Het is erg leuk om ook eens leuke dingen te delen met elkaar

[Roland]

Economische impuls 😉

Vorige week kreeg ik een berichtje van onze dochter, of we alsjeblieft voor haar en haar vriend de nodige zelf-zorg-middeltjes wilden kopen. Beiden waren geveld door de griep. Met een volle tas paracetamol, hoestdrank, zuigtabletten, zakdoekjes etc. verlieten we de drogist en kon de huisapotheek van onze dochter weer aangevuld worden. Bij mij waren er echter ook al voortekenen van naderend onheil. Vanwege toenemende benauwdheid had ik de ‘vredespijp’ al tevoorschijn gehaald. Ondanks dat het vernevelen enige verlichting gaf sloeg afgelopen maandag bij mij de griep ongenadig toe. Noodgedwongen moet ik naar mijn lichaam luisteren wat betekent dat ik onder mijn dekbedje moet kruipen. En dat is eigenlijk helemaal niks voor mij. Nu moet ik een beroep op een ander doen wat mij niet gemakkelijk afgaat. Met een klein boodschappenlijstje stuur ik mijn man naar de supermarkt. Ik vind dat hij toch wel lang wegblijft en als hij dan eindelijk thuiskomt dan komen er dingen uit de tas die ik niet opgeschreven had. Mijn man struint alle rijen af, ik ga altijd doelbewust naar de schappen waar de dingen staan die ik op dat moment nodig heb. Hij komt altijd wel iets tegen dat we ooit kunnen gebruiken of wat toch in de aanbieding is. De plaatselijke middenstand zal er geen problemen mee hebben. Zo zie je maar weer: ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. Mijn man bedoelt het goed, ik ben blij met zijn hulp maar hoop dat ik snel weer op de been ben, het zal in de portemonnee zeker schelen.

Hartegroet,
Annemarie

[brandy]

Hoi Annemarie,
ik hoop dat je gauw weer opknapt,overal verhalen van verkoudheid en griep,hier gelukkig nog niet
laat je nu maar eventjes verwennen,en de boel de boel (ondanks de portemonnee…..)
Groetjes vanuit een zonnig oost nederland

[nesia52]

Hoi Annemarie, wat lees ik nu, jij onder je dekbed, dat is niks voor jou.
Veel beterschap meid.
Hartegroet Nesia.

[Roland]

Doggybag.

Na een bliksembezoek aan de HAP afgelopen donderdagavond, vervolgens doorgestuurd naar de longarts op de SEH die een bedje voor me regelde, lijkt er nu gelukkig weer een einde aan dit onverwachte logeerpartijtje te komen. Ik heb meerdere kamergenoten zien komen en gaan, allen met een eigen verhaal. Er zijn interessante gesprekken gevoerd, ervaringen en zorgen gedeeld. Maar er was, ondanks soms erg verdrietige situaties, ruimte voor een lach. Op deze afdeling heb ik vaker gelegen, het personeel kent me er een beetje. Een eerdere keer dat ik hier gelegen heb verheugde ik me op de warme maaltijd, nasi met kipsaté en atjar. Maar vlak voordat het eten opgediend zou worden mocht ik naar huis. Ik heb in tweestrijd gestaan, was geneigd om om te keren toen de heerlijke geur me op de gang tegemoet kwam. In die periode heb ik hier ook over geschreven op deze topic. Misschien dat Jacob zich dat nog wel herinneren kan. 😉
En vandaag dus op de valreep de herkansing want de kans is groot dat ik morgenavond samen met mijn gezin aan tafel zit. Een doggybag is dus niet nodig.

Ik hoop mijn volgende stukje niet vanuit het ziekenhuisbed te schrijven maar lekker vanuit mijn eigen toko.

Hartegroet,
Annemarie

[..::Jacob::..]

Nou Annemarie, mij plagen ze ook niet met dat gerecht.
Maar als je weer thuis bent laat je je toch lekker verwennen met dat gerecht, naar horen zeggen :laugh: verkopen ze dat ook bij de chinees.
Je hebt het weer verdiend hoor

[Roland]

De weg kwijt….

