Even voorstellen

[bert]

Hoi Iedereen,

Ik ben Daphne, 24 jaar en woon in Noord-Brabant met mijn man en kindje van 1 jaar!

Normaal meld ik me niet aan voor forums omdat ik altijd bij mezelf denk er zijn altijd mensen die het erger hebben dan mij! Maar nu toch wel de behoefte om mijn verhaal te delen! In het dagelijks leven wil ik nooit teveel kwijt aan vrienden en familie, waarschijnlijk komt dit omdat ik nog jong ben en geen last/zeurpiet wil zijn!

Even een uitleg van mijn situatie;
Sinds ik kind ben had ik altijd al moeite met spelen met de kindjes in mijn buurt omdat ik snel buiten adem was! Daarnaast ben ik geboren met het hypermobiliteits syndroom (dit is een afwijking aan het bindweefsel en deze afwijking zorgt ervoor dat in mijn lijf veel gewrichten overstrekbaar zijn en sommige gewrichten schieten regelmatig uit de kom) In mijn kinderjaren uiten het hypermobiliteitssyndroom zich alleen nog maar tot het extreem overstrekbaar zijn van mijn gewrichten waardoor ik dus vaak door mijn enkel zwikten en ik dus weer een tijd met krukken liep e.d. Pas op latere leeftijd toen ze er achter kwamen dat mijn been niet in de juiste houding staat (en dit dus voor extreem veel pijn zorgt) voordat ze hieraan gingen opereren wouden ze eerst de oorzaak achterhalen en doormiddel van klinisch genetisch onderzoek is er vastgesteld dat ik het hypermobiliteitssyndroom heb!

