Help !!!

[bert]

Hallo,

Ik weet niet of dit de juiste plek is,maar ik probeer het toch maar.

Al jaren ben ik een zenuwachtig persoon. Snel gestresst hypogonder en ben bekend met paniekaanvallen.
ongeveer 1 tot 2 jaar geleden kreeg ik wat pijn op de borst. Als ik op die plek drukte (net boven de maag) plopte er iets weg,waardoor de pijn wegging.
Vorig jaar (2012) zakte ik tijdens een wandeling naar de winkel plotseling in elkaar.
In het ziekenhuis werd ik gecontroleerd op een tia.
Men heeft nooit met zekerheod kunnen zeggen dat het om een tia ging.
In januari 2013 kreeg ik pijn op de borst arm tussen mijn schouderbladen en alle andere bekende klachten.
Ambulance gebeld en werd opgenomen in Amersfoort.
Ik moest blijven omdat ik een licht hartinfarct zou hebben gehad.
Ik werd gecateteriseerd de volgende dag.
Om de een of andere reden konden ze de verstopping die ze zagen niet goed behandelen,daarom werd gekozen voor medicinale behandeling.
Ascal,simvastetine,brilique pantaprazol metropolol.
Ik had al (ruim 2 jaar) last van maagzuur voor al deze problemen,maar die is nu momenteel minder tot bijna weg.

Nadat ik weer naar huismocht is er een psychische klapper gekomen.
Ik woon na mijn scheiding alleen en ik slot mezelf thuis op.
Ik was bang op herhaling van een infarct.
Ben in 2 maanden tijd 11 keer opgenomen geweest voor 1 dag.
Steeds werd er niks gevonden.
Er werd zelfs een psychiater bij geroepen omdat men dacht dat ik opgenomen moest worden in een kliniek.

Nu is de pijn momenteel op de borst weg,maar de angsten zijn er nog steeds.
Ik durf de deur niet uit,lig bijna letterlijk 24/7 op bed en doe de hele dag niks.
Mijn warm eten word gebracht via maaltijd aan huis en ik heb een thuishulp voor de huishouding.
Kortom ik ben eenzaam alleen word langzaam gek en mijn angsten beheersen mijn leven momenteel.
Ik kom niet meer uit die sleur van angst en paniek.

ik weet dat de angsten een kans op herhaling juist groter maken (stress)
Ik weet dat ik bv moet stoppen met roken
ik weet dat dit zo niet langer kan,maar….

Wie herkent zich in mijn verhaal?
Hoe geraak ik hier uit.
Ik was al voor het infarct bang voor spuiten naalden tandarts etc. maar na het infarct ben ik 10x banger geworden voor alles en nog wat.

Ik zit nu ruim een jaar thuis ben hooguit 4 keer de deur uitgeweest maar dan onder begeleiding van en naar alleen dokter of tandarts.

Nu zit ik thuis op me bed en ben op…
Ik wil niet verder zo, ik kan niet meer.
Mijn maag speelt weer op mijn hartkloppingen zijn weer terug (door de angsten)
Heb slechts 1 maal per week de thuis hulp voor 1,5 uur en voor de rest ben ik alleen.

Mijn kinderen zi ik momenteel amper,omdat ik zovaak ziek ben.
Lopen maakt me moe,visite als ik het kreeg eerst kon ik maper aan na een uur moest ik weer liggen.

Sorry als mijn verhaal niet in de juiste rubriek staat,maar ik moest mijn verhaal kwijt.
Ik ben een gescheiden man van 44 vader van 4 kinderen alleen,maar wil zeker nog niet opgeven het leven.

Ik wil weer lachen mensen ontmoeten,dingen doen…maar mijn angsten zijn zo groot aanwezig,dat ik nu niks meer doe al ruim een jaar.

Hopelijk weet iemand raad.