Vanmiddag kreeg ik onverwacht bezoek van een vriendin. Ze vertelde dat ze vandaag de nodige boodschappen had gedaan nadat er zeer aantrekkelijke aanbiedingen in een grote drogist waren. Achter het net gerenoveerde winkelcentrum had ze haar auto geparkeerd waar nog geen overkapping was. Achter de HEMA zag ze een winkelbediende staan, die even ’tied veur een pafke’ had en vroeg haar of er een mogelijkheid was om niet als een doorweekt katje bij de HEMA binnen te lopen. Op dat moment viel het met bakken uit de lucht. De winkelbediende zei haar dat ze wel met haar mee naar binnen mocht, scheelde toch een nat pak. Eenmaal binnen bedacht mijn vriendin dat de bekende rookworst wel zou smaken en ging op zoek. Helaas hoe ze ook zocht, geen rookworsten te vinden. Uiteindelijk heeft ze een verkoopster maar even op de schouder geklopt en op de vraag waar de rookworsten lagen kreeg ze te horen: ‘Mevrouw, wij verkopen geen rookworsten, we hebben ze ook nooit gehad’. Toen mijn vriendin nog eens goed rondkeek zag ze dat ze niet in de HEMA maar in de Zeeman stond. 😛

Groet,
Annemarie

[jorevb]

Geweldig dat jullie samen genieten ondanks de grote belasting.
Ik vind jou een Kanjer
Fijne dag en groetjes van
Jorevb

[Roland]

Hoi Jore,

Ik heb het laatste stukje even bewerkt, ik had het niet helemaal goed verwoord (mijn man was er ook bij toen mijn vriendin dit gisteren vertelde).

Ik hoop dat jij inmiddels weer een beetje bent opgeknapt.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

Jore,

Je moet er zelf toch het beste van maken. Ik was blij dat ik afgelopen week mijn tablet tijdens de opname bij me had. Is toch een beetje een ‘life line’ met de buitenwereld momenteel. 😉
Ik heb een kamergenoot wat stukjes laten lezen, gaf voor haar wat afleiding. Een paar verpleegkundigen vroegen me op welk forum ik schreef. Zij hebben het verhaaltje gelezen waarin ik schrijf dat humor voor verpleegkundigen erg belangrijk is, dat ze hierdoor hun zware werk vol kunnen houden. Dit was n.a.v een heerlijke slappe lach tussen 2 collega’s. 🙂 Die lagen zo’n beetje dubbel…

Groet,
Annemarie

[Roland]

Cadeautje.

Als er in mijn familie- of vriendenkring iemand jarig is doe ik altijd wat moeite om een passende kaart of een cadeautje te scoren, om op deze manier iets persoonlijks te geven. Komende zaterdag is mijn lieve buurvrouw jarig, ze wordt 75 jaar. Een kroonjaar! Ik heb bewondering voor haar, hoe zij op jonge leeftijd met 2 pubers achterbleef na het zeer plotseling overlijden van haar man en hoe ze zich er bewonderenswaardig doorheen heeft geslagen. In de 21 jaar die ik haar nu ken hebben we vele gesprekken gehad, hoogte- en dieptepunten met elkaar gedeeld. Ik heb haar de oma-rol met veel liefde zien vervullen als ze weer met de kleinkinderen de eendjes in het stadspark ging voeren. Ondanks haar reuma onderhoudt zij met veel passie haar prachtige tuin, ze maakt de mooiste kaarten ondanks haar pijnlijke vingers. Het werkt, zoals ze zelf zegt, therapeutisch. We lopen de deur niet bij elkaar plat maar als we elkaar nodig hebben dan zijn we er voor elkaar. Natuurlijk is er ’s morgens dat stukje ‘sociale controle’, mochten de rolluiken te lang omlaag blijven.
De afgelopen dagen heb ik lopen prakkizeren in wat voor vorm ik een cadeautje zou kunnen gieten. De laatste jaren trakteren we elkaar op een lunch maar nu wil ik iets anders doen. Als ik haar vraag waarmee ik haar een plezier doe antwoordt ze dat ze al blij is als ik erbij ben. Gisteren bedacht ik me dat ze slechts 2 of 3 van mijn korte verhaaltjes kent. Ze heeft zelf geen computer en ik heb ooit wat voor haar uitgeprint. Ze was daar toen zo blij mee, het was zo herkenbaar voor haar. Ze zei dat ze bij de 1e regels meteen meegezogen werd in het verhaaltje. Ik heb gisterenmiddag mijn verhaaltjes in een Word-document gezet en voor haar uitgeprint. Het zijn 25 A4-tjes geworden (enkel), nu nog een leuke kaft eromheen en cadeaupapier. Het wordt dus een persoonlijk cadeautje waarvan ik hoop dat ze er plezier aan zal beleven. Ik ben dan ook erg benieuwd naar haar reactie. Om het af te maken zal ik nog een mooi boeket bloemen kopen, bloemen waarvan ik weet dat ze bij haar in de smaak zullen vallen.