Nou goed dat was dat dus maar ondertussen bleef ik vaak erg benauwd en had veel pijn op mijn borst, vaak naar de huisarts mee geweest en die zei simpel weg dat meer jonge meiden (ik was toen het erger werd en ik ermee naar de huisarts ging een jaar of 14) door de verandering in hun lichaam wat benauwder kon worden!
Ik geloofde de huisarts dus ging weer naar huis! Tot het steeds erger werd en ik ook regelmatig flauw viel, toen ik 15 was viel ik flauw tijdens mijn weekendbaantje mijn baas vond het welletjes en bracht me naar de huisartsenpost, hier werd ongeveer hetzelfde gemeld alleen nu werd er gezegt dat ik hyperventilatie had! In de loop der jaren veel bij de huisarts gezeten die telkens zei dat een hart geen pijn kan doen en dat ik flauw val doordat ik te erg ga hyperventileren! Dus dat schoor niet op, dus ik dacht nouja dan maar mee leren leven! Ben zelfs een keer naar een soort workshop gegaan om te leren omgaan met hyperventilatie, hier werd mij heel snel duidelijk dat het bij mij echt niet ging om hyperventilatie. maargoed de huisarts wou mij niet doorverwijzen naar het ziekenhuis dus dat schoot niet op. Op een bepaald punt heb ik me eroverheen gezet en dacht ik dat ik het mezelf zat aan te praten! dus ondanks dat het voor andere en mezelf heel vervelend was mij regelmatig van mijn stokje te zien gaan ging ik verder! ik hou er niet van om te klagen dus ik liet zo min mogelijk merken aan andere!
Eind 2008 kocht ik samen met mijn man ons 1e huis! Super spannend natuurlijk dus ik dacht dat het flauwvallen en het moe zijn daardoor erger werden, maar nog steeds maar gewoon door gaan! Halverwege 2009 kon ik bijna niet meer slapen en viel ik nog vaker flauw en werd de pijn erger en kon ik gewoon simpelweg niet meer functioneren, ik ging de ziektewet in! mijn toenmalige baas zei dat ik eht echt maar eens goed moest laten uitzoeken en mezelf niet zo makkelijk weg moet laten sturen! het was immers toch echt niet normaal dat een jonge vrouw van net in de 20 zo vaak flauw valt! Kort daarna kreeg ik een samonella infectie en kwam mijn nieuwe huisarts aan huis omdat mijn man het welletjes vond dat ik zelf de huisarts niet belde! Deze plaatsten een soort knijper op mijn vinger om mijn hartslag en zuurstof te meten, meteen daarna liep hij naar de gang en begon te bellen! Toen hij terug kwam zei hij dat er met spoed een ambulance komt omdat ik een hartslag had van 320 slagen per minuut! Flink schrikken dus en ondertussen was ik ook nog eens volledig uitgedroogd, dus ik dacht dat het daardoor kwam! Maar daar dachten ze in het ziekenhuis anders over, ik werd direct aan van alles en nog wat vastgekoppeld en de dag erna kwam dan de uitslag ik had een aangeboren hartafwijking genaamd Wolf Parkinson White (WPW) syndroom! Dus mijn vraag was en nu?? Ik moest naar het Amphia ziekenhuis in Breda (ouden klokkenberg) om daar een ablatie te ondergaan om het extra spietje of spiertjes weg te laten halen die het syndroom veroorzaken!
Nou zo gezegd zo gedaan ik mei 2010 naar het amphia voor een Ablatie, van te voren duidelijk gevraagd wat de risicos waren e.d. en aangezien die er vrijwel neit waren hadden mijn man en ik besloten de procedure te laten uitvoeren als hij in Afghanistan zat voor 4,5 maand. Het zou ten slotte een standaard procedure zijn! Dus ik alleen het ziekenhuis in en dacht nou morgen ben ik er weer 100% klaar voor! Niets was minder waar, na 1,5 uur in de koude operatiekamer kwam mijn cardioloog naast me staan en zei dat zij er niets aan kon doen omdat de afwijking geen WPW is maar een Atrioventriculaire Nodale re-entry Tachycardien (AVNRT) of terwijl mijn avknoop zelf is het probleem en lijdt een eigen leven door te snelle en onregelmatige ritme’s af te geven en dit is een lastig te bereiken locatie in het hart!
Ik werd doorverwezen naar Rotterdam die eerst met nog meer medicatie wilde proberen of het probleem verzacht kon worden! Niet hielp en sommige medicaties maakte het alleen maar erger!
Twee maanden geleden ging ik voor controle en hierbij vertelde de cardioloog dat ze tot de ontdekking waren gekomen dat mijn hartslag niet alleen omhoog gegooid werd maar ook omlaag! Hoe ze dit noemen geen idee ik weet alleen dat de cardioloog zei dat ik ingepland werd voor een operatie (ook een Ablatie) om te gaan kijken hoe ze het gaan oplossen het zou zelfs kunnen betekenen dat ze mijn av-knoop moedwillig kapot gaan maken en vervolgens een pacemaker plaatsen! De manier van behandelen zal pas duidelijk worden in de operatie kamer!
Nou goed ik redelijk snel weer redelijk nuchter tot eergisteren dan toch echt de brief binnen kwam dat ik de 26e me mag melden in het erasmus! Ik denk dat ik me nu pas besef dat ik straks wel eens afhankelijk zou kunnen zijn van een stuk metaal! En das een enge gedachten aangezien ik pas 24 jaar ben! Daarnaast heb ik al redelijk wat operaties gehad door mijn andere afwijking en al deze operatie’s liepen mis! Ik heb eind vorig jaar nog een overdosis morfine gekregen doordat artsen niet goed met elkaar hadden overlegt (ik heb ook nog een hernia) kortom ik heb het een beetje gehad met ziekenhuizen! en ja ik ben ook best bang omdat het toch je hart is waar ze in gaan zitten rommelen en ik ben wel een mama van een prachtige zoon!!

Nou dit is wel weer even genoeg gezeur van mij hahaha

Hopelijk snappen jullie mijn verhaal is er iets niet duidelijk stel dan gerust vragen, en ik zal proberen duidelijker te zijn!
Nogmaals ik weet dat er mensen op dit forum zitten die veel ergere dingen hebben dus wil niet overkomen als een zeikerd! wil gewoon mijn verhaal delen!

Liefs,
Daphne

[brandy]

hoi daphne,

alleerst welkom op dit forum
ten 2e je bent gèèn zeur, je mankeert wel degelijk iets!
wat jammer dat het allemaal zo lang heeft moeten duren, voordat artsen er achter komen dat je een hartprobleem hebt!
als je een man van 50 was geweest dan had je( waarschijnlijk) veel eerder de juiste diagnose gehad
er zijn hier vast meer mensen met ANVRT , dus er zullen wel meer reacties komen
ik heb zelf het idee, dat het je nu allemaal veel te snel voor je gaat.
is het niet beter vòòr de operatie nog eens een gesprek met de cardioloog aan te gaan?
ga dan van het ergste uit: het plaatsen van een pm
wat wil je dan allemaal nog weten, waar moet je je in verdiepen als je pacemakerafhankelijk bent?
ook je ervaringen met andere operaties moet je duidelijk naar voren brengen, misschien ook een gesprek met anestesist voor de operatie
en als laatste: je hebt nu al heel veel jaren last van je hart, een pm kan dan een oplossing zijn, een pm die er voor zorgt dat je niet dagelijks problemen hebt, dus je kunt het ook als een oplossing zien!,(bewaking ondergres/bovengrens hartslag )maar ja dan wel pacemakeraankelijk
en dat is wat je allemaal moet zien te verwerken
dus vanaf nu jezelf gèèn zeur meer noemen hoor,
ik hoop voor je dat je meer duidelijkheid krijgt, mijn ervaring is dat artsen vèel te makkelijk denken over het plaatsen van een pm: het is een technische ingreep, over de (geestelijke)zorgen denken ze niet na,maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je goed voorbereidt bent
sterkte ermee

