Bang aan het afwachten

[bert]

Hallo, ik ben Dave, 39 jaar en bang aan het afwachten voor volgende dinsdag en woensdag, dan vinden een MRI en een hartcatherisatie plaats.

Het begon allemaal op mijn jaarlijkse controle op het werk, hoge bloeddruk en onregelmatige hartslag, niks aan de hand denk je dan, even langs de huisarts een pilletje en klaar is kees, viel dat even tegen.

Huisarts verwees mij door naar Cardioloog voor controle, toch al iets zenuwachtiger geworden op dat moment, dan denk je is er nu toch iets iets met men hart, voelde me voor de rest prima. Bij de cardioloog aangekomen (toch vrij zenuwachtig) een EKG en een echo gemaakt, daarna een inspanningsproef op de fiets. Op die fiets ging alles prima zodat je denkt oh tis in orde hier, staat de cardioloog opeens recht en zegt ” ik heb 2 gevoelens bij u, langs de ene kant zie ik iets op de echo wat op een eerder infarct kan lijken ‘apinale akenisie) en zie ik een echogene structuur in de apex van u hart want een eerdere trombose kan zijn, maar zegt hij u inspanningsproef was prima en door de hoge bloeddruk kan een echo een ander beeld geven maar we moeten toch verder kijken.

Nu kan ik je zeggen, ik viel bijna achterover, ik een eerder infartct?? had eerder al wel eens last van pijn tussen de schouderbladen en verkrampingen in de schouders maar dacht steeds dat dat aan mijn nek lag, nieuwe matras gekocht en hop weg waren de klachten.
Nu leef ik tussen hoop en vrees, loop bijna de muren op, nog 6 dagen wachten, nog 5 dagen wachten etc…. de onzekerheid is een ware ellende, nog nooit zoveel gegoogeld als in mijn hele leven. Ik laat zeker nog een seintje hier hoe de onderzoeken zijn afgelopen, groetjes dave

[Jeftha]

Het is makkelijk stellen dat je je nergens zenuwachtig over moet maken, sommige mensen maken zich zenuwachtig, anderen helemaal niet. Dat zit nu eenmaal in je aard. Luister in geen geval naar alle gruwelverhalen, daarvan heb ik er ook veel te veel van te horen gekregen. Gelukkig bleef ik daar nuchter onder en vertelde ze zeker niet verder aan andere patiënten.. Ik kreeg mijn hartinfarct op 15 maart j.l., vervolgens 2 katheterisaties, De eerste voor bepaling of en zo ja, hoe ver de aders waren dichtgeslibt en de tweede om te bepalen wat de bloeddoorvoersneleid nog was na het dichtslibben, dat geconstateerd was bij de eerste katheterisatie en of er een mogelijkheid was tot reparatie via dotteren of aanbrengen van stents. Conclusie was negatief. Een open hart operatie met omleidingen bleek de enige mogelijkheid. Op 4 april kreeg ik 3 omleidingen. 15 april was ik weer thuis. Nu ben ik volop aan het revalideren en stukje voor stukje gaat het beter.
Hoe jonger je bent hoe sneller de revalidatie kan gaan. Wat dat betreft zit ik in de achterhoede, ik ben 72.Conclusie van mijn verhaal: katheterisatie is een fluitje van een cent, degenen die dat doen doen dat zo regelmatig dat daar nauwelijks risico aanzit en het is voorbij voor je het beseft.
Zelfs de open hart operatie hoeft je geen zorgen te baren, de betreffende cardio chirurgen doen dagelijks niets anders en het risico is minimaal. Natuurlijk zijn er wel mensen die tijdens zo een operatie sterven, maar vergeet niet, dat zijn de mensen, die op het laatste moment worden binnen gebracht en acuut met voorrang geopereerd worden, omdat ze inmiddels al halfdood zijn. Zelfs van die mensen wordt het merendeel weer gezond!

