bradycardie ‘wegrakingen” en altijd duizelig

[bert]

Even voorstellen. Alanis. zo heet ik niet echt. Ik ben begin veertig.

Vergeleken met wat de meeste mensen hebben op dit forum heb ik echt niets. Ik heb zelfs nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Alleen maar te langzaam hart en daardoor vaak duizelig en ”wegrakingen” . Out gaan. Dit heb ik al heel mijn leven maar toen dachten ze dat ik gewoon sloom van karakter was. Ik was een ”dagdromertje”, dat viel in de kleuterklas al op. Later werd wel gezegd dat ik misschien wel hyperventilatie had: het waren geen aanvallen maar ik zou chronische hyperventilatie hebben waardoor er teveel koolzuur in mijn hersens kwam of zoiets.
Toen was er een psycholoog die het ”dissociatie”’ noemde: iets dat zou duiden op een erg traumatische jeugd. Ik zou mezelf wegmaken om zo niet aan nare dingen te hoeven denken. Als ik zei dat mijn jeugd zo erg nu ook weer niet was, zei ze: ja maar je wilt het niet herinneren. Tja. Een andere theorie is een voedselallergie. Ik ben een paar keer out gegaan ook eens midden op straat nadat ik een bepaald e nummer heb gegeten. En dan heb ik om de paar jaar terugkerend ijzertekort: dat is tenminste een meetbaar iets. Dat kan de vermoeidheid en ”wegrakingen” wel verklaren. Alleen ging ik weer out ook toen mijn ijzergehalte weer goed was. Na de ijzerpillen leek het erop dat ik nu minder moe was, maar toen begon het in alle heftigheid weer opnieuw. Ik werd zelfs door de politie van de weg gehaald op de fiets, omdat ik zo aan het zwalken was. Ik had geen herinneringen aan de laatste tien minuten.

Maar het hele hartgebeuren is nieuw voor mij. Dat is weer eens een nieuwe invalshoek van het probleem. Omdat ik vier jaar geleden een burnout had, en ik dus een half jaar niets meer kon, probeerde ik mezelf weer te reintegreren door sport. Heel langzaam kon ik weer hardlopen een uurtje door het park dribbelen met interval training. Maar verder vooruit ging alsmaar niet. Hoewel ik erg fanatiek ben, al jaren geleden gestopt met roken, zeer gezond eet en bijna geen alcohol en vroeg naar bed. Nog steeds een conditie die niet klopt met wat ik er voor doe. Ook ging ik wel eens een soort van out na de training. Dat de rest van het groepje mij moest zoeken, dat ik de verkeerde weg insloeg en een warrige indruk maakte. Ik schaam mij dood maar ga er toch mee door. Ik ga regelmatig over mijn grenzen en moet het dan bekopen. Dus eens fietste ik door de stad om bij iemand te gaan eten en ik kwam daar helemaal in tranen aan van pure vermoeidheid. Dat is bizar dat ik na een half uurtje fietsen eerst een kwartier voor me uitstaar op een stoel. Ik kan zelfs nauwelijks nog praten. Dat is niet normaal.

Ik accepteer dat soort dingen niet, ik weet dat er iets mis is.

en die hartslag van mij is te laag. Hij is snachts 37 maar soms overdag ook nog maar 43. Dus ik kan keihard van de ene kant van de stad naar de andere kant van de stad racen op mijn racefiets kom ik daar aan bij Saltro (test lab) heb ik een hartslag van 43. Dat is dan bepaald geen rusthartslag voor mij. Dat is een half uur keihard racen om op tijd te komen. Ik ben dan erg misselijk en voel me alsof ik onder water ben. Alles is wazig. En ik krijg geen zuurstof.