[daphne87]

Hoi Brandy,

Bedankt voor je reactie!
Ik zeg dat ik zeur omdat ik zo ingesteld ben, door mijn andere afwijking ben ik vaak afhankelijk van andere en dat wil ik totaal niet en zo ben ik ook niet! ik heb flink wat gevochten in mijn leven om te zijn waar ik nu ben, maar dat zijn weer andere dingen! ik denk altijd aan andere en nooit aan mezelf en ik weet dat dat ook niet goed is maarja das de aard van het beessie 😉 ik weet ook echt wel dat ik ook echt wel iets mankeer en dat het allemaal niet niks is en dat ik daar ook best wel over mag praten!

Ik heb 1 a 2 weken voor de operatie nog een gesprek en tijdens de operatie zal ik bij zijn dus kan ik ook dingen vragen e.d. Het vervelende is gewoon dat ze nog niet met zekerheid kunnen gaan zeggen wat ze gaan doen omdat ze nog niet helemaal op die plaats in mijn hart hebben gekeken dus het is voor hun ook nog afwachten wat ze precies gaan aantreffen maar dat ik hoe dan ook in de loop van de jaren een pacemaker zal krijgen staat vast alleen ze willen het zolang mogelijk uitstellen omdat ik nog zo jong ben! en omdat ze nog steeds hopen dat er een andere oplossing zal komen!

ik heb al meerdere mensen gesproken die ook AVNRT hebben maar geen van hun heeft zowel een te hoge als een te lage hartslag, dat schijnt ook niet vaak voor te komen! Vandaar ook dat de artsen niet helemaal weten wat ze moeten doen! Ik heb al meerdere cardiologen gezien en krijg nu weer een andere! ook dat is ook zeer vervelend omdat je telkens je verhaal opnieuw moet doen! maar mijn laatste cardioloog heeft duidelijk ook mijn geschiedenis met ziekenhuizen in mijn dossier gezet en ik moet zeggen dat ze daar tot nu toe wel heel subtiel mee omgaan ze leggen alles veel beter uit en zeggen ook eerlijk dat ze geen garanties enzo kunnen geven, veel mensen zeggen dan tegen mij nou das lekker dan dat ze je geen garanties kunnen geven maar ik heb liever dat ze daarin eerlijk zijn dan achteraf weer teleurgesteld worden!

en ik ben het inderdaad met je eens dat als ik 50 was geweest ze waarschijnlijk wel eerder een ecg o.i.d. hadden aangevraagd dat heeft mijn cardioloog toen der tijd ook gezegd omdat ze gewoon simpel weg niet verwachten dat een jong persoon al een hartafwijking heeft. mijn huisarts nu is ook een stuk beter en neemt mij wel met alles serieus juist omdat er ookal zo vaak fouten zijn gemaakt! maar juist die fouten zorgen bij mij voor zoveel onzekerheid!
Maar daar zal ik me overheen moeten zetten!

Ik hou op mijn eigen profiel bij wat er allemaal gebeurd dus mocht je het willen weten hou het daar in de gaten!

Nogmaals bedankt voor je reactie!!!

