Beste Zdenka of iemand anders,
Mijn vader heeft 3 dagen geleden een hartstilstand gehad. Hij is 49 jaar. Hij heeft 35 minuten zonder hartslag gelegen en pas in het ziekenhuis kreeg hij weer een hartslag d.m.v. een defibrilator. Ze hebben hem kunstmatig in coma gebracht en zijn lichaam op 33 graden gehouden. Na een dag hebben ze zijn lichaan weer op temperatuur laten komen en zn slaapmedicatie gestopt. Het was tijd om te kijken of hij wakker werd. En dat deed hij gisteren avond. Het begon met alleen ogen te openen en te knippen met zijn ogen. Ook liepen er tranen uit zijn ogen. De dag erna (vandaag) ging ik naar het bezoek uur. Ik was zeer blij om te zien dat hij alles kon bewegen. Hij wist ook nog wie ik was en noemde mijn naam. Ik was zeer blij natuurlijk maar toch had ik super veel vragen omdat het volgende stukje tekst zeer vergelijkbaar is met de situatie van mijn vader.
(Nu ben ik alleen nog maar bang in hoeverre hij weer “normaal” zal wden. Hij kan nog niet praten en trekt soms vreemde gezichten, van de pijn? of omdat ie wil praten wat niet gaat?
Ik merk wel dat ie me herkend, hij wou niet dat ik wegging en lachte naar me.
Ik heb zoveel vragen, zijn er mensen die iets soort gelijks hebben meegemaakt en me kunnen vertellen hoe dat afgelopen is.)
Ik heb dus precies dezelfde situatie.
Het lijkt alsof mijn vader continu pijn lijkt te hebben tenminste zo’n gezicht trekt hij dan. Hij maakt rare bewegingen en t lijkt alsof hij me heel veel wil vertellen maar er komt niks uit. Soms zegt hij woorden wat zeer verstaanbaar zijn maar t meestal mompelt hij gewoon een beetje. Hij lacht veel naar mij maar ineenkeer moet hij heel hard huilen alsof hij wil zeggen: haal me toch hier weg dit is verschrikkelijk! Maar een seconde of 7 erna lacht hij weer naar me en lijkt het net een klein kindje om t maar zo te noemen. Hij draait veel met zijn hoofd en t lijkt alsof hij iemand dan zoekt met zijn ogen. Soms vindtie mij dan en dan kijkt hij verbaasd of juist blij. Hij steekt ook zijn tong vaak uit en blaast veel echt zo van pfffff….!!!.
Ik ben natuurlijk allang blij dat ik mijn vader nog heb maar ik vraag me af of dit normaal is of dat dit misschien wel blijvend is. Mijn hele familie zit met vragen en we gaan lettelijk door ups en downs. Is dit normaal bij een ontwaking? Is dit misschien een nasleep van de coma? Hoelang vertoont een patient dit gedrag? hoe ga ikzelf hier mee om?Het is ook heel moeilijk hier iets over te vinden op internet. Ik zou daarom heel graag een reactie willen op mijn bericht.
Mijn dank is groot,
Michael.
.
