En weer eentje met het stempel hartpatient

[bert]

Gewoon effe hoi zeggen omdat ik sinds afgelopen dinsdag ook ineens hartpatient ben volgens het stickertje.

Wie ben ik ?
Kees, 60 jaar, lekker vroeg gestopt met werken (vorig jaar mei), fanatiek motorrijder, klusser, zonzitter, vakantieganger, kortom alleen de leuke dingen.
Ik beweeg behoorlijk veel, zit lekker in mijn vel en heb een ideaal gewicht.

Afgelopen dinsdag (17 juli) was ik ’s morgens op mijn fiets gestapt en kreeg ik na mijn rondje van 30 km, ik was bijna thuis, ineens mijn ademhaling niet meer naar beneden.
Effe van de fiets af, tegen een hekje leunen, rustig ademen, het hielp niet.
En dan valt het kwartje: Drukkend gevoel op de borst, tintelingen in de linkerarm, oeps, foute boel !
Een passerende automobilist zag me worstelen en heeft 112 gebeld.
En dan gaat het rap.
Precies weet ik het niet meer, maar ik geloof dat ik binnen 1,5 uur van straat gehaald, op de operatietafel gegooid, gedotterd en van een stent voorzien ben.

2 uur daarna was ik van de koude handen en voeten af en voelde alles weer alsof er niks gebeurd was.

1 dag op de ic, 2 dagen op de mediumcare, fietsproef en weer naar huis.
Revalideren: Ehhhhh …… is er dan iets wat ik niet kan ? Mja, iedereen was zich de pleuris geschrokken, behalve ik. Ik merk nog steeds niks anders dan dat ik ineens aan een berg medicijnen zit.

Gisteren “voorzichtig” een beetje gaan wandelen, voor ik er erg in had was ik 12 km verder. Geen centje pijn.
Vandaag m’n fietstochtje 30 km) maar eens proberen, de vorige 30 km eindigenden in de ambulance …

Maar goed, mis ik wat of weet ik niet hoe ik me na een infarct (en het was geen kleintje) moet gedragen :-).

Groetjes, Opa Kees

[Roland]

Hallo opa Kees en levensgenieter,

welkom op dit forum. Wat kan het leven opeens 180 gr de andere kant op draaien, hè. Je omschrijft je verhaal alsof het even ’tussen de soep en de aardappels’ is gebeurd. Het is mooi hoe jij er mee omgaat maar realiseer je je dat het heel anders had kunnen aflopen? Ik ben ook zo iemand die niet graag de andere mogelijke scenario’s de revue wil laten passeren van ‘als’ en ‘had’, maar ik adviseer je toch een beetje rustig aan te doen. Ik neem aan dat je vanuit cardiologie ook adviezen hebt gekregen voor de komende tijd. Dat je omgeving heel erg geschrokken is, is heel begrijpelijk. Pas op dat de ‘geestelijke’ klap misschien nog komt. Ik heb het van heel dichtbij (broer) meegemaakt. Een boom van een vent, maar dan wordt die boom ‘even’ in het hart geraakt. Niet alleen lichamelijk maar psychisch kreeg hij toch een flinke tik. Blijf luisteren naar je lichaam zoals je afgelopen dinsdag hebt gedaan maar doe het rustig aan. Ik wens je heel veel gezondheid en goeds. 🙂

Hartegroet van Annemarie

[Bozobin]

Het blijft allemaal aanvoelen alsof er nauwelijks iets gebeurt is.
Ben nu net terug van het rondje fietsen waarbij ik dinsdag in de ambulance eindigde.

32 km in 1,5 uur op m’n dooie akkertje.

[Bozobin]

Inmiddels 8 dagen verder.

Vandaag even kontakt gehad met mijn cardioloog omdat ik voor mijn gevoel meer presteer dan voor het infarct en mijn omgeving het daar niet echt mee eens is.
Zijn antwoord : Gewoon mee doorgaan.

