Hartinfarct..de wereld draait door…

[bert]

Ik ben hier op zoek naar lotgenoten om ervaringen uit te wisselen over leven na een infarct
Veel hartpatienten plaatsen gebeurtenissen en ervaringen in hun leven in vóór- en na hun infarct…daar vind ik hier niks van terug…of kan het niet vinden…
Juist de psychische aspecten van een infarct had ik hier wat meer over hopen vinden en de ervaringen daarin.
Mijn wereld is behoorlijk door elkaar geschud sinds mijn infarct in dec vorig jaar; niemand was die hij/zij voorheen leek te zijn, vrienden waren compleet afwezig of kwamen uit de meest onverwachte (en soms ook ongewenste) hoeken…eenzaamheid, teleurstelling, argwaan naar anderen.. hoe gaan jullie daar mee om…?

[bulldogsrotterdam]

Ik zelf weet wel dat ik veel bewuster ben gaan na denken wat ik wel of niet wilde…
maar denk dat het voor iedereen een andere ervaring is…en ja..sommige mensen leer je dan kennen…en daar heb ik dan ook niets meer mee…(ik heb trouwens geen infarct gehad, maar twee keer geopereerd en nu toch nog hartfalen uiteindelijk)
ik weet wel dat ik nu veel emotioneler ben als voorheen. Ik leef mijn leven, en wat een ander denkt of vind..jammer dan…ik vul mijn eigen leven in..dan maar geen drukke verjaardagen tot laat op zitten..heb daar geen behoefte meer aan…
en zo meer dingen waar ikzelf dus een einde aan heb gemaakt…waar ik voorheen wel aan mee deed..omdat het zo hoorde….

maar na het gehele gebeuren heb ik mij misschien wel egoïstischer opgesteld…
maar ik was altijd degene die voor iedereen klaar stond…en waar was iedereen toen ik het nodig had??…nee..daar ben ik klaar mee..dat heb ik geleerd en ondergaan..

ik denk alleen aan mijzelf..mijn man en mijn dieren..en wat de rest van de wereld er van vind..helaas jammer dan…

[Rietje1964]

Wat ik juist zo moeilijk vind is het klaarstaan voor iedereen te laten vallen..dat is toch altijd een basiswaarde voor mij geweest.
Hoe check je nu of iemand het waard is of niet?
Het kan toch niet zo zijn dat we nu alleen uit eigenbelang moeten handelen in ons leven?
Wij willen toch ook dat er iemand is als de nood hoog is…?

[bulldogsrotterdam]

Tuurlijk..er blijven uitzonderingen..voor die mensen die je wel voor je klaar stonden
maar verder..nee..ben zelf zo vaak in het diepe gesprongen voor iemand anders…voor verschillende mensen….dat ik dat toch op een enorm laag pitje heb staan..

maar goed…zo heb ik het gedaan..en dan heb ik het niet alleen over kennissen..maar ook over familie…

nu is het voor mij makkelijker te zeggen omdat ik nu gewoon ook veel moeilijker iemand kan helpen….lichamelijk gezien…dus dat is weer wat anders…

je zegt het is je basiswaarde..maar helaas niet voor alle mensen…dat blijkt wel…dat maak jezelf nu mee…..en je echte vrienden..ja..die help je…eentje die ook voor jou bleef klaar staan..maar ik denk dat je gewoon het kaf van de koren moet scheiden…

en dat maak van jezelf echt geen minder mens hoor, als sommige mensen mij snachts zouden bellen voor hulp ga ik daar acuut heen hoe ik mij ook voel..maar sommige mensen daar haak ik dan vanaf…

[Rietje1964]

Ik heb echt gestreept in mij ‘adressenboekje’….dan blijft er wel weinig over….
Merk dat ik erg sceptisch ben geworden naar nieuwe mensen in mijn omgeving, en dat bevalt me eigenlijk helemaal niet..lag eerder niet in mijn aard…
Tegenwoordig vertel ik dan gelijk maar dat ik een infarct heb gehad en als mensen dan aftaaien weet ik gelijk waar ik aan toe ben.
Is er een subtielere manier om te schiften misschien…?

[Anoniem]

Hallo Rietje,

Wat herken ik veel in jou vraag. Ik heb een hartstilstand gehad, en deze “gelukkig?” overleefd door reanimatie. Vrienden hebben mij laten vallen, terwijl ik ze heel erg nodig had. Ik heb ze ook geschrapt. Heb zelfs een tijd gedacht dat ik vrienden niet nodig had, maar inderdaad na een half jaar, als je leven weer een beetje op de rails komt dan voel je het gemis. Maar heb de moed niet om nieuwe vrienden te maken. Van de buren kan ik tegenwoordig meer verwachten dan van vrienden. Ik kan dan ook wel zeggen dat ik die niet meer heb, want als de liefde van één kant moet komen, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik stond altijd voor ze klaar, ben zelfs midden in de nacht naar ze toe gereden als ze problemen hadden. Maar in mijn geval schitterden ze de eerste drie maanden van afwezigheid. Met name in het ziekenhuis, maar ook thuis had ik het er heel moeilijk mee.
Psychisch heb ik het nog steeds moeilijk. Kan er in mijn omgeving (voor mijn gevoel) niemand mee lastig vallen. Er zitten heel veel twijfels in mijn hoofd. Verder heb ik lichamelijk ook wat klachten waar ik voorheen geen last van had. Door dit alles heeft mijn leven een hele negatieve wending gekregen. Zal er uiteindelijk wel minder last van krijgen, maar heb het gevoel dat er nog wel een tijdje overheen zal gaan.

[Anoniem]

Hoi

Lees net je bericht hier in hartgenoten.
Zelf geloof ik zomaar dat na wat voor ziekte je ook hebt…je er rekening mee moet houden dat op de duur er maar een klein groepje overblijft die met je meeleeft en behulpzaam is.
En er over kan praten , want dat is ook belangrijk.

Ik ben dan ook blij dat ik in dit stadium volwassen kinderen heb..
Met wel een druk leventje allemaal, maar als je ze nodig hebt zijn ze er wel voor mij.
Ook heb ik 3 goede vriendinnen.. waarvan eentje helaas verhuisd is.

En die blijven mij steunen en dat waardeer ik bijzonder.
De andere vriendinnen en kennissen zie je na paar maandjes niet zoveel meer.
En inderdaad het leven gaat door voor iedereen en dat is normaal.
Uiteindelijk moet je het zelf opknappen en ja het lukt mij wel nu na 4 maanden.

Probeer geen argwaan te hebben voor evt..nieuwe vrienden, dat is helemaal niet nodig.
Ga een beetje genieten van je leven en wees blij dat je een hartstilstand hebt overleefd.

Na mijn openhart operatie….ben ik zo blij dat ik weer wat opknap en een nieuwe kans heb gekregen in het leven.

Ben zelf ook 3x gereanimeerd na de operatie en mijn dankbaarheid is groot dat ik bv.mijn kleinkinderen kan zien opgroeien…Ik hoorde vandaag dat na een 4 maands echo ik er een kleindochter bij krijg:)

Veel sterkte bij dit verwerkingsproces wens ik je..geeft het wat tijd en probeer erover te blijven praten.
Hier op hartgenoten vind je altijd een luisterend oor.

Cesarina

[Auteur]

Berichten