[volhoudster]

hee daphne.je bent geen zeur ,meid haal je zelf niet zo beneden..potverdikke zeg het is nogal wat wat je mankeert…heb je al eens gekeken op google, het marfan sydroom wordt volgens mij die bindweefselziekte genoemd,en daar kan je ook hartklachten van krijgen.
ik ben niet zo thuis in de kwaal die je hebt,maar wil je heel veel sterkte toewensen..
het gaat je niet in d ekoude kleren zitten als je niet serieus genomen wordt door de omgeving,maar zeker niet door artsen.mijn cardioloog zei: als ik studenten opleid.het eerste wat ik ze leer .is om hyperventielatie te vergeten.kortom je sluit eerst alles uit van het hart uit.
en das een ander verhaal..
nogmaals meid sterkte!!
gr leny

[daphne87]

Hey Leny,

Bedankt voor je reactie!! Het Marfan syndroom is het tegenovergestelde van wat ik heb mensen met het marfan syndroom hebben een minder flexibel bindweefsel! ik heb een Te flexibel bindweefsel! Maar toch super bedankt voor je hulp!!
Volgens klinisch genetica staat mijn hart los van mijn hypermobiliteitssyndroom!! Er is verder volgens hun geen ziekte benkend die al mijn klachten kan veroorzaken! Dit is soms best vervelend omdat ik dus veel verschillende specialisten heb en niet 1 groep die met elkaar in verbinding staan en 1 de hoofdarts is zeg maar!
Mijn cardioloog die ik nu heb zegt hetzelfde dat ze eens moeten ophouden met altijd maar zeggen dat het hyperventilatie is!!
Ennu over dat zeur zijn dat vind ik al snel van mezelf, van andere kan ik heel veel hebben maar van mezelf niet! ach zo ben ik nou eenmaal en ik cijfer mezelf niet weg ofzo hoor bergijp me niet verkeerd maar kan niet met mezelf leven als ik er teveel aan toe geef!!

Ik zal af en toe even een update plaatsen over hoe het gaat!!

Groetjes,
Daphne

[Tsjerk]

dag daphne,
Mn vrouw heeft ook dat hypermobiliteit. Het was vroeger erger dan tegenwoordig. Ze zeggen ook dat je naar mate je ouder wordt ook strammer en stijver gaat worden. Tijdens dr zwangerschap speelde daardoor wel dr bekkens op met bekken instabieliteit, had jij er geen last van dan? 1 voordeel is dan wel dat je bekken makkelijker wijd gaat (A).
Je hartprobleem komt exact overeen met die van mij trouwens. Ik heb een extra groep cellen die fungeren als av knoop, af en toe worden ze dominant en gaan ook signalen afvuren.
Ach aanstellen en klagen mag je hier hoor. Ik kom hier ook veelvuldig mn frustraties uitten. Thuis of ergens ander doe ik het niet, gewoon doorgaan. Je moet ook wel met op jonge kids, soms moet je jezelf gwoon wegcijferen. En klagen maakt het m.i. ook niet dragelijker of minder van (A).
Sterkte iig verder en ik vind dat je je kranig houdt!

Tsjerk

[Roland]

Hallo Daphne,

Ik herken iets in jouw verhaal. Net als jij ben ik ook bij diverse specialisten bekend met heel veel medische problemen. Mijn man heeft wel eens gezegd dat er eigenlijk eens door 1 arts naar mijn medisch dossier gekeken zou moeten worden, zeg maar als een soort ‘helicopter view’. Die rol lijkt nu een beetje weggelegd voor de klinische geneticus. Behalve het DNA onderzoek wat betreft mijn hartspieraandoening wordt er ook gekeken of er een onderlinge oorzaak is voor de overige ‘schoonheidsfoutjes’. Genetica is een heel complexe materie, daar ben ik inmiddels ook achter. Je wil zo graag dat het beestje een naam heeft…

Hartegroet,
Annemarie

[daphne87]

Hoi Tsjerk,

Bij mij word het hypermobiliteitssyndroom tot nu toe alleen maar erger maar de artsen hebben inderdaad al wel gezegd dat het op een gegeven moment stopt doordat ik ouder word, nou van mij mag dat nu zijn!!
Tijdens mijn zwangerschap had ik flink last van mijn bekken, nu nog wel eens last van mja dat hebben veel vrouwen ook die geen hypermobiliteit hebben dacht ik dan maar!! Helaas ging voor mij de regel niet op dat mijn bekken wijd genoeg was, mijn kindje kwam vast te zitten!!
Ik had vanmiddag al een stukje gelezen van jou volgens mij maar wist niet zeker of je nou wel of niet het zelfde had als mij! Word jou hartslag dan ook wel eens te laag??? en wat doen ze er bij jou aan?? en bij wie sta je onder behandeling?? sorry voor alle vragen maar kom niet zoveel mensen tegen die hetzelfde hebben!!
Ik probeer inderdaad thuis zo min mogelijk van mijn frustraties te uiten alleen soms als ik zeg maar zo’n zware aanval heb (ik noem ze aanvallen weet nie hoe ik het anders moet verwoorden) dan ben ik echt een tijd lang super moe mja das niet zo gek als je hart 300 slagen per minuut maakt en dat merken ze dan wel maar verder ga ik altijd maar gewoon door ik leef de dag zoals hij komt meer kan ik niet doen!
Als je vind dat ik teveel vragen stel meot je het zeggen hoor ik kan nogal nieuwschierig zijn hahaha

Groetjes,
Daphne

PS. hoe gaat jou omgeving er mee om??