[Biebs]

Hoi Dave,

Herkenbaar jou verhaal. Je gaat voor een standaard check naar de bedrijfsarts en er komt een heel medische circus uit te voorschijn. Hopelijk valt jou de operatie mee en ben je snel weer op de been.

Jeftha,

Dank voor jou reactie! Ik was net een week 36 toen bij het hele medische circus begon (staat bij mijn hartverhalen). Ik moet, als er geen oorzaak voor mijn embolien wordt gevonden, ook een openhart-operatie ondergaan. Dat houdt me soms zo bezig dat ik echt als een zombie de dag doorkom. Maar als ik nu zo jou reactie lees dan maak ik me al een stuk minder druk. Enoige angst die ik dan nog heb is of het erfelijk is en mijn zoontje van 3 ermee belast heb.

[animal]

Hallo Dave.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt.
Wegens aanhoudende vermoeidheid ,en onverwachts overlijden van mijn broer ben ik naar de huisarts gegaan en gevraagd om hart onderzoeken.
Bij de fietstest foto’s bleek het hart te weinig zuurstof te krijgen bij inspanning. Ik was dus metteen hartpatient en er werd een afspraak voor een hartcatheterisatie gemaakt en met 4 soorten pillen en nitrospray (voor noodgevallen) ging ik weer naar huis.
3 weken wachten op de catherisatie ,maar ik had wel wat afleiding ,huwlijk van mijn zoon waar ik foto’s heb gemaakt.
Maar ik ben nog nooit zo bang geweest als voor die catheterisatie ,en dan niet voor de uitslag maar voor het onderzoek. Dat was niet nodig ,want het onderzoek is alleen maar een beedje vervelend ,ik was blij dat het afgelopen was en dacht na een uurtje plat liggen weer naar huis te mogen . Maar niet dus ,ik mocht niet meer naar huis ,werd metteen opgenomen ,aangesloten op telemetrie zodat de verpleegsters je hart in de gate kunnen houden . Zo heb ik 5 dagen in het ziekenhuis gelegen om te wachten op een operatie ,3 omleidingen . Daar was ik eigenlijk niet meer zo bang over ,daar merk je niks van ,en de chirurgen doen er wel 4 per dag (Amphia Molengracht Breda). Ik had er volledig vertrouwen in dat het goed kwam ,en het is goed gekomen.Wel in die dagen vaak met tranen in mijn ogen gezeten en weinig kunnen slapen. Ik ben nog steeds dagelijks dankbaar dat het op tijd is ontdekt ,want had ik die onderzoeken niet gehad ,dan had ik gewoon een keer een hart infarct gehad en dat kan wel eens heel anders aflopen.
Ook was dit allemaal voor mij mijn eerste ziekenhuis ervaring en ik heb niks te klagen gehad .Dit heeft zich afgespeeld juli/augustus 2012. Ook de revalidatie erna was fijn en gezellig om te doen. Dankzij de super verzorging door aardige verpleegsters en deskundige artsen ben ik er nog . Wel is mijn kijk op het leven kompleet veranderd .Ik besef nu dat het zo maar afgelopen kan zijn ,dus geniet ik van iedere dag ,probeer gezond te leven en mijn motto is .” Leef van dag tot dag ,niemand heeft je morgen beloofd.”

Mijn advies ,ben blij dat het op tijd is ontdekt ,probeer je rustig te houden ,geen stress en zeg gewoon tegen de artsen en verpleegsters hoe je je voelt en dat je bang bent. Je hoeft helemaal niet stoer of flink te zijn en ook een man mag best huilen.
Sterkte met de dingen die komen gaan.
wel een lang verhaal geworden ,maar misschien heb je er wat aan.

