De operatie:
Vorige week 40 minuten voor de ingreep uitgesteld en nu een week later, donderdag, 7 juni alsnog geopereerd.
Hoe raar kan het allemaal gaan.
Ik schreef in vorige stukjes over de angst, de onzekerheid maar ook over het geluk dat mijn chirurg, dokter Yilmaz, de vaardigheid heeft om mij endoscopisch te opereren.
Donderdag om 6 uur op en klaar maken voor de ingreep. Het Antonius ziekenhuis is echt fantastisch. De zenuwen nemen toe maar op het moment van ophalen om naar de hold te brengen, geef ik mijn verzet op, ik was zover om er aan toe te geven.
Op de hold lag ik naast een jongen van 8 jaar en dit was wat ik nodig had. Ik sprak hem toe en stak mijn duim omhoog, JIJ GAAT HET REDDEN!! Dat was weer de Roel, de oude Roel. Een vent van 62 jaar die weer zag dat de jongen naast mij het moet redden. Ik heb het voorrecht al 62 jaar te leven en deze kanjer van een achtjarige jongen, die gaat het redden. Gesteund door zijn moeder gaf het mij rust en vrede.
Om half acht was het zover, ik ging naar de ok. Toen de infuusnaald goed zat was ik in diepe slaap.
Uiteindelijk is het Yilmaz gelukt. Om 13.00uur was hij klaar Een endoscopische ingreep is nu eenmaal veel meer werk en duurt langer. Ik hoorde van mijn zoon en vrouw hoe hij glunderend naar ze toe ging. Hij was zo trots en het eerste wat hij vertelde: HET IS MIJ GELUKT. Ruim drie uur bezig geweest om de grote borstslagader vrij te prepareren en dan de bypass.
Hij heeft 20 min met mijn zoon en vrouw gesproken. Yilmaz is zo betrokken en al ben je nummer zoveel, hij pakt je handen vast, hij heeft ervaring en tja ik was de gelukkige die door hem werd geholpen.
Tijdens het eerste bezoek van de familie schijn ik zeer onrustig te zijn geweest, paniek, angst? Ik weet het niet, ze hebben mij weer in slaap gebracht en werd later die middag tegen 4 wakker op de ic.
Wat had ik een droge mond en om het uur kreeg ik een heel klein slokje water .
Uiteindelijk ging ik weer terug naar de afdeling en zelfs van het rijden van het bed werd ik misselijk. Op de afdeling aangekomen kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik kreeg een verschrikkelijke kramp op het hart en mijn lucht was weg. Ineens stonden er 4 verpleegsters en een arts, er werd een hartfilmpje gemaakt en gelukkig het was geen hartaanval.
Endoscopie is fantastisch maar ze moeten toch bij het hart komen en dat doen ze via een snede onder de tepel. Het nare is dat ze kunstmatig de longen, linker long moeten plat leggen om ruimte te krijgen. Adem halen en hoesten is daarom erg moeilijk maar ok niet klagen maar dragen, ik doe het ergens voor.
Het wonder:
Donderdag de operatie en echt waar, maandag, 4 dagen later was deze man weer thuis, ha, ha een record. Nee natuurlijk ben ik er nog niet en alles kost moeite maar verdomme ik zal, nee ik moet vechten en dat is wat ik doe. Naar mijn pony’s, lol dat heb ik al gedaan, ze kwamen op een draf naar mij toe. De honden, ja we fokken kooikertjes en hebben er twaalf, ze werden gek toen ze mij zagen. Best wel link ook want ja allemaal tegelijk op bed pfffffffff, maar eventjes niet.
De emoties:
Iedereen heeft het erover en je krijgt er waarschuwingen voor maar bar en boos, je kon de vloer gaan dweilen. Een rollercoaster schreef ik, nou dat is het, dan weer flink en ineens emmers vol met tranen. Het hoort er allemaal bij, een hart operatie heeft veel impact maar verdorie: HET IS TE DOEN, GA ER VOOR.
De wedergeboorte:
Op 7 juni heeft een geboorte plaats gevonden. Een vent van 62 jaar werd geboren. Het was een zware bevalling maar hij doet het.
Deze tweede geboorte geeft nieuw leven de kans er iets moois van te maken en daar gaan we voor.
Als ik anderen kan steunen doe ik het graag, geen spannende indianen verhalen maar positief, het glas is half vol.
Dank aan Lotje die mij tot steun was voor de operatie.
Roel
.
