Het is erg leuk om ook eens leuke dingen te delen met elkaar

[Roland]

Hoi hartmaatje Chris!

Wat heerlijk om te lezen dat het nu zo goed met je gaat. Ik kan me nog zo goed je eerste berichtjes herinneren. Had jij een half jaar geleden kunnen denken dat alles er toch weer heel hoopvol uit zou zien? En je hebt het zelf gedaan! Je hebt van alles aangegrepen om weer beter te worden en wat het allerbelangrijkste is, om weer te kunnen genieten van het leven, van je gezinnetje.

Ik hoop nog veel positieve berichtjes van je te lezen. 🙂

Hartegroet,
Annemarie

[Chris1977]

Hoi hartmaatje Annemarie,

Ik probeer positief te blijven maar het gaat momenteel toch niet zo lekker als ik zou willen.
Ben nu aan te zoeken op het forum waar ik de rest moet neer zetten.

Groetje van je maatje,
Chris

[Roland]

Vakantie.

Gisteren is dan eindelijk ook hier in het Zuiden de grote vakantie-uittocht begonnen. Vrienden zijn voor een vakantie naar Boedapest vertrokken, de prachtige hoofdstad van Hongarije. Begin jaren 80 ben ik met mijn toen nog vriend (inmiddels al vele jaren mijn echtgenoot) met de caravan naar Hongarije gereden. We vonden een mooie camping in Balatonföldvár aan de zuidkant van het Balatonmeer. In dit plaatsje hadden we al snel een favoriet restaurantje gevonden. Dat de rode wijn koud geschonken werd en de witte wijn lauw deed niets af aan de gastvrijheid van het personeel. Tijdens 1 van onze bezoekjes hadden we zin in ijs als nagerecht. Maar dat stond niet op de kaart. ‘One moment please’, zei de ober en voor we konden reageren was hij al met een flink tempo uit het zicht verdwenen. 10 Minuten later zagen we hem terugkomen met in iedere hand een hoorntje met 3 bolletjes ijs, zeer waarschijnlijk bij de eerste de beste ijskar gekocht. Als dit niet het toppunt van klantvriendelijkheid is… 🙂 Overigens was het voor ons duidelijk dat Nederlanders daar geliefd zijn (tenminste dat was 30 jaar geleden zo…) wat zeer waarschijnlijk kwam doordat tijdens de revolutie in 1956 veel Hongaarse kinderen in Nederlandse gezinnen zijn opgevangen.
Vanuit Balatonföldvár zijn we ook een dagje naar Boedapest geweest, de sleurhut lieten we op de camping achter. Deze hoofdstad bestaat uit 2 delen, Boeda en Pest, gescheiden door de Donau met het Margaretha eiland. Het viel niet mee om daar een parkeerplaats te vinden totdat ons oog viel op een heel groot terrein voor een prachtig gebouw waar slechts een enkele auto stond. We parkeerden de auto en van daaruit gingen wij de stad bezichtigen. Toen we na de nodige kilometers in de benen weer terug bij onze auto kwamen zat er een prent onder de ruitenwisser en stond er een heer in uniform bij de auto. We stonden op het terrein van het Parlementsgebouw wat zeker niet diende als parkeerplaats. We hebben maar netjes de bekeuring betaald, ik heb mijn wederhelft kunnen weerhouden van een discussie die hij toch niet zou winnen. Het was ondanks de boete toch een prachtige dag geworden.

Ik ben heel benieuwd hoe onze vrienden Boedapest ervaren, met welke verhalen zij thuis komen. Wie weet kom ik er nog weer een keer terug.

Een warme vakantiegroet,
Annemarie

[brandy]

Ben er nog nooit geweest,maar hoor steeds vaker dat men naar Boedapest gaat,zeker ook de jongelui,goed weer,lekker eten en…ook niet onbelangrijk, vrij goedkoop?
Nou ja,moet je natuurlijk geen bon krijgen …
voor iedereen die op vakantie gaat..fijjne vakantie,voor de thuisblijvers evengoed lekker genieten vanhet zonnetje

[Roland]

Kusje erop?

