Emoties bij hartproblemen

[bert]

Hallo allemaal,

Ik heb een vraag. Ik ervaar heel veel stress, angsten, irritaties en gespannenheid. Hebben jullie dat ook? Ook heb ik veel last van huilbuien en voel ik veel verdriet. Wat zijn jullie emoties?

Hoop wat van jullie te mogen vernemen zodat ik mij gesteund voel.

Groetjes,
Ingrid

[Roland]

Hallo Ingrid,

ik denk dat dit voor veel hartpatiënten herkenbaar is. Vaak is het zo dat hartproblemen vanuit het niets je leven volledig op zijn kop zetten. Je hart is tenslotte je motortje dat het af laat weten. De vraag ‘had ik dit kunnen voorkomen’ zal zeker meespelen. Maar het is niet altijd te voorkomen, hoe gezond je ook leeft. Denk bijvoorbeeld aan aangeboren hartaandoeningen. Je wordt keihard geconfronteerd met je kwetsbaarheid, dat niet alles vanzelfsprekend is.
Je schrijft niets over jouw specifieke hartproblemen. Misschien lucht het op om daar over te schrijven. De kunst is om te accepteren dat je hartpatiënt bent maar dit tevens niet je leven te laten beheersen. Het klinkt allemaal zo gemakkelijk, als ik dit zo typ. Maar ik besef zeker dat dit niet altijd zo is.

Na de her-implantatie van mijn ICD een jaar geleden is me hartrevalidatie aangeboden, zowel op psychisch als fysiek gebied. Ik was de 1 na jongste in de groep en qua hartprobleem voelde ik me een vreemde eend in de bijt. De anderen hadden allemaal een infarct gehad, waren gedotterd of hadden stents gekregen. Ik was bekend met levensbedreigende ritmestoornissen. Toch was er een duidelijke verbondenheid, we zaten er allemaal vanwege ons hart. Ik heb het dan ook als zeer prettig ervaren om de ervaringen van hartgenoten te horen en hoe zij hun leven weer oppakten. Waar het eigenlijk om draaide was om het vertrouwen in je lichaam weer terug te krijgen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, je staat zeker niet alleen.

Hartegroet van Annemarie

[..Jacob..]

Geen last van.

[animal]

Is een bekend verschijnsel dat je emotioneler wordt als je hartproblemen hebt of aan je hart bent geopereerd.
Maar dit hoeft helemaal niet vervelend te zijn . Ik zit gewoon vaker met tranen in mijn ogen ,bijvoorbeeld als ik ernstige dingen hier lees of zelfs als ik mijn eigen verhaal nog eens terug lees (dagboek van ziekenhuis opname en operatie) ,maar ook bij mooie dingen of ergens waar ik van geniet.
Het leven beleef ik tegenwoordig veel intenser.,en ik geniet van iedere dag.
Groetjes Ad

[tonie794]

Hallo Ingrid,

Zoals Annemarie al zei zal iedere hartpatiënt hier ongetwijfeld mee te maken hebben, of mee te maken hebben gehad. Hoeveel iemand er last van heeft en er mee omgaat verscheeld natuurlijk per persoon. Ik heb 2 open hartoperatie’s binnen een jaar gehad. Na m’n eerste had ik er weinig tot geen last van. Dit in tegenstelling tot mijn tweede operatie. Hierna was ik erg emotioneel, had last van angsten, beelden die door mijn hoofd spoken, kort lontje enzovoort. Dit heb ik aan aangegeven bij mijn cardioloog. Om een lang vehaal kort te maken. Hij stuurde mij door naar een psycholoog gespecialeerd in mensen met een medische achtergrond. Hier loop ik nu sinds 8 weken met verschijnselen van ptss en ik moet zeggen dat het langzaam maar zeer zeker weer beter met mij gaat.

Ik hoop dat ik jou met mijn verhaal jou vragen heb kunnen beantwoorden en in ieder geval heb kunnen laten zien dat je zeker niet de enige bent.

Groetjes Antonie

[Sasja]

inderdaad herkenbaar, vooral nu…..

elke keer als ik een hartoverslag heb zegt mijn ratio, geen probleem, niets aan de hand en mijn gevoel gaat met mij aan de haal……

Wat de anderen ook al zeggen, je hart is je motor, daar heb je er maar 1 van en als er iets mee is kan dat levensbedreigend zijn en dat is misschien wel het angstige. Vaak hebben hartpatienten last van vermoeidheid en dat geeft ook weer andere klachten, misschien soms ook een stukje onbegrip van omgeving met pijnlijke adviezen, dit alles vreet ongemerkt energie.

