Mijn man werd van het lucas-andreas voor de operatie gebracht naar de VU
De rit in de ambulance was al niet geweldig wegens geleidingsstoornissen maar in het Vu aangekomen was er nog geen bed beschikbaar op afd cardiologie.
We werden gestationeerd in een klein gesprekskamertje, waar de co-arts een aantal test afnam en de pijnlijke bloedgas prik in de polsslagader. Ik zei nog tegen de arts-ass.dat mijn man een prikfobie had en meestal niet lekker werd van prikken.
Hieraan gaf ze geen gehoor.
Gevolg mijn man viel weg en ik moest voor de hulptoepen gaan zorgen want in haar eentje kon ze mijn man in dat kleine kamertje met de naald in zijnpols niet op de grond krijgen.
Ikzelf durfde niet meer naar binnen en moest opgevangen worden, ik dacht dat mijn man het ter plekke al had begeven.
Mijn man kamp ook methet kortetermijn geheugen dus ik had speciaal aan de artsen aangegeven dat alle belangrijke beslissingen ook via mij moesten verlopen.
Wat denk je de avond voor de operatie hadden ze bij mijn man op het nachtkastje een briefje neergelegen zodat hij aan mij kon doorgeven dat het waarschijnlijk een operatie zonder hartlongmachine zou worden.
5 dagen na de operatie moest mijn man weer terug naar het Lucas -andreas, hij was immers maar gast in de VU.
Hij was zwaar benauwd en zijn longen deden zeer ,maar volgens de zaalarts van de Vu waren dat normale gevolgen van de operatie.
2 dagen later lag mijn man in het Lucas aan een antibioticainfuus en een thorax pomp.
Longontsteking en vocht in de longen.
Wat mijn man ook als vervelend ervaarde als je je niet goed voelt , dat er wel 5of 6 arts -assistenten in opleiding aan je bed komen maar ze geen van allen iets voor je kunnen doen, misschien was dit minder erg geweest als hij zich wel goed had gevoeld.
Jullie begrijpen dat het deze keer geen goede ervaring betreft., ik hoop dat het bij deze ene keer blijft
.