Ik moet nog tot half juni wachten tot ik eindelijk aan de beurt ben voor het gesprek met de cardioloog. Ze heeft al gezegd dat de echo er normaal uitzag en dat ze niet echt iets bijzonders kon zien aan de ecg of wat het ook was. Ze heeft maar een halve minuut gekeken maar ze vond alles normaal. Dan krijg ik nog een fietstest. En de uitslag van de holter. Dat alles pas over anderhalve maand.
Maar ik lees hier dat zelfs mensen die hartaanvallen etc hebben gehad, ook wekenlang moeten wachten op een gesprek met de dokter. Dat is toch van de gekke!
Dat ze mij laten wachten, dat begrijp ik want ik heb waarschijnlijk niet iets levensbedreigends. Ik ben alleen maar moe. Maar ik kan het mijn reintegratiebureau niet uitleggen dat ik misschien iets medisch heb, maar ik weet niet wat, en ik krijg pas half juni de uitslag. Dat geloofd nooit iemand, als je echt iets aan je hart hebt, laten ze je toch niet anderhalve maand wachten dat is belachelijk.
maar jullie allemaal op dit forum hebben echt iets, en die laten ze ook wachten.

ik ben op dit moment heel erg pissed off omdat ik universitair geschoold ben, hbo en de wereld rondgereist in alle talen en allerlei beroepen heb gehad in de media. En dat ik nu al vier jaar in de bijstand moet zitten. Ik kan het niet begrijpen dat ik steeds zo lang moet wachten en alle apparatuur die ze hebben in het ziekenhuis gebruiken ze helemaal niet. Ik wil bijvoorbeeld best weten hoe lang mijn sinus erover doet om te communiceren met mijn av knoop of zoiets. Ik wil het gewoon allemaal precies weten. Maar ze vertellen me helemaal niets. volgens een test een jaar eerder zou volgens een dokter mijn hart ”gedraaid” zitten, ze dacht dat ik een kettingroker was. toen ik zei dat ik al jaren niet meer rookte en heel erg gezond leefde zei ze dat ze het ook niet wist. Misschien was het dan een sporthart. Toen ik zei dat ik geen honderd meter meer kon lopen, en dat ik zelfs met moeite naar haar naar de dokter kon komen die week en de rest van de week in bed lag, zei ze niets meer. De andere dokter zei dat je hart helemaal niet gedraaid kon zitten en dat ik het vast verkeerd begrepen had. Maar ik krijg geen copie van de grafiek van mijn hart mee. Het is verdorie mijn hart, mijn grafiek, mijn verzekeringsgeld dat hen betaald, het is mijn dossier. Maar ik krijg nooit het hele verhaal te horen. Alleen maar ”maak je maar geen zorgen het is vast stress”. Maar waarom zei ze dat toen dan.

En als ik eerst zeg dat ik zelf een hartslag van 37 heb gemeten, dan zegt de huisarts: dat kan helemaal niet, dat bestaat niet. Als hij het dan met een kastje zelf ook meet dan is er opeens niets aan de hand. Terwijl het eerst onmogelijk was, en nu het wel waar blijkt te zijn is het opeens heel normaal.
Ik heb heel veel moeite met de communicatie met artsen en ook receptie personeel. maar dat is een ander verhaal.

Ik zie ook wel dat de wachtkamer vol zit met mensen die in rolstoelen worden voorgereden omdat ze geen energie meer hebben om te lopen. En mensen met open hart operaties en hartaanvallen etc. Ik snap wel dat ik daartussen niet echt serieus genomen wordt met mijn ‘duizelingen en wegrakingen.
maar ik kan door dit probleem niet meer werken.
ik ben wel eens wakker geworden in een trein op een station waar ik helemaal niet moest zijn. dus ik wil het uitzoeken en er alles over weten.

[Agnes]

Beste Alanis,

Je bericht is inmiddels al 10 jaar geleden geplaatst, hoe is het met je? Ik ben erg benieuwd omdat ik dezelfde soort klachten heb. Met name duizelig, licht gevoel in mijn hoofd, deinend en wegrakingen. Ik hoor graag hoe het verder is gegaan.

Groetjes

[Auteur]

Berichten