[daphne87]

Hoi Annemarie,

Ben het met je eens! ze kunnen al heel veel maar dit blijft lastig natuurlijk want dingen kunnen nou eenmaal ook echt los van elkaar staan alleen het is inderdaad wat je zegt je wilt het beessie een naampje geven!!
Het enige wat we kunnen doen is zo positief mogelijk blijven al is dat soms lastig.. bij is het soms zo dat ze nog bezig zijn met het ene en het volgende probleem meld zich weer! soms is het al zo erg dat we naar het ziekenhuis rijden maar eigenlijk niet meer weten voor welk probleem we nu weer rijden, je kunt ook nooit op dezelfde dag terecht voor meerdere onderzoeken ook dat is vaak irritant! mja dan zet ik mijn glimlach weer op en wacht geduldig af!!! meer keuze hebben we toch niet!!

Groetjes,
Daphne

[Roland]

Hoi Daphne,

mijn man kan het ook niet meer bijhouden. Ik ga altijd alleen naar het ziekenhuis omdat ik hem hier niet mee wil belasten. Hij is zelf aan het herstellen van kanker. Ik ben gelukkig assertief genoeg en heb bij een paar specialisten een kort lijntje (email). Met de klinische geneticus heb ik afgesproken dat ieder nieuw ‘oneffenheidje’ (ik heb heel veel gezwellen of zeer diverse plaatsen) onderzocht moet worden en dat zij de uitslag doorkrijgt. Mijn DNA is al op een paar syndromen onderzocht maar zonder resultaat. De klinische geneticus geeft nog niet op. Zij is van mening dat het geen ’toeval’ kan zijn dat er zoveel speelt. Maar ik zou best een tijdje geen afspraken in het ziekenhuis willen hebben. Helaas zal dat wel een utopie zijn.

Groetjes,
Annemarie

[brandy]

tja, hier nog iemand met meerdere specialisten,
een reumatoloog en een internist,huidarts
je moet altijd zelf alert blijven, zorgen dat je al je gegevens,medicatie bij elkaar hebt
proberen ook zoveel mogelijk regie te houden, en dan nog kan het wel eens misgaan
elke specialist bekijkt het vanuit zijn eigen vak, en er is niet veel samenwerking
en soms wordt er gezegd:je hebt ook zoveel, hoe meer specialisten,hoe moeilijker de oplossing…

[Tsjerk]

he Dahne, was op verjaardag ( 220 bpm maar heb het niet laten blijken) 😛
Ik wil je niet ontmoedigen elke rs is anders gelukkig. Bij mij is er weinig aan te doen. Ik slik standaard 200mg metroprolol en als ik een aanval krijg gelijk nog eens 200mg en na 2 uur nog een keer 100. Daarna ga ik maar eens bellen naar de eerste harthulp. Normaal mag dat niet maar ik heb de afspraak staan met mn cardioloog dat ik gelijk daarheen kan bellen. Vaak gaat het wel over, maar in aantal gevallen als het me te veel wordt ( en vooral mn vrouw (A) ) dan bel ik en kan altjid gelijk langs komen. In het begin probeerde ze het met infuus selokeen of verapamil. Enigste wat er gebeurd is dat mn hartslag daalt naar 180bpm.
Enigste wat even helpt is een electro cardioverse. garantie tot de deur. Laatst ook een keer gehad en 6uur later sprong het er weer in.
De medicijnen die ik slik helpen alleen maar om de freq laag te houden, het stopt mn rs niet.
Zelf heb ik geen last van te lage freq. als ik totaal geen last heb en in rust ben heb ik een hartslag van 65. Waar ik wel heel veel hinder van ondervind is hals ik hoog zit en dan plots zak naar 100 ofzo. dat zijn de momenten waar ik misselijk en ziek van wordt.
Vroeger dacht ik juist dat dat mn hartprobleem was, maar dat blijkt dus niet. Ik merk zelf geen verschil tussen 80 of 200. Daarom heb ik een hartslag horloge gekocht bij de kijkshop 😛 en zo zie ik of ik last heb. Misschien een tip om je zelf te leren (her)kennen. Aan je pols voelen helpt namelijk niet bij mij. voelt vrij normaal en anders voel je 240bpm niet. ( = 4 per seconde )
Ik heb een hele goede band met mn cardioloog, heb ook het verzoek liggen van een andere cardioloog voor een second opinion, maar wacht daar nog ff mee. Mn cardioloog werkt in MCA Alkmaar maar huurt elke vrijdag de ablatiekamer in het OLVG in Amsterdam. Dus die kent me van binnen en buiten (A). In het begin werd ik niet serieus genomen maar laaste jaren wel zeker. Ook OLVG kent me al. Maar of dat allemaal een goed teken is…..