Als klein meisje droeg ik, zo gauw het te koud werd voor kniekousen, een maillot. Zo’n grijs wollen prikgeval. Wat had ik daar een hekel aan, vooral als ie net schoon uit de kast kwam. In die tijd was er nog geen ‘beertje’ dat in het laatste spoelwater voor een verzachtend effect zorgde. Als je hem even aan had gehad werd het geprik minder maar het kan ook door een zekere gewenning gekomen zijn. Ik was zo’n meisje dat nooit rustig liep, altijd huppelend, daarbij vooral veel om zich heen keek om zo maar niets van de omgeving te hoeven missen. Helaas zag ik daarbij weleens een ongelijk stuk stoep over het hoofd waardoor ik voorover kukelde. Resultaat: een kapotte knie maar wat ik veel erger vond, een gat in mijn maillot. Hoe kon ik dit thuis verantwoorden? Ik was zo bang dat ik op mijn donder zou krijgen. Terwijl mijn grijze maillot rood kleurde (en ik mijn traantjes probeerde te onderdrukken) zocht ik op de stoep naar dat ontbrekende stukje maillot. Natuurlijk zonder resultaat waardoor ik met lood in mijn schoentjes naar huis ging. Maar daar was mama die mij troostte, die mijn knietje schoonmaakte en met grijs stopgaren de maillot weer oplapte.

Groet,
Annemarie

[animal]

Ik zie het zo voor me gebeuren .
leuk die herinneringen van vroeger .
Toen was geluk nog heel gewoon.

[animal]

Vandaag ,precies 3 jaar geleden werd rond deze tijd mijn motortje stil gezet voor een revisie .
Er zijn toen 3 aansluitingen vervangen ,en dat hebben ze goed gedaan ,want alles werkt nog steeds voortreffelijk.
Ik zit dus al weer 3 jaar in de verlenging en voel me erg gelukkig.
Helpt natuurlijk ook dat ik niks meer moet en alleen dingen doe die ik leuk vind.
Net een flink rondje gefietst door het mooie Brabantse land. (Roosendaal-Seppe-Ruchpense hei)
Ik voel me goed ,ik hoop jullie ook.
Hart groeten,,Ad

[Roland]

Hallo Ad,

Het is zo’n dag die jij niet snel vergeet maar tegelijk doet beseffen dat gezondheid geen vanzelfsprekendheid is.
Mooi dat jij de draad weer zo goed hebt opgepakt en geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en waar je vaak niet ver voor hoeft te gaan.

Vooral doorgaan! 🙂

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Zomer!

Vandaag heb ik een middagje voor mezelf gepland. Een beetje noodgedwongen doordat mijn longen weer een opdonder hebben gehad. Eventjes in een voor mij ongezonde ruimte is weer funest geweest. Met de Libelle heb ik me strategisch in het zonnetje gestationeerd. Ik probeer mijn aandacht bij de bekende rubrieken te houden maar word regelmatig even afgeleid door de kleuren in de tuin. Ook het gezoem van bijen die zich zoals ieder jaar tegoed doen aan de duizendknoop. Vanmorgen kreeg ik via Wordfeud een bedankje voor de kaart met vlinders die ik gestuurd had naar een ernstig zieke partner. Ik werd erop geattendeerd dat dit weekend in het teken staat van de jaarlijkse vlindertelling. Toevallig? Vlinders doen iets met me, het symboliseert voor mij het leven. Dat mijn keuze bij het zoeken naar een toepasselijke kaart op een kaart met vlinders viel is dan ook niet helemaal vreemd. Bij de beplanting van onze tuin wilden we planten die bijen en vlinders aantrekken. Vlinders heb ik ook al gezien. Ik strekte mijn arm uit naar een knalgele in de hoop dat ze haar vleugeltjes eventjes op mijn hand zou laten rusten. Maar haar volledige aandacht ging uit naar de surfinia’s. Vanmorgen zag ik vanuit de keuken een muisje steeds het paadje oversteken dat 2 perken van elkaar scheidt. Gisteren sprong er een dikke kikker uit de bloempot die ik water gaf. Zoveel bedrijvigheid op 100 vierkante meter.
Op vakantie gaan we niet maar als ik zo in mijn eigen tuinstoel in mijn tuintje kan genieten dan voel ik me een rijk mens.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Schatkistje.