Het beweegprogramma wat ik volg sinds februari heb ik weer helemaal opgepakt.
Dit houdt in dat ik op dit moment per dag 2 uur intensief moet bewegen om mijn Kcal te verbranden.
Ofwel: elke dag 12 km wandelen op hoog tempo of 40 km fietsen met een gemiddelde > 20 km/h.

Extra uitrusting: telefoon en een nitropomp

En ik sport gewoon lekker door :-).

Groetjes, Kees

[Roland]

Hallo Kees,

ik ben blij voor je dat het zo goed gaat maar blijf alert op seintjes.

Een sportieve hartegroet,
Annemarie

[yvonnegwm@gmail.com]

Hallo Kees,
Hartstikke fijn voor je dat je zo goed gaat!
Ik begrijp dat je GEEN stempel wil
Maar…snap jij de bezorgdheid van je omgeving??
en is dit niet een vorm van ontkenning, dat je gewoon doorgaat??
Kan je niet in een beschermde omgeving (sportzaal goede fitnes)
uit je dak gaan. Op de loopband of hometrainer.
Ik snap dat buitenlucht fijner is maar…
En ben inderdaad allert voor de geestelijk klap
Succes verder 🙂
groeten Yvonne

[Bozobin]

Hallo Yvonne,

Ha, lekker, discussie !

Omdat ik niet meer werk en eigenljk alleen maar leuke dingen doe kan ik lekker sch…. hebben aan wat iedereen er van vindt.
Het stempel heb ik en zolang ik er niet mee om mijn oren wordt geslagen zal het mij helemaal worst zijn.
Best mogelijk dat ik er nog eens tegenaan ga lopen maar dat zie ik dan wel weer.

Dat mijn omgeving ongeruster is dan ikzelf snap ik ook helemaal, zij zijn degenen die er meer last van hebben dan ik, zeker op het moment dat ik het niet gered zou hebben.

Ontkenning ? Zeker niet. Op de operatietafel heb ik wel degelijk het naderend einde gevoeld, ijskoude handen en voeten, de eerste tekenen van een zuurstoftekort in mijn hersenen. Dat besef kwam overigens pas veel later.

Ik ben geen moment weg geweest, heb alles bewust meegemaakt, maar heb het wel allemaal rustig over me heen kunnen laten komen.

Na de operatie voelde ik al heel snel mijn hoofd, handen en voeten weer normaal mee gaan doen. Het meeste last had ik van het gaatje in mijn lies.

Na 3 dagen de fietsproef en ik presteerde gewoon meer dan voor het infarct.
Dus daarom, in overleg, gewoon doorgegaan waar ik gebleven was.
Waarom dingen niet doen die ik duidelijk wel kan ? Angst is een slechte raadgever, ik denk dat veel mensen veel meer kunnen dan ze denken maar het gewoon niet DURVEN proberen.

Maar ja, ik ben 6 weken geleden ook voor het eerst van mijn leven uit een vliegtuig gesprongen :-).
Zoek op YouTube maar eens op “Kees parachute”, krijg je misschien een beetje idee hoe ik in elkaar zit.

Enne … die geestelijke klappen heb ik al genoeg gehad, geloof me daar kan ik wel mee overweg.
Maar misschien kan ik nog een ander helpen, daar is dit forum toch ook voor ?

Groetjes, Kees

[Tsjerk]

Ik vind het prima hoe je er mee omgaat, snap je helemaal. Maar ik hoop wel dat je onthoud dat zoiets niet een toevalstreffer is.
Zelf ben ik ook zo hoor, ik heb dan geen infarct gehad alleen maar last van hartritmestoornis en dan geeft je lichaam vanzelf aan dat je tempo lager moet. Zoals je al zegt hebben de naasten er meer moeite mee dan jezelf. Begrijpelijk hoor, ik krijg ook vaak de vraag werk je nog? ik zou niet weten waarom niet hahahaha. Heb net weer een cardioverse achter de rug en mn moeder heeft het er het moeilijkst mee.
Succes ermee maar zoals al gezegd werd hou wel de symptomen in de gaten, blijkt nu dat je een risicofactor hebt.

Tsjerk

[dvandooren]

Hoi Kees!

