Terwijl ik zo graag de regie over mijn lichaam wil houden in plaats van andersom. Helaas, het is zoals het is en terwijl ik dit aan het typen ben denk ik aan de woorden van mijn moeder: ‘de lucht zit nog vol met dagen’.

Ik wens alle deelnemers een prachtige dag en hoop dat ik er met mijn man volgend jaar wel bij kan zijn.

Een sportieve groet,
Annemarie

[nesia52]

Hoi Annemarie, wat jammer dat je niet mee kunt lopen. Hoop dat het snel weer beter gaat. En als je lichaam het niet aankan en de huisarts zegt, dat je het niet moet doen, dan vind ik dat niet opgeven, het gaat gewoon niet en dat is iets anders dan opgeven.
Het is heel jammer want ik weet hoe graag jullie dit wilden doen. Maar je gezondheid gaat voor, echt heel jammer, maar er is geen sprake van opgeven, want zo zit jij niet in elkaar.
Lieve hartegroet Nesia.

[Roland]

Och Nesia, morgen weer een dag. 🙂 Ik heb al meer tegenvallers in mijn leven te verwerken gehad en dan staat dit in schril contrast ermee. ‘Jammer maar helaas’. 🙁

Lieve hartegroet,
Annemarie

[nesia52]

Dat weet ik wel , maar ik vind het toch jammer voor je.

[animal]

Erg jammer dat je niet mee kunt lopen Annemarie.
Je had je er erg op verheugd ,dacht ik.
Maar de volgende keer beter . en je hoeft ook geen jaar te wachten ,denk ik ,want als het weer wat beter gaat kun je ook zelf of met vrienden gaan lopen.

Toch een fijn weekend gewenst vanuit Roosendaal

[Roland]

‘Iedere morgen begint er een nieuwe pagina in je levensverhaal. Maak er vandaag een prachtige pagina van’.

Bovenstaande quote spreekt me erg aan en heb hem dan ook in de status op mijn Facebook pagina geplaatst. Je kunt hem natuurlijk op een figuurlijke manier lezen maar het figuurlijke zet ik nu even om in een letterlijke.
Ik heb inmiddels al meerdere korte stukjes geschreven waarmee ik de lezer een kijkje gun in mijn keukentje, in mijn leven. Ik probeer er humor in te brengen want juist de humor bewaren terwijl klachten je leven niet altijd gemakkelijk maken, helpt je de kijk op de situatie te veranderen. Een definitie die Godfried Bomans geeft aan humor en waar ik mezelf in herken: ‘Humor is overwonnen droefheid. Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet’.
Zoals ik al eerder over mijn dementerende buurman heb geschreven brengen bepaalde uitspraken van hem een glimlach op het gezicht van zijn omgeving. Het zijn van die momenten dat hij zich heel erg bewust is van zijn dementie en daar min of meer gebruik van maakt. Laatst was mijn buurvrouw iets kwijt waarbij ze met een schuin oog naar haar man keek. Hij stond op van zijn stoel, deed zijn handen op de rug en zei: ‘je hoeft het niet aan mij te vragen want ik heb Alzheimer’.
Toen mijn man met chemotherapie bezig was, zat een vriendin van mij een kamer ernaast ook aan het infuus om de strijd met kanker aan te gaan. Haar man was er ook bij. Mijn man was eerder klaar en we zijn bij onze soulmates gaan zitten. De verpleging zorgde voor lekkere koffie. En ja, we hebben gelachen. Helemaal toen mijn vriendin haar pruik met een zucht afzette, het was ook zo warm in het kamertje, en hem bij haar man opzette. Een duidelijk voorbeeld van galgenhumor. We spraken hier ook met de verpleging over. Het is toch heftig als je steeds met ernstig zieke mensen te maken hebt maar ook voor hen is humor de drive om door te gaan. Even een lach ontlokken bij anderen, het werkt bevrijdend.
Ik hoop voorlopig nog door te kunnen gaan met mijn bijdrage aan deze topic zodat er nog vele pagina’s mogen volgen.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Ik kreeg net een telefoontje van een schoonzusje. Haar moeder is dementerend en wilde vandaag helemaal niks (heb ik ook wel eens…. 😉 ). Toen mijn schoonzusje later vandaag nog even bij haar binnenliep vertelde haar moeder dat ze een heerlijke middag had gehad. Ze had de korte verhaaltjes van mij, die mijn schoonzusje voor haar moeder uitprint, met veel plezier weer allemaal opnieuw gelezen.

Hier word ik blij van. 🙂

[Lotje]

Je mag zeker blij zijn met zo’n resultaat. Ga zo door !!!

[animal]

Fijn dat je verhaaltjes zo gewaardeerd worden ,Annemarie.

[Roland]

Waar is de mol?