Afgelopen weekend ben ik met mijn man en het koor waarin hij zingt op koorreis naar de Eifel geweest. Ons eerste uitje sinds 4 jaar. De partners mochten mee. Het was een bont gezelschap ondanks de vele grijze bollekes. In de prachtige touringcar reden we via de Ardennen naar de Eifel waar aan de Moezel de wijnfeesten volop aan de gang waren. In de bus zat de stemming er al meteen goed in. Een van de koorleden had zich in traditionele kleding gestoken en ging in de bus rond met een tonnetje ‘Elske’ (Els La Vera, een kruidenbitter), dit om de kelen alvast te smeren. 😉 Regelmatig zette iemand een lied in en kreeg meteen bijval van het meerstemmige mannenkoor. De gemiddelde leeftijd ligt inmiddels vrij hoog. Ik als 50 plusser ben dan ook de jongste in het gezelschap. Het koor heeft samen met een sopraan een prachtige mis gezongen in een idyllisch stadje aan de Moezel waar het koor als eregasten onthaald werd. Het koor heeft in de feesttent samen met het plaatselijke mannenkoor gezongen. De wijn vloeide rijkelijk, evenals het bier. ’s Middags ben ik even weggeglipt uit de tent (waar gerookt werd….) en heb een uurtje op een bankje aan de Moezel gezeten. Omringd door de wijnhellingen, in het zonnetje, wat heb ik genoten. Dergelijke momenten sla ik op in mijn schatkistje die ik af en toe op mindere momenten zal openen om herinneringen op te halen. Je ogen sluiten en het beeld weer oproepen van zo’n geluksmomentje. Voor mij zijn die paar dagen een mini-vakantie geweest. Nieuwe indrukken, verhalen van anderen, een prachtig stukje Duitsland dat ik nog niet kende terwijl het eigenlijk zo dichtbij is. Ik doe het deksel van mijn schatkistje even open om het weer aan te vullen en sluit het dan weer. Af en toe open ik het om er wat energie uit te halen. Voorlopig is er nog genoeg ruimte voor toekomstige herinneringen.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Monky en Beertje.

Mijn eerste cadeautje tijdens de zwangerschap van onze oudste was een wit aapje. Ik kreeg dit van een collega. Toen het babykamertje klaar was nam Monky een prominente plaats in op de commode. Onze dochter werd geboren en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Waar zij was, was Monky. Voor onze zoon die een kleine 1,5 jaar later werd geboren hadden we een wit beertje die nog steeds als ‘Beertje’ door het leven gaat. Overal gingen Monky en Beertje mee naar toe. Autovakanties, vliegvakantie…. Nee, ze mochten absoluut niet in een koffer. Ze gingen aan de hand mee want anders konden ze niet door het raampje kijken. Deze knuffels waren zo belangrijk. Als ze verdriet of pijn hadden, Monky en Beertje toonden hun onvoorwaardelijke liefde. Slapen zonder hun knuffel? Nee, dat was onmogelijk. Regelmatig moest ik Monky en Beertje in de wasmachine doen. Ik liet onze kinderen zelf de knuffels in de wasmachine stoppen en tijdens het wasprogramma stonden ze voor de glazen ronde deur, in de hoop een glimp op te vangen van hun ronddraaiend knuffeltje. De vele wasbeurten gingen helaas ook ten koste van de vacht. Meerdere keren moest ik met naald en draad het een en ander aan elkaar naaien op plekken waar de vulling naar buiten kwam. Toen onze zoon 3 jaar was moest hij in het ziekenhuis bloed laten prikken. Er is een speciale kinderprikdienst maar de prikster was van een kaliber waar een volwassene nog schrik van zou krijgen. Het werd een drama. Onze zoon wilde niet eens het kamertje in waar de prikster met de naald klaarstond. Ik tilde hem op maar met handen en voeten zette hij zich af tegen de deurstijl. Bijkomend probleempje…. Beertje lag thuis. Dit bloedprikken is dan ook op niets uitgelopen en moest ik een nieuwe afspraak maken. Gelukkig had onze zoon later een prettigere ervaring met het ziekenhuis. Als 5-jarige moest hij naar de oogarts. Op de vraag van de oogarts of hij al getalletjes kon lezen las onze zoon zonder blikken of blozen een duizendtal op. 🙂 De oogarts schoot in de lach, het ijs was gebroken.
Inmiddels zijn onze kinderen jong-volwassenen. Monky is met onze dochter meeverhuisd, Beertje heeft een plekje op de kamer van onze zoon.