[Dittie]

hallo Ingrid,

Ik heb sinds 2,5 jaar een mech. aortaklep. Geen problemen meer met het hart zelf, maar zoals al meerderen aangaven, ik ben sneller moe, moet niet teveel dingen tegelijk doen, wat ik eerder altijd redelijk goed kon. Ook schiet ik veel eerder in de stress en wordt sneller emotioneel enz. Ik zat tijdens de operatie aan het begin van mijn overgang en die is sinds dien ook heftiger. Dus, ik denk dat het bij mij een kombinatie van factoren zal zijn, maar ik denk dat ook het hart een belangrijke rol hierin speelt.
Sterkte en laat het over je heen komen.
Edith

[Artist86]

Hoi,

Al jaren heb ik problemen met mijn hart en gezondheid over het algemeen, maar ben helemaal niet emotioneel. Mijn familie is vrij hard, zo ben ik ook opgevoed.
Op het moment heb ik wel vlagen van frustratie en boosheid, maar daar blijft het bij
over het algemeen voel ik me ook heel erg gelukkig 🙂

[..::Jacob::..]

Heb je niet van die momenten dat je even volschiet, een brok in je keel krijgt om iets waarvan je denkt dat had ik vroeger niet?
Ik wel nl. en ben eigenlijk de nuchterheid ten top.

[Artist86]

Was die vraag aan mij gericht?
Nee, heb daar helemaal geen last van. Ben alleen maar boos en gefrustreerd zo nu en dan. Net als vandaag, na weer waardeloos nieuws uit het ziekenhuis waar ik niets aan heb.

[Josephine]

Zeer herkenbaar. Ben niet zo’n emotioneel iemand maar heb nu toch vaak last van huilbuien maar ook woede. Ik wacht op een bypass operatie en hoop dat ik nu snel bericht krijg. Denk dat ik vooral door het wachten onzeker en emotioneel word.

[Avalon27]

ik geniet veel meer van het moment, laat dingen los wat ik niet veranderen kan.

[Elisabeth6254]

Zeer herkenbaar maar dan vanuit de andere kant. Bij mijn partner herken ik namelijk veel van hetgeen je beschrijft. Hij heeft begin van dit jaar een reparatie aan de mitralisklep gehad en daarnaast een aantal bijpasses.
Al die gevoelens die jij beschrijft, die merk ik bij hem. Maar hij slikt ook nogal wat medicijnen en in hoeverre die van invloed zijn op zijn emoties, dat weet ik niet.

Ik denk dat de tijd ook veel doet, Je hebt tenslotte heel wat mee gemaakt en je moet dit ook verwerken. Zo zie ik het althans voor mezelf.

sterkte Elisabeth

[Esmaralda]

Annemarie,

Ik heb ook een hartaandoening. En vond de revalidatie vreselijk. Zat tussen mensen van in de 70 (was zelf 29) ik had er helemaal niets aan. Moest de ergotherapeuten zelf vertellen wat ik niet mocht met een icd en pacemaker. Goed dat jij er wat aan had. Ik durfde de straat niet meer op Door mijn hartstilstand. Woonde alleen. Het is dat ik een hondje kreeg. Die heeft me er doorheen geholpen. Ik moest er wel uit want hij moest zijn behoefte doen.

[Roland]

Hallo Esmaralda,

Ik heb veel gehad aan het revalidatieprogramma in het azM. Het wordt gegeven volgens de PEP-module, Psycho Educatieve Preventie. Het mentale gedeelte werd door een gedragstherapeute gegeven in groepsverband en het fysieke stuk door ervaren fysiotherapeuten. Ik vond het professioneel.
Wat goed dat je uiteindelijk toch je angst overwonnen hebt. Ik heb geen hartstilstand gehad wat het hele gebeuren denk ik minder zwaar maakt. Ik ben me er wel goed van bewust dat ik geluk heb gehad, de ICD is immers niet zomaar geplaatst.
Waar ik op dit moment een beetje tegenaan loop is dat vriendschappen anders worden. Hoe goed ik mijn best ook doe te laten zien dat ik mijn leven zo min mogelijk door mijn kwaaltjes laat beïnvloeden, anderen vullen steeds vaker voor mij in wat ik wel en wat ik niet kan. Misschien dat het komt doordat ik steeds vaker last van mijn longen heb, erg benauwd en hees kan zijn (dus zichtbaar) waardoor een gesprek ook moeizamer gaat. Maar ik kan ook luisteren! Bovendien draait niet alles om mijn minder goede gezondheid en ga ik dit onderwerp het liefst uit de weg. Het is al complex genoeg, laat staan voor een buitenstaander. Op dit forum kan ik mijn eitje kwijt wat mijn rugzakje iets lichter maakt.

Hartegroet,
Annemarie

[Auteur]

Berichten