Het is erg leuk om ook eens leuke dingen te delen met elkaar

[Roland]

Van blaadjes vegen tot een Limburgse vlaai.

Gisteren was het zo’n prachtige herfstdag waarvan je hoopt dat er geen einde aan komt. ’s Morgens had ik overwogen om ’s middags te gaan fitnessen maar toen bedacht ik me en besloot om met de bladblazer, bezem en veger en blik in een stralend zonnetje, me te gaan amuseren met de blaadjes in de straat. Ik kreeg snel bijval van 2 buurvrouwen. Samen hebben we de nodige bakken in de bladkorf omgekiept. Met mijn tablet maakte ik een actiefoto van mijn 75-jarige buurvrouw en plaatste die via Facebook op de tijdlijn van de gemeente Maastricht. Ik zette hierbij de volgende 4 zinnetjes:

Voor een woonerf sjiek en sjoen
gaven de buurvrouwen ‘m weer flink van katoen.
Voor de hulptroepen staat zoals ieder jaar
op nr 8 de koffie klaar.

Hierop kreeg ik de volgende reactie:

Annemarie, wat een super idee,
de gemeente is daar heel blij mee.
Want door het samen te doen,
is dankzij jullie alles weer sjiek en sjoen.
Een groot compliment voor al die pracht,
geniet van de koffie op nummer acht.
De klus samen geklaard,
dat verdient een taart.
Op welk adres kunnen we hem bezorgen?
Dan hebben jullie hem morgen!

En wat gebeurt er vanmorgen bij ons om half 11? De bel gaat en er staan een man en vrouw van de afdeling communicatie van de gemeente Maastricht aan de deur, mét een heerlijke vlaai. Zij vonden het zo leuk wat ik op hun facebookpagina geplaatst had. Ik heb ze binnen gevraagd, koffie gezet en samen hebben we genoten van de vlaai. (Voor mijn beide buurvrouwen hebben we natuurlijk wat bewaard 🙂 ). We hebben gepraat over het prettige contact dat ik met de gemeente heb en ik heb nog wat ‘verbeterpuntjes’ aangedragen.

Het zijn deze dingen die het leven kleur geven.

Groet,
Annemarie

[animal]

Dat is wel erg leuk..
Eerst al gezellig om samen bladeren op te ruimen en dan ook nog merken dat het echt gewaardeerd word.
Super !
Dat zijn de kleine dingen waar je vrolijk van wordt.

[elzi]

Fijn dat je zo’n goede verstandhouding met de gemeente hebt en dat het ook door hun gewaardeerd wordt dat jullie dit doen.

Groetjes,
Ellen

[Roland]

Beschuit met muisjes.

Vorige week kreeg ik van mijn vriendin een berichtje dat ze gezinsuitbreiding hadden gekregen. Als ik zin had in een beschuit met muisjes dan was ik hartelijk welkom. Vanmiddag heb ik haar gebeld of ik op kraamvisite kon komen want de nieuwbakken ouders hebben het natuurlijk erg druk met het verzorgen van hun kroost.Trots trof ik Carlo en Irene 😉 saampjes op het nestje aan en als je heel goed luisterde hoorde je heel zacht gepiep. Mijn vriendin vertelde dat er eentje al een paar keer vroegtijdig het ouderlijk nest had verlaten, al dan niet vrijwillig, en zij dit piepkleine kale baby’tje voorzichtig had opgepakt om het weer toe te vertrouwen aan de ouders. Wat waren pa en ma zebravink toch zorgzaam. De roze-wit-blauwe muisjes op het volkoren beschuitje smaakten me goed. Roze én blauw omdat het geslacht van de vierling nog niet duidelijk is.
Na de kraamvisite moesten we beiden nog wat boodschappen doen en ben ik daarna naar huis gegaan. En daar kreeg ik het droevige bericht dat mijn vriendin bij thuiskomst een dood vogeltje op de bodem van de kooi had aangetroffen. Waarschijnlijk dezelfde die al eerder teruggezet was. Het kan zijn dat dit de zwakkere is geweest en door de sterkere broers en/of zusjes over de rand is gekiept. Tja…. pa en ma hebben in ieder geval een snaveltje minder te voeren. Volgende week ga ik er nog een keer een kijkje nemen zodat ik de ontwikkeling ook een beetje kan volgen. Ik ben heel benieuwd of ze op Carlo of op Irene gaan lijken. Zwart-wit gestreept behoort ook nog tot de mogelijkheden…. 😛

Annemarie

[elzi]

Wat een leuk verhaal. Ik dacht bij het begin dat er echt een baby geboren was, maar dit is zo leuk. Jammer dat er een gestorven is, maar nu hebben de andere drie een grotere overlevingskans .

Groetjes, Ellen

[Roland]

Donkere dagen voor de kerst.

