Hoi
Ik doe dit voor het eerst, dus ben nog niet helemaal bekend met de gang van zaken hier maar ik begin gewoon met mn verhaal.
Ik ben justin en ben 24 jaar oud en heb 2 jaar geleden voor het eerst een hartritmestoornis gekregen het was augustus 2008 het was de eerste keer dus was het de schrik van mn leven. ik werd sochtends wakker rond 7 uur in de morgen en toen voelde ik een soort van tikje in mn borst en ik voelde me een beetje opgefokt maar k wist dat het niet goed zat dus van het 1 kwam het ander en voor ik het wist was ik aan het hyperventileren dus ik dacht misschien als ik even onder de koude kraan ga met mn hoofd dan trekt het wel weg, dat was dus niet het geval.. het werd alleen maar erger en erger. ik ben toen in paniek naar beneden gerent mn medehuisgenoot wakker gemaakt en gezegd wat er aand e hand was. We zijn toen direct naar de huisarts gegaan en die heeft een hartfilmpje gemaakt, Ik kon bij de huisarts niet stil liggen op de tafel was ook helemaal gestrest.. ik had een hartslag van tussen de 190/210 dus je kan begrijpen als je stil ligt met die hartslag dat je lichaam dan overtoeren maakt. anyway na het hartfilmpje werd ik gelijk doorverwezen naar afdeling cardiologie in het groenehart ziekenhuis. toen ik daar was kreeg ik medicatie toegediend en zakte na een uur of 2 de ritmestoornis weg en mocht ik de volgende dag naar huis. dit heeft zich in de afgelopen 2 jaar 4 keer afgespeelt de laatste 3 keer waren lang niet zo erg maar het is wel zwaar irritant. (de laatste 3x was mn hartritmestoornis rond de 70/90 slagen per minuut en heb ik een cardioversie uit moetne laten voeren om het weg te halen)
Maar ik heb sins de eerste keer een soort van fobie gecreeerd een beetje hyperchondrie ljkt het wel. ik loop dan ook al 2 jaar lang te stressen. een gejaagd gevoel in mn maag, slaap slecht en voel me een beetje moedeloos.
Ik slik nu sins een jaar Sotalol 40mg wat goed werkt tegen de ritmestoornis. maar loop nog dagelijks met de klachten (stress gejaagd gevoel slecht slapen zenuwen snel geiiriteerd)
de reden dat ik dit hier online vertel is eingelijk in de hoop dat iemand mij kan helpen of raad kan geven want ik zie door de bomen het bos niet meer. en dit kan zo niet langer. dit heeft zo een impact gehad op mijn leven dat ik soms mezelf niet meer herken..
Dit was mijn verhaal.
Groetjes Justin :cheer:
.