Hartegroet,
Annemarie

[Roland]

’t Is vandaag de witte wereld,
straat en veld en boom en tak.
Alles is nu weggedoken,
in ’t witte winterpak.

Deze bovenstaande tekst kwam spontaan in me op toen ik vanmorgen de gordijnen opendeed en linea recta in een betoverende wereld keek die mijn hartje sneller deed slaan. Fascinerend! Het kleinste takje is bedolven onder een witte deken. Wat een schoonheid en het sneeuwt nog steeds.
Als kind probeerde ik vlokjes vanuit de lucht te volgen tot ze in het sneeuwtapijt op de grond verdwenen. Het zal waarschijnlijk van korte duur zijn maar dit prachtige beeld ga ik toch weer ergens in mijn geheugen opslaan. 🙂
Het liedje waarmee ik dit stukje begon heeft ons mam ons vroeger geleerd. Tijdens de afwas zongen de 3 meiden samen met haar dit lied, evenals het meerstemmige ‘In het groene dal, in het stille dal’. De mannelijke helft van ons gezin hield zich angstvallig afzijdig als de ‘four sopranos’ van zich lieten horen. Aangezien er meestal een grote afwas op het aanrecht stond was er genoeg tijd om de liedjes van A tot Z te zingen. We zouden denk ik niet door de voorselectie van ‘The voice of…’ gekomen zijn maar we hadden er vooral plezier in. Een ander liedje waar mij slechts de eerste regel van is bijgebleven is ‘Een veldmuis vond in het beukenbos een lege notendop….’. Zoals mijn moeder dit lied met de nodige mimiek voor kon dragen, prachtig. Ik heb ooit de hele tekst op het world wide web teruggevonden maar het is me niet gelukt om dit onze kinderen door te geven. Muziek speelde vroeger bij ons thuis een grote rol. Mijn zussen en ik speelden piano en we leerden de schoonheid van klassieke muziek. Ook zongen we in koortjes. In Maastricht had ik me ook aangesloten bij een koor. Ik keek altijd weer uit naar de wekelijkse repetitie. Mijn longproblemen hebben echter een einde gemaakt aan mijn zangkwaliteiten, ik heb dit als een groot gemis ervaren. Hoe groot was de verrassing toen mijn man 20 jaar geleden gevraagd werd om bij het bedrijfskoor te komen zingen en hij ‘ja’ zei. Mijn man die ik nog nooit had horen zingen, zelfs niet onder de douche of onder mijn raam. Ik kan zo genieten van dit mannenkoor maar ben stiekem een beetje jaloers dat zingen voor mij niet meer weggelegd is. Het was een grote passie van mij.

Een winterse groet vanuit een maagdelijk wit Maastricht,
Annemarie

[Roland]

Op weg naar volwassenheid.