Ach we gaan er zelf sarcastisch mee om, onze mannier om het een plekkie te geven. Mede ook omdat 2 kids nier problemen hebben en een flinke operatie moeten ondergaan. ( klaag klaag).
Er komt een hoop dus ook op het bordje van mn vrouw en gaat er geweldig mee om. Ook voor familie is het allemaal een behoorlijke belasting, Maar ja je moet door. We hebben heel veel steun van iedereen hoor, dat zorgt er ook voor dat we verder gaan en doen wat we moeten doen. Het is ook een stimulans om je op te laden. We hebben ook het nodig gehad en nog krijgen. Iedereen heeft zo zijn problemen en zou ook nooit willen ruilen met niemand!

Enigste wat bij mij zal helpen is een ablatie. dus het doodbranden van de zenuwen die het allemaal veroorzaken. Mocht dat een keer gebeuren, ben ik de gelukkigste man ter wereld. Maar dan heb ik 2 problemen.
1 Het is dus niet op te wekken
2 is als ze de catheters en alles erin hebben en ik heb last dan moeten ze niet mn tussenwand raken, want dan stopt mn rs onmiddeijk. Alleen ben ik bang dat ze naar mn linkerkant moeten, dus door die tussen wand……
alternatief is een complete hisablatie en het plaatsen van een pacemaker. Maar daar voel ik nog niks voor. Erg dubbel dus.

maar goed genoeg geklaagd hahahahaha ben altijd positief in gesteld maar af en toe je gal spuwen is een opluchting 😛
Ik vind het geen probleem om je vragen te beantwoorden hoor, help graag mensen.
je en iedereen kan me ook mailen zal altijd antwoord geven. tsjerktamminga@hotmail.com

Maar met 300 bpm moet je niet blijven rondlopen hoor! das wel heel extreem en helemaal niet gek dat je flauwvalt. Je zal toch iets van betablockers moeten gaan slikken om de freq omlaag te gaan brengen, dan zal je ook niet meer zo snel flauwvallen. Hoe vaak moet je naar je cardioloog? en wat slik je momenteel?

Tsjerk

[daphne87]

Hoi hoi, ik zal morgen weer ff reageren lig nu op bed en veel typen met mijn telefoon is beetje onhandig! Kan nu weer nie slapen omdat ik weer eens een te lage hartslag heb en om de zoveel tijd schiet hij dan weer van 50 naar 210 dus erg onrustig!! Hopelijk word het zo rustig want ben erg moe!! Ik reageer morgen even uitgebreid terug!!! Bedankt voor je reactie in ieder geval! Truste!!

[daphne87]

Reactie gaat iets langer op zich laten wachten, vanochtend met spoed met ambulance naar de eerste hulp hartbewaking!! Risico op hartstilstand groot! Vanaf 11 uur aan de monitor en allemaal onderzoeken! Om 1900 uur alles weer losgekoppeld, hart bleef redelijk rustig en encymen onderzoek was goed en ik mocht naar huis en ik moet me zelf heel rustig houden! Er is nu geen reden om meer onderzoeken in te plannen aangezien ik de 26e weer volledig onderzocht word! Mijn cholestorol was iets te hoog en daar zal dan ook verder naar gekeken worden! Kortom even heftig dagje dus ga nu even thuis tot rust komen morgen zal ik weer even een update plaatsen met het hele verhaal en zal ik reageren op jullie berichten! Maar dacht dan zijn jullie alvast even op de hoogte!!

[volhoudster]

jeetje meid,wat erg vind ik dit voor je.heel veel sterkte!!
gr leny

[Auteur]

Berichten