Hoewel ik deze tijd van het jaar altijd wel iets speciaals vind hebben zat het zonnetje in mij achter een donkere wolk. Ik heb geprobeerd wat overtollige ballast uit mijn rugzakje overboord te kiepen maar de bodem blijft helaas bedekt. Meestal probeer ik me te verzetten tegen opborrelende ‘unheimische’ gevoelens maar een chronisch slechte nachtrust heeft de emmer doen overlopen. Ik heb het maar laten gebeuren, dat klaart de lucht. Inderdaad, vanmorgen stond ik al wat relaxter op. Met mijn gezinnetje zat ik aan het ontbijt toen ik achter in de tuin, hoog in de bomen, de acrobatische bewegingen van 2 eekhoorns volgde. Nu de bomen kaal zijn, zijn ze voor ons niet meer onzichtbaar. Met wat voor behendigheid zij via de dunste takjes, de nodige meters boven de grond, overspringen naar een volgende boom. De koolmezen en pimpelmezen hebben de vetbollen en pindakaas gevonden. Terwijl ik dit typ kwam er net een eekhoorn langs de schuifpui gelopen, zich niet bewust van ons. Zo leuk! Radio 10 Gold klinkt op de achtergrond met de top 4000. Het nummer ‘Daydream believer’ van de Monkees (heerlijk zo’n gouden ouwe) had ik net even nodig. Ik ga er weer voor! En mocht het nodig zijn, ik kan altijd nog een grotere rugzak kopen. 😉

Hartegroet,
Annemarie

[elzi]

Lieve Annemarie.
Ik hoop toch dat je niet een grotere rugzak nodig hebt. Als ik jouw verhaal lees kom je er best weer bovenop. Wat woon jij toch mooi dat de eekhoorns in jouw tuin lopen, zoiets zie je hier niet.
Geniet van de mooie dingen om je heen (volgens mij doe je dat toch al).
Fijne zondag.
Liefs van Ellen.

[animal]

Weer mooi geschreven ,Annemarie.

De inhoud van onze rugzak bepaald wie we zijn .

Hierbij een heel mooi nummer over onze rugzak.

Wat die eekhoorntjes betreft ,,Het zijn echt “de kleine dingen die het doen”

[Roland]

Wat mooi, Ad. Dit raakt me. Dank je wel, hartmaatje.

[Marilene]

Prachtig en ontroerend lied over onze rugzak Ad.
Dank je wel:)

Marilene

[Roland]

Een hak gezet…

Mijn wederhelft zingt al de nodige jaartjes in een mannenkoor, een van de bedrijfskoren die Limburg rijk is. Regelmatig wordt het koor versterkt door een prachtige sopraan. Gisterenavond had het koor een optreden bij een bedrijfsfeest voor oud-gedienden. Het was zeer geslaagd.
De vorige keer dat ze hadden gezongen was anderhalve week geleden tijdens een mis waarin een van de zangers gehuldigd werd vanwege zijn 50-jarig zangjubileum. De koorleden gaven zoals altijd acte de présence in een chique kostuum met bijpassende strik en daarbij natuurlijk de gepoetste zondagse schoenen. Sinds mijn man niet meer werkzaam is zie ik hem alleen nog bij dergelijke optredens in pak. Thuis zit de casual kleding toch het lekkerst en de zondagse schoenen staan dan in de kast. Na de mis was er een receptie en toen mijn man de kerk verliet zag hij op de grond het loopvlak van een hak liggen. Hij had het opgeraapt en op een muurtje gelegd want stel dat de rechtmatige eigenaar zich in het gezelschap bevond…
Toen hij gisterenavond thuis kwam van het optreden vertelde hij me dit. Tijdens het zingen had hij gemerkt dat hij niet helemaal in evenwicht stond en een blik op de onderkant van zijn schoenen verklaarde alles….
Ik weet wat me vandaag te doen staat, ik zal de schoenmaker eens aan het werk zetten. 🙂

Groet,
Annemarie

[elzi]

Leuk verhaal, had hij toch zijn eigen hak op het muurtje gelegd. :laugh:

[Roland]

Kerstkaarten.

Vorige week heb ik de nodige kerstkaarten geschreven en verstuurd. Ieder jaar neem ik me voor wat kritischer het adresboekje door te nemen. Maar toch vind ik het steeds moeilijk om het besluit te nemen bepaalde contacten te schrappen. Ik heb het al vaker geprobeerd maar als ik dan toch weer een kaart krijg van die héle verre kennis dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen er niet op te reageren.
Mijn man heeft eind jaren 70 zijn dienstplicht vervuld, hij was van lichting 78-6. Sinds die tijd krijgen wij nog ieder jaar een kaart van een dienstmaat en zijn vrouw. Zij zijn altijd een van de eersten, ik herken het handschrift uit duizenden. Wij zijn op hun bruiloft geweest, dat zal inmiddels zo’n 35 jaar geleden zijn maar sindsdien hebben we ze nooit meer gezien en gesproken. Het is meer een traditie geworden dat wij elkaar een kaart sturen.
Ik blijf een kaart met postzegel toch het persoonlijkst vinden. Maar aangezien ik niet alle hartgenoten een kaartje kan sturen maak ik nu even dankbaar gebruik van het digitale systeem. Dus:

Ik wens iedereen sfeervolle kerstdagen en voor 2016 voorspoed en heel veel gezondheid. Voor degenen die op de wachtlijst staan voor een ingrijpende operatie heel veel sterkte gewenst en probeer de lichtpuntjes te blijven zien.
Bij deze wil ik ook alle hartgenoten die mij morele steun hebben gegeven hartelijk danken.

Een warme kerstgroet,
Annemarie

[animal]

Voor jouw en je familie ook fijne kerstdagen en een gezond 2016.
Ook voor alle andere hier op het forum. ,en sterkte met de dingen die komen gaan.

Ik ben van lichting 71-6 (ook al een datum die ik nooit vergeet ) Ik voel me al oud.(soms)

[..::Jacob::..]

Iedereen prettige feestdagen en een gezonder 2016

[Auteur]

Berichten