bijna dood ervaring

[Jeroen Sluijter]

Hoewel ik niet stierf en ook niet bijna had ik wel een ‘bijna dood ervaring’. Ik gebruikte het in het boek dat ik schreef: Verloren Paradijs, hetgeen refereert aan gene zijde waar ik niet mocht blijven.

Dat Paradijs beschreef ik als volgt:
Nog hoger ga ik, waar de lucht al ijl wordt en de bries niet langer stroomt. Langzaam is enkel licht zichtbaar in bonte kleuren. Zintuigelijke indrukken, zoals warmte en koude, zijn verdwenen in de ijle ruimte, waarin ik nu gewichtloos en inspanningsloos hang. De wereldse drie-dimensionele ruimte rolt zich langzaam op in de kleinst mogelijke fysieke afmetingen, tot uiteindelijk het afmetingsloos punt in het oog van God. Hierin ontvouwt zich een nieuw vlak van twee dimensies dat ik ooit eerder ervoer. Het is het vlak van kosmische liefde en verbondenheid dat ik vaak verlangde opnieuw te bereiken. Hier vloeit het Licht als helder water uit de Bron, de Oorsprong. Het Licht spiraalt onverstoorbaar en ongestoord uit in het oneindige, in harmonische en geruisloze golven, richting de perfecte geometrie van de Divina Proportione. Net als Pistis Sophia keer ik terug in deze hof van Eden, dit Paradijs waaruit ik ooit werd verstoten. Het land van materie en tijd, waar ik vervolgens lange tijd verbleef, heeft mij vooral pijn en lijden gebracht en ik verlang er niet naar terug. Ik arriveer in dit oneindig uitgestrekte, maar toch compacte vlak en word verwelkomd door Eleleth. Zij is het, de engel voor hen, de aardse Zielen, die het Pleroma niet kennen. Eleleth is oneindige schoonheid en puurheid. Haar vleugels, zes in getal, zijn als een wolk van energetisch Licht. Zij is het, die het Licht ontsteekt in de aardse uitverkorenen, zo ook in mij. Zij worden door haar in liefde en wijsheid wedergeboren, met de opdracht sterk genoeg te zijn om nooit meer in dwaling het Licht te verzaken. Zij helpt deze uitverkoren boodschappers, deze evangelisten, om hun taak te gaan volbrengen wanneer zij terugkeren in het stoffelijke. Zij omhult me, als in een transparant cocon van volmaakt wit en aangenaam verdovend Licht. Het Licht is zo intensief dat het alle begeerte en alle denken uitbant. Ik ervaar in deze vlakte, fysiek oneindig leeg en energetisch zwaar geladen, de helende Stilte. Ze is tijdloos ook, hetgeen heerlijk bevrijdend aanvoelt. Hier is alles gewoon wat het is, zonder verlangen of richting, zelfs zonder oriëntatie. Dit vlak is eeuwig en onvergankelijk. Alle wil en verlangen golven de uitdijende oneindigheid in en verschralen in het voedende Licht tot niets. Wil en verlangen worden volledig geabsorbeerd om nergens en nooit meer terug te komen. De perfecte, serene, oorverdovende Stilte dempt hier ook iedere intentie en een aangename, verdovende rust ligt, als een zware mist, in het vlak. Dit energetisch vlak voelt zo volmaakt en puur en de verbondenheid met al wat is, is zo intens dat elke prikkel, ook die om hier ooit te vertrekken, uitdooft. Ik ben hier ondeelbaar verbonden met het voedende Al en inspanning noch vermoeidheid bestaan hier. Deze vlakte van intens en blijvend geluk is mijn Bruidsvertrek. Ik versmelt hier tot perfectie en zal fuseren in verbondenheid, harmonie en liefde met… jou! Plots ben jij inderdaad ook daar en diep ontroerd vallen we elkaar in de armen en gaan op in elkaar, worden weer één en compleet. Jouw dood destijds, voordat ik mijn sprong van vertrouwen waagde, scheidde ons zo bruut. En hoewel je altijd bij me was of althans niet ver weg, is het altijd als een diepe wond of amputatie geweest in de diepste essentie van mijn ware zelf. Alle erkenning, die ik veroverde voor ons beiden, deel ik nu met je en het doet je zichtbaar goed. Badend in het weldadige en verdovende, voedende witte Licht, ondergaan we onze Bruiloft waarbij we, onder toeziend oog van Eleleth, worden herenigd in verbondenheid met het Al, de kosmische Bron. Samen dansen we hand in hand door het Bruidsvertrek dat in onze fantasie opgaat in een eindeloos veldbed van kleurige en geurende bloemen, waarover een zweem van magische energie hangt. Bijen, hommels en vlinders springen lieflijk van bloem naar bloem. Ik wil zo graag en dein mee op het ritme van de dans. Ik geef alles en laat gaan. Ik voel mezelf oplossen in de golvende deiningen van de magische energie en lijk op te gaan in oneindigheid. Ik lijk voor altijd thuis te komen in kosmische liefde, samen met jou opgenomen te worden in de harmonische bewegingen van verbondenheid van de kosmos. Nooit eerder voelde ik me zo thuis. Nooit eerder had ik het gevoel zo welkom te zijn en eenvoudigweg te mogen zijn zoals ik was. Toch weerhoudt iets mij ervan voorgoed op te lossen in deze serene vlakte, die zuigt aan mij en mij voor eeuwig en onomkeerbaar tot zich tracht te nemen, om mij te laten verdwijnen in de kosmische stroom van geometrische perfectie. Iets werkt deze kracht en mijn ‘flow’ tegen, is het Eleleth? Plots is er weer verlangen en intentie, als een soort kwantumfluctuatie uit het niets. Het verstoort de harmonische golven van het serene veld abrupt. Dit wegspiralende veld verandert nu onmiddellijk van richting. Langzaam voel ik afstand ontstaan van deze vlakte, het omhullende cocon lijkt te verdampen. Ik word langzaam, maar ook versnellend, weer terug gezogen naar het oog van God om daarlangs plots weer terug te vallen in de drie aardse dimensies. De omhelzing met jou verbreekt. Angstvallig houd ik je nog wel vast. Ik protesteer krachtig, ik probeer om me heen te trappen, jij wordt juist bewegingsloos, net als destijds. Al schreeuw ik uit volle borst, er is geen geluid, enkel gedempte Stilte. Ik moet loslaten. Je blijft steeds verder achter, terwijl ik wegdrijf en word opgeslokt door het afmetingsloos punt. Waarom toch ga je niet met me mee? De oude wond, die juist eindelijk geheeld leek, wordt weer opnieuw opengereten en brandt meteen, als schrijnend vuur. Ik wil niet weg hier. Ik smeek tot Eleleth om te mogen blijven, om hierbij te mogen horen. Ik smeek haar radeloos om dan toch ten minste engel te mogen worden in haar dienst. Ik vraag haar hoe ik vleugels kan groeien, of ik haar vleugels mag kopen, ze kan er vast wel twee van de zes missen? Wat kosten ze? Maar ik val onomkeerbaar uit het Pleroma en land ruw terug in het tranendal vanwaar ik kwam. Uitgeput kom ik tot mijzelf.

https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464682786

[Auteur]

Berichten