Ik vind jouw kijk op je hartproblemen en de zorgen van anderen heel herkenbaar. Natuurlijk wil je gewoon door en tenslotte ben jij degene die voelt wat jouw lichaam wel of niet kan. Hartstikke goed dat je gewoon door gaat met sporten, dat is alleen maar goed voor je lichaam toch? En met een telefoon op zak… Je kunt je toch niet veel beter voorbereiden op wat eventueel maar misschien ook niet kan gebeuren. Genieten is misschien wel de beste weg.

Groetjes Desiree

[Bozobin]

En weer even een update:

Ik ben woensdag voor de eerste keer voor controle bij de cardioloog geweest.
Hartfilmpje gemaakt, echo bekeken en voor het eerst mijn eigen kleppentrein aan het werk gezien :-).

Wat mijn lijf mij al vertelde werd bevestigd: Helemaal niks mis mee, op tijd het propje uit de leiding gehaald en alles werkt zoals het moet.
Selokeen en Perindopril gehalveerd en over een half jaar terugkomen.

Prettige vakantie en lekker blijven sporten was het commentaar van de arts.

Sporten doe ik zo’n 2 uur per dag, 12 km lopen of 30-40 km fietsen.
het wordt voor veel mensen al moeilijk om mij bij te houden :-).

Door het verlagen van de medicijnen ben ik wel veel minder hyper geworden en slaap ik weer een stuk beter.

HARTelijke groeten, Kees

[Roland]

Hoi Kees,

wat een goed nieuws! Proficiat. Een opsteker voor anderen.

Maar wanneer ben je nu eigenlijk ‘hartpatiënt’?
Ik had het er vanmorgen met mijn man over die mij dus niet als hartpatiënt ziet want ik heb GELUKKIG geen problemen met mijn vaten, ben niet gedotterd, heb geen infarct gehad maar heb wel de diagnose ARVC waarvoor preventief een ICD is geïmplanteerd. Er is nog nooit iets ernstigs gebeurd. Zelf denk ik dat ik veel geluk heb gehad, dat het mijn tijd nog niet is geweest. De ritmestoornissen die toch niet zo onschuldig bleken te zijn, het flauwvallen…
Ik ben beschermd door mijn ICD en wil niet stilstaan bij wat hád kunnen gebeuren.

Hartegroet,
Annemarie

[Bozobin]

Sja, eigenlijk ben ik ook geen hartpatient maar heb ik gewoon ouderwetse aderverkalking.
Ouwemensenkwaaltje wat overal in je lichaam tot uiting kan komen.

Op de ene plek kunnen de gevolgen wat ernstiger zijn dan ergens anders, bij mij was dat een kransslagader en die zit op je hart dus …….. juist.

Vanmorgen lekker weer even wezen fietsen en meteen maar een nieuw persoonljk record gezet: 30 km met een gemiddelde van 23,7 km /h, het oude stond van voor het infarct op 22.9 km/h.

Wie weet koop ik ooit nog es een racefiets :-).

Grtzzzzzzzz, Kees

[John janssen]

Hoi ben geopereerd 2015 aan sinuscorotus syndroom een pacemaker gekregen.maar wat blijk ik had een draad door het hart steken viel dus nog vaker om.duurde 4 jaar dat een andere cardioloog mij vertelde dat de draad de boosdoener was van om vallen.destijds was ik mri proof met set in mijn lijf vanuit ziekenhuis in Heerlen moest geopereerd worden en aan de rechter lead een verandering komen stemde ik mee in. Eindhoven zieken heeft dit uitgevoerd 2019 operatie goed gegaan. Maar naar 9 maanden kreeg ik bij controle te horen dat ik NIET meer mri-proof was, vroeg hoe dit kan zij zijden gewoon ander merk draad erin gezet😖er boos hier over. Heb nog een klacht ingediend maar werd niks mee gedaan . Na al deze stront loop ik nu ook nog pijn klachten rond het hart maar kunnen alleen gissen wat moet ik nu doen advies graag gr john

[Auteur]

Berichten