Sinds enige maanden wordt de tuin van mijn buren geterroriseerd door een contactlensloos zwart graafmachientje. Delen van haar tuin hebben inmiddels veel weg van een maanlandschap waarbij het lijkt alsof het niet lang zal duren voor de eerste eruptie een feit zal zijn. Met natuurlijke kunst- en hulpmiddelen heeft de buurvrouw geprobeerd om het onderkruipsel het hazenpad te laten kiezen. Even leek het te lukken maar het was van korte duur. Natuurlijk vond ik het erg vervelend voor haar maar stiekem was ik toch blij dat onze tuin niet de voorkeur had. Tot het afgelopen weekend…..
Op diverse plaatsen zijn er flinke zandophopingen ontstaan. En dan net van het scherpe zand dat onder de klinkertjes ligt. Zal waarschijnlijk minder weerstand bieden dan de Limburgse klei. Het is dus duidelijk dat de graafwerkzaamheden zich verder uitbreiden. Waarom ze voorkeur hebben voor tuinen terwijl ze 5 meter verderop alle vrijheid hebben voor hun ondergrondse activiteiten?
Jaren geleden waren we ons huis aan het schilderen (moet nodig weer gebeuren….) en hadden we een groot rolluik tijdelijk op het gras liggen. Onder de lamellen zag ik af en toe iets bewegen, het liet zich snel raden wat het was. Op een teken van mij tilde ik met een ruk de lamellen omhoog en stak mijn man met de schop in de grond. En ja hoor, raak! Met de schop lanceerde mijn man het levenloze lichaampje over de schutting in de groenvoorziening. Een zacht plofje bleef echter achterwege. Toen maanden later de winter was aangebroken en alle blaadjes van de bomen waren zagen wij in een struik met dorens op ooghoogte een zwart mini bontjasje hangen…..

Toen werd duidelijk waar ie gebleven was.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Relativi-tijd.

Ondanks mijn leeftijd ben ik nog steeds een fervent liefhebber van stripboeken. Mijn verzameling van Suske en Wiske, Asterix en Obelix maar ook de Donald Duck wordt nog regelmatig aangevuld. Als jong meisje werd ik met mijn jongste broertje door ons pap mee naar de kermis genomen. We kregen beiden fl 5,00 en mochten zelf bepalen wat we er mee deden maar ons pap maakte heel duidelijk dat geld maar 1 keer uitgegeven kan worden. De ene helft besteedde ik aan een attractie en van de andere helft kocht ik mijn eerste boek van Suske en Wiske. In deze boeken zat altijd wel een bepaalde boodschap. Zo heb ik het deel ‘Twee toffe totems’ vele malen gelezen. De twee totems symboliseren de jeugd en de ouderdom. Beiden hadden een toepasselijke naam: Wasik-Mar-Al (jeugd) en Wasik-Nogmar (ouderdom).
Waarom kom ik hier op? Steeds vaker hoor ik in mijn omgeving, maar ervaar het zelf ook, dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan terwijl er nog steeds 24 uur in een dag en 7 dagen in een week zitten. Dit intrigeert me en ben daarover met mijn man van gedachten gaan wisselen. Hij kan altijd duidelijk iets uitleggen en ook hier heeft hij een verklaring voor. Tijd is relatief! Als je als brugpieper op de middelbare school begint lijkt het examen, 4-6 jaar later heel ver weg, het is namelijk de helft van je leven op dat moment. Als je als 18-jarige je diploma overhandigd krijgt en terugkijkt dan is diezelfde periode nog maar een derde van je leven. Als een 4-jarige uitkijkt naar zijn 5e verjaardag dan is een jaar een kwart van zijn leven. Als een 80-jarige naar zijn volgende verjaardag uitkijkt is dit slechts 1/80 van zijn leven. Dus hoe vaker je deze gebeurtenissen meemaakt hoe korter de tussenliggende tijd lijkt te zijn. Iets wat in het verschiet ligt lijkt heel ver weg maar voor je het beseft ligt het al weer ver achter je.

Jeugd leeft van hoop (toekomst) en de ouderdom leeft van herinneringen (verleden). Geniet van iedere nieuwe dag.

Hartegroet,
Annemarie

[brandy]

Hoi Annemarie,
Ik heb dat ook hoor, de week gaat zo snel voorbij
er is een psycholoog, gespecialiseerd in het menselijk geheugen, hij heet
Douwe Draaisma,
en heeft hier zelfs een boek over geschreven:
Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt
groetjes en een fijne zondag

[brandy]

Oh help, vraag me nu niet waarom het leven sneller gaat, ik geloof dat het komt omdat je idd, zoals je schrijft, op jongere leeftijd heel veel nieuwe ervaringen op doet, en deze verankeren zich in je geheugen/hersenen, zoals een 1e keer naar een pretpark als kind, de latere bezoekjes verdwijnen, of je moet daar dan weer iets speciaals hebben meegemaakt, zoals een nieuwe achtbaan die spectuculair is, zoiets dus
hij schrijft ook boeken over dromen, zeer interessante schrijver..

[Auteur]

Berichten