Morgen ga ik weer met mijn buurman naar de fitness. Dit is bij een fysiotherapeutenpraktijk en inmiddels hoor ik zo’n beetje bij de inventaris. De buurman is met zijn vrouw 2 weekjes op vakantie geweest en heeft genoten van zon, zee en strand. Ik had aangeboden de koffers te dragen maar helaas…..het thuisfront zei me niet te kunnen missen. 😉
Ik ben heel benieuwd hoe het morgen gaat op de fitness. Waarschijnlijk zal hij weer steunen en kreunen, mét pretoogjes, omdat ik het gewicht te zwaar heb ingesteld en moet ik af en toe een beetje smokkelen met de gewichten. Het is niet alleen een kwestie van fysieke kracht, ook moet hij zijn koppie erbij houden want hij moet de series die hij maakt tellen. In gedachten tel ik mee en verwonder me er steeds weer over dat hij sneller klaar is met een oefening dan ik kan tellen. Als ik dan zeg dat hij nog een serie moet zegt hij dat het komt omdat hij Alzheimer heeft, overigens met een glimlach van oor tot oor.
En dit is waar ik het voor doe. Een stukje voldoening.
Groet,
Annemarie