Hoe belangrijk zijn knuffels in het leven van een kind? Gisteren las ik over alle knuffels die achtergebleven zijn ter nagedachtenis aan de ramp met de MH17. Al deze knuffels krijgen een nieuwe bestemming. Stichting ‘geef een knuffel’ heeft alle knuffels gereinigd en er zal niets zichtbaar zijn dat aan de herkomst zal herinneren. Ik vind dit zo’n mooi initiatief. Kindjes die het even moeilijk hebben, een knuffel zal ze troost brengen. Knuffeltjes met een verhaal….

Hartegroet,
Annemarie

[sandrar]

Ik heb ook een beertje sinds ik 6 ben. Met Kerst van mijn grootouders gekregen, die intussen allebei overleden zijn. Mijn zus had ook eentje gekregen, maar is er niet aan gehecht geraakt. Deze heb ik mijn zoontje met zijn eerste Kerst gegeven. Hijzelf is verknocht aan de olifant van Winnie the Pooh. Er zit ook een knuffeldoekje aan. Toen ik merkte dat Ollie overal mee naartoe moest, ben ik meteen op zoek gegaan naar andere exemplaren. ik heb nu 4 dezelfde en hij is gewoon dat Ollie in het weekend gewassen wordt en hij dan een andere krijgt. Al ruikt hij er altijd even aan en vindt hij de waspoedergeur “vies” 😉

[Roland]

Als de kat van huis is….

Afgelopen week hebben we Indy, het katje van onze dochter en vriend, een paar dagen in huis gehad vanwege een kort uitstapje van hen. Indy, voor het gemak noem ik haar ‘ons lease katje’, is een binnenkat. Voor haar was het het zoveelste logeerpartijtje en daardoor voelt ze zich lekker op haar gemak bij ons. Behalve de kattenbak en het eet- en drinkbakje heeft ze ook altijd wat speeltjes bij zich. Een klein stoffen muisje en een eekhoorntje die ze overal mee naartoe sleept. Gisteren is ze weer naar huis gegaan en zal ik voorlopig haar gezellige aanwezigheid moeten missen.
Vanmorgen kreeg mijn man al vroeg een app-je van onze dochter inclusief foto van een dode muis. Indy had in de huiskamer een echte muis gevangen, toch iets anders dan het stoffen geval. Waar hij of zij vandaan is gekomen? Geen idee. Waarschijnlijk heeft ie zich ergens koest gehouden vanwege de aanwezigheid van Indy en de kans schoon gezien een feestje te bouwen toen het wel erg rustig in huis was. Helaas voor de muis kwam de huistijger ook weer terug…

[Roland]

Wat eten we vandaag?