Als 3e dochter en 4e telg in ons gezin had ik het in de jaren 70 heel wat gemakkelijker dan mijn 2 oudere zussen. Zij hadden op verschillende fronten het pad voor mij al een beetje vrijgemaakt. Toen ik in de brugklas zat en wat aandacht van het andere geslacht begon te krijgen, vond ik mijn uiterlijk steeds belangrijker worden. Ik begon te experimenteren met make-up (haalde ik eraf zo gauw pa thuis kwam) en vond dat ik toch ook iets moest doen aan mijn redelijk zware wenkbrauwen. Zoals een zus ze bij zichzelf bewerkt had wilde ik het absoluut niet. Zij was over-ijverig met de pincet geweest en had dagelijks een potloodje nodig om er iets van te maken. Voorzichtig begon ik voor de spiegel wat haartjes uit te trekken. Met moeite kon ik een ‘au’ of onvertogen woord onderdrukken. Maar alles voor een goede zaak! Ik had echter weinig geduld (heb ik volgens mijn man nog steeds niet…), vond dat het maar lang duurde voor er enige vorm zichtbaar werd en dacht slim te zijn door met de tondeuse mijn wenkbrauwen bij te werken. Het enige resultaat was echter dat mijn wimpers flink gekortwiekt werden…. :S
In die tijd was het de normaalste zaak dat je op dansles ging, het hoorde bij de opvoeding. Thuis konden we allemaal dansen, was ons een beetje met de paplepel ingegoten. Mijn vriend (mijn huidige echtgenoot) had echter geen kaas gegeten van een Foxtrot, Engelse of Weense wals, Cha-cha-cha of Jive. Aangezien er van ons verwacht werd dat we op onze bruiloft de dans zouden openen, ging hij met mij op dansles. Hardop tellend in de verschillende maatsoorten leerde hij diverse pasjes. Tijdens de 1e les had ik schoentjes aan met een open teen. Niet slim! Tot bloedens toe waren een paar nagels ingescheurd, veroorzaakt door de maat 44 van mijn partner. De rest van de cursus ben ik overgegaan op veiliger schoeisel.
Uiteindelijk was de grote dag aangebroken en stonden mijn man en ik als eersten op de dansvloer. Natuurlijk werd dit gefilmd waarbij nog eens extra werd ingezoomd op het voetenwerk van mijn man. 😉
Na onze trouwdag hebben we niet vaak meer op de dansvloer gestaan, misschien alleen om wat te schuifelen. Ook wel eens leuk, trouwens. Hoe het onze dochter of zoon zal vergaan als zij ooit trouwen en op de dansvloer staan? Waarschijnlijk geen stijldans. Hoe dan ook, mijn man en ik hopen het in ieder geval mee te mogen maken.

Hartegroet,
Annemarie

[brandy]

Hihi,dansles,heb er niet zulke goede herinneringen aan..
idd in 1e ,2e klas middelbaar onderwijs op dansles,met een vriendin
De dames aan de ene kant,de heren aan de andere kant,en na aftellen mochten de “heren”een dame uitnodigen om te dansen
de stoelen vlogen nog net niet door de lucht..voelde me alsof ik op een veemarkt stond haha
was niks voor mij,dus niet afgemaakt
en dan ga je jaren later trouwen,nu moest het er toch van komen,op geleende nette schoenen van mijn moeder (gelukkig dezelfde maat) en gelukkig nu met eigen partner naar de dansles
engelse wals ging nog wel,voldoende om de het feest te openen,maar met zweet in de handjes
de danscursus was eigenlijk nog lang niet voorbij,maar mijn man kreeg “opeens” een ongelukje,wat denk je:been gebroken! dus dat was einde dansles,dat snap je wel
ach een leugentje om bestwil mag toch wel?

[Roland]

Ik heb altijd graag gedanst. Als kind van een jaar of zes stond ik op kousenvoeten op de klompen van een oom. In de woonkeuken van de boerderij ‘danste’ ik zo een Weense wals. Jong geleerd…. 🙂

[jorevb]

Op dansen mij man leren kennen waarmee ik nu alweer 45 jaar gelukkig getrouwd ben.
Een heerlijk verhaal Annemarie.
Dank je wel dat wij mee mochten genieten .

[Auteur]

Berichten