Groetjes Angelo

[Anoniem]

Beste Angelo,

je verhaal is een duidelijke schreeuw om hulp. Je zit blijkbaar al heel lang in de bekende vicieuze cirkel die jij toch echt zelf moet doorbreken. Dat dit je alleen niet lukt is duidelijk en daarvoor zal hulp ingeroepen moeten worden. Het is misschien een idee om via het Steunpunt Mantelzorg (waarschijnlijk zit er in jouw regio ook een afdeling) te vragen om een ‘zorgmaatje’. Iemand die af en toe met je een praatje maakt, even een blokje gaat wandelen. Heb je al eens overwogen om je aan te melden bij een fysiotherapeuten praktijk waarbij de mogelijkheid is voor cardio-fitness? Of dat je via je cardioloog aan een hartrevalidatie programma mee zou kunnen doen? Dit om het vertrouwen in je lichaam weer terug te krijgen. Voor een mentale begeleiding zou een klinische psycholoog iets voor je kunnen betekenen. De eerste stappen tot het doorbreken van de cirkel liggen bij jou. Ik proef uit je verhaal dat je weinig structuur hebt in je dagelijks leven. Probeer jezelf iedere dag een doel te stellen en blijf niet op bed liggen, daar is de tijd te kort voor. Misschien dat je afspraken met je kinderen kunt maken, laat hen zien dat je een vader bent met ruggegraat, laat je angsten niet overheersen. En daar is moed voor nodig!

Ik hoop dat ik de juiste woorden heb gevonden om je een hart onder de riem te steken. Probeer de schouders er weer onder te zetten zodat je uit die neerwaartse spiraal komt. Met de juiste hulp hoop ik dat er een tijd komt dat je deze periode achter je kan laten en trots op jezelf kan zijn.

Sterkte.

[animal]

Het is een heftig verhaal ,en ik sluit me helemaal bij Rossini aan.
Ik dacht metteen ,die heeft een “maatje” nodig.
In veel plaatsen is tegenwoordig wel een maatjes project ,of een zorgwebsite waar je eventueel zelf om een maatje kunt vragen. Hier heet zo’n site “zorg voor elkaar”
Je moet ook weer conditie opbouwen ,ik ben een jaar geleden geopereerd en daarna 8 weken revalidatie gehad . Dat is om weer vertrouwen in je lichaam te krijgen en je conditie weer op peil te krijgen. Was met lotgenoten ,dus ook nog erg gezellig . Daar zat zelfs indien nodig ook psychische hulp bij.
Je zou dit aan je huisarts of cardioloog kunnen vragen ,of maatschappelijk werk ofzo.
Er is vast wel wat voor je te regelen ,maar je moet er wel zelf om gaan vragen.
Alle hartpatienten kennen wel regelmatig angst hoor ,maar de meeste proberen er zo weinig mogelijk aan te denken .Ik woon ook alleen. Ik heb altijd mijn gsm bij me en ook mijn flesje nitro spray wat ik nog nooit heb gebruikt.
Als je stopt met roken heb je waarschijnlijk al gelijk een betere conditie . Wil je toch wat in je mond ? pak dan een rauw worteltje ,is nog lekker en ook gezond.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt en dat je je binnenkort weer wat beter gaat voelen.
Groetjes Ad

[animal]

http://zorgvoorelkaar.com/vrijwilligerswerk/vrijwilligerswerk-barneveld

deze site bedoel ik ,maar er zijn vast ook nog andere instellingen die bemiddelen met het vinden van een maatje.

[hond]

Hallo,ik ben gera ik heb je verhaal gelezen en ik vind het heel erg voor je,maar doe er a.u.b toch wat mee want anders ga je er wel aan onderdoor,ik heb hetzelfde meegemaakt,en wat dacht je de kinderen hebben me een puppy gegeven,ik moest toen wel de deur uit hoe angstig dat ik was,maar je kunt een puppy niet de hele dag in huis laten zitten,hij moet toch zindelijk worden ik had ook angst,heb nog altij mijn tasje bijme wwaarin ik mijn kaartje heb zitten dat ik een icd heb spul wat ik onder de tong moet spuiten,ik hoop dat je hier wat aan hebt,en ik zou ook aan de dokter vragen of je niet naar een psyater mag is echt geen schande kan je van je afpraten,ik wens je heel veel sterkte maar doe er a.u.b wat mee,en ik denk dat ik wat ik je nu geschreven heb,wel mag zeggen van al de hartpatienten.doe er wat mee||||||||||| groetjes gera

[Auteur]

Berichten