‘Mam, denk je dat we dit jaar nog een keertje kunnen barbecuen’, vraagt onze nog thuiswonende zoon. Terwijl ik de andijvie fijnsnijd voor een onvervalste Hollandse pot, denk ik terug aan het weer van precies een week geleden. 32 Graden! En als ik nu op de buitenthermometer kijk is 15 graden voor vandaag zo’n beetje het maximum geweest. Niets zo grillig als het weer, zeker in ons kikkerlandje. September kent vaak nog hele mooie nazomerse dagen en als we de weermannen en -vrouwen mogen geloven dan ligt er nog iets in het verschiet. Meestal vraagt onze zoon ’s morgens al aan het ontbijt wat er ’s avonds op tafel komt te staan maar daar heb ik op dat vroege tijdstip vaak nog helemaal niet over nagedacht. Sinds ik thuis als vrouw in de minderheid ben wordt er ook regelmatig beslist zonder dat ik enige inspraak heb gehad. Maar op maandagmiddag, als mijn man naar de koorrepetitie is, is de keuken mijn domein en bepaal ik waarmee de inwendige mens verzorgd wordt. Zo’n sombere dag als vandaag waarbij je langzaam de blaadjes al ziet verkleuren, er prachtige zwammen en paddenstoelen uit de grond verrijzen en er een mini wervelwindje van reeds gevallen blaadjes voor de voordeur ronddraait, nodigt niet bepaald uit voor een koude salade. Mijn Hollandse pot, andijviestampot met spekjes, in een ovenschaal met plakjes tomaat en geraspte kaas, maakt het plaatje van deze herfstachtige dag compleet. Het antwoord op de vraag van mijn zoon moet ik hem nog even schuldig blijven maar wie weet…. de barbecue is in ieder geval nog niet opgeruimd.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Let’s party….

Er is een periode geweest waarin ik regelmatig uitgenodigd werd om met vriendinnen en buurvrouwen een party bij te wonen waarbij geprobeerd werd het een en ander aan de vrouw te brengen. Kunststof bakjes die in het huishouden niet mochten ontbreken. Op het gebied van gezichtsverzorging werden de mooiste beloftes gedaan over een eeuwig jongblijvend velletje, crèmes die rimpeltjes als sneeuw voor de zon lieten verdwijnen. Een lingerieparty, want ook ondermode mag gezien worden. Natuurlijk bleef er bij mij elke keer weer iets aan de vingers plakken. Tijdens een party van een bepaalde huishoudlijn, denk aan schoonmaak attributen, kocht ik een lange trekker voor de vloer, inclusief de bijpassende doek en een schoonmaakmiddel dat exclusief bij betreffende firma te koop was. Een speciale trekker voor de ramen waarbij je geen spons en zeem meer nodig had heb ik toen ook aangeschaft. Wat zou ik met mijn nieuwe huishoudhulpjes als een witte tornado van boven naar beneden kunnen gaan.

Inmiddels zijn we een kleine 20 jaar verder. De kunststofbakjes worden nog steeds gebruikt, onverwoestbaar! ’s Morgens was ik mijn gezicht met water en zeep en smeer daarna een dagcrème op mijn 50+ velletje dat ik bij iedere drogist kan kopen. Als ik in de spiegel kijk en mijn lachrimpeltjes en kraaienpootjes zie vind ik dat daar eigenlijk niets mis mee is. Het zijn toch tekenen van rijpheid. 😉
De trekker voor de vloer gebruik ik nog steeds, de exclusieve doek is inmiddels vervangen door een goedkopere die ik in een bekende huishoudzaak vond. Voor de ramen gebruik ik weer de ouderwetse trekker met spons en zeem. In het water een scheutje brandspiritus en ik kan me weer spiegelen in de ramen. De witte tornado is na zoveel jaar een licht briesje geworden waardoor ik toch iets meer tijd nodig heb om mijn toko schoon te houden. Maar uiteindelijk ben ik altijd wel weer blij met het resultaat.

Thuisparty’s heb ik al lang niet meer gehad, ik mis ze ook niet maar toch waren ze gezellig.

Groet,
Annemarie

[Auteur]

Berichten