[lanza74]

Dank u wel lieve mensen voor de bemoedigende en soms geruststellende reacties, fijn om te weten dat er een forum bestaat waar je je hart eens kunt luchten :laugh:

Vandaag de MRI gehad, niet echt lastig maar toch meer dan een uur op mijn buik in een niet zo prettige houding gelegen en dan nog eens een keer of 40 je adem inhouden, leuk is anders. Morgen wordt de dag dat ik veel zal weten, ik hou jullie op de hoogte, groetjes, dave

[Dragana]

Hoi Dave
ik weet hoe je je voelt en ik leef met je mee.Ik wet wat wachten is maar ik heb ook geleerd dat je hart zich niet laat vergelijken met het hart van iemand anders.Ik heb veel gegoogeld na mijn hartinfarct en ik las niet veel posietieve dingen.Toch is het goed gekomen.Ik hoef geen ICD en ik liep 3 manden met een life vest om..Ik den dat je nog op tijd ben en dat alles goed komt…
🙂 sterkte

[niek69]

hoi Dave,

Ik las net je verhaal.
Fijn dat het mee is gevallen.
En hopelijk is de trombose in je hart ook snel weg.
Sterkte !!!

groetjes niek69

[brandy]

Hoi Dave,

De uitslag zal een hele opluchting voor je zijn
Heb je nu nog last van een onregelmatige hartslag?
Groetjes Brandy

[lanza74]

Hallo,

Bedankt voor jullie medeleven hier op het forum.
Tja, ergens is het misschien wel een opluchting dat het wat meevalt maar toch ben ik ook een chronisch hartpatient vanaf nu en ik ben nog geen 40 jaar, dat vind ik tamelijk zwaar om te dragen. In de wachtzaal naar de operatiekamer afgelopen woensdag zag ik vooral 60’ers en 70’ers en dan denk je toch waarom ik al zo vroeg?? Maar ja we moeten verder met ons leven, ik heb 2 kinderen en die zal ik toch graag zien opgroeien en men kleinkinderen ook als dat even kan. Als er dan toch iets positief is wat ik kan bedenken dan is het dat ik nog nooit zo gemakkelijk kunnen stoppen ben met roken, heb me ook voorgenomen toch ook gezonder te gaan leven, meer bewegen, minder vet etc….

En Brandy, ja de onregelmatige hartslag is er nog maar volgens cardioloog zijn het VES’en en totaal onschuldig, ze waren er al toen ik een jaarr of 15 was.
Neem nu Bisoprolol en Coversyl en voorlopig marevan voor trombose op te lossen.

Groetjes,

Dave

[niek69]

hoi Dave,

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van je uitslag
en met het leren omgaan/leven dat je een jonge chronische hartpatiënt bent.

lieve groet niek69

[Biebs]

Hoi Dave,

Gelukkig dat het mee gevallen is. Hopelijk is de oude trombose ook snel weg.
En tja je leeftijd…. Ik ben net 36 dus kunnen we handjes schudden.

[Mireille]

Dag allemaal. Ik heb het afgelopen jaar ook het nodige meegemaakt toen ik in Spanje op vakantie was. Met zeer hoge bloeddruk opgenomen op de IC en daar ruim een week gelegen. Toen ik eindelijk naar de gewone afdeling mocht en ik eindelijk uit bed kon ,lukte mij ineens vanalles niet meer. Lopen,schrijven, aankleden,douchen en nog wat dingen meer. Ik bleek een beroerte te hebben gehad bleek later in Nederland in het ziekenhuis. Daarna wordt je met scans enz helemaal binnenste buiten gekeerd en kwam er nog veel meer ellende tevoorschijn. Tumor op de bijnier, bijnier die niet meer werkt, twee aorta dissecties,diabetes,longemboliën en de restverschijnselen van de beroerte. Ik ben nu ruim een jaar verder en het gaat maar door. Nu heb ik Myocard scans gehad en een hartecho en kreeg ik te horen dat mijn hartspier waarschijnlijk niet meer goed werkt. Ik wacht nu al 6 weken op een hartcatheterisatie en hoor maar niks( al gemaild en gebeld, maar ik krijg steeds te horen dat ik rustig af moet wachten) Ik heb de laatste tijd ook weer een flink hogere bloeddruk en begin steeds meer depressief te worden. Ik ben blij jullie evaringen te lezen dat geeft me weer moed, ik zag het allemaal niet meer zitten.

[Auteur]

Berichten