Ik merk dat ik heel graag mijn verhaal even kwijt wil. Ik heb al een blog geschreven maar ik wilde mijn verhaal ook graag delen met hartgenoten. Bij deze.
mijn uitgebreide verhaal staat op mijn blog http://www.dorienscholtens.blogspot.nl/ maar hier mijn verhaal in het kort;
Toen ik baby was hoorden ze bij de geboorte een ruis, en toen was al bekend dat mijn aortaklep lekte. Elk jaar moest ik op controle, was niks aan de hand, behalve dat de aortaboog ook steeds iets wijder werd.
Nu ben ik 31. 10 febr ging ik naar de huisarts omdat ik wat benauwd was en af en toe licht in het hoofd, en wat meer hartkloppingen dan anders. Maandag 17 febr had ik een vervroegde controleafspraak in het UMCG, waar bleek dat de klep zo verslechterd was dat het binnen een paar weken geopereerd moest worden. Woensdag 19 febr belt mijn cardioloog; de chirurg heeft maandag nog wel een plek voor me. Vrijdag 21 febr intake gesprek en informatie gesprek over de operatie, en moesten mijn vriend en ik nog beslissen welke klep ik zou kiezen. We willen graag nog een kindje samen dus hebben we een biologische klep gekozen. Met de kennis dat we dan over 10-15 jaar weer moeten.. maar dat is voor dan. Plus kreeg ik toen pas te horen dat het een open-hart-operatie zou worden. En hoe zwaar het zou zijn. Dus dat was best een klap.
Nou, en toen was het al maandag. 24 februari. 8 uur rol ik de OK in en gaan ze mijn aortaklep en aortaboog (en wat vertakkingen) vervangen. Bio Dentall noemen ze het, de operatie. 2 uur aan de hartlongmachine. Toen was er daarna nog een bloeding en moest ik weer aan die machine, en uiteindelijk waren ze geen 6 maar 9 uur met me bezig. Toen naar de IC. Ik weet pas weer dat ik leefde toen het snachts zo druk op de IC was en ik geen oog dicht deed. Gelukkig mocht ik dinsdagmorgen naar de verpleegafdeling.
Man wat voelde ik mij overreden door een vrachtauto! Ik kon amper bewegen. Woensdag ging het iets beter, de drains mochten er uit (aaaauuuuw…..!) en ik knapte direct een stuk op. Mocht ook even naast m’n bed zitten enzo. Donderdag een stuk gelopen, zo ging het heel snel veel beter. Alleen het slapen daar was verschrikkelijk! Ik ben een zij-slaper en dat mocht nog niet dus dat was heel vervelend.. en sowieso slaapt een ziekenhuisbed niet zo fijn als thuis natuurlijk.
Al gauw was ik af van alles infusen, drains, pacemaker-draden. En mocht ik de maandag erop naar huis.
Het valt me wat tegen. Mijn hoofd is nooit stil want ik hoor continue mijn hart kloppen. Mijn lijf is nogal van slag, spieren voelen heel lam, ik ben heel moe en geprikkeld, ik ben normaal heel actief en mag nu niks dus dat helpt ook niet echt mee.. Maarja ik heb me er bij neer gelegd, ik wil graag goed herstellen en niet te snel gaan, ik krijg 4u per week huishoudhulp (woon alleen met mijn 2 kinderen van 5 en 7, gelukkig komt mijn vriend zolang ik hem nodig ben nu bij mij, kunnen we direct even ‘proef-samen-wonen’ 😉
Woensdag is mijn eerste controle en begin april start mijn revalidatie. Dus ik ben benieuwd hoe snel het gaat. Ik wacht rustig af..
.
