Een BDE: een fantastisch vooruitzicht!

[Carotee]

nee harm dat lijkt mij geen bijna dood ervaring. Als je die hebt gehad weet je echt wel wat het is. Vooral je verdere leven is dan erg verwarrend.
24 jaar geleden heb ik er een gehad tijdens de geboorte van onze oudste. Door extreem bloedverlies.
8 me 2008 werd ik getroffen door een hartstilstand. Toen had ik weer een bde, maar een hele andere.
De eerste keer zweefde ik echt boven mijn bed, zag de mensen bezig met me. toen zweefde ik door een tunnel van licht, maar mijn schoonmoeder heeft me terug gestuurd.
Dit keer ervaarde ik alleen de rust, stilte, veiligheid, vredigheid.
Nog bijna dagelijks verlang ik terug naar die plaats.
Ik heb slechts weinig schade na de hartstilstand overgehouden, maar toch blijft het verlangen naar die andere wereld heel groot.

[Stien]

Het is al zo’n 15 jaar geleden dat ik een BDE ervaring mocht meemaken en toch blijft het in de herinnering qua gevoelswaarde als de dag van gisteren. Het is de mooiste ervaring van m’n leven geweest, nergens mee te vergelijken. Een enorme bemoediging en krachtbron om te mogen weten wat er is als je ontkoppeld wordt van je stoffelijke lichaam.
Destijds ging mijn lichamelijke herstel vlot en voorspoedig, maar een half jaar lang heb ik bakken met tranen gehuild, dat ik weer verder moest leven in dit lichaam.
Maar het vooruitzicht blijft!!!! wat een verrijkend iets om mee te maken…..

[Stephanie]

Mijn man heeft in 2005 na 2x een hartstilstand een bijna dood ervaring gehad.Toen 52 jaar.
Als je met spoed een ziekenhuis binnengebracht wordt en gereanimeerd wordt zoals bij hem is de fam. daar meestal nog niet eens van op de hoogte, dus valt er niets te beslissen gelukkig doet het artsenteam dat voor je.Hij is drie weken in coma gebleven, maar heeft vele flarden van onze gesprekken opgevangen en kunnen navertellen.Dit beweerd te meer dat je ook tegen coma patienten moet blijven praten.
Wat zijn bijna BDE betreft vertelde hij dat hij in een schietstoel afgeschoten werd zo voelde hij dat en kwam in een ruimte met de mooiste kleuren van het spectrum en zo mooi en helder en allemaal edelstenen. Daar stond zijn overleden moeder en tante……….
Toen ik bij het ziekenhuis aankwam vertelde ze mij dat mijn man in de auto een heel zwaar infarct had gekregen en met succes gereanimeerd was.
De eerste 36 uur is kritiek en daarin volgde een 2 hartstilstand weer gereanimeerd.
Dan wordt er in de loop van de weken in coma verteld dat de artsen niet weten hoeveel zuurstoftekort de hersen hebben opgelopen, en spiegelen ze je hele slechte prognoses voor zoals verpleegtehuis .
Toen hij na 3 weken bijkwam herkende hij gelukkig direct de kinderen en mij.
Maar een goede vriendin die hij al jaren kende en onze buren herkende hij niet meer.
Zijn persoonlijkheid veranderde ,hij was snel kwaad om de kleinste dingen, kreeg woedeaanvallen. kreeg logopedie om weer goed te leren spreken , kreeg in het revalidatie behendigheids therapie, zoals aardappen schillen en dingen in logische volgorde doen.
Gelukkig is alles grotendeels weer goedgekomen, alleen zijn korte termijngeheugen laat hem wel eens in de steek, wat heel vervelend voor hemzelf is,
De angst voor de dood is er niet minder op geworden door deze ervaring, in zijn geval wel meer angst, hij is er immers zo dicht bij geweest.

[Anoniem]

Heel goed dat je actie onderneemt hoor!
Zo zal je uiteindelijk wel de juiste uitslag horen.

Succes en groetjes

Cesarina

[sunsun]

Hallo Arianne,

Zo zie je maar weer dat een second opinion vaak nuttig kan zijn, zeker met zoiets belangrijks als jij beschrijft.
Wees verstandig en zet van tevoren op papier wat je te weten wilt komen en wat je kwijt wilt in het Maasstadziekenhuis. Neem in elk geval iemand mee die bij dat gesprek blijft en laat je niet overdonderen door allerlei medische termen. Twee horen altijd meer dan één en schrijf op wat er wordt gezegd. Als je het niet begrijpt om duidelijke uitleg vragen, dat zijn ze aan je verplicht.

Een hartritmestoornis is op een ECG goed te zien, maar ik ben geen arts. Ook als je zelf je pols voelt kun je merken of die regelmatig is of niet.
Op dit moment loop ikzelf rond met een 48-uurs holterregistratie van mijn hartritme maar ik weet zelf eigenlijk wel dat het niet goed is (kon ik ook zien op het ECG vandaag). De 23e moet ik weer naar het UMCU en ik vrees dat het weer opnieuw een ablatie zal worden, alhoewel de ritmestoornis veel minder is geworden na de eerste ablatie bijna 3 maanden geleden.
Veel sterkte en laat maar weten hoe het gesprek is verlopen als je wilt. Marieke

[Martin]

Op m”n 30ste een hartinfarct, 42ste een bde, bij volle bewustzijn, (ontkent door het St. Anthonius Nieuwegein,) nu op mijn 52ste vrijwel zeker diagnose hartfalen na veel ellende enz. Ik heb slechts nog 1 vertrouwen…. de Bijbel, waarin ik mijn vertrouwen stel, alles wordt voorspelt, maar je moet hem echt leren te begrijpen, wat in onze tijd met alle verleidingen belemmerd wordt. Leer uit dit al eeuwig aanwezige boek, waarin de mens vanaf de schepping beschreven wordt. Het geeft mij steun waardoor ik door kan met het leven dat mij gegeven is, ook maakt het mijn angst voor de dood nihil… het enige wat mij beangstigt is wat ik hier achterlaat, maar zelfs daarin heb ik vertrouwen.
Ik berust in mijn situatie en heb vertrouwen, want ik ben te klein om deze verantwoording op mij te nemen’
Heb vertrouwen in HET woord en je zal niet bedrogen uitkomen.

[Sjoerd]

Na veel hartproblemen vanaf 2007 in 2021 een vrij hopeloze hartstilstand gehad. Of ik daarbij een een BDE had is mij niet duidelijk. Het lezen van ervaringen van anderen lijkt mij geen goed idee aangezien dat altijd de eigen ervaring verkleurt. De hartstilstanden die ik had werden gevolgd door 6 reanimaties. Deels thuis, in de ambu en op de SEH. Ik meen dat ik alles wat er toen achter elkaar gebeurde wel heb meegekregen. Vooral wat er werd gezegd door deze en gene. Toch was er geen onrust, maar een rust die ik nog nooit eerder heb ervaren. Totaal geen angst en al helemaal geen zorg voor wat er ging gebeuren. Enfin, ik heb het overleefd en functioneer mbh van een ICD weer redelijk. Wel met een gat in mijn geheugen, maar dat is geen grote belemmering. Wat mij vooral nu bezig houdt is de invloed die het hele spektakel op mijn huidige leven heeft. Het lijkt erop dat ik de connectie met mij naasten voor een deel kwijt ben. Die naasten begrijpen daar niets van en vinden dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Daarover denk ik anders en dat kan rekenen op onbegrip en irritatie. Ik zoek mensen die het niet over hun BDE willen hebben, maar wel over het leven na en de gevolgen van.

[Auteur]

Berichten