Hallo,
Ik ben dus Liesbert en sinds vorig jaar mei weet ik dat ik problemen heb met mijn hart. Ben getrouwd en heb twee kinderen. Een zoon van 21 en een dochter van 19. Zelf ben ik 44 jaar.
Begin vorig jaar ben ik op de ziektewet geraakt omdat ik zo verschrikkelijk moe was. Ben naar de huisarts gegaan en die vertelde mij dat ik een burn out had. Ben toen ook op aanraden van de arboarts op therapeutische basis gaan werken en eind maart had ik weer zoveel energie dat ik wel weer volledig kon gaan werken.
Begin mei kreeg ik op mijn werk het gevoel dat er een trein door mijn borstkast denderde. Een collega en tevens vriendin heeft mij de huisarts laten bellen ook omdat hartkwalen bij mij in de familie voorkomen. (beide ouders voor hun 60ste een hartinfarct gehad en beiden hebben een bypass operatie gehad) De huisarts vond het toch verstandig om voor de zekerheid een fietsproef te doen, maar hij verwachte niet dat hier wat uit zou komen. Wel vertelde hij dat het beter was om te stoppen met roken, maar eigenwijs dat ik soms ben, vond ik dat de fietsproef die beslissing maar moest gaan worden.
Je kan het al wel na gaan, die fietsproef was geen succes en ze vonden dus een afwijking in mijn hartfilmpje. Dit gaf dus de doorslag om gelijk te stoppen met roken.
Er zijn toen gelijk afspraken gemaakt voor onderzoeken. Heb een nucleair onderzoek gehad, ze hebben een echo gemaakt en tevens een afspraak bij een cardioloog.
Dat was even schrikken, want dit verwacht je niet.
Uit die onderzoeken is gebleken dat ik een linkerbundeltakblok heb en de cardioloog wilde uitzoeken waar dit vandaan kwam en er werd een datum geprikt voor een hart katheterisatie.. Deze zou in juni plaats gaan vinden.
Een week voordat ik die katheterisatie zou krijgen, word ik snachts zwetend en misselijk wakker, heb een verschrikkelijk drukkend gevoel op mijn borst. Ik kon niet liggen op mijn buik, niet op de rug en op mijn linker en rechter zij hield ik het ook niet uit. Hoe stom kun je met deze klachten zijn! Heb mijn man laten slapen en ben tegen de morgen na het innemen van een pijnstiller iets ingedommeld, maar werd toch weer wakker van dat verschrikkelijke gevoel. Uiteindelijk hebben we de huisarts gebeld en daar op de praktijk hebben ze een hartfilmpje gemaakt. Hier zagen ze in eerste instantie niets op, maar de spray onder de tong gaf de doorslag. Mijn drukkende pijn verdween. Ben met de ambulance weggebracht. Ze hebben diezelfde dag nog een katheterisatie gedaan en daar vonden ze wel een vernauwing, maar volgens die arts kon de klachten die ik voelde niet daarvan afkomstig zijn. Waar dan wel van, heeft hij mij niet gezegd.
Met de nodige medicatie kon ik de volgende dag weer naar huis en ik moest rust nemen. Mijn eigen cardioloog zei dat ik dus die lbtb had en daarnaast een vernauwing op een cruciale plaats in mijn linkerkransslagader. Ik heb dus een vernauwing van (deze hebben ze opgemeten tijdens de katheterisatie) van 40%. Op zich niet zo’n erge vernauwing, maar deze zit op een plaats die niet te dotteren valt of waar geen stent geplaatst kan worden. Ik heb een vernauwing precies in een vertakking zitten. Het enige (daar zijn we nu na 10 maanden achter) wat ze kunnen doen is een bypass operatie, maar zouden ze me opereren, is de kans groot dat de bypass dichtslibt omdat de kransslagader nog bloed door laat stromen en het materiaal wat ze gebruiken, lichaamseigen materiaal is wat maar 1x te gebruiken valt.
Ik loop nu al 10 maanden met een drukkende pijn op mijn borst. Als ik het een cijfer moet geven, zoals ze dat zouden vragen in het ziekenhuis, is de pijn die ik dagelijks voel een 4, terwijl de pijn die ik toen voelde een 8 a 9 was.
Ze snappen nog steeds niet waarom ik deze klachten blijf houden. Ben ondertussen nu 3x met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. De laatste keer hebben ze me een weekje gehouden, maar daar wordt je ook niet wijzer van. De zaalarts en zijn supervisor zeiden dingen wat haaks stond op hetgeen mijn eigen cardioloog zegt.
We hebben, om een lang verhaal wat in te korten, besloten, samen met mijn cardioloog dat we gaan voor een second opinion in het UMC te Utrecht. We hopen beiden dat ze daar iets kunnen vinden wat mijn klachten verklaard, zodat ook de onzekerheid waar ik al maanden in bivakkeer verdwijnt.
Ik werk ondertussen wel weer, al is het voor 4 uurtjes per dag. Na 3,5 uur is mijn energie level echt nul en moet ik bij tanken.
Ben het allemaal spuug zat. Voel me een bejaarde. Ik zou net als jullie allemaal, graag hebben dat alles weer bij het oude was, maar dan wel zonder het roken, want daar ben ik inmiddels vanaf.
.
